Het meertje

Dit meertje ligt van alle meren in Maine het dichtst bij de school en is waarschijnlijk ook één van de kleinste. Het ligt aan het begin van een bos en ondanks dat het zo dicht bij het schoolterrein ligt, komen er nog wel aardig wat dieren langs om te drinken. De bodem van het meertje bestaat grotendeels uit stenen van rotsen tot kiezels, waardoor er niet veel planten groeien en daarbij ook niet veel vissen zijn.

Spoiler:

Het was nog vroeg in de ochtend toen Hillary op pad ging richting het meertje. Ze had erover horen zeggen door andere leerlingen. Het was dan ook blijkbaar betoverend om heen te gaan, betoverend, oke dan...Hillary wist niet wat ze ervan moest verwachten. Ze had al een flink eind gestapt toen ze een glimp van het koele water opving. Niet veel later had ze een plekje gevonden dat een beetje naar beneden ging. Het was perfect om op te gaan zitten, dat deed ze dan ook. Ze haalde een boek tevoorschijn toen ze eindelijk een houvast had kunnen vinden aan de paar boomwortels die eruit staken.

Arwin wist niet waarom sinds wanneer hij van het ochtendgloren hield. Eerlijk gezegd vond hij de zon die recht in zijn ogen scheen op chagrijnige ochtenden irritant. Helaas, helaas voor zijn chagrijnige kant mocht die kant nu niet werken en was het de vrolijke kant die de overhand haalde. Dat klonk alsof hij een dubbele persoonlijkheid had, maar dat had hij niet. Echt niet. Hij had vele mankementen, maar geestelijk was 'ie prima in orde. Geen trauma's, geen psychische problemen. Alleen lichamelijk, maar ook die waren relatief. En hij had ermee leren leven, dus ook nu haalde hij enkel zijn schouders op als hij erover nadacht. En bij het ochtendgloren, iets te vroeg in de morgen naar Arwins gevoel -Hij was gewoon nog een beetje...tja, een beetje moe-, had hij in een impulsieve daad de benen genomen richting dit meertje. En nu stond hij daar. Geen flauw idee hebbend wat hij hier ook alweer kwam doen.

Verdiept in haar boek keek Hillary richting het glanzende water. Haar ogen waren half op haar boek, half op het water gericht. Toen haar ogen volledig op het water gericht waren zag ze iemand aan de kant staan. Ze schrok even omdat ze niet had verwacht dat er nog iemand zo vroeg bij het meertje zou komen. Omdat Hillary niet echt zo spraakzaam was verstopte ze zichzelf achter haar boek in. Wat moest die persoon nu wel niet van haar denken?

Verrassing! Arwin werd opgemerkt door het meisje, dat hijzelf al even doorhad. Arwin had het vaak niet door als mensen naar hem keken, maar vandaag was een uitzondering. Misschien was het gewoon het uur, dat hem oplettend maakte. Misschien, misschien was het gewoon verbeelding. Maar toch, toch besloot Arwin naar het meisje te gaan. Puur omdat hij niets beter had te doen. Misschien hield hij er een gesprek aan over. Een gesprek dat verder ging dan een vraag naar de naam en een informerende vraag naar hoe het ging. Dat hoopte Arwin. Wat Arwin ook hoopte, was dat dat meisje niet zó oppervlakkig was dat ze gewoon ging staren. Hij had het niet vaak door, maar als hij het doorhad, had hij er een hekel aan. Zijn voetstappen, traag vanwege het gewicht dat hij mee moest torsen. Zijn voetstappen leidden hem naar het meisje. Gewoon. Voor de lol. Het klonk dramatisch, maar ergens dacht Arwin ook soms dramatisch. 'Hoi.'

Even was Hillary weer vergeten dat er nog iemand anders was bij het meertje. Net toen ze het haar weer herinnerde keek ze naar de plek waar hij eerst stond, maar hij was verdwenen. Met een frons op haar gezicht bleef ze staren naar de plek waar hij verdwenen was. Ze schrok zich dan ook dood toen een stem achter haar plotseling 'hoi' tegen haar zei. Haar boek viel uit haar handen van het schrikken en rolde verder het water in. Daarna draaide ze zich om met dan toch maar een glimlach op haar gezicht. 'Hallo!'zei ze terug. Een beetje onzeker natuurlijk, zeker nu ze nog geen vrienden had.

