Het oefenlokaal

Jule schudde haar hand met een glimlachje en knikte. 'Ik ben Julia, maar ze maar Jule, dat doet iedereen' zei ze terwijl ze iets gemakkelijker ging zitten. 'Ik heb een idee. We maken er een spel van. Als ik nou een melodie denk, gewoon een korte. En jij die daarna na zingt?' stelde ze voor.

'Oké, Jule. Leuke naam!' Alison deed weer een stapje terug en ging op een tafeltje zitten. 'Ja, goed idee! Dat is leuk. Begin maar,' reageerde ze enthousiast op Jules voorstel. Ze hoopte maar dat het deze keer wel lukte, anders zou het ontzettend beschamend zijn. Maar Alison voelde zich op haar gemak bij Jule, gewoon losjes en ontspannen.

Jule was blij dat haar voorstel aangenomen werd. ´Oké, ik begin´ zei ze en in haar gedachten hoorde ze het intro wijsje van It-Girl, van Jason Derulo dat moest Alison wel kennen. Het was een knap meisje, met fel rood haar en een mooi gezichtje, en Jule vond dat wel leuk. Met haar vrienden kon je niet zomaar opeens met een lelijk of onpopulair iemand aan komen zetten.

Alison concentreerde zich - help, wat moest ze eigenlijk nog meer doen? Zou het vanzelf gaan? Kwestie van oefenen? Of moest ze ontzettend haar best doen, elke keer? Alison probeerde het, ze barstte bijna uit elkaar van concentratie. En, net toen ze wilde grommen en gefrustreerd wilde opgeven, hoorde ze iets. Het was even snel weer weg als het was gekomen, maar het was er, even. Welk liedje was dat? Oh! Alison glimlachte breed en neuriede het toen: de intro van It-Girl.

Jule speurde de de emoties op Alisons gezicht af. Concentratie, verwarring, frustratie, en toen opeens keek ze blij. Een paar seconden later werd het melodietje door het lokaal geneuried. 'Wow, goedzo. Nu de volgende' zei Jule met een bemoedigende glimlach. Deze keer het intro van good life, van OneRepublic.

'De laatste dan. Daarna mag jij je kunsten vertonen,' antwoordde Alison. Bovendien was ze bang dat het haar niet meer lukte. En het bleek dat ze daar al eerder bang voor moest zijn; hoe ze ook probeerde, Alison hoorde niets anders dan geroezemoes van buiten het lokaal en het regelmatige getik van haar eigen voet tegen de tafelpoot. 'Ik geef het op,' zei ze, 'het lukt niet meer.'

Jule haalde haar schouders op toen het niet meer lukte. 'Maakt niet uit, je moet het ook niet gaan forceren' zei ze met een glimlachje en ze pakte het glas water. 'Hou maar vast' zei ze terwijl ze het water aangaf. Toen begon ze het te verwarmen, en liet het heel snel weer af koelen, een paar keer achter elkaar.

Alison pakte het glas aan en sloeg haar handen eromheen. 'Wauw, wauw! Ik voel het!' Alison lachte en keek naar het water. Het zag er nog steeds hetzelfde uit, maar ze had gevoeld hoe de temperatuur een paar keer was gewisseld. 'You go, girl!' Riep ze naar Jule.

Jule glimlachte en nam het glaasje weer terug. 'Ja, maar er is veel moeite voor nodig, e ik zit al een tijd hier op school' zei ze terwijl ze het warme water in de gootsteen gooide en het terugzette in het keukenkastje. 'Bij jou komt het ook wel goed, gewoon blijven oefenen' zei ze opbeurend.

'In welke klas zit je dan?' Vroeg Alison. Ze voelde zich ontzettend op haar gemak, veel... échter dan anders. Normaal deed ze alles om indruk op iemand te maken, om precies zo over te komen als ze wilde, maar nu was ze gewoon zichzelf. En ze vond het geweldig.

Jule glimlachte. 'In het achtste jaar, en ik weet dat ik er jonger uitzie' zei ze snel voordat Alison dat kon zeggen. Haar grote ogen en kleine gestalte deden mensen vaak denken dat ze rond de zeventien was. 'En jij?' vroeg ze.

'Het vijfde jaar,' bekende Alison, 'ik ben zestien. Maar dit is mijn eerste jaar op deze school. Ik kom uit Engeland. Misschien had je al een Brits accentje gehoord.' Alison lachte. 'Ik heb geluk dat het bij mij niet zo erg is. Mijn zusje praat veel Britser dan ik. En mijn moeder is écht erg.' Op dat moment voelde ze haar telefoon trillen. Eén bericht - Dahlia. Als je over de duivel praat... 'Daar zul je d'r hebben,' zei Alison, 'mijn zusje. Ik word gek van haar sms'jes.'

Jule glimlachte enthousiast. 'O wat leuk, ik kom ook uit Engeland. Mijn Britse accent heb ik mezelf al afgeleerd, en mijn ouders waren van oorsprong niet Brits dus zo erg was het niet bij mij.' zei ze terwijl ze even ging verzitten. 'Ik zou het juist leuk vinden om een zusje te hebben...'. Deze woorden klonken minder enthousiast en ze dacht aan al de dagen dat ze alleen thuis was geweest als haar ouders naar een één of ander ver land op zakenreis waren.

'Wauw! Toch niet ook uit Londen?' Vroeg Alison verrast. Ze had niet door dat er meerdere Britten op deze school zaten. Nu hoefde ze niet per se landgenoten te hebben... maar het was wel fijn. Maar haar glimlach werd iets minder breed toen Jule het over een zusje had. 'Dahlia is gewoon irritant. We waren nooit beste vriendinnen, en nu valt ze me opeens zoveel lastig,' vertelde ze een beetje klagerig.

Julia keek haar met grote ogen aan. 'In de buurt van, ik zat er wel op school. Mijn ouders moesten er altijd heen voor hun werk' zei ze terwijl ze haar Iphone uit haar zak pakte en op google earth opzocht waar ze gewoond had, ze zoomde een beetje uit en liet het aan Alison zien.

Alison keek naar het scherm. 'Oh, daar! Dat is niet zo ver weg van mijn huis!' Ze keek Jule enthousiast aan. 'Wat leuk!' Al was het natuurlijk niet heel speciaal, omdat ze nu op precies dezelfde plaats woonden. Maar dit was een kostschool.