Louise's kamertje

Op dezelfde verdieping als die van de slaapzalen is een opbergruimte omgebouwd tot een kleine slaapkamer voor Louise. Het is niet heel bijzonder ingericht, net als ieder ander heeft ze een bed, een kast, een nachtkastje en een prikbord boven haar hoofdkussen waar ze toch net bij kan komen. Alleen in haar slaapkamer is alles gemaakt dat ze er makkelijk met haar stoel heen en weer kan bewegen. Het is in lichte kleuren geschilderd en er is een speciale douche waar ze op een stoeltje kan zitten. Naast het bed staat een soort apparaat wat haar helpt met in en ut bed komen.

regels: kloppen

Louise was aan het klooien met een soort grijpstok, ze had haar shirt op de grond laten vallen, maar het was precies half onder het bed terecht gekomen waardoor ze er nauwelijks bij kon. Geïrriteerd zuchte ze terwijl ze met de grijper onder haar bed probeerde te komen. De deur van haar slaapkamer stond op een kier omdat haar bed toch achter en half muurtje stondw aardoor je niet direct zichtbaar was.

Julia liep door de gang. Ze had precies ingestudeerd wat ze tegen Louise wilde zeggen, maar wist nu al zeker dat het nooit zou zeggen. Voorzichtig klopte ze op de open deur en keek naar binnen. Louise zat in haar stoel en leek moeite te hebben met een t- shirt van de grond op te rapen. Julia zuchtte en zette toen haar liefste glimlach op. 'Zal ik helpen?' vroeg ze.

Louise keek op bij het geklop op de deur, het gebeurde niet vaak dat er mensen langs kwamen, meestal was het haar begeleidster op de school, een geschiedenislerares die zelf ook een nichtje had dat in een rolstoel zat. Maar het was haar begeleidster niet. Het Julia, iets wat ze niet verwacht had waardoor er een wantrouwige blik verscheen. "Nee het lukt wel." zei ze op een norse toon terwijl ze haar aandacht weer po het shirt richtte, maar na nog 2 pogingen wist ze dat het haar niet zou lukken. "oké goed dan." zei Louise terwijl ze wat naar achteren reed zodat Jule erbij kon. Ze vroeg zich af wat ze hier deed.

Julia liep naar binnen en pakte het t-shirt van de grond waarna ze het goed bekeek. 'Die is echt leuk, waar heb je hem gekocht?' vroeg ze,in een poging een normaal gesprek te starten. Ze had geen zin in hetzelfde pijnlijke gedoe als een paar dagen geleden en ze vouwde het t-shirt op waarna ze het netjes op het bed legde.

"Dankjewel." mompelde Louise, ze wist zichzelf niet echt een houding te geven nu Jule bij haar in de slaapkamer stond. "Bij Jennifers geloof ik." Jennifers was een winkel die je vaak in Frankrijk tegenkwam en voor redelijke prijzen best leuke dingen hadden. Vroeger vond ze het leuk om af en toe de winkelstraten in te duiken, maar nu had ze er een hekel aan. "Maar wat kom je hier doen?" haar bruine ogen zochten die van Jule, duidelijk verward omdat ze niet begreep wat ze hier deed. Ze had sowieso niet geweten dat ze hier op school zat.

'O jammer, ik kom niet meer in Parijs' zei ze op een normale toon terwijl ze probeerde de gepijnigde toon in haar stem te negeren. 'En aangezien je hier nog niet lang op school zit dacht ik dat je misschien wel een gids nodig had, een soort inburgeringscursus voor Malory.' zei ze terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen, eentje waardoor haar gezicht oplichtte en de sombere trekken rond haar ogen niet meer te zien waren.

Louise wilde wat opmerken over waarom ze niet meer in Parijs kwam, maar de gepijnigde toon in haar stem weerhield Louise om weer een venijnige opmerking te maken. Ondertussen had ze haar handen in haar schoot gelegd en haar rolstoel zo gedraaid zodat ze Jule wat beter kon bekijken. "nou ehm dankje..." mompelde ze onduidelijk, omdat ze geen idee had wat ze nou zou moeten zeggen. Ze had Jule al meer dan een jaar niet gesproken, laat staan gezien en nu stond ze ineens voor haar neus. Blakend van gezondheid en al helemaal opgaand in haar nieuwe leventje. "Hoe wist je dat ik hier slaap?" vroeg ze toen de stilte wat lang begon te duren.

