Studeer kamer met haard.

"Nnnnnnouwwww, ja," zei Ryan, een beetje aarzelend. "Maar aan jouw reactie te zien kan dat aardig kloppen." Met zijn hand streek hij door zijn haar. 'Ik moet er goed uit blijven zien voor Willow', dacht hij. Maar Willow was al weer heel snel uit zijn gedachten verdwenen, doordat zijn onderbewustzijn sprongetjes van vreugde maakte. Ryan werd er ook nog blijer van en het knagende gevoel was helemaal weg. Al was het niet te merken, Ryan vond Coco een soort van leuk, vergat dat hij eigenlijk iets met Willow had en vroeg zich af wat Coco zou vinden.

Coco grinnikte en ging weer overeind zitten. ' Maakt niet uit hoor, jij scheldt me tenminste niet meteen uit. Maar inderdaad het klopt wel aardig.' Zei hij met een grijns. Onbewust ging hij zelf ook met een hand door zijn haar toen hij Ryan het ook zag doen. Dat was toch wel een tic van hem geworden. ' Dus.... wat ben je aan het doen?' Zei hij nieuwsgierig waarbij hij zijn hoofd in zijn handen legden, waarvan de ellebogen op zijn knieën rustten.

"Ik was scheikunde aan het maken," zei Ryan lachend. "En toen kwam jij en was ik min of meer afgeleid." Hij draaide zich om op zijn stoel, zodat hij Coco aan kon kijken. "Ik zei al dat ik normaal niet van achter aangevallen wordt." Er stond een beetje een dommige glimlach op zijn gezicht, maar het kon Ryan niet zoveel schelen. Er was verder toch niemand in de studeerkamer te vinden.

Coco kon een lichte giechel niet onderdrukken, al was die lager dan normaal bij meisjes. hij zag zichzelf dan ook niet als een meisjesachtig type, ook niet halfmeisje zoals anderen hem nog wel eens wilden noemen. Nee, meisjes waren veel moeilijker als het ging om relaties en zeurden nog meer dan hij deed. 'Sorry hoor, ik ga wel weer.' Zei hij quasi-beledigd, waarna hij opsprong om zijn tas te pakken waarna hij aanstalten maakte om richting de deur te lopen.

"Nee joh, blijf rustig zitten," zei Ryan en hij greep Coco's arm net iets te stevig vast. Niet dat het pijn zou doen, meer dat het een beetje raar over zou kunnen komen. Hij had het erg snel door en liet dan ook weer erg snel los, een beetje geschrokken van zichzelf. Maar dat werd al snel weer vervangen door een vrolijk gevoel. Hij klapte zijn scheikunde boek dicht en borg het op. Het waren toch maar de basisbeginselen.

Een glimlach verscheen op Coco's gezicht toen hij Ryan's hand om zijn pols voelde. Zodra Ryan weer had losgelaten, draaide hij zich om en grijnsde even. 'Oke dan.' Zei hij en pakte nu Ryan's arm om hem mee te trekken naar de bank. 'Dan gaan we wel hier zitten, want die zit veel lekkerder.' Grinnikte Coco waarna hij zich op rode zachte kussens liet ploffen. 'Nou vertel, hoe gaat het met jou... nog iets interessants te melden?' Hij trok zijn benen op de bank en ging tegen de armleuning aanzitten.

"Mijn hoofd is vol," zei Ryan, vooral denkend aan scheikunde. Maar ook dingen over Coco spookten door zijn hoofd en soms over Willow, maar op dat moment vergat hij Coco eventjes. "Vooral met scheikunde." Het had even geduurd voordat hij dat had gezegd en verder had hij geen idee van wat hij moest zeggen. Hij zakte onderuit op de bank en keek naar Coco, met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij werd vrolijk van Coco in de buurt, net als bij Willow.

