Het oefenlokaal

Op een school waar mensen verschillende krachten ontwikkelen, moet natuurlijk met die kracht geoefend worden. Er zijn spullen waar je veilig je telekinese of spreuken op kan loslaten en er zijn spullen die horen bij elke kracht die zich ontwikkeld. Denk aan een flesje voor aerokinese en metalen staven voor elektrokinese.

Regels: Pas op, er kan makkelijk iets fout gaan.
Personen: Zoveel als er in een normaal lokaal passen.

Juliëtte zat tegenover een leraar. Ze had een afspraak gemaakt om extra lessen voor haar telekinese te krijgen, ze liep namelijk achter met de rest van haar leeftijds genoten en wilde die achterstand graag inhalen. Dus hier zat ze dan, tegenover deze leraar waarvan ze een gedachten gang moest gaan volgen. Ze hoorde op dit moment al zijn gedachten, verwarrend en veel. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op een gedachte van de man. Probeerde te kijken naar waar die gedachte vandaan kwam, hoe hij was ontstaan.

Aan de andere kant van de klas zat Ryan met Jake. Jake zat in de achtste, maar kon de spreuken maar niet onder de knie. krijgen. Ze zaten beide met hun rug naar het klaslokaal en hoorden alleen af en toe een zachte plof of gevloek als iets weer eens niet lukte. Voor hen lag een paar gummen en met de juiste spreuken liet Ryan hem verkleuren en gaf hij hem pootjes, waarmee hij ook echt kon lopen. Als je bij Ryan in de klas zat, wist je dat zijn gummen vanzelf gumden. Jake zou het ook al een beetje onder de knie moeten hebben, maar het lukte maar niet. En dat duurde bij Jake al drie jaar.

Dit ging echt slecht. In plaats van de gedachten van de leraar kreeg ze gedachte van willekeurige mensen. Onder die willekeurige mensen zaten helaas ook Ryan en Jake. Het was frustrerend. Ze liet een geërgerde Arg horen toen ze de gedachten van Ryan opving. Hier had ze dus absoluut geen zin in. Ze ging weer uit zijn gedachten en probeerde het nogmaals. Alleen het lukte niet, het lukte gewoon weg niet. De leraar sprak haar geruststellend toe dat het helemaal niet uitmaakte dat het niet meteen lukte, het zou vanzelf een keer goed gaan.

Het enige resultaat dat Jake kreeg, was een grijze gum met kleine stompjes aan de onderkant, waar de poten dus uit zouden moeten groeien. Het was dat ze beiden geen zin hadden om te verhuizen naar een andere plek, anders zouden ze nu ergens in een leeg lokaal zitten waar je je beter kon concentreren. Ryan kon zich wel voorstellen waarom Jake er moeite mee had. Hij had hectische tijden achter de rug en sommige dingen waren niet zo gelopen als had gemoeten.

Juliëtte liet haar hoofd op de tafel zakken en sloot haar ogen. Ze voelde zich verslagen, het was vervelend dat ze zich nergens op kon concentreren. Al leken de gedachten van Jake en Ryan haar concentratie dan weer wel te trekken. Dat was nou net wat ze niet wilde. Ze werd er gewoonweg gek van. Ze wilde eigenlijk aan de jongens vragen of ze weg zouden willen gaan, alleen durfde ze niet echt. Ze durfde niet naar ze toe te lopen, omdat ze wist hoe zij zich voelde over Ryan, en dat ze ook wist dat hij dat niet voelde. Ze wist ook wat voor een reactie ze zou gaan krijgen van Ryan.

Ryan draaide zich om en keek het lokaal rond. Expres negeerde hij Juliëtte, die bij de leraar zat. Er moest iets gedaan worden aan het lawaai dat ze allemaal maakten. Na even nadenken kwam hij op het idee om een spreuk te gebruiken die geluid tegenhield voor degene waarover het werd uitgesproken. Hij wist dat je het eigenlijk niet op leerlingen mocht gebruiken, maar toch was hij nodig. Hij legde het aan Jake uit en die knikte. Het zou beter zijn. Ryan mompelde de spreuk en begon tegen Jake te praten, die gewoon antwoordde. Maar de rest van het geluid was wel weggezakt, of het was er helemaal niet meer. Hij wist niet wat er aan de hand was, misschien was de spreuk fout gegaan en had hij de spraak van mensen ontnomen, of hij had een soort van barrière gemaakt.

