Het oefenlokaal

Lesley voelde de kleine schok, maar het deerde hem niet. Al het bloed was inmiddels weg, maar het was goed te zien hoe diep de wond was. Dit zou hij niet gemakkelijk kunnen genezen, maar hij kon het proberen. Voorzichtig gleed hij met zijn duim over het wondje terwijl hij met zijn andere hand de randen bij elkaar hield. Zijn genezende kracht concentreerde hij in zijn hand. Toen hij klaar was zag hij dat de wond nog lang niet weg was, maar hij was in elk geval niet meer zo diep dat het gehecht hoefde te worden. 'Sorry dat ik het niet helemaal kan genezen,' zei hij tegen de jongen. het voelde stom om krachten te hebben die je niet helemaal kon gebruiken.

Jared bleef zo stil mogelijk zitten. Hij voelde hoe de jongen langs de wond streek. Het maakte hem enigszins ongemakkelijk dat een vreemde aan zijn gezicht zat, maar blijkbaar was de ander een genezer dus zag Jared er geen kwaad in.
Pas toen de jongen zich terug trok, liet Jared zichzelf toe om adem te halen. “Geeft niet. Bedankt.” zei hij oprecht dankbaar terwijl hij de jongen aankeek. Van alle gaven, was helen één van de gaven die hem het meest kon verrassen. Nog een beetje ongelovig streek Jared voorzichtig langs het plekje waar de wond zat. Hij merkte dat het in ieder geval niet meer zo bloedde.
Een glimlach verscheen spontaan op zijn gezicht. “Heb ik even geluk dat ik mezelf verwondde terwijl er een heler in de buurt was!” Hm, dat klonk vreemd, bedacht Jared zich direct, waardoor hij kort grinnikte. “Ik ben Jared trouwens.” stelde hij zich gelijk maar voor, dat was immers wel zo beleefd. Grijnzend stak hij zijn hand naar de jongen uit. “En mag ik ook weten hoe mijn redder heet?”

Lesley grijnsde scheef. 'Probeer jezelf de volgende keer niet te verwonden,' zei hij nog steeds met die scheve grijns op zijn gezicht. Hij pakte de hand van de jongen en voelde een lichte schok, hij ging er maar vanuit dat het kwam door zijn kracht. 'Ik ben Lesley,' zei hij toen.

'Probeer jezelf de volgende keer niet te verwonden,' zei de jongen grijnzend.
Jared kon nu zelf een lichte grijns niet onderdrukken. “Tja, ik zal het proberen.” antwoordde hij met een schuldbewuste blik. Echter als Jared later weer een kans zou krijgen om de jongen, die zich voorstelde als Lesley, zo schattig te laten lachen, maar daarvoor zichzelf moest verwonden, dan zou hij dat zo weer doen. Helemaal als Lesley hem dan weer zou verzorgen…
Zonder zijn ogen van Lesley af te wenden, stond Jared lenig op van de stoel om de overige glasscherven op te ruimen voor iemand anders daar later last van zou krijgen. Zodra hij stabiel op zijn benen stond, keek Jared verbaasd op naar Lesley die minstens een kop groter was dan hij (en nog vlakbij stond). Mmm, hij hield van jongens die langer waren dan hij…
Jared glimlachte door zijn eigen gedachte en draaide zich snel naar de tafel toe om niet verder afgeleid te worden door het goddelijke lichaam de persoon voor hem.
Om zichzelf niet weer te verwonden, al leek dit door een bepaald persoon stiekem een beetje aanlokkelijk, bond Jared wat stof dat in een doos vlakbij hem zat om zijn handen en begon hij de grotere glasscherven voorzichtig in een lege bak te gooien. De kleine stukjes zou hij later wel met stoffer en blik opvegen.

Lesleys adem was heel eventjes in zijn keel blijven steken toen de jongen zo dichtbij stond. Toen Jared was omgedraaid kon hij het niet laten zijn lichaam eventjes te bekijken. Daarna wendde hij zich schuldbewust weer af en begon de ehbo-kist op te ruimen, gewoon om maar iets te doen te hebben. Hij wist zichzelf niet zo goed een houding te geven op dit moment, en dat was vreemd voor hem want dat wist hij meestal wel.

