Het bloesempark

ah, oke. Ik snap het
----------
Aaron grinnikte even bij haar vraag. "Geen idee eigenlijk," gaf hij toe. "Maar volgens verschillende mensen is het geen prettig gezicht, of ervaring," hij was eigenlijk nog niet echt boos geworden in de twee maanden dat hij weer rondliep. En aangezien hij gebeurtenissen van acht jaar geleden niet vond tellen had hij geen idee hoe hij was als hij boos was. Heel erg dat hij dat niet wist vond hij het niet, al zou hij het geen probleem vinden te weten als hij dan zijn geheugen weer terug zou krijgen.

Julia keek wat verbaast opzij bij zijn antwoord, "Bang dat de spiegel barst als je erin kijkt?" vroeg ze met een plagende grijns. Ze had ondertussen besloten dat hij in de categorie van aardige personen viel, tenminste tot zover. Je wist maar nooit wat er nog zou komen, maar tot nu toe had Aaron een goede indruk achtergelaten.

Aaron grijnsde en knikte heftig. "Eindelijk iemand die het begrijpt," zei hij overdreven emotioneel. Daarna herstelde hij zich echter alweer snel en had weer een vrolijke glimlach op zijn gezicht. "Het komt niet echt in me op in de spiegel te kijken als ik kwaad ben," zei hij nu serieus terwijl hij door de haren op zijn achterhoofd woelde. Dat hij het zich geen moment kon herinneren waarop hij echt kwaad was geweest hield hij voor het gemak even achter. Nu had hij geen zin in een moeilijk gesprek maar wilde hij gewoon even lol hebben en lachen.

Baily lag languit op een bankje en had haar oortjes op volle volume staan. Ze zong zachtjes met haar muziek mee. Niet dat ze echt goed kon zingen maar ze vond het wel leuk om te zingen. En er was niemand dus ze zou ook niemand irriteren met haar valse gezang. Haar ogen waren gesloten en soms hoorde ze de woorden van Jolene maar ze probeerde die het meest te negeren. Toch ging dat niet helemaal, hierdoor rolde er af en toe een traan over haar wang zonder dat ze het zelf echt doorhad.

Simon zat op een bankje en keek over het veld. Hij was een boek aan het lezen en het zou hem niets verbazen als het meisje wat nu tamelijk vals mee aan het zingen was met haar ipod. Hij glimlachte, tot hij zag dat er tranen over haar wangen rolden. Hij stond op, wist even niet wat te doen, maar hij was niet het type dat mensen zomaar liet huilen. Hij liep naar het meisje toe en knielde bij haar neer. "hé, sorry, maar gaat het?" vroeg hij, terwijl hij haar een papieren zakdoekje aanbood.

Baily schrok zo erg van de stem, die voor haar uit het niets kwam, omdat ze de voetstappen van de jongen niet had gehoord, dat ze omhoog schoot en haar ogen wijd open sperde. Haar oortjes vielen uit maar ze negeerde het. Nu lette ze alleen maar op wat de jongen zei en wat zij misschien verkeerd had kunnen doen behalve vals meezingen. De jongen bood een doekje aan en vroeg aan haar of het ging. Ging het? Ja het ging, niets aparts of ongewoons. Alleen het standaard gezeur van Jolene. Toen pas ging haar hand naar haar wang en ja hoor, daar voelde ze iets nats. Ze glimlachtte een beetje beschamend en haar wangen werden langzaam rood. Ze had weer gehuild om de woorden van Jolene. Maar dit keer had ze het zelf niet echt doorgehad. Ze pakte dankbaar het doekje aan en knikte uiteindelijk toch maar terwijl ze de tranen van haar wangen veegde." Ja hoor, gewoon de stress van alles dat me een beetje te veel word. Soms heb ik even een soort uitlaat klep nodig, bij mij zijn dat tranen." Maar alsof het niets was, zette ze een brede glimlach op, pakte haar oortjes, deed haar muziek uit en knikte dat de jongen naast haar moest komen zitten." Ik ben Baily, met wie heb ik het genoegen?"

Simon ging naast het meisje zitten en schudde haar hand. "Simon, aangenaam" glimlachte hij. Hij ritste zijn tas open en bood Baily een van zijn mariekoekjes aan en nam er zelf een. Hij hield va mariekoekjes en had ze altijd bij zich, het liefst een heel pak zodat hij uit kon delen. Stress klonk niet goed, maar hij ging er niet verder op in. Hij glimlachte naar het meisje en keek haar kort aan. Het was fris en hij trok de warme sjaal nog iets steviger om zijn hals.