Het boek viel. 'Ik denk dat je een nat boek hebt. Was het een bibliotheekboek?'Sloeg Arwin de vraag naar hoe het ging over. Geweldig toch? Een beetje variatie! Maar het gesprek begon niet echt geweldig. Blijkbaar had hij haar laten schrikken. Sorry. Maar dat zei hij niet hardop. Hij zou zich later excuseren. Vooral als het een bibliotheekboek was. Zij zat immers met de gebakken peren. Maar ze had een glimlach op haar gezicht. Een glimlach, waarvan hij hoopte dat hij niet nep was, want dan kon ze heel goed een stralende glimlach faken. Chapeau. Maar goed. Ze glimlachte stralend, dus. Haar leesuitje viel in het water. Letterlijk. Zo ongeveer. Goed gedaan, Arwin. Maar in ieder geval was het gesprek aangeknoopt. En hij had een vraag gesteld, een vraag die hopelijk naar een goed gesprek zou leiden. Hij las graag. Niet dat het een hobby was, maar hij kon ervan genieten om in de winter te lezen bij een warmtebron. Het liefst wanneer het sneeuwde, omdat dat gewoon tof was, maar dat hoefde niet. Het koude gegeven was genoeg.

De ogen van Hillary schoten snel terug naar het water waar haar boek was verdwenen. 'Nee, gelukkig niet. Maar het was wel een boek dat ik van mijn broer had gekregen. Maar dat maakt niet uit, ik heb hem namelijk 3 keer voor mijn verjaardag gehad.'zei ze een beetje lachend terwijl ze haar hand uitstak naar het boek. Waarom moest ze nou weer persee dat boek redden? Hallo?! Er staat iemand aan de kant van het meertje die misschien wel vrienden met je wilt worden. Ga terug Hillary, ga terug! Hillary greep dan maar snel het natte boek uit het water en klom toen weer op de kant van het meertje. 'Ik ben Hillary Hindi, aangenaam. Je mag me trouwens ook Hilly noemen.'zei ze met een glimlach. Je moest toch ergens beginnen om vrienden te krijgen?

'Ik heet Arwin,'Zei Arwin, die besloot zijn achternaam niet te noemen. Niet eens nuttig, vond hij. maar goed. 'Waarom krijg je drie keer hetzelfde boek voor je verjaardag?'Vroeg Arwin verbaasd. Het was een grappig gegeven, en het kon best een traditie in haar familie zijn, maar het bleef een beetje vreemd. Klein beetje. Maar misschien wist die broer dan dat Hillary, aka Hilly, boeken in water liet vallen. Waarschijnlijk was Hilly gewoon ietwat onhandig. En het kon best dat ze dat vaker deed. Er waren immers wel meer mensen onhandig. Ook hij. Maar hij liet geen boeken in het water vallen. Simpelweg omdat hij geen boeken las in de buurt van water. Hoogstens een vloeistof in een glas. Die in zijn keelgat verdween. Niets meer en niets minder. En dan maar hoopte hij altijd dat hij niets morste. Nu ja. Zo was Arwin gewoon.

Een glimlach verscheen op Hillary's gezicht. Hij stelde zich al voor, dat is al heel wat. 'Wel, precies zoals je denkt. Ik ben soms iets wat onhandig met boeken, omdat ik ze namelijk over mee neem.'zei ze. Maar ze wist dat ze zich nu verraden had. Ze had verraden dat ze zijn gedachten half had gelezen. Natuurlijk niet helemaal, want daar was ze nog niet sterk genoeg voor. Ondertussen was ze bezig met een twee bladeren van elkaar te rukken in het boek. Maar ze scheurden allebei fataal. 'Hier heb ik volgens mij niks meer aan...'zei ze lachend.

Arwin vond het best raar dat ze precies antwoordde op wat hij dacht. Dat leek gewoon heel erg...Er was geen beter woord voor, gewoon raar. Maar goed. Dit was nog altijd Royal Malory Academy. Hier leek gewoon alles mogelijk te zijn. In ieder geval wisten ze nu elkaars namen. Stap één. 'Dat denk ik ook niet. Al een geluk dat je er nog twee andere hebt,'Lachte Arwin mee. Toch vond hij het raar dat ze drie exemplaren had. Alsof die broer van haar het al voorzien had. Maar hij wist niet veel van haar, dus hij kon niet veel weten. 'Hou je van lezen?'Vroeg Arwin. Het had dan maar half met het onderwerp te maken en het sloot niet aan op wat hij daarnet had gezegd. Toch vroeg hij het. Puur uit nieuwsgierigheid. Gewoon. Geen reden. Maar dat had hij wel vaker.

