Theehuisje aan de rand van Malory.

Ryan zat alleen aan een tafeltje op het terras. Dat was ongewoon, maar soms moest je zijn bende van twaalf even ontlopen. En de rest zou hem nooit vinden bij een theehuis. Hij dronk nooit thee, ook nu niet. Nee, hij had liever koffie, zoals dat nu voor zijn neus stond. Het was nog een heel gedoe geweest om dat te verkrijgen, maar nu stond het er in elk geval. Wat maakte het uit of je koffie of thee bestelde? Het was allebei warm water met een smaakje.

Ryan dook weg toen hij in de verte Jim en Matt zag lopen. Die waren natuurlijk naar hem op zoek, ze waren bijna altijd samen. Maar Ryan zat lekker rustig. Toen de twee voorbij waren kwam hij weer omhoog en keek het terras rond. Het was niet heel druk. Maar een paar mensen zaten er, waaronder een meisje dat van de Academie moest komen. Na negen jaar kende hij de meeste gezichten wel, al sprak hij alleen met het team en de mensen uit zijn eigen jaar. De rest was voor hem onbekend, maar waarom zou hij ook contact met hen moeten hebben?

New
~~
Nadat ze al een paar keer haar tong verbrand had aan de thee, had Belle besloten hem maar even te laten staan en te genieten van het vruchtengebakje wat nu alweer halfop was. Ze zat aan een tafeltje bij één van de ramen waar helder zonlicht doorheen viel. Het was mooi weer ja, maar het was niet zo warm dat het nou lekker was om buiten te zitten. Toch waren er veel klanten op deze middag, van oude mensen die gezellig met een paar zaten te kletsen, tot een gezin met kleine kinderen die niet stil op hun stoel konden blijven zitten. Zij zat daar als klein meisje in haar eentje tussen en wist zeker dat al meerdere mensen zich af hadden gevraagd wat zo'n meisje hier zonder haar ouders deed.

Daniël liep op zijn gemak naar binnen. Zoals gewoonlijk gevolgd door Carter en Calder, een uur geleden had hij met de pers gesproken over het veranderen van school. Natuurlijk was de naam zorgvuldig gemeden, hij wilde niet dat de school teveel in de aandacht kwam. Omdat het nu eenmaal een school was met een geheim. Een aantal mensen die in het theehuis zaten staarde hem aan alsof hij een levende god was, hij was dat soort blikken wel gewend geraakt. Hij liep naar een leeg tafeltje en ging zitten. Rustig wachtend totdat er een serveerster hem zou komen helpen.

Voorzichtig nipte Belle een keer aan haar thee en besloot dat hij nu wel op drinkbare temperatuur was. Terwijl ze er van dronk keek ze een beetje om zich heen, waarbij haar blik viel op de mensen die tussen de tafeltjes door kwamen aanlopen. Het was niet echt toevallig dat haar blik daar op viel, aangezien twee van de mannen aardig wat ruimte in beslag namen met hun grote gestalten. Zover ze kon zien toen ze weer om zich heen keek, zag ze dat ze niet de enige was van wie de aanwezigheid van de 3 was opgevallen. Haar blik schoot nog even naar hen toen ze aan een tafeltje gingen zitten dat naast de hare stond. Na een glimlachje, wendde ze haar gezicht weer naar haar thee, niet wetend of ze het glimlachje hadden gezien, maar ook niet wetend of ze dat wel wilde.

ik had je trouwens gpmd ^^

Haar haren dansten in de wind toen zij de deur deed openen van het theehuisje. Eerst keek Emanuela of het niet druk was en vervolgens liep zij naar binnen. Er waren ongeveer maar 6 mensen binnen dus dat was lekker rustig. Ze had vandaag haar zigeneurs outfit aan. Dit trok velen aandacht van de bezoekers in het theehuisje maar ook van het personeel. Ze had een doek om haar hoofd gewikkeld waar haren onder uitvielen. Verder droeg Emanuela een lange groenachtige rok die tot de grond reikte. Bovenop droeg ze een wit topje met grote oorbellen in en een goude ketting. Een ketting wat ze van haar nonna(oma) had gekregen.

