huiskamer 1

Kenneth had zich in een hoek van de bank genesteld. Hij had zijn benen opgetrokken en naast hem stond een kop thee. Al was die allang koud geworden omdat hij helemaal geconcentreerd was op het boek dat hij aan het lezen was. De rest van wat er om hem heen gebeurde ging langs hem heen. Iets wat eigenlijk best speciaal was omdat Kenneth zich normaal niet zo op zijn gemak voelde in een ruimte met andere mensen erbij. Tenminste als Gwen er niet bij was. Nu zou hij zelf antwoord moeten geven als iemand tegen hem begon te praten. Maar daar ging hij niet zo vanuit omdat hij aan het lezen was, dan zouden mensen hem toch niet storen.

Kelsey had haar laptop steunend op haar arm terwijl ze de woonkamer inliep Opeen of andere manier begonze er aan te wennen dat ze hier alles moest delen met andere, zo ook de banken die er stonden. Zonder veel te zeggen plofte ze bij iemand op de bank neer die een boek aan het lezen. Ze was van plan haar vriendinnen te zeggen dat alles goed was, dat de roddels waar waren, maar niet zo overdreven als in de bladen stond. Ja, ze had met Daniël, ja die was de zoon van de president, so what. Kelsey keek even opzij naar degene met we ze de bank deelde, iemand die aan het lezen was. Kort glimlachte e voor ze haar laptop opende. Ze was in een goed humeur, dat kwam niet zo vaak voor.

Kenneth schrok op uit zijn boek toen de bank even wat inzakte toen er een meisje op ging zitten. Hij keek even naar haar waardoor hun blikken elkaar kruisten en snel wendde hij zijn blik weer af en richtte zich op het boek. Rustig maar Kenneth, zei hij in gedachten tegen zichzelf, ze gaat gewoon op haar laptop wat doen. Ze spreekt je echt niet aan. Maar het lukte hem niet helemaal meer zich op zijn boek te concentreren. De zinnen en woorden gingen langs hem heen en af en toe schoot zijn blik naar het meisje dat naast hem zat. Onbewust maakte hij zichzelf nog wat kleiner alsof hij wilde verdwijnen. En ergens wilde hij dat ook wel, of eigenlijk wilde hij gewoon dat niemand aandacht op hem zou vestigen.

Kelsey merkte dat de jongen af en toe naar haar keek, "heey." groette ze hem terwijl ze wat intikte op haar laptop. Ze deed wat iedereen deed op een kostschool als ze op een laptop zaten, even het thuisfront laten weten hoe het ging. Kelsey leunde naar achteren op de bank die toch beter zat dan ze had verwacht toenze de eerste keer erop ging zitten.

Kenneth schrok van de stem die tot hem gericht was. Damn... het was zijn eigen schuld. Het meisje had hem zeker zien kijken. Even dacht hij erover te doen alsof hij niets gehoord had, maar daar zou ze vast niet intrappen. Het was best stil in de ruimte en je kon haast een gesprek aan de andere kant van de ruimte verstaan. Na even te hebben geslikt gaf hij antwoord. "Heey," zei hij zachtjes. Zijn blik schoot van het boek naar het meisje, hij wist niet wat hij moest doen. Moest hij zich voorstellen of gewoon verder gaan waar hij mee bezig was geweest.

Kelsey merkte er niets van dat de jongen zich niet zo op z'n gemak voelde. Niet zo raar, haar gedachte draaide altijd om zichzelf, niet om andere. Behalve dan Danië;, die was een uitzondering op dat punt. Om hem gaf ze wel, en zijn buien kon ze nog wel ontcijferen. Wat best een prestatie was voor Kelsey die alleen maar aan zichzelf dacht. Terwijl haar blk weer van de jongen naar haar scherm ging typte ze het wachtwoord in. "Wat lees je?" vroeg ze na een tijdje, ze hield niet van stiltes, dan waren gesprekken over boeken zelfs beter.

NEW
~~
Baily was druk bezig met een spelletje monopoly. Nee ze vond het neit leuk odmat ze aan het verliezen was. Soms probeerde ze voor de grap vals te spelen maar iedere keer werd ze gecorigeerd door haar vrienden die haar alleen maar een beetje toelachtte. Op een gegeven moment ging ze met haar armen over elkaar zitten en trok een pruillipje," Jongens kunnen we iets anders doen? Dit spel werkt neit in mijn voordeel!" Dat veroorzaakte weer een lach salvo en hierdoor werden ook haar bambie oogjes in werking gezet. Nu had je een meisje met haar armen over elkaar, een pruillipje en bambie ogen.

Tam liep nonchalant de ruimte binnen, zag een schattig meisje met sproetjes en bambi oogjes, waarschijnlijk was ze ouder dan ze eruit zag, want nu leek ze hooguit vijf. Ze leek een beetje op een opstandig kind dat niet kreeg wat ze wilde en dat maakte dat hij kort grinnikte. Hij liep naar de bank en pakte er een sudoku boekje bij. Dat was hopeloos, omdat hij wist dat hij over een half uur alle puzzels opgelost had en hij er geen zak aan vond.