Jared had alle grotere stukken glas al in de bak gestopt en was nu op weg met een stoffer en blik naar de tafel om daar de restjes vanaf te vegen. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij af en toe een onopvallende blik op Lesley.
Zelfs als hij iets simpels deed als de ehbo-kist opruimen, was hij nog…fascinerend, vond Jared.
Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht.
Met grote halen veegde Jared alle kleine stukjes glas van tafel, gooide dit in de prullenbak en liep daarna naar de tafel waar Lesley aan had gezeten. Hiervoor moest hij langs Lesley schuifelen waarbij hun armen elkaar kort aanraakten. Het zorgde opnieuw per ongeluk voor een schokje.
Ergens vroeg Jared zich af hoe het kwam dat hij zo sterk reageerde op Lesley, maar daar hoefde hij niet lang over na te denken. Hij voelde zich gewoon aangetrokken tot hem, dat was wel duidelijk.

Toen Jared eenmaal ook van de andere tafel de kleinste glassplintertjes had verwijderd, viel zijn blik ineens op het blad met spreuken. Hij keek er geïnteresseerd naar tot hij een idee kreeg.
Eerder had Jared zich al afgevraagd of zijn ‘speciale interesse’ in Lesley wederzijds was, maar eer hij daar achter was, waren ze weer een heel, misschien wel ongemakkelijk, gesprek verder. Dat wilde Jared voorkomen, dus besloot hij het heft in eigen hand te nemen.
Na eerst goed gekeken te hebben of Lesley hem niet kon zien (wat niet zo was aangezien hij momenteel met zijn rug naar Jared toestond), haalde Jared snel een potloodje uit zijn zak en schreef in kleine, duidelijk letters onder aan het vel papier zijn naam met daaronder zijn mobiele nummer.
Hierna borg hij het potloodje weer op en liep hij terug naar de bak met de grotere stukken glas. “Ik ga dit maar even naar de glasbak brengen.” zei Jared terwijl hij de bak oppakte. “Tot later, Lesley.” Min of meer onbewust sprak hij zijn naam heel zwoel uit. Even glimlachte Jared nog naar Lesley voor hij fluitend met zijn spullen en de bak met glas het lokaal weer verliet. In gedachten probeerde hij Lesley’s reactie voor zich te zien als hij straks zijn berichtje ontdekte. Voorzichtig krulden zijn mondhoeken hierbij nog iets verder omhoog. Wie weet... wie weet...

Lesley keek eventjes kort glimlachend om. 'Tot ziens,' zei hij tegen Jared. Hij had neits doorgehad van het feit dat Jared wat op zijn papier had geschreven. Hij ruimde zijn spullen op en pakte het blad met spreuken. In eerste instantie viel hem niets op, maar al snel zag hij de geschreven letters en cijfers. Zijn mond krulde zich op tot een brede glimlach. Hij wist dat hij niet teveel moest gaan verwachten, maar hij vond het zeker niet erg om het telefoonnummer van die jongen te hebben. Hij stopte het papier in zijn tas en liep toen ook het lokaal uit.

Wat deed hij hier? Hij wist het echt niet. Het flesje dat Atsuya zojuist nog had rond gestuurd kwam met een klap op de grond terecht. Hij was Shirou weer en hij wist niet wat hij hier aan het doen was. Wat voor lokaal was dit? Zijn uitdrukking werd pijnlijk en er kwam een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen te staan. "Wat deed je hier, Atsuya?" Een kleine zucht ging over zijn lippen en hij liet het gevallen flesje weer vliegen met zijn telekinese. Hij keek om zich heen en had binnen een aantal seconde al door wat voor lokaal dit was. Shirou was nooit een erge fan geweest van zijn kracht, maar had het wel altijd voor ogen gehad om deze perfect te maken.