Emanuela liep naar een lege tafel met een ijzige blik naar de personen gericht die naar haar staren. Als blikken konden doden waren de personen nu op de grond gevallen. Wanneer er iemand aan kwam bestelde zij citroen thee. Het personeel bleef vriendelijk maar Emanuela toonde geen emotie op haar gezicht. Met haar wijsvinger gleed zij over het gebakjesmenu. Haar maag begon lichtjes te knorren, ze had wel honger.

"Ik wil ook een plakje citroen cake!" schreeuwde Emanuela gewoon door het theehuisje heen. Dit kon het personeel niet echt waarderen. Daar lag Emanuela toch niet wakker van.

Alison keek op van haar Vogue-magazine en verslikte zich bijna in haar thee toen ze geschreeuw door het theehuisje hoorde. Algauw vond ze de bron van het geluid: een meisje in een rare outfit. Ze was best mooi, maar Alison zou voor geen goud met haar gezien willen worden. Die outfit, dat geschreeuw... Hoe schaamteloos kon je zijn?

De gasten in het theehuisje begonnen te fluisteren. Niemand vond het gedrag goedkeurend. Haar ogen verkende de ruimte, bekeek de mensen. Een meisje met rood haar zoals de kleur van haar bloed die door haar aderen deed stromen viel het meeste op. Haar ogen waren nog steeds zo koud als ijs. Wat kon het haar ook interesseren? Wanneer haar bestelling aankwam begon ze aan haar cake te eten. Dit deed zij gewoon op een fatsoenlijke manier zonder dat mensen er van zouden walgen. Eigenlijk was dat ideetje wel in haar hoofd gekomen maar de mensen waren nu al genoeg geschokkeerd. Simpel nam ze een slok van haar citroen thee zonder enige aandacht te geven aan het gefluister. Emanuela vond de aandacht wel leuk. Het zou vast om haar manieren gaan en om de kleding wat zij aan had. Je zag niet iedere dag een zigeuner.

Kelsey zat al aan een tafeltje achterin het huisje. Het was een redelijk donker hoekje, dat was ook de reden waarom ze dit tafeltje had uitgekozen. Kelsey ging even met haar hand door haar haren. Ze had vandaag extra zorg aan haar uiterlijk besteeds en ze zag er dan ook perfect uit. Ze had net twee kopjes besteld en twee soorten cakejes, Daniël zou zo wel komen verwachtte ze.

Daniël liep nog uiterst vrolijk de zaak binnen. Hij zag Kelsey al snel, hij liep naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd, daarna ging hij tegenover haar zitten. Hij had geen idee dat deze dag een stuk minder leuk zou worden straks. 'Heey,' zei hij teriwjl hij ging zitten.

Kelesy glimlachte naar Daniël, ze stond op toen hij aan kwam lopen en gaf Daniël op haar beurt een kus aan hem. "heey." zei ze, op haar beurt ook nog vrolijk. Het was voor haar niet meer dan een gezellig middagje ut. Kelsey nam weer plaats op haar stoel. "Ik heb een gebakje voor je bestelt, vind je toch niet erg hé?" vroeg ze aan hem.

Daniël schudde zijn hoofd. 'Natuurlijk niet,' zei hij met een glimlach. Hij was inmiddels gaan zitten en had een slok van zijn kop koffie genomen die zij ook al voor hem had besteld. 'Het is vast lekker,' zei hij met een glimlach waarna zijn hand over die van haar heen gleed en hem vastpakte. Hij was er met zijn hoofd nog steeds niet helemaal bij, de dingen van de ouderdag sleepte af en toe nog door zijn hoofd heen, als een vervelende mug die maar niet weg wilde gaan op het moment dat je bijna in slaap viel.

Kelsey roerde wat suiker door haar thee heen en doopte het theezakje voorzichtig op en neer om niet te morsen. "Vast wel." ze glimlachte even, waarna ze naar hun handen keek en er eventjes in kneep. "Zijn je ouders nog veilig in Washington aangekomen?" vroeg ze toen, het was eigenlijk een overbodige vraag, want als het misgegaan was stond het hier vol met persfotografen en was Daniël waarschijnlijk niet meer hier geweest.

Daniël knikte. 'Wat wil je met een horde bewakers achter je aan?' zei hij tegen haar. Hij keek heel eventjes naar buiten. Wist niet goed hoe hij zich moest gedragen, eigenlijk had hij de ouderdag willen vermijden als gespreksonderwerp. Hij wilde het er met Kelsey niet over hebben al had hij geen idee wat de reden daarvoor precies was. Nee, hij wist het wel, alleen ontkende hij het zoals gewoonlijk.

