Het bloesempark

Dit is een park dat net buiten het schoolterrein ligt. In de lente staan alle bomen in bloei waardoor het er heerlijk ruikt en de kleuren verschillen van lichtblauw tot wit, tot donkerroze. In de winter zit er rijp op de bomen en ziet het er koud, maar gezellig uit. Door de grote en kleine bomen die er staan waarvan sommigen tegen elkaar aan gegroeid zijn en hun takken elkaar raken als een soort hartje kan het een heel romantische plek zijn. Overal zijn bankjes en kleine vijvers waar eendjes in zwemmen, en waar in de winter het ijs op ligt. Het is geen ideale plek om te schaatsen, omdat de vijvertjes er te klein voor zijn, toch zie je zo nu en dan een klein kindje met gekleurde regenlaarsjes over het ijs glijden. Het is er eigenlijk altijd enorm druk. Gezellig druk, een drukte waarvan niemand aanstalte maakt om weg te gaan, niemand haast heeft.

Kayleigh zat stevig ingepakt op de rand van een fonteintje in het midden van het park. De fontein stond uit, omdat het water anders waarschijnlijk zou bevriezen. Ze bekeek de mensen om zich heen. Kleine kinderen die luid schreeuwend sneewballen naar elkaar gooiden, oudere stelletjes die er met een glimlach naar keken hoe hun kleinkinderen stukje bij beetje steeds natter werden. Stelletjes die elkaar zoenden in de welving van de takken van de bomen. Een zakenman die hetzelfde deed als zij, alleen maar observeren. Ze ving zijn blik en glimlachte, knikte ter begroeting en keek toen verder. Farah zou zo komen, ze hadden voor een half uurtje ofzo afgesproken. Eigenlijk waren ze altijd met z'n drieën maar Dorothea had niet weggekund door corvé. Ze wist zichzelf altijd in de problemen te werken, zo ook nu. Vandaar dat Kayleigh nu even alleen met Farah zou zijn. Ze zag een bekende rode krullenbol op zich afkomen en glimlachte terwijl ze opstond en haar tegemoet liep.

Juliëtte had een rustig plekje gezocht in het park. De zomerse hitte was steeds meer aan het af nemen. Het werd herfst wat je kon zien aan de verkleurende bladeren aan de bomen. Toch was het warm, een warme herfstdag. Van dit soort dagen genoot Juliëtte het meeste. Ze had net haar moeder gebeld, over een weekje zou ze terug gaan naar huis om daar een weekend te zijn. Ze keek er naar uit, zeker na wat er de afgelopen weken was gebeurd. Ze had geveinsd vrolijk te zijn tegen haar moeder. Net gedaan alsof er niets aan de hand was. Ze kon moeilijk zeggen dat ze het gevoel had alsof haar hart in tweeën was gebroken door een jongen die ze amper kende. Eigenlijk wist ze niets meer dan hoe hij eruit zag, en hoe hij heette. Triest eigenlijk. Toch kon ze er niets aan doen dat ze zich tot hem aangetrokken voelde, ze haatte hem. Maar haat en liefde lagen dicht bij elkaar. Heel erg dicht.

Simon liep door het park, het was koud en hij trok zijn sjaal iets hoger op. Hier kwam je als je geen haast had, niets te doen had. En zo was het. Hij had nu even geen zin om te schaatsen, of weer een nieuw recept uit te proberen. Daarom kwam hij naar het park, wat er nu een beetje zielig uitzag op een doordeweekse dag. De takken van de bomen waren leeg, en het laagje rijp dat erop lag deed je eraan denken dat het winter was. Kleine kinderen waren op school en hun ouders, en andere mensen werkten nu. Het park leek uitgestorven. Niemand had tijd om even een pauze te nemen, op een enkele straatmuzikant na leek hij alleen in het park te zijn. Hij keek naar de bevroren meertjes, met hun groen-wit-achtige grasranden. Hij liep verder naar de fontein die uitstond, omdat het water anders zou bevriezen. Zijn voeten waren koud in zijn donkerbruine halfhoge schoenen met aan de binnenkant een wollen voering. Hij wist dat zijn neus en wangen rood waren, en glimlachte toen hij een klein kindje uitgelaten het park binnen zag komen rennen met haar moeder achter zich aan. Ze was helemaal ingepakt met dikke sjaals en wantjes die uit haar mouwen bungelden. Haar kleine beentjes renden zo hard ze konden en ze gierde het uit van het lachen toen haar moeder haar beetpakte en in een rondje draaide. Het was een mooi gezicht, moeders met kinderen, maar Simon wendde zijn ogen af. Hij kende dat soort geluk niet. Sinds hij zich kon herinneren had hij in een weeshuis gewoond, en toen hij zes was mocht hij bij de Malory Academy gaan werken, zodat hij goed onderwijs kreeg. Siondsdien had hij gewerkt en daarvoor in de plaats kreeg hij een opleiding. Hij ging maar heel zelden, of eigenlijk nooit van het schoolterrein af. Hij hield van deze school, het was zijn thuis. Toen hij verder liep over de kronkelende, maar stevige en effen paatjes kwam hij uiteindelijk bij een nieuw meertje waar een meisje op een bankje zag (woeps ik zie nu dat jij eht herfst had gemaakt :S vind je het erg, want ik vind winter nu ff leuker om te spelen (a))