Even grinnikte Coco om zijn woorden. ' Wat ben ik blij dat ik eindelijk van scheikunde af ben. Ik heb namelijk wel wat beters te doen.' Zei hij met een speelse grijns waarbij hij zijn blik veelbetekenend over Ryan liet glijden. Zou hij het gewoon proberen? Het ergste wat er kon gebeuren was dat Ryan hem zou afwijzen of dat hij hem raar zou vinden. Misschien toch nog even wachten, want hij vond Ryan echt aardig en hij wilde hem liever niet al te erg afschrikken. ' Ik heb nou ook niet echt wat interessants meegemaakt. Nouja ik ben jou nu tegengekomen, maar voor de rest niet. Oh misschien kom je me binnenkort in een blad tegen, Nikki die moest daar foto's voor maken van mensen met modellenpotentie.' Hij grinnikte weer even.

"Dus ik ben interessant?" vroeg Ryan met opgetrokken wenkbrauw en een grote grijns. Hij volgde de blik van Coco die hem aan het afspeuren was. "En je moet me direct een kopie van dat blad sturen als hij uitgekomen is." Hij grinnikte vrolijk en keek Coco even aan. Eigenlijk was die jongen bijna schattig te worden.

Coco grijnsde ondeugend en leunde voorover om op zijn knieen te gaan zitten. Zo schoof hij naar Ryan toe en keek hem even uitdagend aan.'Nogal ja...' Zei hij met een geheimzinnig glimlachje waarna hij weer gewoon op zijn achterste ging zitten met zijn benen opgetrokken naat zich, dit keer wel dichtbij Ryan. 'Ik niet dan?' Vroeg Coco weer op een normale toon en keek hem even vragend aan. 'En dat zal ik doen hoor.' Een klein schattig glimlachje sierde zijn mond bij die woorden.

"Weet je, eigenlijk is dat een rare vraag," zei Ryan lachend. "Maar natuurlijk ben jij ook interessant." Ergens was het wel prettig dat Coco nu zo dichtbij zat, vond Ryan. Al had het ook iets raars. Toch wist zijn onderbewustzijn wat hij nu eigenlijk zou moeten doen. "Maar, zijn jouw vier jaar op school al vreselijk geweest?" vroeg hij, bij gebrek aan een betere vraag. Maar hij hoorde ook gewoon van veel mensen dat ze het hier vreselijk vonden, iets wat hij zich niet kon voorstellen.

Coco keek lichtelijk beledigd naar Ryan. 'Jij vroeg het eerst hoor.' Zei hij verontwaardigd, maar al snel sierde een glimlachje zijn gezicht weer. 'Ach... het viel wel mee, school is niet zo verschrikkelijk, alhoewel het soms wel erg saai kan zijn.' Zei hij terwijl hij richting de haard keek. Hij liet zich wat opzij zakken zodat hij met zijn schouder tegen die van Ryan aanlag. 'Nee, het zijn vooral sommige mensen hier die mijn leven in de eerste paar jaar tot een hel wilde maken en dat lukte ze vaak ook nog.' Vervolgde hij na een zucht. Coco beet even op zijn lip en keek op naar Ryan. Deze keer was het niet gespeeld. Hij had echt wel een moeilijke tijd gehad van mensen die hem lieten struikelen of tegen de muur aanduwde, zodra ze hadden gemerkt dat hij homo was, wat op de eerste dag op deze school al was geweest.

"Aww, dat is zielig," zei Ryan en hij sloeg een vriendschappelijke arm om Coco heen, al wist zijn onderbewustzijn dat het meer was dan vriendschap. Ryan kwam niet verder dan dat hij zo soms ook wel eens zat met zijn teamgenoten, zijn broers, die ook eens in de zoveel tijd getroost moesten worden. Al was dat de laatste tijd niet zo vaak meer. "Weet je, om de één of andere reden heb ik het gevoel dat het mijn teamgenoten waren, nog voordat ze in het team waren gekomen. Daarna krijgen ze vaak manieren, omdat ik dat soort gedrag niet duld. Al steken we wel vaak de draak met iedereen."