Alice liep een beetje onzeker het lokaal in. Toen ze alleen een jongen zag voelde ze zich iets zelfverzekerder en stapte het lokaal in. Ze droeg een jurkje met wit en zwarte vlakken die geometrisch op elkaar aangesloten zaten -wtf... volgens mij is dat niet eens een zin- en haar zwarte haren hingen in een lange vlecht over haar schouder. Even keek ze naar wat de jongen deed maar toen ging ze op een tafel zitten waarna ze een plastic bekertje een beetje rond liet vliegen.

Shirou's ogen leken groter te worden toen het meisje binnenkwam. Hoe kon hij nu wegkomen? Hij verloor de macht over het flesje en deze kletterde met kabaal tegen de grond aan. Hij balde zijn handen tot vuisten en keek naar de grond. In zijn hoofd speelde een strijd tussen verschillende persoonlijkheden. "Lafaard." Dat was Atsuya die altijd vond dat hij zich als een mietje gedroeg. De reden dat hij zich zo gedroeg was Atsuya. "Je kan nu nog weggaan. Je bent nog niet in gesprek." Dat was Kidou, een stem die hij naar zijn tweelingbroer had vernoemd, omdat hij deze - in tegenstelling tot de anderen- niet zo erg vond. Kidou had zich als een soort beschermengel opgesteld en was het redelijk vaak eens met Shirou.

Alice keek naar het flesje en een glimlachje schoot even over haar gezicht. Niet gemeen, of zelfverzekerd maar gewoon normaal, met een kleine vlaag medelijden. Ze stuurde met haar hand het flesje naar de jongen toe en zorgde dat het voor hem landde. 'Alsjeblieft' zei ze met een glimlachje rond haar lippen.

"Ze denkt dat je het zelf niet kan. Ik zal haar eens wat laten zien." Zei Atsuya in zijn hoofd. Atsuya had een verschrikkelijk kort lontje en dacht bij de kleinste dingen al dat mensen het slecht bedoelde. Shirou voelde Atsuya's druk. 'Dank je.' Zei hij. Zijn stem klonk zacht en trilde. Bang dat hij naar Atsuya zou veranderen en iets stoms zou zeggen. Bang voor de stemmen in zijn hoofd. Hij boog door zijn knieën en pakte het flesje op. "Je kan beter dan dit, Shirou." Dat was Samoru, een van de stemmen die nooit tevreden was met wat hij deed. Het was nooit goed. Shirou beet op zijn lip en kneep het flesje samen. Hij moest dit perfectioneren.

Alice keek naar de jongen. Het leek of hij bezig was met een innerlijke strijd, of meer alsof hij bijna ziek werd. 'Gaat het?' vroeg ze terwijl ze opsprong en naar hem toe liep, klaar om een hand op zijn schouder te leggen, maar op het laatste moment bedacht ze zich. Liever raakte ze niemand aan, Daniël was de enige uitzondering geweest tot nu toe en dat zou hij ook blijven.

Uit reflex strekte Shirou zijn arm al uit om de eventuele aanraking op zijn schouder van het meisje te voorkomen. Hij had liever niet dat mensen hem aanraakte. 'Ja, het gaat.' Antwoordde hij en een kleine gemaakte glimlach vloog over zijn lippen. "Zwakkeling. Ze denkt vast dat je zwak bent omdat je zo raar doet. Doe normaal." Zei Atsuya. Er ontstond een soort strijd tussen Shirou en Atsuya. Maar Shirou bleef de persoonlijkheid.

Alice geloofde er niks van maar liet het niet merken. Ze ging weer op de dichtstbijzijnde tafel zitten en sloeg haar benen over elkaar. 'Hoe heet je?'vroeg ze met een lief, klein glimlachje en ze keek hem met haar donkere ogen aan.

Ook Shirou ging zitten. Hij friemelde nogal nerveus met zijn handen. Bij dit soort gesprekken ging er altijd van alles mis. De reden waarom hij eigenlijk nooit met iemand sprak. 'S..Shirou.' Zei hij en beet op zijn lip omdat hij die trilling in zijn stem maakte. "Atsuya." Klonk de ijzige stem van Atsuya. Hij hield er niet van om overgeslagen te worden. Shirou opende zijn mond om Atsuya te zeggen, maar bedacht zich en sloot zijn mond weer. Hij was Shirou Fubuki, niemand anders.