ja eigenlijk wel... want ik had het eigenlijk met een rede herfst gemaakt... dus als het kan eventjes veranderen naar herfst (A)
______
Ze draaide haar mobiel om en om in haar hand. Het was doordeweeks, en eigenlijk mocht ze dat ding niet hebben. Maar het kon haar niets schelen, ze moest elke dag naar huis kunnen bellen. Ze dacht terug aan de gelukkige dagen thuis, op het moment dat haar eigen vader er nog was. Ze kon zich niet veel herinneren, maar ze wist nog wel dat hij vroeger de opricht bladervrij had gemaakt. Met haar vijf jaar had ze toen dapper meegeholpen alles op een stapel te leggen. Meestal ging dat uiteindelijk weer verkeerd waardoor de hele oprit weer onder lag. Haar vader had dan gelachen en was weer opnieuw begonnen, haar moeder haalde haar naar binnen voor een kop warme melk en ze keek uit het raam. Vragend of de sneeuw als snel zou komen nu er bladeren waren gevallen. natuurlijk duurde het dan nog weken voordat de eerste sneeuwvlokjes uit de lucht kwamen zetten. Nu het herfst was kwam ze dus vaak buiten, het deed haar aan thuis denken en dat vond ze prettig. Dit seizoen had ze altijd al het leukste gevonden, en dat zou niet snel veranderen.
____
Dat was dus de rede dat het herfst was...

oki het is herfst
~~
Simon liep richting het meisje, bij het meertje dat kabbelde voor haar voeten, en waarin de eenden druk aan het snateren waren. Op het geluid van de vogels en eenden na was het stil in het park. Niemand sprak, en in de verte hoorde je de muziekant nog spelen. Hij ging op het bankje naast het hare zitten en staarde naar de verte. Het was raar om de stilte te verbreken. Want de stilte was fijn. Rustig. Gewoon zoals hij hoorde in dit parkje. De herfst was zacht. Veel mensen zouden het een nazomering noemen. Maar voor Simon was dit wel echt koud genoeg. Nog kouder hoefde niet van hem, ookwal was schaatsen en ijs ook geweldig. Zijn benen wiebelden rustig onder het bnkje, en hij dacht na over zijn boeken uit zijn tas pakken en wat te lezen. Maar hij had niet zo'n zin om als een soort nerd over te komen op het meisje, wat er overigens niet bepaald slecht uitzag. Hij was niet het soort jongen dat daar speciaal op lette, maar natuurlijk viel het hem wel op.

Kort keek Juliëtte naar de jongen, ze werd terug getrokken uit de gedachten aan vroeger en dacht weer aan het heden. Ze moest Ryan gaan vergeten want wat hij deed met haar gedachten was niet zo geweldig. Het voelde stom en kinderachtig. Ze moest haar gedachten onder controle gaan krijgen want zoals het nu ging zou ze het niet langer volhouden. De gevoelens waren ongeremd, maar ze wist dat het verkeerd was. Ryan zou haar nooit leuk gaan vinden, dat moest ze accepteren toch voelde het te zwaar om dat te gaan accepteren. Alsof ze gewoon maar op zou geven.

Simon keek weer naar het water, waarin nieuwe eenden kwaakten. Daarna gluurde hij weer kort naar het meisje, en weer terug. Hij had niet zo lang in het parkje, zou zo weer moeten gaan om het avondeten voor te bereiden. Hij was veel te verlegen om het meisje aan te spreken, ookal zou hij dat best willen. Er vielen wat blaadjes uit de boom achter hem over zijn haar en schouders. Hij glimlachte, het was mooi hier.

Juliëtte hoorde een gedachten. Ze keek op, hij was de enige die hier zat. Van andere zou ze nooit gedachtes kunnen horen. Rustig stond ze op en liep naar de jongen toe, ze ging naast hem zitten. Ze had niet echt behoefte aan gezelschap maar ze voelde zich gevleid dat hij haar had willen aanspreken, daarom nam ze uiteindelij ktoch de stap om hem aan te spreken. 'Heey,' zei ze rustig.

