Een bos

Shirou schudde warrig zijn hoofd. Dit was vreemd. Die jongen zag duidelijk dingen die er niet waren, hallucinaties? Of was hij gewoon zo koppig en bleef hij een bepaald beeld in zijn hoofd behouden en projecteerde deze op de echte wereld. 'En wat zijn zij?' Vroeg Shirou voorzichtig en zacht terwijl hij tegen een boom aan ging staan. Het was een risico dat hij hier bleef want elk moment kon Atsuya tevoorschijn komen.

"Ben je telephatisch?" vroeg Carl aan de jongen. "Ik kan het namelijk niet uitleggen, maar in mijn hoofd is het goed te zien." Omdat hij dacht in beelden, kon je via zijn gedachten zien wat hij zag. Dat was dus de omgeving van het ven, samen met de bosdieren en de elfjes van het ven. Maar als de jongen niet telephatisch was, dan zou er een hele wereld links van hem blijven liggen en zou hij niet van het bestaan ervan weten. En Carl schaamde zich er niet voor, al was hij al vaak genoeg uitgelachen door de meesten, gewoon omdat zij het zich niet konden voorstellen.

Shirou schudde langzaam zijn hoofd. Telepathie kwam best vaak voor, maar hij had het niet. Aerokinese was wat hij bezat. Iets dat best handig was, vooral met voetbal kon hij hier ook gebruik van maken. 'Nee.' Zei hij en was al tot de conclusie dat de jongen hem dan niet kon vertellen wat hij zag. Wat bij Atsuya de irritatie opwekte. "Wat een stomkop, waarom kan hij het niet gewoon uitleggen?" Even zuchtte Shirou zachtjes door de stem in zijn hoofd.

"Oh, jammer," zei Carl. Hij deelde zijn wereld graag met anderen. "Heb je anders toevallig een potlood en papier? Ik kan het voor je tekenen, maar ik heb mijn spullen thuis laten liggen." Hij zuchtte, dit was best moeilijk, maar uitleggen kon gewoon niet. Hij keek naar de elfjes die op de schouders van de jongen waren gaan zitten. Het was echt jammer dat de jongen ze niet kon zien.

Shirou had wel een tas bij zich, maar wist niet of daar papier en een potlood in zat. Hij opende hem en zocht even. Hij haalde papier uit een schriftje en had een klein potlood gevonden. Er zat nog een punt aan. 'Hier.' Zei hij zachtjes en stak de spullen uit naar de jongen. Hij haalde een hand door zijn haren en zuchtte zachtjes omdat Atsuya door bleef zeuren.

"Bedankt," zei Carl vrolijk. Hij keek even naar de jongen en begon meteen met tekenen. Na een paar minuten had hij in zwart wit een grove schets van wat hij allemaal zag. De vogeltjes en elfjes in de lucht, Blub en de haai, de dieren, Joey naast zich en de jongen met de elfjes op zijn schouders. Ondanks de paar minuten die hij er maar in had gestoken, was het een duidelijke en mooie tekening. Hij gaf het papier terug aan de jongen. "Dat zijn zij," zei hij en hij wees naar de dieren die hij op het papier had getekend.

Shirou keek naar de tekening met verbazing. Het was prachtig getekend. Maar de jongen zag een soort fantasie wereld? Hoe kon hij het anders omschrijven? Het was wonderbaarlijk dat hij dat allemaal zag. Shirou had zelf ook wel momenten dat hij Atsuya, Kidou, Samoru en andere persoonlijkheden voor hem zag in personen. Maar dat was alles en hij wist dat deze alleen maar in zijn hoofd zaten. Of Atsuya kon hem ook overnemen. 'Het ziet er mooi uit.' Zei hij zachtjes en nog steeds verbaasd.

"Dank je," zei Carl, lachend om de verbazing van de jongen. "Maar je vindt het raar dat al die wezentjes daar zijn, of niet?" Hij keek even naar de jongen. "Trouwens, de elfjes zitten al niet meer op je schouder, ze zitten in je haar." Om de één of andere reden hielden elfjes van haar. Carl kon zich nooit indenken waarom, het was gewoon zo. Hij zuchtte even en aaide Joey over zijn kop. Voor hem was het ook echt net alsof hij de harige vacht van de kangoeroe voelde.