De blije uitdrukking vervaagde een beetje van het gezicht van Jule toen ze merkte dat Louise totaal niet enthousiast was, maar ja wat had ze dan verwacht? Dat Louise haar met open armen zou ontvangen en haar alles zou vergeven? Maar ze zou niet bij de pakken neerzitten, ze zou proberen het leven van dit gehandicapte meisje toch nog plezierig te maken. 'Ik had het gevraagd bij de receptie' zei ze simpel en ze ging zonder eht te vragen op het bed zitten, ze kon nergens anders zitten dus het moest maar zo.

Louise was verbaast dat Jule al die moeite gedaan had om er op die manier achter te komen, dat was ook wel te zien aan de uitdrukking op haar gezicht die nu wat verzachte. Louise gaf Jule niet de schuld van het ongeluk. Nee dat was nooit bij haar opgekomen, nee ze was boos op haar dat ze haar nooit meer had komen opzoeken. Van haar oudes had ze gehoord dat ze wel een keer langs was geweest toen ze nog buitenbewustzijn was, maar daar had ze niks van meegekregen. "aha." zei ze terwijl ze iets naar achteren reed zodat ze Jule wat beter kon aankijken. "Het enige wat ik ken zijn de wegen richting de liften." zei ze nu iets toegevelijker.

Jule was blij dat Louise iets leek te ontdooien. 'Ja. Het lijkt nogal ingewikkeld hier aangezien het een oud kasteel is. Maar eigenlijk is het een soort u vorm, met beneden natuurlijk de eetzaal dus dat is wat groter. Ik weet niet of het je al opgevallen is maar al de lessen waar wordt lesgegeven in krachten zijn in de Noordvleugel en de normale lessen worden gegeven in de Zuidvleugel' legde ze uit terwijl ze het op het bed een beetje probeerde te tekenen zodat haar uitleg een beetje duidelijk leek te zijn.

Louise keek naar de lange sierlijke van Jule die op het dekbed tekende. "Speel je nog nog steeds piano?" vroeg ze toen ineens uit het niets, daar was haar gedachte naar toe gegaan inplaats van naar het plattegrondje die Jule tekende op het strakke witte dekbed.

Jule keek op. 'Ja, ik speel nog piano en een heleboel andere instrumenten ook. Piano vind ik niet het leukst maar als ik ermee ophoud zijn mijn ouders teleurgesteld. Het is sowieso wel een handig instrument om remixen in te spelen...' vertelde ze, maar opeens stopte ze. Het moest Louise vast pijn doen om te horen hoe ze haar hobby nog kon beoefenen en zij niet.

ahw het onderschrift van Jule
-
Louise vond het inderdaad pijnlijk om te horen dat zij wel gewoon haar hobbyuit kon oefenen, haar blik ging even opzij naar een foto op haar nachtkastje. Daar stonden de onderkant van haar benen op, waar ze op spitzen stond. Niet heel bijzonder maar het gaf wel duizenden herinneringen boven. Na een keer bibberend ademgehaald te hebben keek ze weer naar Jule. "Remixen?" vroeg ze toen met een zo vast mogelijke stem. Voor hét ongeluk had Jule voornameljk klassiek gespeeld, daardoor waren ze ook samen gekomen. (tenminste als je dit geod vind xd)

Jule volgde haar blik en zag de foto met de spitzen. Voorzichtig pakte ze hem van het nachtkastje en slikte een keer. 'Ik heb ook nog ergens een mooie foto van ons twee liggen' zei ze zachtjes. Die had ze bewaard en lag nu ergens onderin een verhuisdoos. 'En ja, ik doe nu aan andere stijlen muziek'. Dat kwam omdat ze geen zin meer had om piano te spelen en al zeker geen ballet muziek. Daarom maakte ze nu remixen, vooral dubstep omdat het een totaal andere richting was.