Simon keek op. "hee" zei hij redelijk zachtjes. Hij keek haar kort aan en daarna weer naar het water. "Mooi is het hier he?" zei hij met een glimlach. Hij keek haar weer aan. Het was echt mooi hier. Hij keek naar het meisje wat naast hem was komen zitten en vroeg zich af hoe ze heette. "Simon" zei hij dus maar, terwijl hij zijn hand uitstak om de hare te schudden.

Juliëtte glimlachte. 'Schitterend,' zei ze. Het was anders dan bij haar thuis, maar nog steeds was het erg mooi. Rustig pakte ze zijn hand aan en schudde deze. 'Juliëtte,' zei ze tegen hem. Ze had hem eventjes aangekeken en daarna keek ze weer door het parkje heen. Het viel haar op hoe rustig het was, kwam vast doordat het een doordeweekse dag was.

New

Aaron zat breed op een bankje, wat betekende dat hij zijn ene arm op de leuning had liggen alsof hij zijn arm om iemand had. Alleen zat er niemand naast hem. In zijn andere hand had hij een sigaret waarvan hij de rook uitblies. Heel veel verschil met als je normaal uitademde was het niet omdat het al koud was. Toch lag er een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij keek gewoon naar alle mensen die voorbij kwamen en bezig waren met normale dagelijkse dingen. Sinds het ongeluk had hij veel meer waardering voor dit soort simpele dingen gekregen aangezien hij al die momenten kwijt was. Ook hoefde hij er hier even niet aan te denken aangezien niemand hem hier kende. Hij had zijn zwarte jas half open zodat een stuk van zijn donkerrode vest zichtbaar werd waarvan de capuchon op zijn rug hing. Op zijn hoofd zat een grijze muts waar zwarte pukken haar onderuit staken. Hij had een simpele spijkerbroek aan en aan zijn voeten zaten zwarte vans.

Julia was er eigenlij op uitgegaan om te gaan hard te lopen, alleen was het toch niet zo'n goed plan geweest toen ze na een paar honderd meter haar enkel weer voelde opkomen, daarom had ze besloten om de rest lopend af te leggen. Hoewel het daardoor toch een stuk langer duurde dan gepland. In haar oortjes klonk haar muziek waar ze zachtjes mee mee neuriëde, het was niet het soort muziek waar veel meisjes van haar leeftijd naar luisterde. Het was depressiever, maar dat hoefde niemand te weten.

Aaron merkte dat hij na een tijdje met zijn vingers een ritme begon te tikken op de rugleuning van het bankje, al was het niet heel erg ritmisch. Hij kon wel een ritme houden als er muziek op stond maar om het dan zelf te maken... Toen zijn sigaret op was drukte hij hem uit op het stukje bank naast hem en mikte hem daarna in de prullenbak die naast het bankje stond. Zijn blik viel op een meisje dat ondanks dat ze eruit zag alsof ze zou gaan hardlopen liep. Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht. "Is het niet de bedoeling dat je rent?" Vroeg hij grijnzend. Pas nadat het uit zijn mond was hoopte hij dat het duidelijk genoeg was dat het een grap was. Maar in gedachte haalde hij zijn schouders al op. Dat zou vast wel zo zijn en anders was het niet zo, daar kon hij nu dan niets meer aan doen.

Julia keek op naar de stem die et duidelijk tegen haar had. Ze trok een oortje ut haar oren, hoewel ze het duidelijk verstaan had. "Wat zei je?" haar stem klonk ietwat geïrriteerd, de woorden van de jongen kwamen bij haar aan als belediging hoewel het hoogst waarschijnljk niet zo bedoeld was. Maar dat was Julia, ze dacht altijd dat mensen het op haar gemunt hadden, een bijkomstigheid van het masker dat ze alsmaar krampachtg probeerde op te houden, dan kreeg je soms wat paranoïde trekjes.

Aaron was niet de allerbeste in het lezen van de gevoelens en emoties van mensen tot het echt overduidelijk was en het soms dus al te ver was gegaan. Nu zag hij de irritatie van het meisje dan ook niet, iets wat misschien wel een fout was. "Dat je niet rent," zei hij nog steeds vriendelijk grijnzend. Of in ieder geval zo was het bedoeld. "Je bent de eerste die in trainingskleren langs komt en niet rent," zei hij nog steeds op dezelfde plagende toon. Het was waar dat Aaron zeker niet de meest tactvolle persoon was en al veel vaker mensen per ongeluk had gekwetst. In de twee maanden die hij zich wel kon herinneren en ergens was hij blij dat hij zich al die andere keren niet meer kon herinneren.

Julia had nog steeds niet door of hij nou een grapje maakte of haar liep te stangen, iets waardoor ze hem nogmaals duidelijk geïrriteerd aankeek. In haar hoofd ging een stemmetje dat z ehem moest negeren en er gewoon vandoor moest lopen, doen alsof ie niet bestond, maar daar was het nu al een beetje laat voor. "daar zal dan wel een reden voor zijn." beet ze hem toe.

