huiskamer 1

In zo'n grote school als deze, waar leerlingen wonen en studeren moeten er natuurlijk ook huiselijke ruimtes zijn. Natuurlijk is alles heel basisch, heel netjes en oud Engels. Zo ook deze huiskamer. Het typische servies staat nog net niet op de kleine koffietafel. Wel staan er een aantal grote banken in English style. Alles in de kamer is heel licht en wit. Iets waar de directie achteraf spijt van heeft omdat de leerlingen niet altijd even netjes zijn met de witte banken, witte kleden op de vloer en het witte tafellaken. In de hoek staat in een televisiemeubel een redelijk grote, platte tv. iedere leerling mag maar een bepaalde tijd tv kijken. Verder staan er wat boeken en spellen in de kasten eromheen. In de ruimte mogen maximaal 20 leerlingen, en dan is hij ook helemaal vol, maar meestal is het er redelijk rustig, maar heel gezellig.

Ryan zat met de gebruikelijke groep, zijn teamgenoten, in de huiskamer. Eén van hen was in de aanloop naar het polsstokhoogspringen door zijn enkel gegaan en voorzichtig nam Ryan nu de pijn weg. Hij was niet alleen de aanvoerder van het team, de oudste en de zorgzaamste, hij was ook de verzorger van wonden. Zolang het nog niet op te diepe spierscheuren uitliep, kon hij het genezen, zodat ze nooit iemand zouden missen.

Kayleigh zat aan de tafel wat huiswerk te maken, ze vond de drukte wel gezellig en keek nieuwsgierig op naar de groep sporters. In een vlaag zag ze hun aura's, vlug sloot ze haar ogen en ademde ze diep uit. Toen ze haar ogen weer open deed zag ze weer alleen de mensen achter hun aura's. Ze had nog steeds af en toe van die momenten dat ze de aura's niet van zich af kon schudden. Maar nu ging het gelukkig best makkelijk. Met haar kille ogen en een glimlach die er toch vreemd genoeg bij leek te passen keek ze naar de groep jongens.

Ryan zag dat iemand naar hen zat te kijken en liet het flauwe schijnsel dat zijn handen lieten zien bij het helen sterk oplichten. Het was geen moment om huiswerk te maken, het schooljaar was nauwelijks begonnen. De jongen was inmiddels klaar en bedankte Ryan. De enkel was natuurlijk zo goed als nieuw. "Volgende keer moet je oppassen," zei hij. "Soms kan ik het niet genezen."

Kayleigh legde haar boeken weg. Ze wist dat ze een enorme controlefreak was. En misschien kwam ze over als een soort nerd. Maar dat boeide haar geen zak. Zelfverzekerd stond ze op en liep ze naar de bank, ging op een plek een stuk van de groep jongens af zitten. Haar wijde truitje viel mooi om haar lichaam heen, en ondanks de wijdheid verhulde het niet haar vrouwelijke vormen. Eronder droeg ze een pastelkleurig hempje waardoor niet teveel te zien was. Ze drukte op de knop en de tv sprong aan.

De jongens keken naar het meisje dat de tv aanzette. Een paar liepen ernaar toe en ploften om haar heen op de bank. Ryan keek lachend toe en liep erachteraan, zich afvragend wat er zou gebeuren. Zelf leunde hij gewoon met zijn armen op de rugleuning. "Dus, wat zegt de tv-gids?" vroeg hij. "Zeker geen voetbal op tv vanavond?" Het was maandagavond, dus hij verwachtte het op zich niet. Maar je wist maar nooit. Om hem heen werden hoofden geschud. Ze zouden het wel geweten hebben als er voetbal was, dan hadden ze hier al een uur gezeten.

Kayleigh keek op toen de groep om haar heen kwam kijken. Dat werd geen GTST dat wist ze nu al. "Ik weet niet wat de gids zei voor vanavond" mompelde ze bitter, terwijl ze verder zapte. "Iemand een optie?" vroeg ze toen, terwijl haar gezicht ophelderde al een stuk aardiger en vriendelijker. ze keek de mensen om haar heen met een kleine glimlach aan. "Maar ik geloof inderdaad geen voetbal" schudde ze. Zij zelf hield wel van voetbal, of rugby als dat erop was. John, de huisvader had het een feest gevonden en maakte van WK's en EK's een heel feest van het hele huis. De kamer hing dan vol met sjaals en andere frutsels in de kleuren van het voetbalteam.