Ik snap het niet?? Maar oke ik doe wel gewoon wat ik denk....
_____________
Juliëtte hief haar hoofd weer. Het was nog steeds te druk, veel te druk. Ze keek de leraar aan, hij wist dat het onmogelijk was om dingen te leren als het zo druk was. Eigenlijk hadden ze dit lokaal sowieso gereserveerd voor deze extra les, de meeste die hier zaten waren er dus eigenlijk niet juist. 'Nogmaals,' zei de leraar tegen haar. Juliëtte knikte en probeerde het opnieuw. Dit maal kwam ze bij de gedachten van Jake aan, ze kon alleen oppervlakkig luisteren. Ze trok zich los, als ze langer had geluisterd had ze misschien wel een oplossing voor haar probleem gevonden. Maar ach. Ze concentreerde zich weer op de leraar, ze kon nu in zijn gedachten, maar net als bij Jake, alleen heel erg oppervlakkig. Zoals wat hij op het moment dacht, niet wat hij vanmorgen gegeten had ofzo. Of hoe hij heette dat soort dingen bleven verborgen.

Jake zat nu in complete stilte zich te concentreren. En het werkte. Al snel verschoot de gum van kleur en werden de stompjes langer. Hij gaf Ryan een high-five en keek lachend toe hoe zijn gum achter die van Ryan aanrende. Ryan klopte hem op de schouder en mompelde de ophefspreuk. Direct kwamen ze onder een muur van geluid terecht. Het deed bijna pijn. Daardoor had Jake zijn gum niet meer onder controle. Hij begon te vliegen en rond te tollen en schoot weg, tegen het achterhoofd van Juliëtte aan.

Door de klap tegen haar achterhoofd verloor ze haar concentratie. Ze greep naar haar achterhoofd een keek geergerd om. Toen ze recht in de ogen van Ryan keek sloeg haar hart een slag over. Damn, hij had echt teveel invloed op haar. 'Hoe kinderachtig zijn jullie?' zei ze spottend tegen hen. 'Een beetje met gummetjes lopen gooien,' zei ze daarna tegen hen.

"Hmm, misschien is het kinderachtig, als we het expres zouden doen," zei Ryan. "Jake hier moet nog oefenen en doordat hij zijn concentratie verloor begonnen de gummetjes raar te doen." Met zijn eigen telekinese liet hij alle gummetjes terugkomen naar zijn hand. Jake keek ernaar en probeerde er ook weer eentje te laten vliegen, maar door de herrie lukte dat niet. En Ryan irriteerde zich intussen aan het feit dat Juliëtte tegen hen was gaan praten.

Juliëtte rolde met haar ogen. Ze was de leraar achter haar totaal vergeten, en de man leek geen aanstalten te maken om haar bij de les te trekken. Ze had hier geen snibbig antwoord op terug, en eigenlijk wilde ze dat ook helemaal niet. Ze wilde niet eeuwig bekvechten met Ryan, daarvoor vond ze hem veel te leuk. 'Sorry,' zei ze toen, ja ze verontschuldigde zichzelf. 'Ik trok overhaastte conclusies, sorry,' zei ze nogmaals. Daarna draaide ze zich om naar de leraar. 'Ik denk dat we zo wel genoeg geoefend hebben,' zei ze tegen hem. Ze stond op en hees haar tas over haar schouder. Rustig liep ze de klas uit, of in elk geval ze probeerde door de drukte heen naar de deur te komen, wat een aardig einde was gezien het feit dat ze helemaal achter in het lokaal had gezeten.