Baily stond uiteindelijk op, ze had een nieuw slachtoffer gezien. Hij was net binnen gelopen, had haar even kort een soort van uitgelachen, gegrinnikt. Het zorgde ervoor dat hij Baily haar aandacht had getrokken. En de mensen met wie ze speelde protesteerde toch niet. Ze stond toch aan de verliezende hand en was er alleen maar voor de gezelligheid. Ze had de sfeer al leuk gemaakt dus echt veel extra's kon ze niet doen. Toch erg doelgericht liep ze op de jongen af en ging naast hem zitten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en keek met hem mee naar de sudoku. Voor haar was het gewoon een velletje met cijfers, ze snapte er echt helemaal niks van.

Tam legde het boekje weg zodra hij iets warms op zijn schouder voelde. Hij keek op en lachte. "Ook halo" zei hij, terwijl hij met zijn wijsvinger haar neus aantikte. Hij vond het geen probleem dat ze zo een soort van hallo gezegd had. "moet jij niet verder met je spel?" hij leunde nu ook met zijn hoofd op dat van haar. Moeite doend niet te wiebelen, omdat hij de energie overschotten deze week niet had weg kunnen werken. "Tam trouwens" stelde hij zichzelf voor.

Baily vond het grappig hoe hij moeite moest doen stil te zitten. Het voelde goed ook iemand te leren kennen die hyper actief was. Ze mompelde even wat onverstaanbaars over het spelletje en daarna grijnsde ze breede en zei," Baily, leuk je te ontmoeten. Anders gaan we rondlopen? Want mijn energie is ook nog lang niet op." Haar vingers liepen vrolijk over zijn onderarm richting zijn bovenarm en over zijn schouder waar zij ook op lag. Daarna liet ze haar vingers ook weer terug lopen.

Shit, ze had het gemerkt, maar hij was er ergens wel blij om. "Goed" hij sprong op en stak zijn hand uit, het hielp dat het meisje zo enorm spontaan was, anders had hij niet zo gereageerd. Hij stuiterde een soort van, zijn manier van lopen was anders als die van de meeste anderen omdat hij er veel meer spieren bij gebruikte dan alleen die van zijn benen. Hij had Baily aan de hand gepakt en liep met haar de ruimte uit, "naar buiten of binnen blijven?' vroeg hij, terwijl hij lachend in haar hand kneep. Het was niet de manier van vriendje-vriendinnetje-handje-vast maar meer een speelse; wij-spelen-een-spelletje versie ervan. En dat vond Tam helemaal prima.

Baily vond het helemaal geweldig dat de jongen haar drukke zelf niet heel erg vond. Ze liep vrolijk met hem mee, eigenlijk een soort huppel. Hierdoor deed ze ook plagerig haar hand iedere keer van voor naar achtere. Ze stootte soms half tegen hem aan, een beetje expres, met haar heup." Hmmm laten we binnen blijven, buiten is het koud. Maar we kunnen wel even naar de gymzaal gaan? Ik wil basketballen, als jij daar zin in hebt ten minste."

"Goed idee!" riep hij, iets te enthousiast uit, als mensen druk waren, maakte dat hem meestal nog drukker. Hij liep in een snel tempo naar de gymzaal en holde naar het ballenrek waar hij een bal uithaalde, een basketbal en die naar haar toe paaste. "Kan je hem vanaf daar in de basket gooien?" wilde hij lachend weten, waarna hij een rondje om het veld rende en nog steeds zo relaxed ademhalend naast haar tot stilstand kwam.

Baily haalde haar schouders op," Ik heb geen idee maar proberen moet lukken." Ze ging goed staan en gooide de bal in een mooie boog naar de basket, hij kwam twee keer op de rand maar viel toen toch buiten het net. Ze vloekte zachtjes en rende naar de bal toe. Daarna pakte ze hem en begon te dribbelen naar Tam toe." waar is je naam een afkorting van? Ik kan niet voorstellen dat je echt zo heet."

Tamani lachte. "nee, ik heet eigenlijk Tamani, maar mensen vinden het altijd een rare naam" lachte hij, terwijl hij de bal van haar afpakte, naar de basket toe dribbelde, en hem van heel dichtbij worp. En natuurlijk ging hij erin. Daarna kwam hij weer terug. "wat ik me nou afvraag he' zei hij met een grijns, en een tikje op haar neus. " hoe oud ben jij?" hij zelf was 19 en het was vreemd te zien dat zij zoveel jonger moest zijn. En ze toch zo gezellig was.

Baily knikte en wilde nog wat zeggen maar Jolene kwam erdoorheen," Ja het is een domme naam!" Gelijk gingen haar handen voor haar mond. Niet te geloven dat Jolene dat werkelijk hardop had gezegd." Sorry zo bedoel ik het niet. Soms heb ik trekjes maar dan ben ik het niet helemaal zelf. Ik snap dat klinkt vaag maar trek het je dan gewoon niet aan. En waarom moet alles om leeftijd draaien? Ik weet ik ben jong maar ik ken heel veel mensen waarvan haast iedereen ouder is dan ik." Ze ging haast nooit met mensen van haar leeftijd om. Behalve als ze even druk konden zijn. Dan vond ze het geweldig. Ze pakte de bal weer en dribbelde naar de basket. Daarna dunkte ze hem erin en bleef nog even hangen aan de basket.