Baily nam dankbaar het koekje aan en begon er een beetje op te sabbelen. Dat was echt haar manier van een koekje eten. Ze kon er uren op sabbelen tot het koekje helemaal zacht werd en uit elkaar viel. Echt dat was iets waar ze echt van kon genieten." Hmm het is inderdaad erg koud. Ik wil je wel een schokje geven om je warmer te maken, weet alleen niet of het werkt. En als het werkt zeker weten niet voor heel erg lang." Ze grinnikte kort en draaide zich wat meer naar Simon toe. In haar hoofd vertelde Jolene dat ze alweer het zichzelf moeilijk maakte. Straks kwam hij ook te dicht bij en zou ze hetzelfde krijgen als bij Jared. Dan klapt ze dicht en doet ze iets doms. Na die woorden vertrok haar glimlach heel even, maar een splitseconde daarna was hij er weer. Ze zou zich gewoon niks van Jolene haar woorden aantrekken.

Simon grijnsde. "Nee dankje, ik houd het wel bij een sjaal" hij kende veel mensen op de school, en iedereen had een gave, maar hij zelf niet. Hij was maar een koksjongen. De reden waarom hij hier was was niet omdat hij moest leren omgaan met zijn kracht, het was omdat hij toch ergens naar school moest. Hij was opgegroeid met mensen met krachten, maar was altijd een soort buitenstaander geweest. Niet dat het hem veel uitmaakte. Hij was eraan gewend en vond het super leuk om te zien hoe zijn vrienden langzaam beter werden in wat ze deden. Hij had gezien dat haar glimlach kort verdween en daarna in volle glorie weer verscheen, maar hij zou het zich wel verbeeld hebben.

Baily grinnikte en knikte vrolijk," Gelijk heb je, ik heb mijn kracht nou niet bepaald goed onder controle dus ik denk eigenlijk ook niet dat het een goed idee was. Straks gaf ik je een te erge schok." Ze grinnikte en beet weer een klein stukje van haar koekje af om er weer op de gaan sabbelen." Heb je nog iets leuks te vertellen? Ik heb wel zin om eens lekker geboeid te luisteren inplaats zelf de verhalen te vertellen."

Simon ging makkelijker zitten, en steunde half op een van zijn armen. "Nou, ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw verhaaltjes" grijnsde hij nonchalant, terwijl hij haar aankeek met twee lachende, bruine ogen.

Baily grinnikte en knikte," Nou dan krijg je één van mijn geïnproviceerde verhaaltjes. Laat me even denken en me inspireren door de omgeving." Ze bekeek even de jongen naast haar en daarna de ruimte." Oké ik ga beginnen maar het zal wel een raar begin worden dus je moet evne wat dichter bij komen zitten." Toen hij gehoorzaamde fluisterde in zijn oor," Ik ga je nu een klein geheimpje vertellen, in onze wereld is ook een andere wereld. De wereld van de Boleren, dat zijn kleine feetjes die in bloemen leven. Wij kunnen ze niet zien, ze hebben lang geleden een spreuk gecreeerd zodat we ze niet kunnen zien en als huisdieren kunnen gebruiken. Ieder mens heeft een Boleer, een exacte kopie van diegene maar dan in het klein en meestal ook wat perfecter. Zo is er ook één van mij en over die van mij heb ik nog wel een verhaaltje. Maar beloof dat je niets over de Boleren verteld aan niemand niet." Ze boog zich weer terug en grinnikte kort." Dus ben je geïnteresseerd in het verhaaltje over Boleer Baily?"

Simon grinnikte, hij geloofde niets van wat ze zei, maar hij vond het geweldig klinken. Hij hield wel van verhalen, sprookjes. In zijn kindertijd had hij vaak bij een man in het park gezeten die Dominascus heette. Hij was oud, en zag niet meer. Werd ook langzaam doof, maar de verhalen die hij vertelde waren niet te vergelijken met alle andere dingen die hij meemaakte. Dominascus verhalen waren groots, magisch, en je werd meegetrokken in die sfeer, en Baily was zo begonnen als hij ook vaak begon, met een geheim. Gretig knikte hij daarom naar Baily. "Natuurlijk" zei hij, en hij ging er eens goed voor zitten.