Ryan en Jake waren eerder bij de deur. Er was iets raars met haar aan de hand, dacht Ryan. Hij had haar er nooit voor aangezien om haar excuses tegenover hem aan te bieden. Snel beende hij samen met Jake weg. Het irritante was dat hij nu weer meer stof tot nadenken had gekregen, net nu hij eindelijk een lichtpuntje begon te zien.

New
__________
Lesley liep het lokaal binnen. Het was helemaal leeg, hij was alleen. Iets wat prettig was. Hij wilde gaan oefenen met zijn basiskrachten, die iedereen bezat. Hij wilde wat meer spreuken onder controle krijgen. Van zijn leraar had hij een papier gekregen met een aantal standaard spreuken. Zoals een kaars aankrijgen zonder lucifers, dat soort dingen. In de rugzak die hij bij zich had zaten alle benodigdheden voor zijn oefening.

Jared wandelde op zijn gemak richting het oefenlokaal. Doordat hij zich de afgelopen tijd meer op de basiskrachten had gefocust, had hij zijn eigen kracht, elektrokinese, een beetje verwaarloosd. Wat weer resulteerde dat hij bij het repareren van zijn motor ineens een geweldige schok kreeg.
Als iemand dicht genoeg bij hem stond, viel nog altijd een soort verbrande lucht te ruiken en ook zijn haar stond rechter op dan normaal. Jared had het in feite prachtig gevonden, maar besefte tegelijkertijd dat hij toch beter de controle kon houden over zijn krachten.
Dus liep hij nu in een goed humeur het oefenlokaal binnen. Er was nog iemand anders. Jared kon nog niet echt voor zichzelf uit maken of hij dit juist leuker of minder vond…
Ach, de jongen zag er, vanuit zijn ooghoeken, in ieder geval leuk uit. “Hee.” groette Jared hem op luchtige toon en liep daarna naar een bak vol metalen voorwerpen.

Lesley was inmiddels op een stoel gaan zitten en had het blad met de spreuken op de tafel gelegd. Hij keek op toen iemand hem begroette. 'Heey,' zei hij kort terug. Ergens vond hij het niet zo heel prettig dat er nog iemand was, het was onhandig omdat het dan moeilijker was om zijn krachten onder controle te houden. Ach, hij moest het later ook kunnen terwijl er mensen mee keken of in elk geval aanwezig waren.

Jared glimlachte flauwtjes toen hij een begroeting terug kreeg. Vanuit de bak met metalen voorwerpen pakte hij een klein, metalen blokje en legde deze voor hem op tafel. Vervolgens haalde hij twee draaitjes en een lampje uit een andere bak. Met zijn kracht zou hij elektrische straling door het blokje, de draden en zo naar het lampje kunnen sturen zodat deze zou gaan branden. Het was best een simpele oefening, maar het was perfect om weer een beetje in te komen en vooral meer controle over zijn krachten te krijgen.
Terwijl Jared het laatste klaarzette om te kunnen oefenen, keek hij tersluiks naar de jongen die nu met een blad voor zijn neus op een stoel zat, benieuwd naar wat hij ging doen. Inmiddels zat Jared wel een tijdje op deze school en wist hij van alle krachten redelijk wat af, maar nog steeds kon magie hem verbazen.

Lesley probeerde de eerste spreuk, volgens zijn leraar had hij de gave om dit te kunnen dus het zou moeten lukken. Zeker omdat dit een van de makkelijkste spreuken was die er bestond. Rustig probeerde hij het uit, maar hoewel er een vlammetje in zijn hand moest ontstaan kwam er niets anders dan een klein pluimpje rook. Een geconcentreerde blik verscheen in zijn ogen toen hij het nogmaals probeerde. Maar weer verscheen er alleen een klein pluimpje rook. Een geergerde zucht ontsnapte aan zijn lippen.

