Een bos

Dit bos is niet heel erg groot, ook zeker niet klein maar in ieder geval niet groot in vergelijking met andere bossen in de omgeving. Er liggen wandelpaden al zijn die niet heel erg goed aangegeven en ook niet heel breed en goed onderhouden. Er is hoogteverschil. Hier moet je niet te veel van denken, er zijn geen hele beklimmingen maar je merkt zeker wel dat je soms omlaag en omhoog gaat.

Oliver had vannacht bijzonder goed geslapen en had zich dan ook fris en vol energie gevoeld. Nu hij de kans had, had hij dan ook zijn mountainbike gepakt en was de bossen in gegaan. Op zijn gezicht zaten vegen modder en er plakten haren aan zijn voorhoofd. Ook op zijn rug en benen zat een heleboel modder en andere natte vlekken. Niet heel lang geleden had het geregend en nu bestond de helft van de paden dus uit een heleboel modder. Niet dat het Oliver iets kon schelen, hij genoot van de adrenaline die door zijn aderen liep. Ook al was hij vermoeid en voelde hij de spieren in zijn benen verminderde hij geen snelheid. Nu hij de kans had ging hij zichzelf ook eens goed afbeulen.

Oliver schoot verder door het bos en lette amper op zijn omgeving. Haast automatisch stuurde hij naar rechts en links en zette hij zich schrap bij heuveltjes zodat hij niet viel. Maar dat deed hij bijna wel toen hij een meisje geblinddoekt zag lopen en tegen een boom zag oplopen. Stomverbaasd ging hij op de rem staan en slipte waardoor hij bijna omviel. "Whatthef..." zei hij terwijl hij nog eens goed keek of hij misschien toch wel heel erg moe was en dingen ging zien die er niet waren. Toen hij zichzelf ervan verzekerd had dat het toch echt was ging hij recht staan. "Euh... gaat het?" Vroeg hij terwijl hij naar het meisje liep en een poging deed wat modder van zijn gezicht te vegen. Wat alleen tot gevolg had dat hij de veeg groter maakte. Maar dat zou waarschijnlijk toch niet uitmaken aangezien ze een blinddoek ophad en anders had ze pech.

Oliver liep wat dichter naar het meisje toe en zag de hond die naar haar toe kwam. "Mooi," zei hij toen ze zei dat het wel ging. Verbaasd keek hij terug toen ze naar hem leek te staren. Het duurde even maar hij dacht door te hebben waarom. "Zie ik er zo afstotelijk uit?" Vroeg hij terwijl hij met zijn mouw over zijn wang veegde en een heleboel modder wegveegde. "Blijkbaar wel dus..." Mompelde hij haast onverstaanbaar. Zijn mountainbike had geen spatbord wat tot gevolg had dat alle modder waar hij doorheen fietste met het wiel omhoog werd gespat en zo op zijn rug kwam te zitten. Een spatbord zou dat tegenhouden. "Mag ik je vragen waarom je met een blinddoek om door het bos liep?" Vroeg hij aarzelend. Hij wist niet of het meisje dat zou willen vertellen maar hij kon zelf gewoon geen enkele mogelijke reden bedenken en dus kon hij zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.

Audrey lag languit boven op een heuveltje. Een heuvel bezaaid met bladeren en takjes. Het maakte haar voor deze keer even niet uit dat deze in haar haren kwamen. Ze zou straks wel weer haar haren wassen. Haar groene ogen waren gesloten en het leek alsof ze sliep. Maar in werkelijkheid waren haar oren wel gefocust terwijl ze nadacht over de afgelopen weken. Eigenlijk had ze het niet heel veel beter gedaan dan in het afgelopen jaar. Ze had nog geen vrienden gemaakt. Niet echt. En eigenlijk vond ze dit wel een beetje jammer. Een korte zucht ging over haar lippen.

Mahari had gedacht dat het bos haar een wat beter gevoel zou geven, het enorme heimwee misschien wat zou doen afnemen, maar het leek niets te helpen, het maakte het alleen maar erger. Het bos leek n niets op de prachtige omgeving van haar dorpje. Daar waren de kleuren prachtig en vol van glans, hier was alles een stuk doffer en grouwer en vele male kouder. Zachtjes begon ze te neuriën, een oud lied dat vaak bij haar thuis werd gezongen als ze de natuur geesten voor iets wilde bedanken. Iets wat Mahari nu ook deed, de geesten die haar oude omgeving zo mooi gemaakt hadden.