New
-

Met een gefrustreerde zucht ging Alison zitten. Ze probeerde altijd om haar kracht te laten werken, maar ze leek er gewoon niet sterk genoeg voor. Nee, dacht ze, ik ben Alison Rose. Natuurlijk ben ik sterk genoeg. Maar alles bleef stil. Niets dat erop wees dat ze iets uitrichtte met haar opperste concentratie. Nou ja. Was het nu zo belangrijk? Vast niet. Tenminste, dat maakte Alison zichzelf wijs. Ze zette een glimlach op. Ik ben Alison. Ik ben geweldig, krachten of niet.

Jule liep met haar ipod in haar oren het lokaal in. Haar hoofd bewoog mee op de muziek en langs haar mee neuriënde lippen lag een glimlach. Ze voelde zich zoveel beter de laatste tijd, nu ze het goed had gemaakt met Louise en haar ouders ver weg in Engeland, of Australië of China zaten voelde ze zich op en top geweldig. Ze pakte een glaasje van het aanrecht en vulde het met water wat ze daarna zou proberen op te warmen.

Alison keek naar het meisje dat het lokaal in kwam lopen. Blond haar, neuriënd, glimlachend. Zag er aardig uit. Best mooi, ook - misschien nog wel belangrijker voor Alison. Ja, ze was een snob, ze wilde niet te veel geassocieerd worden met lelijke mensen. 'Hey,' zei ze met een glimlach.

Jule keek om naar het meisje die ze net boven haar muziek uithoorde en glimlachte terwijl ze de oortjes uit haar oren haalde. 'Hoi' zei ze en ze lette niet op de kraan waardoor er water over haar hand heen liep. Snel zette ze hem uit en plaatste het glaasje op het aanrecht terwijl ze haar hand afdroogde. 'lukt het?' vroeg ze terwijl ze naar het werk van Alison keek waar niet veel van gelukt leek te zijn.

Alison's glimlach verdween even en ze rolde met haar ogen. 'Nee. En ik heb er ook geen zin meer in. Pfft,' antwoordde ze. Maar algauw lachte ze weer. 'Maar misschien hoef ik nu ook niet naar al die eindeloze lessen. Dat zou positief zijn!' Ze stond op, maar liep nog nergens heen. 'Jouw kracht heeft zeker met water te maken?' Vroeg ze.

Jule ging op het aanrecht zitten en keek het meisje even sceptisch aan maar glimlachte toen. 'Nee niet echt, of ja, gedeeltelijk. Ik kan dingen verwarmen en kouder maken, dus ja, water hoort daar ook bij. Maar wat was je precies aan het proberen?' vroeg ze terwijl ze een paar blonde lokken uit haar gezicht streek.

'Wat cool! Dan zou je er geen last meer van hebben als de douches hier opeens koud worden. Brr,' lachte Alison. Ze haalde haar schouders op. 'Telepathie. Gedachten opvangen van buiten. Er lopen daar genoeg mensen, je zou toch zeggen dat ik wel één mini-gedachte op kon vangen. Maar nee, hoor!' Toch bleef Alison lachen. Het was een stuk minder frustrerend als je er een beetje over kon zeuren.

Jule lachtte. 'Ja, als je daar een keer hulp bij nodig hebt kom ik je wel helpen. Maar misschien kan ik je helpen met je telepathie' stelde ze voor, omdat ze toch niet veel te doen had en dit meisje haar best aardig leek. Misschien iets te zelfverzekerd, maar dat mocht zo op zijn tijd, was ze zelf ook.

Alison knikte. 'Je wil mijn proefpersoon zijn? Kijk maar uit met je gedachten dan!' Grijnzend concentreerde Alison zich. Moest ze horen wat het meisje dacht, of zien misschien? Wacht eens... 'Oh, ik weet je naam nog niet eens! Hoi, ik ben Alison!' Alison liep naar voren om de hand van het meisje te schudden - dat was gewenning.