Jared legde twee vingers op het blokje metaal, dat moest net genoeg zijn om… Ja, het kleine lampje ging gelijk branden. Oké, nu was de kunst om het niet uit de hand te laten lopen. Daarvoor moest Jared geheel kalm blijven. Rustig sloot hij zijn ogen en ademde langzaam in en uit. Hij hoefde niet eens te kijken of het lampje nog brandde, want hij voelde het in zijn lichaam.
Na ongeveer een halve minuut zo gestaan te hebben, opende Jared weer zijn ogen en haalde zijn hand van het metalen blokje af. Het lampje ging uit. Een tevreden glimlach tekende zich op zijn gezicht. Dit ging goed.
Nog altijd enigszins nieuwsgierig naar de ander in het lokaal, ging zijn blik vervolgens naar de jongen. Het duurde even voor Jared begreep wat de jongen probeerde voor elkaar te krijgen, maar toen hij het pluimpje rook in zijn hand ontdekte, werd het hem duidelijk. Geïnteresseerd keek Jared of er nog een ander resultaat zou komen, maar dat bleef uit.
Hm, misschien kon hij…? Nee, het was niet zijn plaats om tips te geven en daarbij leek de jongen niet iemand die er behoefte aan had als er iemand op zijn vingers keek.
Aan de andere kant, wie zei dat hij hoefde te weten dat Jared hem hielp…?
Bij deze gedachte, maakt zijn glimlach plaats voor een speelse grijns die hij snel weer verborg. Maar hoe? Dat was de vraag. Eens zien… Zijn leraar spreuken had hem eens verteld dat je magie sterker kon worden door bepaalde elementen die met de magie te maken hadden. Zo was Jareds elektrokinese sterker als het stormde, of kon een heler iemand beter helen als hij een band met de gewonde had.
En de jongen probeerde nu iets te doen waar rook bij kwam kijken. Waar rook is, is vuur… Vuur produceert warmte en licht.
Dat bracht Jared op een idee. Zo min mogelijk geluid makend, verving Jared het kleine lampje voor een grote gloeilamp. Deze gloeilamp zou warmte en licht produceren in zulke maten dat het de spreuk van de jongen zou versterken, voor heel even maar. Hier zat een reden achter; Jared had in het verleden gemerkt als hij eenmaal een spreuk één keer echt goed had weten te gebruiken, het de volgende keren makkelijker ging. Hij hoopte dat het bij de jongen ook zo zou gaan.
Opnieuw sloot Jared daarop zijn ogen en plaatste nu vier vingers op het metalen blokje. Gelijk gingen er verschillende tintelingen door zijn arm en borst, richting zijn hart. Ja, dit zou best eens kunnen werken!

wow heel verhaal XD
____________
Vastbesloten om een vlammetje te krijgen sprak Lesley de spreuk nogmaals uit. Hij voelde dat er iets veranderd was in de kamer, een soort extra versterker. Precies kon hij zijn vinger er niet opleggen, maar zodra hij de spreuk had uitgesproken verscheen een klein vlammetje in zijn hand. Het duurde maar heel eventjes, tien secondes lang brandde het vlammetje en doofde vervolgens weer. Toch kon Lesley het niet laten om een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht te hebben staan. Hij was blij dat het eindelijk was gelukt, het voelde nogal stom om elke les bij kinderen te zitten die vijf jaar jonger waren dan hem. Het was dan ook niet gek dat hij extra probeerde te oefenen zodat hij eerder naar andere klassen kon gaan.

Uhum..tja..ik ben nooit zo goed geweest in samenvatten.
________
Jared keek vanaf een afstandje glimlachend toe hoe zijn plan slaagde. Het kleine vlammetje dat verscheen en de kinderlijke blijdschap van de jongen kregen voor enkele seconden volledig zijn aandacht. Misschien was het daarom wijzer geweest om eerst zijn verbinding met de lamp te verbreken, aangezien Jareds emoties en gemoedstoestand in contact stonden met de hoeveelheid elektrische energie die hij produceerde.
Helemaal voor even opgaand in het moment, merkte Jared niet hoe de gloeilamp op de tafel feller en feller begon te stralen. Pas toen het geluid van brekend glas klonk, drong het tot hem door, maar toen was het al te laat.
Jareds blik schoot naar de tafel. Stukjes glas vlogen door de ruimte samen met kleine vonkjes. Eén scherf mistte net aan zijn rechteroog en een ander boorde zich diep in zijn wang. “Aw, fack.” Verschrikt deed Jared een stap naar achteren en hield zijn hand op de bloedende wond. Het rode lichaamsvocht sijpelde rijkelijk langs zijn hand en hals en bevlekte zijn donkergrijze shirt. Zacht scheldend en vloekend liet Jared zich op een stoel zakken terwijl hij de scherf uit zijn wang probeerde te halen, maar dat ging nog niet zo gemakkelijk.
Hm, misschien had hij toch even beter over zijn plan moeten nadenken..

