huiskamer 1

Daniël richtte zijn aandacht weer op haar. Hij liet zijn laptop maar eventjes voor wat het was. 'Ze behandelen je niet als een terrorist, want als je dat was zou je hier nu niet zo gemakkelijk zitten,' zei hij tegen haar. 'En als je een glimlach opzet zie je er leuker uit, en zo erg is deze school niet als je de moeite zou doen er eens echt naar te kijken en met mensen praten, en dan niet op zo'n manier zoals je daarnet deed,' zei hij tegen haar. Het was ongevraagd advies, maar op dit moment irriteerde Daniël zich heel eventjes aan haar, omdat ze zo ontzettend ging hangen in het feit dat ze het niet leuk vond hier.

In Kelseys ogen was duidelijk een spoor van verbazing te lezen bij de woorden van Daniël, hmm en presidentszoon die niet eens zo enorm arrogant was als je zou denken, zoeiets kwam niet vaak voor. Kelseys blk ging weer van het scherm naar Daniël, "Aghh wie weet heb je gelijk, maar ik heb er nog niet zoveeel van gemerkt." nu schonk ze hem een van haar mooiere glimlachjes. Dat het aan haar lag wist ze natuurlijk stiekem ook wel, maar er liepen hier sloebers rond die nog niet eens goed genoeg waren om onkruid te wieden in hun huis in Frankrijk. "Ik ben trouwens Kelsey." zei ze na een paar seconde, omdat ze zich had gerealiseerd dat ze onder de blikken van de bewakers toch niet kon concentreren op haar mail.

Daniël glimlachte weer. 'Dat ziet er al veel beter uit,' zei hij om het glimlachje van haar. 'Ik wil je wel een keer een rondleiding geven door de school, al zul je dan die twee achter me voor lief moeten nemen,' bood hij haar vervolgens aan. Ergens vond hij het apart van zichzelf dat hij dat aanbood, hij was dan wel niet echt heel arrogant, hij zou ook niet zomaar iedereen een rondleiding gaan geven.

Kelsey keek weer even kort naar de mannen, "Dat zou fijn zijn, ik ben nog niet verder gekomen dan de eetzaal en de slaapzaal." zei ze droog. "Maar wordt je niet gek van die 2?" vroeg ze toen ineens, dat de mannen haar konden horen kon haar niet zoveel schelen, ze negeerde haar toch. Ze dacht terug aan de keren dat ze naar een paar exclusieve feestjes geweest was, dat vond ze al verschrikkelijk als ze beveiliging mee kreeg.

Daniël keek haar met zijn hoofd schuin aan. 'Dat is dan afgesproken,' zei hij tegen haar. 'En je went eraan, ik heb niet veel keuze en gezien het feit dat er mensen serieus mij aan gaan vallen als ze er niet bij zijn is het eigenlijk niet heel erg,' zei hij tegen haar. Hij was liever veilig dan dat hij om de twee stappen voor zijn leven zou moeten vechten. Daar had hij persoonlijk niet heel erg veel zin in.

Kelsey zou het een raar idee vinden dat er serieus mensen waren die hem zouden willen vermoorden. Dat je gewoon nooit honderd procent veilig was als je over straat liep bezorgde haar rillingen, dan waren middagjes van onbeperkt winkelen ook gelijk een stuk minder aantrekkelijk. "Dat is begrijpelijk." ineens bedacht ze zich dat ze zich nog niet voorgesteld had, "Ik ben trouwens Kelsey." zei ze waarna ze haar hand uitstak.

'Daniël, maar dat wist je denk ik al,' zei hij tegen haar. Ze was de eerste die begreep waarom hij het niet zo heel erg vond. Dat was misschien omdat ze zelf ook bekend was, of bekender dan de rest van de mensen die hier zaten. Hij klapte zijn laptop dicht en stak hem in zijn tas, hij had niet echt meer iets belangrijks te doen.

Kelsey lachte even, "Ja, maar dat was niet zo moeilijk te raden." merkte ze met een knipoog op. Haar humeur was er wat beter op geworden nu ze met Daniël praatte. Hij zat n zekere zin in hetzelfde schuitje, in plaats van een luxe school en zijn normale leventje was hij hier op een kostschool in the middle of nowhere geplaatst. Kelsey sloot het venster op haar laptop, maar klapte hem nog niet dicht, "En hoelang zit jij hier dan?"

