Studeer kamer met haard.

De studeer kamer met haard is niet erg speciaal. Het is een kamer met houte vloer, houte tafels en stoelen met rode bekleding en een paar planten. Ook is er een bank, ook met rode stof bekleed, die voor de haard staat. Het geeft je een vakantie huis gevoel, in de Alpen. Er staan kaarsen op de tafels die eigenlijk erg onnodig zijn omdat er ook lichten zijn die aan staan tot 23.00 de tijd dat de lichten dus ook uit gaan bij de ouderjaars.

Personen; Het is een grote kamer, je kan het wel inschatten.
Regels; Zie de schoolregels.

Wat ze hier deed wist Mariah eigenlijk niet. Nja, ze had een boek voor wiskunde voor zich, een te makkelijk vak als je het haar vroeg. Haar hersenen leken als zo snel op te nemen, net als een spons. Ook was wiskunde erg handig als ze wilde hacken dus wist ze sommige dingen als die ze moesten leren. Misschien kon ze beter een ander boek pakken, een boek voor een vak die minder makkelijk was. Maar elk vak was makkelijk, als je het haar vroeg. Behalve tekenen dan, wat haatte ze dat vak. Je had zoveel huiswerk en je moest werkelijk de raarste dingen verzinnen en dan was je opeens 'artestiek'. Pff.. Als je het haar vroeg mocht tekenen werkelijk uit de lessen verbannen worden.

Willow liep op haar zwarte all stars de studeerkamer binnen, het was een van haar favoriete plekken om te leren, lekker op de bank voor de haard leren maakte huiswerk nog wel dragelijk, vond zij. Met haar legergroene rugzak over haar ene schouder en een boek over auto's onder haar andere arm liep ze verder de ruimte binnen. Haar blik viel op een flikkering van energie ergens links van haar, haar gevoel had het eerder gezien dan haar, er zat een meisje met dreads verveeld naar een boek te staren. Aarzelend bleef ze staan, ze zag er niet uit als een 'goed' iemand. "Uhm.. Hoi" stamelde ze vluchtig.

Mariah keek op van een stem. Haar ijsblauwe ogen leken dwars door het meisje heen te kijken. Hier had ze geen zin in. Geïrriteerd draaide ze zich weer naar haar boek. Ze was hier om te studeren. Niet dat ze het deed, maar zin om te praten had ze niet. Ze kende het kind nieteens dus waarom zou die een gesprek met haar willen beginnen.

Even een notitie tussen door, je hebt enkele groten studeerkamers per klas, en vor de rest zijn het kleine studeerkamers per 4 (vaste) leerlingen. Dus ik weet net voor welk jaar deze kamer is, maar misschien zouden jullie het even willen aanpassen?

Eh, k snap het van 4 vaste leerlingen niet zo..

Net als met slaapkamers, je deelt het met een groepje van vier,vanaf het vierde jaar. Dus bijvoorbeeld: Hillary, HArriet, alice en Julliëte, maar dan wel personen uit hetzelfde leerjaar

Maar voor de jaren ervoor zijn klassikale studeerkamers.

AHAAAA. maar dan snap ik het niet meer... want we zitten niet in hetzelfde jaar volgens mij... en stiekem wist ik ook niet dat het zo wass,... en Aaf blijkbaar ook niet.... sorryyy^^

OOOoh..
Dan is deze meet dus afgelopen? AHAHAH

think soo?? nieuwe?xd

Daniël zat op de bank, voor de deur stonden zijn twee bewakers. Hij werd er soms helemaal gek van, maar oke hij moest het er maar mee doen. Op zijn schoot had hij een laptop staan, hij was bezig met het bijwerken van zijn blog, hij moest iets doen zodat de pers niet de hele dag zou proberen de school binnen te komen. Het was niet altijd leuk, maar er waren ook dagen dat het erg gezellig en leuk kon zijn.

Alice liep de kamer in. Sinds haar gesprek met Harriet voelde ze zich anders. Haar zwarte haar hing nu in een nette staart over haar schouder en haar ogen waren een stuk minder zwaar opgemaakt waardoor ze er een stuk knappe uit zag. De laatste paar dagen liep ze ook in simpelere kleren rond, zoals nu een zwarte skinny jeans met een normaal shirt. Met een zucht ging ze in de stoel bij de haard zitten en trok haar knieën op, met een gedeprimeerde blik staarde ze in het vuur.

Daniël keek op van zijn laptop toen er iemand binnen kwam. Blijkbaar hadden Carter en Calder besloten dat het meisje niet veel kwaad kon doen. Oke, het zou wel dan. Heel kort bekeek hij haar, ze zag er deprie uit. Hij richtte zich weer tot zijn laptop, schreef zijn laatste stukje af en verzond het, de pers had weer wat informatie. Daarna richtte hij zich tot het meisje. 'Een glimlach zou je vast veel beter staan,' zei hij met een glimlach tegen haar.

Alice keek verbaasd op. Ze had de bewakers niet eens opgemerkt maar nu ze om zich heen keek zag ze hen staan. De jongen kwam haar bekend voor ze wist alleen niet meer waarvan. Ze had zo ongeveer haar hele leven op straat gewoond en dus niet veel politiek meegemaakt. Haar ogen stonden verward. 'Oh eh.. ja' zei ze, te vermoeid om hem af te snauwen en er verscheen geen glimlach op haar gezicht. 'Bedankt voor de tip' mompelde ze toen ze weer naar het haardvuur keek.