"Nee, voetbal is er niet," zei één van de jongens met een bijna beteuterde stem. Een ander klopte hem bemoedigend op de schouder. "Er is tennis, maar dat is saai," zei weer een ander. "Weten jullie wat?" begon Ryan. "We laten haar kiezen. Hij trok zichzelf omhoog en ging op de rugleuning zitten. Inmiddels had iedereen zich ergens geïnstalleerd op de bank en ze keken het meisje verwachtingsvol aan. Tv was altijd welkom na een dag hard trainen.

Kayleigh trok haar benen op en keek naar de jongens die haar met z'n allen als een persoon aankeken. Ze had geen zin in drama. "Rugby?" stelde ze voor, terwijl ze naar het sportkanaal zapte. Rugby was een makkelijke sport, maar wel met veel regels (weet ik veel). Tot haar grote genoegen waren er inderdaad wat mannen te zien met een enorm gestel op hun schouders. Ze glimlachte. Om mannen te kijken kon je beter voetbal kijken, maar ze vond zoiets ook geweldig om te kijken, simpel.

"Jaa!" riepen een aantal jongens in koor. Ryan wist direct wie het waren. De tweeling uit zijn jaar en een paar derdejaars die rasechte Amerikanen waren. Het hele team was dan wel verzot op het verfijnde atletiek, maar als ze dan eens een onzin training deden wilden ze altijd rugby. Andere sporten lagen niet zo hoog in het vaandel. Ja, om naar te kijken, maar om te doen. Voetbal vonden de meesten maar niks, al wisten ze niet waarom.

Kayleigh grijnsde en ging ontspant zitten kijken. Ze vond het wel grappig hoe de jongens op konden gaan in de sport, en het duurde niet lang of ze zaten met z'n allen, inclusief haar, tegen het beeldscherm te schreeuwen dat iets onterecht was. Ze zorgde wel dat het niet te erg opviel dat ze meedeed. Ze kende deze mensen niet en voelde zich een beetje bekeken, zo tussen een enorme groep jongens. Maar ze zette het van zich af. Al snel was er een eerste rust en buiten was het donker geworden, met een glimlach op haar gezicht keek ze de groep rond.

Ryan had gezien dat het meisje gewoon meeschreeuwde en hij vond het wel apart. Maar toch zaten de jongens nog gewoon de spot met haar te drijven. Dat snapte hij dan ook wel weer, iedereen leerde wat hij of zij moest schreeuwen thuis van de ouders die tegen de tv zaten te schreeuwen en dat op hun beurt op dezelfde manier hadden geleerd. Hij werd uit zijn gedachten gerukt door William, die vrolijk tegen hem aan begon te praten tot de tweede helft begon. Ryan hield het meisje in de gaten, ze wist in elk geval wel wat ze moest roepen.

NEW

Jeremy lag op zijn kop op een stoel. Zijn benen tegen de rugleuning en zijn rug tegen het zitvlak. Het zat best lekker. Het was hier nogal rustig. De meeste mensen waren verdwenen naar de stad voor een aantal feesten of zo. Hem kon het niet schelen. Hij was druk bezig met een of ander race spel op zijn PSP. Hij had het geluid zacht genoeg gezet om neitmand te storen, maar het toch nog goed te horen.

New

Elea lag in een grote stoel met haar benen over de ene armsteun geslagen en haar hoofd rustend op de andere. Om haar heen waren een aantal mensen wat aan het praten maar heel veel waren het niet. Misschien had ze naar hen toe kunnen gaan en mee kunnen praten maar daar had ze zo ongelofelijk geen zin in dat het niet eens in haar op was gekomen. Ze was aan het overwegen of ze wel of niet voor een toets zou gaan leren. Aangezien ze dit nu al een tijdje aan het doen was leek het er niet op dat het er nog van zou komen. Niet dat het haar veel kon schelen, ze snapte er helemaal niets van al was het volgens de leraar heel erg basis kennis. Misschien was dat het probleem wel, Elea had geen basiskennis van wat dan ook. Bovendien had ze het idee dat ze na dit hele schoolgedoe gewoon weer terug naar Rio zou gaan om daar weer net zo te leven als ze hiervoor had gedaan.

Simon hing op de bank en zapte van kanaal naar kanaal, maar er was niets op tv. Dat was iets wat hem stoorde. Waarom kon er nu net vandaag niets leuks op tv zijn. Hij zuchtte en kwam overeind, bleef zo even zitten en keek om zich heen. Hij had een saai leven, voerde niets uit. Hielp maar wat in de keuken en leerde. En eigenlijk was dat het al. Verder ging het niet. Misschien moest hij beginnen met leven. Hoe wanneer en waar wist hij niet. Maar misschien moest hij beginnen. Dat idee sloeg hij van zich af. Hij had het goed, toch? Er was toch niets wat veranderd moest worden? Hij moest zich niet aanstellen en dat doen wat hij altijd al gedaan had, werken. Hij stond op om naar een groepje jongens toe te lopen die hij zijn vrienden noemde. Hij had ze al een tijdje niet meer gezien en ze grapten iets over dat hij verslonden was door de verschrikkelijke soep van mrs Till. Hij lachte mee, en ze spraken een paar korte woorden, uiteindelijk dropen enkelen van hen af omdat ze andere verplichtingen hadden, de rest ging met hem op de bank zitten.