Daniël glimlachte. 'Nu een paar weken,' zei hij tegen haar. IN tegenstelling tot haar had hij het hier prima naar zijn zin, hier had hij meer vrijheid dan thuis. Daarbij kwam dat hij hier ook gewoon onder de normale mensen kon begeven, hij wilde niets liever dan dat zelf ook zijn alleen waren er maar weinig mensen die daar in mee wilde werken. Een van die mensen was Alice, een bijzonder persoon. Kelsey schatte hij niet in als zo'n persoon. Maar verschil moest er wezen.

hmm hij heeft goede mensenkennis xd
-
Kelsey knikte bij zijn antwoord op haar vraag. "Ook al een beetje gewend?" ze zete de laptop naast haar op de bank neer en trok haar knieën op de bank, omdat dat eens stuk beter zat en ze de hoop op een betere zitplek al opgegeven had. Met haar hand woelde ze even door haar haren, in haar hoofd leek een klein plannetje te ontpoppen, maar die zou ze voor later bewaren.

Daniël knikte. 'Het bevalt me prima hier,' zei hij tegen haar. Dat was misschien voor haar een vreemde gedachten maar hij meende het wel echt. Hij tikte met zijn voet eventjes op de grond en wierp een blik op de klok die er hing. Over een halfuur werd hij ergens anders verwacht. Dit ging echt vermoeiend worden. Maar hij ging het overleven.

Dat was inderdaad iets wat Kelsey verbaasde. "Echt waar?" ze had dat antwoord inderdaad niet verwacht, ze hield het maar erop dat ze heimwee had. Nu was et haar beurt om haar laptop dicht te slaan toen ze de tijd opmerkte. "Ik geloof dat ik moet gaan." Ze had afgesproken om haar vriendin te bellen in Engeland om 5 uur, dus had ze nog maar een paar minuten de tijd. Ze stond op en nam haar laptop onder de arm, "Ik zie je nog wel" ze glimlachte weer naar hem voor ze de kamer uitliep.

Baily hing op de bank met haar benen over de leuning en haar hoofd op iets van vier kussens omdat het op die manier lekker lag. Ze was druk in gesprek met een meisje dat op de grond voor de bank zat. Er kwam een schaterlach over de mond van het meisje op de grond en ze keek het meisje genaamd Baily met een opgetrokken wenkbrauw aan." dat kan nooit waar zijn!" Riep het meisje op de grond, met de naam, Daisy, uit. Gelijk kwamen er een paar jongens en nog een meisje bij zitten." Wat kan niet waar zijn?" Vroegen die haast tegelijk aan Baily. Baily stond bekend om haar gezellige gepraat en spontane verhalen. Ze had nu weer een onzin verhaal verteld maar wel iets dat echt gebeurd was. Dus begon Baily breed te grijnzen en heftig te knikken." Nee het is echt waar. Maar goed nu er weer mensen bij zijn gaan zitten moet ik weer het verhaal vertellen, en bedankt Daisy nu weet straks iedereen het." Maar je hoorde duidelijk dat Baily het niet erg vond en dat ze het wel leuk vond om te vertellen. In haar achterhoofd kwam er het stemmetje van Jolene,' Ze vinden je niet aardig, ze haten je zelfs. Die mensen zijn gewoon geinteresseerd in een nieuwe roddel. Niemand mag jou.' Maar Baily negeerde het en begon opnieuw het verhaal te vertellen maar nu aan de groep die erbij was komen zitten.

Louise voelde zich wat ngemakkelijk terwijl ze de huiskamer ingereden kwam. Het was voor het eerst dat ze hier kwam, met een vluchtige blik de ruimte in merkte ze ook dat ze niemand kende, zelfs niet van gezicht. Het liefst wilde ze zichzelf zo snel mogelijk rechtsomkeerts maken toen ze een groepje leerlingen bij elkaar zag zitten in hun perfect zittende uniformen. Ze spraken hard en lachte soms wat uitbundig, iets wat iets onzekers over Louise's hoedangheid liet gaan. Maar het omdraaien in een rolstoel ging lang niet zo soepel bij haar, zeker niet omdat ze er nog niet echt behendigd mee was. Haar bruine ogen keken even naar het groepje op en rond de bank, waarna ze stilletjes in de richting van de boekenkast rolde. Eigenlijk was ze helemaal geen lezer, maar ze moest toch wat.