Louise frummelde aan de rand van haar shirtje toen Jule de foto oppakte en het bekeek.Ook zij had nog een heel album vol foto's van hun twee, als ze heel goed zou zoeken misschien nog zelfs wat video-opnames van hun voorstelling waar z emee bezig geweest warn. Ze heeft nooit geweten of andere mensen het van hun overgenomen hebben. "wat voor stijlen." ze wilde niet naar de foto's kijken en herinneringen ophalen. Ze zou die herinneringen nooit meer kunnen herbeleven nu ze in die klopte stoel zat, de oefeningen die ze elke dag deed hadden nog geen vruchten afgeworpen, maar ze was vastbesloten ooit weer een stap te kunnen zetten.

Jule keek om en zette de foto voorzichtig weer weg alsof hij van diamant was. 'Dubstep voornamelijk. Ook muziek voor in discotheken ik draai af en toe in de club hier in de stad.' zei ze terwijl ze iets gemakkelijker ging zitten. 'En wat doe jij voor de lol?' vroeg ze voorzichtig, ze wist niet of het een moeilijke vraag zou zijn voor Louise.

Louise knikte bij die woorden, zelf was ze nog nooit in een disco geweest omdat ze voornamelijk bezig was geweest met haar carrière, nu zou ze niet eens meer naar binnen willen. Louise voelde weer een vlaag van boosheid door haar heen gaan, Jule kon gewoon van alles doen wat ze leuk vond, zij had geen enkel doel meer in haar leven. Het was niets meer dan pure jaloezie, maar daar kon Louise niets aan veranderen. "Eigenlijk niks." zei ze op een toon die weer veranderd was naar irritatie.

Jule voelde een vlaag van schuldgevoel door zich heengaan en keek Louise met grote, blauwe ogen aan. 'Misschien kun je me een keer helpen met iets maken. Als danseres heb je een goed ritmegevoel en dat is het enige wat je nodig hebt. Ik kan alles je wel leren, misschien vind je het hartstikke leuk' stelde ze voor omdat ze zich zo schuldig voelde, en de woorden kwamen er wanhopig en snel uit.

Louise begreep haar aanbod, ze hadden elkaar al meer dan een jaar niet gesproken en nu was ze ineens zo... ja hoe moest je het zeggen? Overdreven aardig? "Hoezo wil je dat doen?" sprak ze letterlijk haar gedachtes uit. Ze probeerde hoogte van Jule te krijgen, waarom ze zo aardig was en haar van alles aanbood.

Jule zuchtte en liet zich achterover op het bed vallen. 'Omdat ik geen zin heb om van je weg te rennen en je te negeren als je zo'n groot deel van mijn leven bepaald hebt, oké?' zei ze een beetje gepikeerd en ze staarde naar het plafond.

Louise trok een van haar wenkbrauwen op, "waarom zou ik een groot deel van je bepaald hebben?" ze snoof even. Het enige wat ze samen gedaan hadden was een paar maanden samen gewerkt, oké ze waren vriendinnen geweest maar daar was ook niet veel meer van te merken geweest.

Jule keek om naar het meisje in de rolstoel en snoof. 'Omdat jou ongeluk geen dag uit mijn hoofd geweest is sinds het gebeurd is. Het is mijn schuld dat jij nu niet meer kan lopen. Ik wilde je helpen maar mijn ouders namen me mee terug naar huis en toen ging ik naar school. Ik probeerde weer een bestaan op te bouwen maar het lukt niet. Niet zolang jij je ongelukkig voelt'.

Nu verscheen er een verbaasde blik in haar ogen. "Jouw schuld?" herhaalde ze haar woorden, duidelijk niet wetend wat ze hiermee aan zou moeten. Ze begreep niet waarom Jule het zei, ze was niet eens in de buurt geweest. Louise draaide zich wat naar het meisje dat op haar bed lag toe.

'ja, als ik er niet voor gezorgd had dat je met de taxi gegaan was had je nooit een ongeluk gehad' zei ze zachtjes en een enkele traan rolde over haar wang, ze had dit tegen helemaal niemand verteld. Nou ja, aan wie had ze het moeten vertellen? Ze had eigenlijk niemand die ze echt vertrouwde of waarmee ze goed op kon schieten.