Coco knipperde even verbaasd met zijn ogen toen hij Ryan's arm om zich heen voelde. Hij had het inderdaad niet verwacht dat Ryan zou doen, vooral omdat hij Ryan ook niet echt als een lief gevoelig persoon zag. Maar het werd wel steeds meer duidelijk dat hij dat wel was en niet het arrogante popi-persoontje waar Coco hem eerst voor had aangezien. Het maakte dat Coco hem alleen maar aardiger vond en dat hij nog wat meer tegen hem aankroop. 'Hmm.. dat zou best kunnen, al ze eerst arrogante bullebakken waren misschien, maar nu valt het wel weer mee hoor, de meeste lol is er namelijk al vanaf, omdat het zo overduidelijk is dat ik gay ben.' Zei hij zacht. 'Hoe waren jou eerste jaren hier dan, aangezien ik niet denk dat jij daar veel last van hebt gehad.'

Ryan dacht even na. "Ik kwam meteen op mijn eerste dag naast Jim en Matt te zitten en we zijn snel de beste vrienden geworden," begon hij. "Ook hadden we alle drie al snel een plaatsje in het atletiekteam. We waren dan wel de jongsten, maar we hoorden er echt bij. Degene die zeg maar qua leeftijd na ons kwam, zat vijf jaar hoger en na vijf jaar waren we dus nog met zijn drieën over. Ik ben aanvoerder geworden en er is weer een hele club verzameld, de jongsten zitten in hetzelfde jaar als jij. En met zijn allen slaan wij ons overal doorheen. Eigenlijk zien we elkaar allemaal als broers." Hij glimlachte. Hij had eigenlijk alleen maar een fijne tijd op school gehad.

Coco luisterde zwijgend naar Ryan en knikte nadat die uitgesproken was. 'Als ik het zo aanhoor, heb ik alle recht om jaloers op jou te zijn.' Zei hij met een lichte grijns. 'Een heel team van broers en ik moet het doen met me vervelende tweeling-broertje en zusje.' Hij lachte even en draaide zijn lichaam wat meer naar Ryan toe. Nadat hij zich wat onderuit had laten zakken, legde Coco zijn hoofd tegen Ryan's schouder om weer even zwijgend voor zich uit te staren. Hij kon niet ontkennen dat het fijn was om zo tegen Ryan aan te zitten.

Coco kwam nu wel heel dichtbij, vond Ryan, maar hij vond het fijn. Met een zucht dacht hij even na. "Ik heb ook altijd ruzie gehad met mijn zusje, echt we haatten elkaar met heel onser harten," zei hij lachend. "Maar ik werd gelukkig nog altijd gesteund door mijn familie en vrienden. Misschien heb ik gewoon geluk gehad." Hij glimlachte vrolijk en keek even opzij. Coco was eigenlijk best wel ielig, als hij hem zo bekeek. Maar dat had dan ook wel weer wat.

Coco haalde zijn schouders lichtjes op. 'Zo erg zijn de mijne nou ook weer niet. Ze zijn gewoon kleine broertjes en zusjes vervelend... en ook naïef, me broertje die vindt het maar apart dat ik op jongens val, me zusje ook, al heeft die er wel vrede mee.' Zei hij met een mondhoek omhoog gekruld. Hij keek op naar Ryan en glimlachte wat breder. 'Heb jij er geen problemen mee dat ik gay ben? De meeste jongens schrikt het vaak af als ze het doorhebben.' Zei hij met een vragende blik.