En toen hoorde Audrey iets. Het was niet heel duidelijk tussen de geluiden van het bos in, maar ze hoorde het wel. Het was een zachte melodie. Het klonk vredig en een glimlach sierdo rond haar roze lippen. Een echte glimlach, die genoot van het zachte geluid. Het klonk net niet te lief voor haar oren. Ze had het idee dat het niet het zoveelste liefdesliedje was, maar een hele andere betekenis had. Ze had haar groene ogen langzaam geopend maar was niet overeind gaan zitten. Haar ogen keken naar de bladeren om haar heen, deze bladeren die een iets andere kleur hadden dan haar ogen, iets donkerder. Een fijne kleur naar haar smaak.

Mahari streek af en toe langs de bomen die niet het klamme vochtige hadden zoals in het oerwoud, maar juist koel en droog aanvoelde. Het scheen hier zomer te zijn, dat had ze opgemaakt uit vele pogingen van haar begeleidster toen ze hier heen gebracht werd, maar de zomer was kouder dan bj hun en lang niet zo mooi. Af en toe plukte ze een blaadje en al lopen bestuudeerde ze het, opzoek naar enige herkenning. Maar ze hield halt toen ze een meisje op een heuveltje zag liggen, een meisje dat net zo wit was als alle andere en bijna nog blonder haar dan dat ze ooit gezien had. Gelijk stopte ze met neuriën. Twijfelend over wat ze zou doen bleef ze staan.

Het melodietje stopte en dat was een teken voor Audrey om overeind te gaan zitten. Ze veegde wat bladeren en takjes uit haar blonde haren. Ze keek om zich heen en een stukje verderop stond een meisje. Ze was donker en Audrey wist zeker dat ze haar nog niet eerder had gezien. Was zij de bron van het geluid van daarnet? Dat kon niet anders want verder hoorde je een serene stilte. Heel even knikte Audrey naar het meisje, als een soort begroeting.

Mahari had in de paar dagen dat ze in de school was dat zo'n knikje iets betekende als hallo, een soort begroeting. Daarom glimlachte ze kort, haast wat onzeker want in de paar dagen dat ze er was had ze al zoveel communicatie misverstanden gehad dat ze dit net zo goed verkeerd begrepen kon hebben. Mahari had haar rechterpols vastgepakt en wreef een beetje zenwachtig over haar huid. Het meisje dat een aantal meter verderop zat vroeg zich vast af waarom ze er stond, maar een echte reden had ze ook niet.

Audrey veerde overeind en ging goed staan. Ze veegde alle takjes en dingetjes van haar kleding af. 'Sorry, het is vast vreemd om iemand zo in het bos te zien liggen.' Zei ze, maar haar stem klonk niet verontschuldigent. Ze vond het zelf namelijk niet zo raar. Ze had hier vaker gelegen. Het was rustgevend om alleen omgeven te worden door een stukje natuur. Ze leunde half tegen een boom aan.

Mahari voelde zich weer dzo dom omdat ze het meisje niet begreep. "Sorry..." mompelde ze duidelijk met een zwaar accent. "Ik je niet begrijpen." op een of andere manier hoopte ze dat het meisje haar uit zou leggen wat ze bedoelde, want iedereen die ze tot nu toe gesproken had had haar raar aangekeken, alsof ze een enge ziekte bj zch droeg en had haar verder met rust gelaten. Iets wat ze toch heel vervelend begon te vinden. "Ik je niet verstaan" haar stem klonk hoopvol, dat het meisje het anders zou probern uit te leggen.

Audrey keek het meisje onderzoekend en probeerde woorden te vinden om het uit te leggen. 'Het moet raar om te zien zijn als je zomaar iemand in het bos ziet liggen.' Probeerde ze met andere woorden en dacht na. Het leek nogal op hetgene wat ze daarnet had gezegd. Ze haalde haar schouders op. 'Maakt niet uit, het doet er ook niet toe.' Voegde ze eraan toe en haalde een hand door haar blonde haren.