Baily wreef in haar handen en opende die toen, er was een bloem in verschenen, nee ze had de bloem net gepakt en tussen haar handen gestopt maar het ging om het effect want hij leek uit het niets te zijn gekomen." Ze heeft een bloem als deze en dat noemt ze haar huisje. Alleen er wou iemand haar huisje vernielen. Iemand wou het hele dorp vernielen. Een kat. Hij liep de hele tijd tussen de bloemen en probeerde dan de bloemen plat te stampen. Hij had al een groot deel van het dorp verwoest en Baily wist dat ze iets moest doen omdat haar huis het volgende slachtoffer zou zijn. Dus verzamelde ze iedereen. Baily moest en zou de kat stoppen, hij had al veel te veel schade aangericht. De vogels, die de Boleren trouwens wel kunnen zien. Hadden ook last van de kat dus die wilde ook heel graag helpen met het weg krijgen van de kat. Dus bedachten ze een plan. En de volgende ochtend ging dat plan in uitvoering. Zo gezegd zo gedaan dacht Baily, iedereen hield zich aan zijn woord en die ochtend stond iedereen op zijn plaatsen. De vogels zaten hoog in de bomen en hielden zich muisstil en de boleren zaten verstopt tussen de bloemen met in hun handen het stuifmeel van hun huisjes. Daar kwam de kat aan... Met zware passen en een gemene grijns liep hij naar de bloemen. Hij was duidelijk in een moordlustige bui. Maar vandaag zou hij niks aan kunnen richten, vandaag hadden ze een plan om hem weg te krijgen! Op het teken van Baily begonnen de vogels te vliegen en vuurde hun uitwerpselen op de kat. En toen zij klaar waren kwamen de boleren in actie. Ze gooide het stuifmeel op de kat en dat bleef kleverig zitten omdat de uitwerpselen nog nat waren. De kat had die actie helemaal niet verwacht en had zich niet kunnen verdedigen. Hij was van zwarte kat naar een kip gegaan. Zijn vacht was niet meer te redden en hij is nu lichtgrijs. Hij schaamd zich zo erg dat hij nooit meer zich buiten het huis durft te vertonen. Zo behield Baily haar huisje en waren de vogels ook van de kat af." Haar verhaal was met uitgebreide gebaren en stemmetjes verteld. Dat was wel de manier zoals Baily dat altijd deed. Uiteindelijk legde ze de bloem op de schoot van Simon en zei met een geheimzinnig lachje," Misschien zit Baily nu wel op die bloem, mee te luisteren naar haar eigen verhaaltje?"

new, sorry irisz die was ik vergeten
~~
Tamani liep door het park, met snelle, vrolijke passen. Hij ging op een bankje zitten en bekeek de bedrijvigheid die er heerste. Hij was in een redelijk rustig humeur vandaag. En hij vond het mooi om te zien hoe iedereen om hem heen in beweging was. Was er een reden dat mensen vaak iets te doen hadden? zorgden ze op die manier dat ze minder merkten van hun eigen vergankelijkheid?

Alison voelde zich maar kwetsbaar, zoals ze daar alleen op een bankje zat. Waarom was ze eigenlijk weggegaan, in haar eentje? Zo opgesloten voelde ze zich toch niet in de school? En het zou zeker niet erger geweest zijn dan dit. Alison wilde net weggaan, met haar ogen op de grond gericht het park verlaten, toen een jongen tegenover haar op een ander bankje ging zitten, die haar aandacht trok. Kende ze hem niet ergens van?

Tam keek verder om zich heen tot hij de blik van een meisje ving. Hij kende haar ergens van en glimlachend stak hij zijn hand op. Hij besloot heel snel op te staan en naar haar toe te gaan en voor hij het wist zat hij naast haar. Het meisje met de rode haren. "Hoi, ken ik jou niet ergens van" wilde hij weten terwijl hij haar onderzoekend opnam. Zulke rode haren moest hij toch al eens gezien hebben, hij wist bijna zeker van wel. Maar waar? Op school?

Alison glimlachte terug naar de jongen. Dus ze had gelijk, ze kende hem. En hij kende haar. 'Misschien van school?' Opperde ze, omdat dat vrijwel de enige plek was waar ze mensen had leren kennen. 'Ik zit sinds kort op het Malory, daarzo,' zei ze, terwijl ze met haar hand wees naar het gebouw dat je nog net kon zien vanuit hier, groot als het was.

Tam knikte. "ohja, dat zou best kunnen, je valt best op door je haar" glimlachte hij, terwijl hij kort de rode lokken aanraakte. "Tamani, zeg maar tam" zei hij, terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. Zijn groene ogen keken haar speels aan. En zijn haren staken alle kanten uit, maar zo was hij nou eenmaal. En hij ging er niets aan veranderen.