"Nee, ik heb er geen probleem mee," zei Ryan en hij gaf Coco een schouderklopje. "Ik weet zelf niet eens waar ik op val. Ik wacht denk ik gewoon op de ware." Alleen het knagende gevoel, dat door zijn onderbewustzijn werd onderdrukt, wist dat dit niet klopte en dat hij de ware al had gevonden, Willow. Maar bij Ryan kwam het idee dat hij van haar hield, haar tot nu toe als de ware beschouwde en zelfs samen met haar zijn auto maakte, niet in zijn hoofd op.

Nu het gesprek bij dit onderwerp was aangekomen, ging Coco wat meer opletten. Hij ging wat meer overeind zitten, al bleef hij wel dicht tegen Ryan aanzitten en keek naar hem. ' En wat doe je in de tussentijd totdat je de ware hebt gevonden? Vertel me niet dat jij nooit eens met iemand voost.' Zei hij met een ondeugende blik, alsof hij duidelijk wilde maken dat hij het totaal niet erg zou vinden om eens met Ryan te vozen.

"Oh, ik ben wel van de relaties," zei Ryan. "Maar pas als ik de ander leuk vind, hem of haar een beetje ken en of we het gezellig kunnen hebben. Dus, als je het wilt weten, ik heb al meerdere relaties gehad en meestal houden ze het ook wel een maand uit. Maar jij bent natuurlijk zo iemand die elke dag achter een ander aanloopt." Hij knipoogde even naar Coco, om te laten zien dat hij een grapje maakte.

Coco grinnikte en stompte hem zachtjes in zijn zij, meer om de blosjes op zijn wangen van de knipoog te verbergen, dan omdat hij beledigd was. 'Jij bent echt gemeen, jij.' Zei hij lachend. Hij ging er maar niet verder op door, want hij wist wel dat Ryan eigenlijk niet zover van de waarheid afzat. Coco's relaties waren nooit langer dan 2 weken max. Meestal kwam er binnen een paar dagen alweer een andere leuke jongen voorbij die Coco's aandacht trok. 'Om eerlijk te zijn, vind ik een leuk koppie en iemand die aardig tegen me doet vaak al voldoen. Een beetje zoals jij.' Weer kwamen die ondeugend twinkelende ogen tevoorschijn, nu nog minder ver verwijderd van Ryan's ogen dan de vorige keer.

Ryan werd een beetje rood. Hij vergat nu zelfs de hele wereld buiten het kamertje. Eigenlijk was er nu zo'n moment van nu of nooit, maar om de één of andere reden werd hij nog tegengehouden. "Dank je," zei Ryan en hij werd zelf ook een beetje rood. Hij wist dat hij er wel goed uit zag, al was dat een beetje de grap binnen het team. Maar dat Coco het nu zei was toch iets anders, iets dat bijna gevierd moest worden.

Coco glimlachte liefjes en keek Ryan zo even schattend aan. Al snel ging zijn hand naar Ryan's haren waar hij kort doorheen woelde. 'Graag gedaan hoor.' Zei hij zacht waarna hij zijn hand weer liet zakken, maar die bleef steken bij Ryan's nek. Coco's ogen schoten even over Ryan's gezicht dat aardig dichtbij het zijne was. Het kwam nu niet meer in hem op dat hij Ryan niet wilde afschrikken, daarvoor wilde hij te graag zijn lippen proeven. Dat was dan ook wat hij deed. Hij bracht zijn gezicht het laatste stukje naar voren en drukte zijn lippen haast teder op die van Ryan.

Eindelijk, dacht Ryan. Hij was blij dat hij nu niet de eerste stap hoefde te zetten. Hij zoende voorzichtig terug en haalde na een tijdje zijn lippen weg. "Ik neem aan dat ik nu niet meer hoef te vragen of jij mij ook leuk vindt?" vroeg hij een beetje dromerig. Hij had vrolijke twinkellichtjes in zijn ogen en kon zijn ogen niet meer van Coco afhouden, wat altijd gebeurde als de verliefdheid echt begon. Toch was er het knagende gevoel, veel groter dan ooit, maar nog steeds onder de duim van zijn onderbewustzijn.