De aankomsthal

Mathieu aanschouwde wel de va lvan het meisje, maar in tegenstelling tot wat vele andere gedaan zouden hebben barste hij niet in lachen uit. De val had er akelig uitgezien, zijn blik ging even naar de torenhoge hakken van het meisje, die moesten een grote rol bij de val gespeeld hebben. Hij kon maar niet begrijpen waarom vrouwen vrijwillig op dat soort moordmachines rondliepen. Hij liep naar het meisje toe en hurkte zich een beetje om zijn hand uit te steken. "Gaat het?" vroeg hij wat bezorgd, zoals hij altijd overkwam op iedereen, mar zeker op meisjes. Zijn donkerblauwe ogen keken het meisje aan dat op de grond lag.

Jule keek op in de ogen van de jongen. Ze waren donkerder blauw dan die van haar, en een stuk minder groot. Toch leken ze vertrouwd te staan, zijn ogen hadden iets aardigs. 'Ja, het gaat wel, het is alleen echt heel erg gênant dat ik hier zo onderuit ga' grinnikte ze terwijl ze zijn hand pakte en opstond. Zelfs met deze hoge palen aan haar voeten was ze nog kleiner dan hem. 1 meter 65 was ook gewoon heel erg klein, ze voelde zich soms echt een kleuter.

"Niemand die het gezien heeft." zij hij bemoedigend terwijl hij haar overreind hielp komen. Ja hij had het gezien, maar veel andere waren er niet in de buurt geweest die haar val had kunnen zien. "je moet ook niet zulke hakken aantreken." glimlachte hij me en blik op de torenhoge dunne naalden waar ze op stond.

Jule glimlachte naar hem. Uit beleefdheid, niet met haar ogen dus, alleen haar mondhoeken krulden om. Het had iets eigenaardigs omdat mensen nou nooit konden zien wat er zo raar aan haar glimlach was, maar ze zagen meestal wel dat het iets was. 'Ja, maar anders ben ik zo klein' zei ze nu met een echte glimlach en ze keek omhoog naar hem. 'Ik ben zo zelfs nog klein'.

Mathieu liet haar hand lost toen ze goed en wel overreind stond. "Dat valt toch wel mee?" ze hij opbeurend. Het meisje was niet een van de langste, maar ook zeker niet de kleinste die hier op school rondliep. Waarschijnlijk was ze dan ook geen West-Europese vrouw, die waren altijd zo ontzettend lang dat ze vaak genoeg nog boven hem uitstaken. Gelukig zaten er maar een paar op deze school die uit West Europa kwamen.

Jule keek hem glimlachend aan. 'Ik ben een meter 65. Maar je hebt gelijk hier valt het wel mee, waar ik vandaan kom is iedereen een stuk langer en daar valt het echt op' zei ze met een glimlachje. Even dacht ze aan Engeland, en ze miste het een beetje, al had ze hier meer vrijheid. Engeland had toch haar hart, binnenkort was het vakantie en dan zou ze teruggaan, natuurlijk keek ze er naar uit.

Mathieu glimlachte weer even, hoewel hij nog steeds niet begreep waarom vrouwen niet gewoon tevreden waren met het lichaam dat ze gekregen hadden en er zoveel aan moesten veranderen. Natuuurlijk begreep hij wel dat een laagje mascara een stuk aantrekkelijker stond, maar sommige smeerde hele pancakes uit over hun geziht. Dat vond hij maar niks. "Waar kom je vandaan als k vragen mag?"hij had geen spetaculaire afkomst, maar hij was wel nieuwsgierig naar de andere.

Jule ging met haar hand door haar haren en glimlachte naar hem. 'Engeland. Maar ik heb mijn accent afgeleerd' zei ze, natuurlijk met een vreselijk brits accent om hem een beetje te pesten. 'En jij?'. Ze praatte weer normaal. Eigenlijk was ze niet echt opgegroeid met het accent want haar ouders kwamen oorspronkelijk uit Amerika. Toch was ze het vanzelf een beetje gaan spreken, want iedereen deed het daar.