Baily was zo in haar verhaal opgegaan dat ze van de bank af sprong groot gebarend en door de ruimte ging lopen alsof ze haar verhaal weer opnieuw beleefde. Hierdoor botste ze tegen iemand op die bij de boekenkast stond of zat eerder. Ze draaide zich abrupt om en hield even op met haar verhaal waardoor de mensen nog meer moesten lachen. Ze keek naar het meisje in de rolstoel tegen wie ze was aangelopen," Ohh heey, sorry, ik was weer eens te veel verdiept in mijn verhalen. Om het goed te maken, kom je er maar gezellig bijzitten, kan je net zo hard om me lachen als zij doen." Met een lieve glimlach gebaarde ze naar de groep bij de banken die nog steeds niet bij konden komen van de lach." Ik ben Baily trouwens, leuk zo tegen je aan te hebben gebotst. Zo leer je wel mensen kennen. Misschien ga ik vaker tegen mensen aan botsen, het is een goeie manier om nieuwe mensen te leren kennen."

Louise had die enorme waterval aan woorden niet verwacht van het meisje dat vrolijk naar haar lachte en haar tenminste niet behandelde als iemand met een besmettelijke ziekte. Het was nog steeds iets waar ze zich over verbaaste, hoe mensen zo bot konden zijn en haar gewoon leken te negeren omdat ze in zo'n kut stoel zat. Haar blik ging even naar de groep op en rond de bank die inderdaad dubbel lagen van het lachen. Iets waardoor er op het lieve gezichtje van Louise ook een glimlach doorbrak, het meisje had een positieve uitstraling. "Dat botsen maakt niet uit hoor, jij hebt er meer last van dan deze stoel. "zei ze ter wijl ze het ding wat in haar richtng draaide, "k ben trouwens Louise." ze glimlachte weer naar het meisje. "Maar het lijkt me leuk om erbij te komen zitten." toch keek ze even schattend naar het meisje dat zich als Bailey voorgesteld had, ze kon haar ook voor gek houden en haar net zo hard voor schut zetten als sommige andere al gedaan hadden.

Baily klapte even kort in haar handen en grijnsde breed maar lief." Oké ik zal je kort aan iedereen voorstellen en dan ga ik verder met mijn verhaal. Als je het niet snapt, vraag maar gewoon aan iemand, die wil je wel even kort bijpraten over wat ik tot nu toe heb verteld. Neem mijn verhalen trouwens maar niet serieus de meeste hebben namelijk een rare afloop en zouden nooit echt gebeurd kunnen zijn." Ze liep weer terug naar de bank en begon even kort iedereen voor te stellen en zei daarna," Jongens dit is Louise, wees aardig voor haar, ze was namelijk ook aardig voor mij. En eigenlijk ken ik haar heel erg goed voor drie seconde dat we hebben gepraat." Ze grinnikte kort om haar eigen woorden en ging toen op de kleine bijzet tafel staan zodat ze wat hoger stond dan de rest van de groep. Dat deed ze sowieso al omdat ze stond, maar nu leek ze nog iets heldhaftigs te hebben. Ze ging als super man staan en begon verder te vertellen alsof ze nooit gestopt was.

Louise merkte dat Bailey met het gemak de lachers op haar hand kreeg, ook zij voelde al snel dat ze begon te lachen om haar verhaal. Iets wat al in tijden gebeurt was, er kon bij haar maar zelden meer dan een glimlach van af, het voelde goed om weer eens echt te kunnen lachen. Vrolijk keek ze naar Bailey die op een bijzet tafeltje geklommen was en hog boven haar, maar nu ook boven de andere uittorende terwijl ze aan het vertellen was. Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich wat meer geaccepteert, want de omstanders zaten nu niet met argus ogen naar haar te kijken, maar de aandacht ging gewoon naar Baily uit, zoals het hoorde.

Toen Baily klaar was met haar verhaal, dat natuurlijk een spetterend en veel te ongeloofwaardig einde had, iets als in de trant van, toen leefde de wereld weer lang en gelukkig en moest helaas Baily afscheid nemen van haar heerlijke kapitein omdat die de woeste zeeën weer ging afreizen. Baily maakte een buiging en er werd vrolijk en met veel gelach voor haar geklapt. Daarna ging ze op het bijzet tafeltje zitten en keek even de groep rond. Haar blik bleef hangen bij Louise." En wat vond je van mijn waar gebeurde verhaal?" Bij waargebeurd even twee keer nep kuchend.