Aaron had nu wel door dat het meisje geirriteerd was, alleen hij wist niet of het door hem kwam of dat ze gewoon al chagrijnig was. "Mag ik die weten?" Vroeg hij op nog steeds dezelfde onschuldige toon. Ergens wist hij wel dat hij nu misschien wel te ver ging maar daar trok hij zich dan niets van aan. Hij zou wel zien, was zijn onverschillige antwoord daarop.

Julia wist nog steeds niet of hij het nou goed bedoelde of niet, iets wat haar lichtelijk van haar stuk bracht en haar hersens weer behoorljk deed malen over hoe ze zou moeten reageren. Ze keek even om zich heen, maar het leek niet alsof er vrienden van de jongen in de buurt waren die hij aan het lachen probeerde te krijgen door haar voor schut te zetten. Ze tilde dan ook haar voet op en tikte kort tegen haar enkel aan. "Goed genoeg?"

Aaron trok eerst een wenkbrauw op omdat hij het verband niet legde. Pas een paar seconde later viel het kwartje. "Aah, zo," zei hij knikkend. "Ja, goed genoeg. Een blessure is een goede reden," zei hij weer grijnzend. "Ben je net door je enkel gegaan?" Vroeg hij op een nu wat serieuzere en vriendelijkere toon. Aaron wist niet altijd waar de grenzen van andere mensen en zijn eigen lagen maar hij wist wel dat hij geen grapjes moest maken als andere pijn hadden. Behalve om ze op te vrolijken maar dit meisje leek het alleen maar irritant te vinden.

Julia kon nog steeds niet echt goed hoogte krijgen van de jongen, of hij nou vriendelijk deed of haar expres een ongemakkelijk gevoel probeerde te geven. Maar dat was Julia, ze was altijd bezig met haar onzekerheden verbergen, zich voordoen zoals het hoorde zodat ze geaccepteerd werd. Toch ontspande ze wat bij de meer serieuze toon die in zijn stem leek te komen, "Nee, paar dagen geleden, maar hardlopen was nog niet zo'n goed plan."

Aaron glimlachte medelevend. "Snap ik," zei hij rustig. Natuurlijk zou het erg gemakkelijk zijn hier ook weer een grapje van te maken. Het zat namelijk wel in zijn hoofd, het was niet heel erg slim te gaan hardlopen, of dat te proberen, als je een paar dagen geleden je enkel had omgeslagen. Maar hij hield verstandig genoeg zijn mond, daar zou het meisje intussen ook wel achter zijn gekomen. "Ik ben Aaron," zei hij vriendelijk glimlachend terwijl hij zijn hand uistak.

Ryans krachten waren toch niet perfect geweest andesr had ze nu wel gewoon kunnen lopen. Omdat hij echt alleen leek tez ijn, geen vrienden die haar stonden uit te lachen brak er ook langzaam op het gezicht van Julia een glimlachje door terwjl ze zijn uitgestoken hand aannam en kort schudde. "Julia, aangenaam." zei ze waarna ze zijn hand losliet.

ik snap die eerste zin niet 0.o
---------------
Op Aaron's gezicht ontstond een glimlach toen zij ook glimlachte. Het was leuk om te weten dat dat door hem kwam. "Goedzo, je bent veel leuker als je glimlacht," zei hij haar nog steeds grijnzend aankijkend. Hij klopte naast zich op de bank als uitnodiging om te gaan zitten. Al was het leuk geweest naar de mensen die langskwamen te kijken was het ook goed om weer contact te hebben. Volgens een aantal van zijn oude nieuwe vrienden had hij best veel mensen gekend en dat geloofde hij wel aangezien er in het begin regelmatig iemand naar hem toe was gekomen om hem te begroeten en te vragen hoe het ging. Ga dan maar eens uitleggen dat je het heel aardig van die persoon vindt maar je echt geen flauw idee hebt wie hij of zij is.

oh best logisch als ik het zo terug lees dat je het niet begrijpt, maar Ryan had haar voet proberen te genezen, of in iedergeval de pijn weg te nemen toen ze haar voet verzwikte/kneuste of hoe je het ook noemt haha
-
Julia's gezicht betrok direct weer even bij de opmerking dat ze veel leuker was als ze glimlachte. Maar er kwam al snel weer een glimlach op haar lippen toen hij naast hem op het bankje klopte, een uitnodiging die ze niet liet schieten. Het was toch beter om gewoon rustig te kunnen zitten inplaats van saai een rondje te lopen. "En hoe zie jij er dan uit als je boos kijkt?" vroeg ze toen ze eenmaal zat en even met haar vinger langs haar enkels had getast om te voelen of alles nog goed was.