Shirou haalde uit reflex een hand door zijn haar. Hij kon er niets aan doen. 'Het is apart.' Gebruikte hij er andere, vriendelijkere woorden voor. Hij keek om zich heen. 'Maar het is mooi.' Voegde hij eraan toe. Als je je zo'n wereld kon voorstellen, dan was het wel mooi. Je maakte de wereld mooier. Atsuya en de andere maakte zijn wereld alleen maar erger. Maar door hen was hij niet alleen, daarom hield hij zich bij zich en deed hij niets aan zijn stoornis. Niet dat dit echt mogelijk was.

De elfjes waren opgevlogen toen de jongen door zijn haar ging en waren nu neergestreken op de schouders van Carl. "Dank je," zei die weer eens. "Wil je je papiertje nog terug?" Hij keek de jongen aan. Eigenlijk vond hij dat die jongen erg korte antwoorden had, maar hij was niet zo iemand die vroeg wat er aan de hand was. Al was hij dan wel nieuwsgierig, maar soms vroeg je het gewoon niet.

Shirou haalde zijn schouders op en schudde daarna zijn hoofd. 'Nee, hoor.' Zei hij tegen hem. Hij wist nu hoe die wereld eruit zag, maar zijn eigen wereld was anders. Het was niet zo leuk en met vrolijke dieren. Zijn realiteit was hard en hij wist na al die tijd nog steeds niet wat hij er mee aan moest. Wilde hij er wel wat aan doen? Wie zou hij zijn als hij Atsuya niet meer had? Hij kon het zich niet voorstellen. Shirou glimlachte voorzichtig. 'Houd jij hem maar.' Ging hij nog verder in op de vraag van de jongen.

"Oké, die komt dus in het boek," zei Carl. Hij was al een tijdje van plan een boek te schrijven over de elfjes uit zijn wereld. Want overal kwam je andere elfensoorten tegen. "Ik moet wel zeggen dat je van de korte antwoorden bent," merkte hij toch maar op, terwijl hij de tekening voorzichtig oprolde. Het zou zonde zijn als hij verloren zou gaan, want het was één van zijn mooiste tekeningen. Nu moest hij hem alleen nog inkleuren.

Shirou knikte toen hij het over een boek had, maar had natuurlijk geen idee waar hij over sprak. Zijn ogen gingen naar de grond toen hij over zijn antwoorden begon. Langzaam haalde hij zijn schouders op. 'Ik houd niet van praten.' Was het simpele antwoord dat hij gaf. En dat was ook waar. Hij was zo'n persoon dat meestal contact vermeed. Dit ook vanwege Atsuya die elk moment op kon duiken en de verkeerde dingen kon gaan zeggen. Atsuya die elke situatie met een bepaalde zin kon verpesten.

"Tja, eigenlijk is dat wel te merken," merkte Carl lachend op. "Geeft niet hoor, ik praatte ook niet zoveel." Hij glimlachte. Eigenlijk praatte hij heel veel, maar dan met de dieren die zich altijd om hem heen verzamelden. Joey, Blub en bepaalde elfensoorten waren echt de ergste kletskousen, maar Carl deed graag mee in hun gesprekken. Iemand van buitenaf kon zeggen dat hij dan eigenlijk een gesprek met zichzelf voerde, maar Carl had dat nooit zo ervaren. Hij kon echt ruzie hebben met een dier of een elfje. Alleen met Joey en Blub zat hij altijd op één lijn.

Shirou glimlachte een raar soort glimlachje. Hij snapte niet waarom de jongen lachte. Was het grappig dat hij niet van praten hield? Of was het echt heel makkelijk te zien? Hij was makkelijk te lezen, straks kwamen mensen nog achter dingen die ze niet hoorde te weten. Hij kreeg een frons tussen zijn wenkbrauwen, hier moest hij echt een gaan doen. Trainen om een glimlach op te zetten zelfs als deze niet gemeend was. Hij knikte toen de jongen zei dat hij niet de enige was. Maar de jongen had langere antwoorden, klonk geintresseerder. 'Fijn dat ik niet de enige ben.' Zei hij.

Carl trok een wenkbrauw op en keek de jongen onderzoekend aan. Er was iets raars, maar ook herkenbaars aan de jongen, maar hij kon het niet zo één, twee, drie plaatsen. Hij haalde zijn schouders op en keek naar de lucht, die donker begon te worden. Het zou nog niet gaan regenen, want dan zouden de regenelfjes, die altijd voor een bui uit vlogen al langsgekomen zijn. De lucht betrok alleen een beetje en begon er erg dreigend uit te zien.