"Geweldig." zei Louise lachend, geen neppe lach die ze fakede omdat het zou moeten, maar omdat het echt een goed verhaal was geweest. "Mis je die arme kapitein niet." vroeg ze terwijl ze iets ging verzitten en Bailey vrolijk aan keek. "Het gebeurt niet vaak dat je zo veel mensen naar iemand ziet luisteren." voegde ze er complimenterend aan toe. Zij kreeg alleen mensen de aandacht als ze vroeger danste, maar die mogelijkheid was haar helaas afgenomen.

Baily grinnikte en draaide zich ook wat naar Louise toe." Agh iedereen houdt van een goed verhaal met humor. En eigenlijk is het voor hun een soort nieuwe roddel die ze weer kunnen rond vertellen. Het maakt het leven wat leuker. En zo is het echte roddelen even een tijdje achter wegen. Mensen mogen wel over mij roddelen, zolang ik maar weet dat het echt niet waar is. En natuurlijk mis ik mijn knappe kapitein wel. Maar hij heeft gezegd dat we elkaar ooit weer zullen zien. Dat doen soulmates nou éénmaal." Ze grijnsde breed en je kon duidelijk aan haar stem horen dat ze er niks van meende.

Louise vond het een slimme oplossing van het meisje, zelf was ze niet intressant genoeg om onderwerp van een roddel te zijn, maar zo'n uitbundig persoon als Bailey had er hoogstwaarschijnlijk meer last van. "Ik zal voor je duimen." grinnikte Louise, die zich spraakzamer opstelde dan normaal, "Waar haal je het trouwens vandaan?" vroeg ze toen, nog steeds met dezelfde glimlach op haar lppen.

Baily grinnikte en stopte haar duim in haar mond zoog eraan en haalde hem toen met een plop uit haar mond." Zo uit mijn duim. Ik verzin het ter plekke. Ik vind het leuk om dingen een hele andere wending te geven en dan kijk ik om me heen, laat me inspireren door dingen die ik dan zie. Zo nu bijvoorbeeld, het mooie meisje zat in een rolstoel omdat ze werd aangevallen door de boze heks, ze was niet snel genoeg weggedoken voor de boeken aanval en hierdoor begonnen ze aan haar benen te knagen." Ze wees op een paar boeken in de boekenkast en op een meisje met een soort heksen muts op. En als laatste wees ze even op de rolstoel." Iedereen kan wel onzin verhaaltjes maken. Maar het is de manier waarop je het brengt. Ik ben in dat opzicht heel theatraal en uitbundig. Mensen vinden dat leuker om naar te luisteren. Ze kunnen het dan beter voor zich zien. En ik vind het allang leuk dat ze niet meer op mij letten en mijn verschrikkelijke innerlijk zien." Die laatste zin kwam door Jolene uit haar mond. Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd." Dat is niet waar." Maar nu sprak ze weer zichzelf tegen.

Louise wilde wat zeggen over de manier waarop ze over haar rolstoel sprak, iets geïrriteerds omdat ze het gewend was, maar Bailey wist het juist zo te brengen dat ze begon te lachen. Bailey was de eerste die er niet omheen lulde, maar er gewoon een grap van maakte en er verder niet moeilijk over deed. Iets wat haar grijns nog breder maakte, hoewel deze even onderbroken werd door een lichte frons toen ze het had over haar verschrikkelijke innerlijk. "Je hebt volkomen gelijk, ik kan wel onzin verzinnen, maar als ik het vertel kijken ze me aan alsof ik gestoord ben en ze me direct naar het gesticht willen sturen. Je moet iets gaan doen met toneel!" bedacht ze zich tijdens het praten.

Baily grinnikte en schudde haar hoofd," Nee hoor, iedereen kan wel zo vertellen. Het is gewoon een kwestie van durven. Ik heb geen schaamte en ben allang blij als ik iedereen zie lachen. Het maakt dat ik zelf ook glimlach en blij kan zijn. Ik denk dat toneel niet echt iets voor mij is. Ik ben in dat opzicht niets meer dan een stand up comidian. Toneel is meerdere dingen kunnen, ik kan maar één ding. Mensen aan het lachen maken met mijn zelf verzonnen verhalen en domme, stuntelige gedrag."