"Bos?" nam ze een willekeurig woord uit haar zin dat makkelijker uit te spreken was dan de andere. Misschien zou dat het meisje duidelijk ameken dat het niet aan haar lag, maar aan het taalgebrek van Mahari. Het meisje zag er vriendelijk uit, misschien vriendelijk geneog om haar uitleg te geven.

Audrey moest moeite doen om niet te gaan zuchten en keek even om haar heen. Ze klopte op de boom en wees naar de bladeren en de takken. 'Waar je nu bent, dat is een bos.' Probeerde ze met langzame woorden te vertellen. Ze duidde de omgeving aan met haar vinger die wees naar de uiteinde en naar de bomen. Hoe moest je in hemelsnaam iemand gaan uitleggen wat een bos was?

Ondanks dat het meisje twijfelde aan haar uitleg begreep Mahari het. Ze glimlachte even dankbaar. Met haar hand ging ze even langs aar gouden armband die ze van haar verloofde gekregen had. Een beweging die ondertussen al in haar systeem gegrift was. "Dankje" wist ze zich te herinnereh.

new-

Stap voor stap liep Luca over het pad heen, bij elke stap hoorde je stenen tegen elkaar ketsen of een takje breken. Luca nam zijn tijd en keek een beetje om zich heen. In z'n rechter hand hield hij een dunne stok vast waarmee hij een beetje heen en weer zwaaide. De stok was aan de onderkant waarschijnlijk afgebroken en helemaal aan de top zat één slap hangend blaadje heen en weer te slingeren. Hij bewoog de stok heen en weer alsof hij een klein kind was die een dirigent na wilde doen.

Gryphyn zat naast een klein hertje met een diepe snee. Het diertje bewoog niet meer en Gryphyn zat er emotieloos naast. Hij had het dier gevonden in zijn laatste doodsangsten en had geprobeerd de wond te helen, maar die was gewoon te diep geweest voor hem. Dus nu zat hij maar voor zich uit te staren en hij wist niet wat te doen. Af en toe klonk er een zucht, maar verder hoorde je alleen de vogeltjes triest fluiten.

Luca had het gevoel dat er maar geen eind aan het pad kwam. Het leek maar door te gaan, ondanks dat hij hier nog geen 10 minuten liep leek het voor z'n gevoel al veel langer te zijn. Hij bleef een beetje om zich heen kijken tot dat hij veder op iets leek te zien. "ha..." Luca bleef even stil staan om te kijken wat het was. Na een paar seconden had hij door dat er een jongen zat, en meteen daarna viel hem het hert op. Luca bleef een paar seconden geluidloos niks doen, maar liep al snel naar de jongen toe. "U-um is alles oke..." Zei hij al lopend.

Gryphyn knikte langzaam, bijna compleet in shock. Hij zuchtte nogmaals en bleef strak voor zich uit staren. Hij baalde ervan dat hij te laat was en niet krachtig genoeg geweest om het hertje te redden. Waarschijnlijk had hij hiermee nog een paar jaar moeten wachten. Hij keek naar zijn handen en vervloekte ze in gedachten, al konden zij of hij er gewoon niets aan doen.

Luca bekeek de jongen en vroeg zich af wat er echt aan de hand was, aangezien de jongen er nog al wit uitzag....Toen keek Luca nog eens naar het hert en snapte het meteen. Van ver af had hij het niet kunnen zien, maar van dichtbij was het duidelijk. "w-wat...." Luca deed snel een paar stappen naar het dier toe en ging op zijn knieën zitten. "Leeft hij nog....?" Zacht raakte hij het hert aan en keek naar de snee..."ik...um...kan healen...um.." Luca bewoog z'n hand richting de wond en liet hem er boven hangen...Hij probeerde zich te concentreren op de wond, hij zou niet zo heel veel kunnen doen. Maar misschien zou wat hij kon doen nog iets helpen.

"Ja, dat kan ik ook en ik ben al aardig ver gevorderd maar het helpt niet," zei Gryphyn en hij sloeg de hand van de jongen weg. Ten eerste was het hert al dood en verder vond hij het niet kunnen dat iemand anders ging slagen in wat hij niet kon. Dat mocht nu gewoon even niet.