Kelesy grinnikte, "daar heb je gelijk in." ze wreef nog even met haar hand over de zijne heen toen de serveerster aankwam met twee gebakjes. De vrouw wierp even een blik op Daniël en haar wangen leken in eenklap knalrood te worden toen ze hem herkende. Met trillende handen wist ze de bordjes veilig op tafel te zetten om zich daarna snel uit de voeten te maken. "Maar wie was die ene Alice eigenlijk?" vroeg ze toen ineens, toen het beeld van het meisje weer bij haar in haar hoofd schoot.

Daniël beet op de binnenkant van zijn lip, een andere onderwerp dat hij wilde vermijden was Alice. Alleen kon hij er niet omheen draaien. 'Gewoon een goede vriendin, hoezo?' vroeg hij haar nadat hij antwoord had gegeven. Hij was bang dat ze iets had gezien wat niet goed zou vallen, kon je het aan hem zien dat hij Alice meer zag dan gewoon een goede vriendin? Was dat op zijn gezicht te lezen? Hopelijk niet want dan was hij echt dood.

Kelsey merkte wat op in de blik van Daniël maar kon haar vinger er niet direct opleggen, "Omdat je de halve dag bij haar bent geweest inplaats van bij je ouders en mij." antwoorde ze opz ijn vraag. Ze kon zich nog herinneren hoe jammer ze het had gevonden, aangezien ze het echt als hun weekendje had gezien, niet het weekendje dat zij de ouders vermaakte en Daniël af en toe zou komen opduiken als het hem utkwam.

Daniël beet iets op zijn lip. Toen merkte hij dat er iets in hem knapte. 'Ze heeft het gewoon ontzettend moeilijk, ik ben de enige die haar probeert te helpen,' zei hij een klein beetje bozig tegen haar. Het stak hem dat ze dat niet gewoon had gezien, dat ze niet gewoon had gezien hoe moeilijk Alice het had, dat ze zijn hulp nodig had.

Kelsey merkte de bozige toon in zijn stem op. Even hield ze haar mond en nam een voorzichtig slokje van de thee toen ze eenmaal het zakje eruit had gehaald. "heet" mompelde ze terwijl ze het kopje weer neerzette. "Als ze het moeilijk heeft snap ik dat je haar wilt helpen, maar je had best even wat aandacht aan ons kunnen besteden." reageerde ze op Daniëls woorden. "k had je gewoon gemist." voegde ze er nu wat geïrriteerd aan toe.

Daniël keek Kelsey een beetje nukkig aan. 'Ik was dáár, Kelsey,' zei hij bits tegen haar. Hij had nog een slok koffie genomen en keek weer rond, heel eventjes keek hij naar buiten. 'Ik heb jou aandacht gegeven, dus ga nu niet zielig lopen doen alsof ik er nooit voor je ben,' zei hij sissend tegen haar. Hij maakte ongelovelijk veel tijd voor haar vrij, zodat ze samen konden zijn. Hij kon er ook niets aan doen dat hij zoveel te doen had, en hij kon er ook niets aan doen dat hij nog andere vrienden had.

Kelsey's ogen vergrootte zich enkele milimeters bij zijn toon in de stem. Direct leunde ze wat naar achtere en sloeg ze haar benen over elkaar een, "Waar slaat dat nou op?" ze deed haar best om haar stem die zo gemakkelijk boos of venijnig kon worden rustig te houden, "Ik ben je hondje niet, maar het zou een gezellig weekend worden met onze ouders. Ik heb er niet veel van gemerkt. Dat wilde ik alleen zeggen." zuchtte ze. Ze pakte haar vorkje op om een hapje van het gebakje te nemen om het onderwerp weer af te sluiten. Ze had geen zin n ruzie.

Hoewel hij merkte dat Kelsey niet toe was aan een ruzie maakte de toon waarop ze alles zei hem razend. Dat gebeurde maar heel zelden. 'Dat slaat op het feit dat je je gedraagt als een verwend kreng die zich niet kan inbeelden dat andere mensen het tien keer erger hebben dan zijzelf,' riep hij haar toe. Hij had zijn handen tot vuisten gebald, al zou hij haar nooit slaan.