New

Neal had een zwarte jas die tot ongeveer halverwege zijn bovenbenen kwam aan met een hoge kraag die zijn nek beschermde tegen de kou. Echt koud was het niet maar er waaide een fris windje. Zijn handen had hij in zijn zakken gestoken en met een lichte glimlach liep hij over het pad. Hij had nog een uur. Een uur en dan zou hij weer op het schoolterrein moeten zijn. Het was of dat, of de FBI die hem op zouden pakken. Even sloeg hij een zucht. Daarna mocht hij weer mooi een maand of drie gevangen zitten op het schoolterrein. Dit was de eerste keer sinds hij op Royal Malory Academy woonde dat hij weg mocht. Het was een hele hoop geregel geweest, er had iemand moeten komen om zijn enkelband aan te passen zodat er geen alarm af zou gaan. Op het laatste moment was het ook nog bijna gecanceled omdat een of andere idioot dacht dat hij zou vluchten. Dat was inderdaad wel in hem op gekomen en er was zelfs als een vaag plan in zijn hoofd ontstaan maar zo stom was hij niet. Hij zou Maine niet eens uit komen.

Iris liep met een brede glimlach door het bloesempark, het rook hier heerlijk en het was zo rustig dat je ieder vogeltje Kon horen fluiten. Ze droeg een kort afgekniot spijkerbroekje waaronder ze schattig gebloemde sleehakken onder droeg. Ze had haren opgebonden er een gekleurd sjaaktje in geknoopt dat goed matchte bij haar mintblauwe bloesje. Koud had ze het niet, niet eens een beetje, nee de frisse wind deed haar goed. Van de andere kant kwam een man aanlopen in een zwarte jas, ze tuurde en haar glimlach ging over in verleidelijk toen ze zag dat het de sexy concierge van Mallory, ze liet haar heupen wat extra wiegen.

Neal's wenkbrauwen gingen iets omhoog en er verscheen een geamuseerd glimlachje op zijn gezicht toen hij een meisje zag dat zijn aandacht leek te trekken. Als je hem zou vragen waaraan hij dat zag zou hij geen concreet antwoord kunnen geven. Maar aangezien Neal nooit een tekort aan vrouwen die hem wel interessant vonden had gehad, kon hij intussen wel de signalen herkennen. Maar daar kon hij niet zo heel veel mee als hij op Malory werkte, nu echter kon niemand hem vertellen dat hij iets niet mocht doen. Dus op een meter of wat van het meisje af stopte hij en keek haar onderzoekend aan. "Ken ik jou misschien?" Vroeg hij charmant.

Haar ogen lichtten op toen ze merkte dat hij haar zag, toen hij een glimlach om zijn lippen kreeg en haar zelfs aan sprak. "Alles is mogelijk.." zei ze met een verleidelijke glimlach. "Wil je me kennen?" vroeg ze hem met een knipoog. Ze trok haar shirtje recht een nam de man eens goed in haar op, niet verkeerd.. Zeker wel knap, oké toegegeven het was gewoon een lekkerding. Ze stak haar hand uit "Iris...." zei ze tinkelend en schonk hem nog een stralende glimlach.

Ryley had oud brood meegenomen om de eenden te gaan voeren. Hij vond het altijd fascinerend hoe de eenden vochten om een klein stuk brood. In de winter moest je de dieren stimuleren om te eten. Een handje helpen omdat ze het moeilijk hadden. Hij stond wat brood te scheuren en gooide stukje voor stukje het water in. De zon was zwak en er was een koude wind. Gelukkig droeg hij een zwarte, dikke vest met een capuchon die hij over zijn hoofd had getrokken. Je zag nu alleen zijn zwarte, schuine pony. Zijn heldere, blauwe ogen waren goed te zien. De eendjes zagen er grappig uit terwijl die vrolijk aan het kwakkeren waren. Ryley moest er zelf een beetje van lachen.

Iris zat aan de rand van de vijver, haar schoenen had ze uitgetrokken en haar blote voeten met de rinkelende armbandjes had ze in het water gestoken. Het water was koud, maar de tintelende kou die door haar voeten trok vond ze eigenlijk alleen maar fijn, daardoor merkte ze dat ze leefde. Ze snoof de geur van de bloesem diep in en prente dit tafereel goed in haar geheugen. Ze keek naar de eendjes die vrolijk kwaakten en ineens met z'n allen naar de ene kant zwommen, ze liet haar blik met de eenden mee gaan en haar blik viel op een gestalte met een zwart vest waarvan ze niet veel kon zien vanaf de zijkant. Ze schepte een hand met water en spetterde dat in de richting van de jongen. Ze glimlachtte haar witte tanden bloot en er verschenen kuiltjes in haar wangen. Ze wist natuurlijk niet of die jongen het water wel zou voelen, en ze wist ook niet hoe hij zou reageren maar daar dacht ze daarna pas aan, oeps...