Elea's gedachten werden verstoord door het lachen van een aantal jongens. Tot nu toe hadden de meeste redelijk zacht gepraat, of in ieder geval op zo'n volume dat zij er geen last van had. Dus draaide ze haar hoofd en keek even naar de jongens waarvan er gelukkig een aantal vertrokken. Zuchtend trok ze haar tas die naast de stoel stond omhoog en begon naar iets te zoeken. Uiteindelijk viste ze er een boek uit, een leerboek, en sloeg het open. Even staarde ze naar de pagina die ze zou moeten leren, er stonden een heleboel getalletjes op maar dat was dan ook alles wat ze mee kreeg. Zou ze weer terug moeten naar Rio als ze zakte voor alles? Het leek haar een aanlokkelijk idee.

Kelsey zat op het witte bankje voor de tv, ze zat op de punt van de bank omdat ze het net helemaal vertrouwde en ze waarschijnlijk enorme rugpijn zou krijgen van de bank waar dagelijks honderden leerlingen opzaten. Iets wat ze maar een vreselijk idee vond. Inplaats van het afschuwelijke schooluniform droeg ze een spijkerbroek die een aantal honderd euro koste met een prachtig bordeauxrode trui die van een luxe stof gemaakt was. Verder droeg ze niets veel bijzonders, wat just de aandacht naar haar trok. Less is more. Op haar schoot stond een witte laptop waar ze druk mee bezig was.

Daniël liep rustig naar binnen. Achter hem liepen de gewoonlijke twee bodyguards. Op zijn gezicht stond een vrolijke glimlach, en ondanks dat hij wel het gewone saaie uniform droeg stond het hem perfect. Net als de rest van zijn kleding was het op maat gemaakt en zo aangepast dat het zijn lichaam goed liet uitkomen. Zijn haar zat warrig, alsof hij net uit zijn bed kwam. Dat was het enige wat een beetje rebels aan hem was vandaag, de rest was redelijk netjes, zoals zijn vader van hem verlangde. Tegen zijn oor aan hield hij zijn mobiel. 'Ja, moeder ik zal er op letten,' zei hij in de telefoon, hij had niet door dat er iemand was en eigenlijk maakte het ook niet zo heel veel uit. Zijn moeder zat weer eens te zeuren dat hij vaker thuis moest komen, alsof dat nogal makkelijk ging in het schema dat hij elke week vanuit het witte huis gestuurd kreeg. Ze leek wel gek. Een van zijn bodyguards keek of de bank veilig was en niet voorzien van een of andere bom, soms waren ze echt te overdreven, voordat hij kon gaan zitten. 'Doeg, ik zie je volgende week,' zei hij nog in de telefoon voordat hij ophing.

Het ontging Kelsey niet dat er twee mannen de bank uit het niets leken te onderzoeken, en niet zomaar op een manier alsof er wat kapot aan zou kunnen zijn. Ze kon een geïrriteerde blik niet onderdrukken toen ze gesommeerd werd wat op te schuiven, maar haar aandacht bleeft niet lang bij de twee bodyguards. Nee, die gng naar de jongen aan de telefoon. In de twee dagen dat ze er nu zat was het haar niet ontgaan dat de zoon van de president hier op school zat. En Kelsey was zo vrij geweest om haar geheugen wat op te frissen en een foto op te zoeken. De jongen die nu de telefoon op hing leek als twee druppels water, Daniël dus. Ze schonk hem even een glimlach voor ze op verzenden van haar mailtje drukte. Hij hoefde niet te denken dat al haar aandacht naar hem uitging op het moment. Je kon veel zeggen, maar Kelsey was daarin niet heel anders dan ieder ander op aarde, hoewel ze zelf de arrogantie had om zchzelf belangrjker te vinden dan de meeste.

