Het meertje

"Hoi," zeiden de jongens en ze draaiden weer om. Iedereen keek even op, en de vier jongsten, die bij Baily in het jaar zaten, riepen: "Heey Baily." Het waren clowns, de dertien jongens die hier in het meertje zwommen. Maar ja, daarom hoorden ze ook goed bij elkaar. Ryan merkte dat de jongsten het meisje kenden en daardoor verwonderde hij zich erover dat zijn team eigenlijk niet verder reikte dan zes jaar. Hij bleef bij Baily zwemmen. "Hmm, jij wordt herkend door de jongsten van de groep. In welk jaar zit je dan?" Hij was even kwijt in welk jaar ze zaten.

Baily grijnsde breed naar de jongens en zwaaide even naar hun. Het was leuk om toch wel wat mensen te kennen. En sowieso vond ze het fijn dat mensen haar kende. Zo had Jolene weer eens geen gelijk.' Ja, ja ik weet het wel weer. Maar verwacht niet dat ze je aardig vinden. Ze kennen je gewoon toevallig. Goh.' Weer probeerde Baily Jolene te negeren maar het ging dit keer wat moeilijker omdat er even niemand iets zei. Toch werd haar aandacht weer getrokken want iemand begon tegen haar te praten." Ik zit in jaar 4 maar ik ken best veel mensen. Ze zeggen dat ik spontaan dom ben. Ik zie het als een compliment. Ik heb van die rare openingszinnen of dommigheden. Maar goed zo leer je wel mensen kennen." Ze grijnsde breed naar hem." Ik ben Baily maar dat weet iedereen nu volgens mij wel door die uilskuikens. Maar wie heb ik tegenover me?"

Jaar vier, dat was vijf jaar verschil tussen de oudste drie en de jongste vier in het team. "Ik ben Ryan en hier om mij heen zie ze het atletiekteam van de school"," zei Ryan, terwijl hij zich op de kant hees. Vervolgens dook hij weer met een sierlijke duik in het water. Iedereen in het team was verzot op zwemmen, dus ze zaten niet graag naast het water.

Baily wilde zo graag ook het water in maar ze was veel te bang dat ze iemand onder stroom zette. dat was wel het laatste waar ze zin in had. Maar goed, Ryan dus. Hij was gezellig. Of in ieder geval, voor wat ze nu van hem gezien had. Kort liet ze haar hand door het water glijden en gelijk hoorde ze één van de jongste roepen," Baily hand uit het water het kietelt!" Ze grinnikte en haalde toen toch maar weer haar hand uit het water. De groep jongste wisten van haar onderstroom zetting omdat ze het regelmatig deed omdat ze haar kracht niet goed onder controle wist te houden.

Ryan had ook een raar gekriebel gevoeld en voelde nu aan zijn haar, waarvan een paar plukjes omhoog stond. "Dus, elektrokinese?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Niemand uit het team had die kracht, dus dit had hij nog nooit meegemaakt. De meesten van hen waren telepathisch of thermokinetisch, iets wat soms wel handig kon zijn, maar ze hadden hun kracht nog niet helemaal ontwikkeld.

Baily begon te grijnzen en knikte," Een rede waarom ik nu niet in het heerlijke water lig maar aan de kant zit. Zodra ik in het water zit, is het meer geladen en zal iedereen die erin stapt onder stroom komen te staan. Ik denk niet dat het een goed idee is voor mij om dan in het water te gaan liggen." Ze haalde haar schouders op en liet haar vingers even door haar staart glijden. Het was toch best grappig om de jongens allemaal iets anders te zien doen. En tot nu toe was Ryan een gezellige gesprekspartner geweest.

"Ach, het is ook nog aardig koud," zei Ryan lachend. Omdat hij dat zei liep er een koude rilling over zijn rug. Zodra je aan kou begon te denken, kreeg je het koud. Zo simpel was het. "Maar ik snap het wel. Ik heb eigenlijk zoiets nooit gehad, dat kan ook nauwelijks bij helen." Hij had nooit gemerkt dat zijn handen hem opeens naar iemand toetrokken die pijn had of zo, laat staan dat zijn energie via water wegvloeide.