Hij zette zijn laptop aan de kant en steunde met zijn ellebogen op zijn knieën terwijl hij haar aankeek. 'Is er iets mis?' vroeg hij haar toen. Hij hield er niet van dat mensen ongelukkig waren, niet dat hij zo gelukkig was maar hij liet het gewoonweg niet merken. Hij bleef haar aankijken, de mannen in de kamer hielden het meisje goed in de gaten zodat ze niets onverwachts kon doen.

Alice keek hem nog verwarder aan. 'Waarom zou het jou wat kunnen schelen?' vroeg ze terwijl ze zich naar hem toe draaide en iets gemakkelijker ging zitten. Mensen gaven in het algemeen niet om haar, tot ze opeens Harriet tegenkwam die verrassend aardig leek te zijn en nu deze gozer. Al snapte ze niet echt goed waarom die bewakers hier stonden.

Daniël keek haar met een schuin hoofd aan. Zijn lippen waren iets geweken, iets wat hem een knappe uitdrukking gaf. 'Omdat ik het niet leuk vind als mensen problemen hebben,' zei hij toen simpelweg tegen haar. Hij keek haar nog steeds recht aan, liet de bewakers met een kleine hoofdknik weten dat ze niet gevaarlijk was, en dat hij haar anders zelf aankon.

Alice keek naar zijn knappe gezicht en voelde haar wangen een beetje rood worden. Ze was haar hele leven al wantrouwig geweest, vooral tegenover jongens, vandaar haar reactie. 'Dat is aardig' zei ze met een vermoeide glimlach. 'Het probleem is, dat ik me mijn hele leven mezelf als iemand anders voor heb gedaan, en daar nu moe van ben.' zei ze terwijl ze zijn gezicht goed afspeurde naar zijn reactie.

Daniël beet heel eventjes op zijn lip. Hij kon zich maar al te goed voorstellen hoe dit meisje zich moest voelen, hij had het zelf toch immers ook iedere dag. Alleen was het voor hem iets moeilijker om het te laten vallen. Hij hield zoals gewoonlijk zijn gezicht in een plooi, hij keek begripvol. 'Dan moet je je ware jij laten zien. Dat is waarschijnlijk het beste,' zei hij tegen haar. Hij wist dat het meestal erg moeilijk was, bijna onmogelijk zelfs.

Een harde cynische lach kwam uit Alice's mond en ze kwam iets omhoog in haar stoel waardoor de bewakers een beetje voorover leunden om in te grijpen als dat nodig was. 'Alsof dat mogelijk is, alsof ik niet een status heb op deze school en de wereld daarbuiten, anders hou ik het niet vol' zei ze, aan het einde van de zin klonk haar stem wanhopiger, en ze moest haar best doen om niet te huilen. Ze had in haar hele leven maar twee keer gehuild, een keer toen ze in haar arm gestoken was en een keer in het weeshuis toen alles haar teveel werd. Nu moest ze ook sterk blijven.

Daniël schoof zich iets naar haar toe en legde zijn hand op haar knie. 'Je hoeft die status bij mij niet hoog te houden, ik ken hem namelijk nog niet,' zei hij tegen haar. Hij probeerde haar recht aan te kijken. 'Ik weet er meer van af dan dat jij denkt, ik heb er elke dag weer mee te maken en in een iets hogere druk dan jij waarschijnlijk,' zei hij tegen haar. Dat was wel waar, hij moest het elke dag goed spelen, voor de pers, voor zijn ouders.

Alice schrok op van de hand op haar knie en in een snelle beweging stond ze op. 'R-raak me alsjeblieft niet aan' fluisterde ze zachtjes en ze keek hem met grote bange ogen aan. Hij was groot en sterk, hij zou haar zo pijn kunnen doen, of erger... Nu stroomden de tranen wel over haar wangen. Snel sloeg ze haar armen om zichzelf heen en keek Daniel niet aan, te beschaamd en bang.

Daniël stond op, hij wist zichzelf geen houding te geven. Het was onvoorstelbaar dat ze bang van hem werd, al kende hij haar verleden natuurlijk niet. 'Ik ga je niets aandoen, echt niet,' fluisterde hij tegen haar. Hij zag haar tranen en voelde zich onmiddelijk schuldig. 'Rustig maar, er gebeurd niet, alsjeblieft ga weer zitten,' zei hij tegen haar terwijl hij naar de stoel gebaarde. Hij wilde haar helpen, geen pijn doen.

Alice keek op, hij was echt heel erg aardig. 'Ja natuurlijk, sorry' zei ze op verontschuldigende toon en ze ging in de stoel zitten, waarna ze haar armen weer om zich heen sloeg. 'Echt sorry, ik moet niet zo overdreven reageren, je probeert me alleen maar te helpen' mompelde ze, half tegen hem maar meer tegen zichzelf.

Ook Daniël ging wer zitten. 'Het maakt niet uit, dan doen wel meer mensen,' zei hij tegen haar. Hij bedacht zich dat het heel lang geleden was dat hij een gesprek had gehad zonder dat die persoon van alles en nog wat over hem wilde weten. Het was prettig, echt prettig.