Uit zijn tas viste Daniël zijn laptop, hij nam niet eens de moeite het meisje eventjes aan te kijken. Waarom zou hij? Hij was hier voor andere dingen. Belangrijkere dingen dan een of andere blond, knap meisje. Hij wist dat die meisjes meestal oppervlakkig waren, niet een leuk gesprekspartner helaas. Rustig klapte hij de laptop open en begon te tikken. Hij moest wat mailtjes verzenden, in verschillende talen omdat het moest van zijn vader. Er waren een aantal zakelijke contacten die hij moest onderhouden, omdat ze bij hem in dezelfde leeftijd zaten. Ergens was dat wel prettig, hij kon praten met de mensen die hetzelfde meemaakte als hem, al waren die mensen meestal heel anders dan hem. Kort wierp hij een blik op de twee mannen, ze hielde het meisje strak in de gaten, alsof ze ineens op kon springen en zichzelf op kon blazen. Niet dat ze dan veel konden doen maar oke. Daarna richtte hij zich weer op zijn laptop, zo min mogelijk aandacht bestedend aan het meisje op de bank.

Kelsey merkte dat Daniël haar negeerde, iets wat ze niet eens zo groot probleem vond. Nee ze had geduld. Kelsey had ondertussen een nieuw maltje geopend, een mailtje die naar een vriendin in Frankrijk zou moeten. Het was een van haar oudste vriendinnen die dolgraag zou willen weten in wat voors chool ze beland was. Ze hadden samen erg hard gelachen om de foto's van Malory en nooit verwacht dat een van hen er ooit echt heen zou gestuurd worden. Helaas was dat nu het geval en had haar vriendin oprecht medelijden met haar, alleen al de uniformen waren belachelijk. Rustig begon Kelsey te typen, hoewel haar aandacht steeds afgeleid werden door de starende mannen die naar haar keken alsof ze over 3 seconden zichzelf zou opblazen. De eerste twee minuten negeerde ze het, maar toen had ze er al genoeg van. Ze richtte zich op de zoon van de president die enkele meters verderop bezig was met zijn laptop. "Kun je alsjeblieft tegen die mannen van je zeggen dat ik niet van plan ben je te vermoorden en ze echt net zo hoeven te staren?" haar grote bruine kijkers keken Daniël even kort aan. Haar stem klonk vriendelijk, maar wel met een duidelijke eisende toon. Hoe leuk hij ook was, die mannen accepteerde ze niet.

'dan kan ik net zo goed tegen ze zeggen dat ze ook wel eens andere kleding aan kunnen trekken, ze zullen toch niet luisteren gezien het feit dat je blijkbaar een aditude hebt die hen de indruk geeft dat je gevaarlijk bent,' zei hij tegen haar terwijl hij zijn blik op het beeldscherm had gericht, hij had haar niet eens aangekeken. 'maar je kunt altijd proberen het zelf tegen ze te zeggen,' ging hij toen verder. Daarna richtte hij zich weer volledig op zijn beeldscherm. Toen hij de tweede keer iets had gezegd had hij haar heel kort aangekeken, maar niet langer dan strikt noodzakelijk.

Kelsey kon een klein lachje niet onderdrukken, "Gevaarlijk?" herhaalde ze op een cynische toon. "Dat is nieuw voor mij." ze richtte haar aandacht nu op de mannen. "Ik weet dat ik leuk ben om naar te kijken, maar ik ben echt niet van plan om hem op te blazen of iets dergelijks." zei ze nu op haar beurt tegen de bewakers van Daniël. "Dus richt alsjeblieft je aandacht ergens anders op, ik word zenuwachtig van jullie." ondanks dat de woorden niet erg vriendelijk waren bleef haar stem melodieus en twinkelde haar ogen even kort van de levenslust die erin straalde.

Natuurlijk luisterde de mannen niet naar haar. Ze waren hier niet om haar op haar gemak te stellen maar om Daniël te beschermen. Daniël richtte zijn blik op haar en glimlachte zwakjes. 'Ik had je net al gewaarschuwd, ze zullen niet naar je luisteren,' zei hij tegen haar. Het speet hem ergens wel dat ze last had van zijn bewakers, alleen hij had altijd last van hen. En niemand scheen zich daar iets van aan te trekken.

Kelsey vroeg zich af hoe een man zo lang zo intensief op iemand geconcentreerd kon blijven en daar nog zo'n gezicht bij te trekken. Met een geïrriteerde zucht liet ze zich achterover op de bank vallen, waarvan ze nu pas bedacht dat er elke dag honderden mensen tegenaan zaten. "Dat ze jou nou n de gaten moeten huoden, maakt het niet dat ze me als een terroriste hoeven te behandelen." mompelde ze geïrriteerd. "Acgh ik zal er wel aan moeten wennen." merkte ze toen hardop op. "Zoals aan de rest van deze klote school." ze staarde duidelijk kwaad, maar meer op haar vader die haar naar deze school had gestuurd, naar haar schermpje waar nu nks meer op veranderde.