Baily grinnikte om zijn woorden," Ahg, het is gewoon dat water redelijk goed geleid dus als ik niet goed mijn kracht onder controle heb, wat ik dus eigenlijk nooit heb, dan kan het zo zijn dat ik het hele meer onder stroom zet. Dat lijkt me niet heel leuk voor jullie. Want dan voel je toch wel wat meer dan daarnet. Dan voel je toch zeker weten een schok en die kan best heftig zijn. Ik spreek uit ervaring. En helen is gaaf, nu weet ik dus wel naar wie ik moet gaan voor als ik mezelf weer eens in brand heb gezet." Ze grijnsde breed en je zag dat het een vrolijk meisje was. Ze straalde helemaal gewoon om het feit dat ze een gesprek had dat haar heel erg boeide.

"Ja, kom maar langs," zei Ryan. "Maar de wond hoeft maar een beetje te groot te zijn en ik sta machteloos." Hij duwde zich weg van de kant en begon weer een paar baantjes te zwemmen. Terug bij Baily ging hij verder: "Maar ik kan dan wel de pijn wegnemen." Hij was zich goed bewust van zijn beperkingen die hij nog had op het gebied van helen.

Baily haalde haar schouders op," Ik ben allang blij dat ik langs je kan gaan. Al is het alleen maar om je er even naar te laten kijken." Ze ging in kleermakers zit zitten en bekeek het meer nog eens. Het was een best klein meer. Toch voelde het groot voor Baily aan. Misschien omdat ze nu niet echt veel geluiden hoorde, waardoor ze Jolene zo goed hoorde. Die liep weer te zeuren dat Baily aan het slijmen was en dat ze het niet verdiende om te leven. Jolene moest gewoon de macht hebben over dit lichaam. Iets dat Baily pijn deed om te horen.

William, de telepathist van de jongste vier, die zijn kracht soms nog niet onder controle had, zwom naar Baily toe. "Wie is Jolene?" vroeg hij. Het was een naïeve jongen, die soms niet wist dat iets eigenlijk niet hoorde of juist gewoon heel slecht luisterde. Ryan trok hem weg. "Will, je vraagt mensen niet naar hun gedachten, ook al kan je er niets aan doen dat je ze hoort," zei hij streng en hij gaf het gebruikelijke tikje tegen Williams achterhoofd, iets wat de jongste vaak te verduren kreeg.

Baily werd lijkbleek en beet op haar lip. Opeens was haar glimlach weg. Haar hele spontane en vrolijke uitstraling was door die paar woorden, die ene vraag weggevaagd." Ehumm... Jolene is... is gewoon iemand die mij soms gek maakt. Ze heeft overal commentaar op." Meer hoefde hij niet te weten. Zelfs dit was eigenlijk al te veel. Ze keek naar haar handen en stond toen uiteindelijk op." Ik denk dat ik ga." Ze keek nog een keer waarschuwend naar William. Hij mocht niks zeggen. Ze maakte hem af als hij zijn mond voorbij praatte.

Ryan merkte niet op dat Baily ergens mee zat. Hij had het te druk met William weer eens hardhandig aanpakken, zoals zo vaak. William was eigenlijk zijn kleinste broertje en hij had dus nog een beetje sturing nodig. De vijf oudste 'broers' zorgden er wel voor dat dat erin kwam. Ze sloegen niet hoor. De rest keek hoe Baily opstond, maar voelden niet de behoefte haar tegen te houden. Ryan was de enige die contact met haar had gehad.

Baily keek nog een keer van William naar Ryan en mompelde nog iets in de trant van," het was leuk je te leren kennen." Daarna liep ze met een toch wat gehaaste trek weg. Ze wilde niet langer bij het meer blijven. William wist bijna wie Jolene was. Niemand wist wie Jolene was. Niemand mocht weten wie Jolene was. Jolene was haar geheim en een geheim moest een geheim blijven.

Mahari was van deze plek gaan houden, het deed haar in zekere zin ana thuis denken. De natuur die er vrijelijk zijn gang ging en als je lang stil zat kwamen er zelfs kleine diertjes van het water te drinken. Konijnen heette deze dieren, tenminste dat was haar verteld. Er waren hier gen dieren zoals bij haar thuis, ze miste de brutale aapjes die soms gewoon het dorp in gewandeld kwamen en de bessen uit je mand jatte. Hier waren de dieren veel schuwer en ook veel minder mooi vond Mahari.

Aan de andere kant van het meertje lag Carl op een grote, platte steen. Voor hem lag een boek, dat nu was opengeslagen op lege bladzijdes, waar hij af en toe wat bijkrabbelde. Ook was hij druk in gesprek met zichzelf. Althans, zo leek het voor een buitenstaander. Hij was rustig aan het praten met de elfjes van dit meertje en ondervroeg hen naar hun leven. Hij was begonnen aan zijn boek over elfjes en ondervroeg nu de verschillende soorten in een logische volgorde over hun leven. Misschien was het kinderachtig, maar zo moest Carl nu eenmaal zijn af en toe. En hij schaamde zich er niet voor.