'Oh, het gaat regenen.' Zei Shirou toen hij naar de lucht keek en zijn capuchon als gewoonte op zijn hoofd zette. In werkelijkheid hield Shirou van regen. De druppeltjes die op hem vielen en waardoor niemand zijn tranen van de regen kon onderscheiden. De regen waarin bijna niemand zich graag bevond waardoor het rustiger was en hij zich vrijer kon rondbewegen. 'Ik kan maar beter naar binnen gaan, denk ik.' Zei hij. Ja, hij hield niet van praten en wilde dus het liefst een eind maken aan elk gesprek dat hij begonnen was. Hij voelde zich altijd zo ongemakkelijk ook.

"Het gaat nog niet regenen," zei Carl vrolijk. "Als het gaat regenen komen eerst de regenelfjes, die altijd voor de regen uitvliegen." Zijn beelden hadden het altijd goed, al kon hij vaak niet bevatten dat het maar beelden waren, niet gewoon werkelijkheid. "Maar als je wilt gaan, dan moet je gaan hoor. Je hoeft niet met mij te blijven praten." Hij lachte vriendelijk naar de jongen en keek weer naar de lucht. De elfjes lieten zich nog steeds niet zien, dus hij had niets te vrezen.

Shirou trok een gezicht omdat hij over die elfjes begon. 'Ik kan ze niet zien. Dus ik denk dat ik maar gewoon van mijn eigen gevoel uit ga.' Mompelde hij zachtjes en wierp nog een blik op de lucht. 'Het ligt niet aan jou. Ik ben gewoon geen prater.' Voegde hij eraan toe omdat hij niet de verkeerde indruk wilde wekken. Hij beet zachtjes op zijn lip en ritste zijn jack wat beter dicht.

"Toch hebben de elfjes nog nooit gefaald," zei Carl. "Maar is goed hoor, daar moet je je niets van aantrekken. Oh, wacht daar zijn ze." In de lucht zweefden groepjes van kleine elfjes met spitse, dunne vleugeltjes en lange toga's die in slierten achter ze aan wapperden. De venelfjes tussen de jongens vlogen op en zochten hun onderdak tussen de takken en bladeren van de dichtstbijzijnde bomen. Carl keek ze nog even na. "Over een minuut regent het, dus we kunnen maar beter snel zijn." Hij glimlachte en borg de opgerolde tekening veilig op in zijn shirt, zodat die niet nat zou worden. Hij griste Blub uit de vijver en begon richting de school te lopen, met Joey achter zich aan.

Shirou haalde zijn schouders op en liep achter de jongen aan. Hij zou eigenlijk wel buiten willen blijven, maar hij zou het onvriendelijk van zichzelf vrienden als hij zomaar weg zou lopen. Hij begon inderdaad al kleine druppeltjes te voelen. "Wat is die jongen een weirdo met zijn elfjes." Mopperde Atsuya op de jongen. Shirou moest toegeven dat Atsuya deze keer wel een klein beetje gelijk had.

new
-
Scarlett was niet echt bepaald het bostype, ze was geen natuurmens en hield er veel meer van om gewoon op haar motor rond te rijden. Maar nu ze toch in het bos te vinden was zat ze op een laaghangende tak van de boom te roken. Eigenljk was ze van plan geweest om te hardlopen, maar dar had ze na een paar kilometer al genoeg van, er was veels te weinig uitdaging in te vinden.

Noel trok zijn grijze hood nog verder over zijn haar. Om zijn gezicht beter te verstoppen. Hij had wallen onder zijn ogen. Hij gaf het niet graag toe, maar hij had een geval van halve insomnia. Als in hij had al drie dagen niet geslapen en dat viel te zien. Hij wreef in zijn ene oog. Hij was moe, maar slaap wilde niet komen. Kwaad schopte hij een steen weg. Hij weigerde medicijnen. Hij vond het een makkelijke uitweg voor een probleem dat in zijn ogen een teken van zwakte was.

Scarlett's blik viel op een jongen die nou niet zijn beste humeur leek te hebben deze dag. "alles oké?" riep ze vanuit haar tak naar hem. Het was waarschijnljk een apart gezicht: Een meisje felrode haren, een bruin leren jack boven een strak zwart met wit gestipt topje en een spijkerbroek vol scheuren. It was a totall mess, maar perfect voor Scarlett die een trekje van haar sigaret nam.

Noël keek op van de grond. Twee harde, grijze ogen boorden zich in de haren. "Alles is de laatste 6 jaar al niet 'okee'." Zei hij bot. Hij streek zijn ponny uit zijn gezicht in een geautomatiseerd gebaar. Hij had niet eens meer door dat hij dat deed. Daarna verdwenen zijn handen in de zakken van zijn hoodie.

--

welke oogkleur heeft ze?