Ik vind het juist wel leuk
__________
Het duurde eventjes voordat Lesley doorhad wat er gebeurde. Hij werd gelukkig niet geraakt door een scherf, maar zag de de jongen zelf iets minder geluk had gehad. Hij stond meteen op en liep naar hem toe. 'Kijk uit, zo maak je het alleen maar erger,' zei hij rustig tegen de jongen.

Oh, gelukkig maar dan. Hahah
__________
'Kijk uit, zo maak je het alleen maar erger,'
Jared keek verbaasd op toen er tegen hem gesproken werd. Hij was zo druk bezig geweest met de scherf in zijn wang, dat hij niet gemerkt had hoe de jongen naar hem toe was gelopen. Hij sprak kalm, waardoor Jared ook weer wat rustiger werd. Het weerhield hem ervan de scherf er gelijk met alle geweld uit te rukken. “En wat moet ik dan doen?” mompelde Jared met een lichte trilling in zijn stem die veroorzaakt werd door het gevoel van stromend bloed langs zijn hals. “Ik kan dit ding ook niet in mijn wang laten zitten.” Met grote ogen keek Jared de jongen recht aan. Hm, hij had best mooie ogen. Argh, echt?! Moest hij daar echt nú aan denken? Tja, aan de andere kant zorgde het wel voor de nodige afleiding.
Jared zuchtte diep en staarde nu een beetje hulpeloos voor zich uit.

'Nee inderdaad, maar jij ziet het niet en gaat het er dus ook niet uithalen,' zei hij tegen de jongen. Hij pakte zijn tas op en trok deze open. Hij had altijd een standaard ehbo-kistje in zijn tas zitten. Daarin zaten dingen zoals een pincet die nu van pas zouden kunnen komen. Zonder aan de jongen te vragen of hij de scherf eruit mocht halen hield hij de wond iets open zodat hij met de pincet de glasscherf eruit kon halen. Daarna pakte hij een doekje en begon de wond voorzichtig schoon te maken.

Jared staarde vanuit zijn ooghoeken naar de jongen. Oké, het was duidelijk dat Jared nu even niets te vertellen had en dat de jongen hem ging helpen. Dat vond hij niet erg, want het was waar wat de ander had gezegd: zelf kon hij niet bijzonder veel beginnen.
Jared keek zwijgend toe hoe de jongen een ehbo-kistje uit zijn tas haalde. Handig. Misschien moest hij dat ook maar eens meenemen aangezien dit niet de eerste keer was dat Jared zichzelf verwonde met zijn eigen krachten. Daarom was hij hier ook gekomen om te oefenen, vooral om te leren om zijn emoties en gave gescheiden te houden.
Met een uitdrukking op het gezicht als bij een klein kind dat bij de dokter zat, bleef Jared stil zitten en liet de jongen begaan. Hij vond alles best, zolang er maar geen naalden aan te pas kwamen, want Jared was als de dood voor naalden. Toch kon hij het niet helpen dat er een klein schokje van hem naar de jongen ging toen de pincet zijn huid kort aanraakte. Dat ging automatisch.
Toen het onding er dan eindelijk uit was, verscheen er weer een voorzichtige glimlach op Jareds gezicht, die al snel weer verdween doordat glimlachen pijn deed. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn ‘redder’. “Dank je.” mompelde hij binnensmonds om niet teveel te bewegen. Wauw, hij had gelijk al een goede eerste indruk gemaakt! Pff.. Door deze gedachte verschenen er kleine blosjes op zijn wangen.