Mahari hoorde de stem van iemand over het meer, maar als ze al Engels goe had kunnen verstaan was het nog grotendeels onhoorbaar doordat het veel te zacht was en de wind het in vlagen over het water stuurde. Mahari sloot haar ogen en ging met haar hand over het gras heen dat zoveel vochtiger en anders was dan bij haar thuis.

Carl was klaar met zijn ondervraging. Hij bedankte de elfjes en zei dat hij later nog een keertje terug zou komen om ze te tekenen. Hij legde zijn boek aan de kant en kleedde zich uit tot op zijn onderbroek. Zwemmen kon nooit kwaad, dus met een aanloop en een sierlijke duik kwam hij in het water terecht. Hij zwom naar de overkant en zag daar een meisje zitten. "Hallo," zei hij vrolijk, maar een beetje verbaasd. Hij wilde niet vervelend lijken, maar donkere mensen waren weinig te zien op school.

Mahari had wel iemand horen zwemmen, maar opende pas haar ogen toen ze aangesproken werd. Of ze ging er vanut dat het voor haar bedoeld was aangezien er verder niemand in de buurt was. "Hallo." groette ze terug, zoals ze het geleerd had. Haar engels was al flink voor uitgegaan, tenminste dat vond zei.

Carl hees zich op de kant. "Hoe lang zit jij al op school?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik heb je nog nooit gezien." En een meisje als dit zou toch wel opvallen tussen de bleekscheten die verder op school rondliepen. "ik ben trouwens Carl." Hij stak zijn hand uit, bij wijze van voorstellen. Onderstussen was Joey rond het meer gestuiterd en zwom Blub achter hem in de vijver. Onbedoeld liet Carl met telekinese de blaadjes opvliegen op de plekken waar Joey neerkwam.

New
-
Jane lag in haar bikini in de zon. Het was een warme dag, tenminste voor deze tijd van het jaar. De zon scheen warm en de wind was amper te voelen. Hiermee was ze blij want haar Griekse kleurtje begon al bijna te verdwijnen door de winter. Dit kwam omdat ze enkel 1 keer in de maand onder de zonnebank wou, gewoon omdat ze niet zo een ongezonde zonnebank kleur wilde. Haar haren lagen als een waaier om haar gezicht, haar ogen waren gesloten. Ze zat puur te genieten van de warmte!

Robert kwam het meer uit. Hij had net een stuk gezwommen en zijn blonde haar en lichaam droop van het water. Op het strand lag een meisje, ze was knap maar dat verbaasde hem niet erg, er liepen wel meer knappe meiden hier op school rond. En hij had een vriendje. Wacht. Had hij dat nou echt gedacht? Kon Valentijn hem serieus wat schelen? Het antwoord was nee dus hij liep naar het meisje toe en ging naast haar zitten. 'He' zei hij op een coole toon.

Ahw, ik vind valentijn zielig.
-
Jane keek op van een stem die ze niet herkende. 'Hee.' Zei ze tegen de jongen die naast haar was komen zitten. Zijn kaaklijn was prachtig, eigenlijk was zijn hele gezicht wel mooi. Jane had iets met kaaklijnen, als die goed was vond ze je al snel knap. Ze liet haar ogen voor de sier ook even over zijn hele lichaam lopen, wat ook niet lelijk was. Haar felblauwe ogen keken in de zijne. Haar bikini had dezelfde blauwe kleur, hij stond leuk bij haar ietwat getinte huid.

ik ooooook :c
------

Robert liet zijn blik even over haar heen gaan en ging toen ook liggen. 'Lekker weer' mompelde hij terwijl hij zijn ogen sloot en genoot van de zon. Dat was het fijne aan Amerika, het weer was hier veel beter dan in Zwitserland. Toch woonde hij liever in Zwitserland, toen had hij al zijn geld nog.

'Ja, echt genieten na die winter.' Zei ze en sloot haar ogen weer. In Griekenland was het fantastisch, dat was al een reden dat ze haar geboorteland miste. Haar ouders miste ze ook. De mensen miste ze. Maar hier was het ook leuk, gelukkig. En anders was ze misschien in een coma geraakt. Ze moest er niet aan denken, dan was die 10000x beter. 'En wie is de jongen die naast me is komen liggen?'