Hillary knikte. 'Vroeger hadden we thuis een soort van bibliotheek. Ik was 5 à 6 jaar en was een van de eerste op school die vloeiend kon lezen. Ik las zo graag dat ik boeken las die veel te moeilijk voor me waren. Maar het plezier bleef natuurlijk niet duren toen ik van mijn ouders piano en zangles moest gaan volgen. Ik wou dan ook nog eens balletles gaan volgen en zo bleef de bibliotheek alleen. Een jaar later vatte de bibliotheek vuur nadat we vergeten waren de kachel uit te doen. Dat was weer eens een onhandige stunt van mij.'zei ze toch nog lachend. Op een of andere manier had ze het naar haar zin. Rustig samen zijn met iemand. Niet gestoord worden om een of andere vader. Het was leuk zo, stil.

'Op hoeveel naschoolse activiteiten heb jij precies gezeten?'Vroeg Arwin onder de indruk. Zangles, pianoles, balletschool. Op zich had hij nooit op een buitenschoolse activiteit gezeten, en had hij daar ook nooit behoefte aan gehad. Hij kon genoeg, dus waarom nog iets anders erbij doen? Het was niet meer dan Arwins gedachtespiraal, maar zo dacht hij ook. Als hij ergens geen behoefte aan had, en niemand anders had daar behoefte aan, was het iets wat niet hoefde. Niemand had het hem ooit verplicht, en hij wilde het indertijd ook niet. Doodgewoon hoe het bij hem thuis, indertijd, aan toe ging. Nu zat hij hier al drie jaar, dus een buitenschoolse activiteit kon niet meer. Puur omdat het 24/24 school was, aangezien dit een fraaie kostschool was.

Even moest Hillary nadenken. 'Ik werd vooral gedwongen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar ik denk dat ik zo'n 12 dingen heb geprobeerd en 3 ervan heb ik voortgezet. Gewoon omdat ik 'het' perfecte kind moest zijn. Niet dat ik dat ben ofzo...'antwoordde ze. Haar ogen keken even achterom naar het meertje. De zon begon al weer te schijnen en gaf een warme vloed op de omgeving. Niet echt leuk, die zon. Het was snikheet in die schooluniformen. Wat zou het worden als het nog warmer was? Lag dan iedereen half dood op de grond naar adem te snakken? Wie weet.

NEW

Ryan had zijn zwembroek aan en was baantjes aan het zwemmen door het ijskoude water. Langs de kant zat Jake, ook in zijn zwembroek. Er werd geen woord gesproken tussen de twee jongens. Dat was ook de reden waarom Ryan Jake mee had gevraagd, en niet Jim en Matt, zijn beste vrienden. Jake zei niet zoveel en dat was wat Ryan nodig had. Stilte, maar wel gezelschap. Vandaar dat ze vroeg in de ochtend waren gegaan, nog voor het ontbijt. Dan zouden ze hier niemand tegenkomen en konden ze beiden hun zaken overdenken.

Brendon leunde tegen een van de bomen aan de rand van het meer aan, Jeremy zou zometeen komen, als hij het kon vinden. Normaal zou hij elke mogelijkheid om zijn piercings in te doen aanpakken, maar als hij met Jeremy wegging deed hij hem nooit aan, zodat als er een eerste kus plaats zou vinden deze perfect zou zijn.

Jeremy grijnsde meteen toen hij Brendon aan zag lopen. Hij zwaaide met een ongehandschoende hand naar de andere jongen. Als hij alleen was met zijn vriendje, hij moest een erg meisjesachtige giechel onderdrukken bij dat woord, durfde hij het wel aan om geen handschoenen aan te hebben. Zodra hij bij Brendon was gaf hij hem een voorzichtige knuffel voor hij een hand van de jongere jongen pakte. De aanraking deed de vlinders in zijn buik oplichten. They had a spark. Literary, a spark. Er dansde een klein elektrisch schockje over hun verstrengelde handen.

Brendon grijnsde breed naar Jeremy, 'Hey, babe...' zei hij en hij wreef met zijn duim over de rug van Jeremy's hand. 'Ik heb deze handen zo veel liever dan zo'n handshoen... En jij uiteindelijk ook, dat beloof ik je...' zei hij met een glimlach en hij pakte ook d andere hand van zijn vriendje beet. Een woor wat niet nieuw was voor hem, maa nu eindelijk een echtebetekenis had.

Jeremy glimlachtte breed. Het was een gelukzalige, verliefde dromerige glimlach. Hij gaf een zacht kneepje in Brendons handen. "Het is niet zo eng, niet zo lang jij het bent en we het stapje voor stapje doen." Hij voelde brendons duim over de rug van zijn hand strujken, en zijn uitdrukking werd zo mogelijk nog verliefder. Hij vroeg zich af of het niet irritant was voor Brendon, om een vriendje te hebben dat zo moeilijk deed. Ach als er wat was zou die dat zeggen, toch?

Gaan we dingen erger maken madame van Haaften?
-
Brendon knikte, 'We gaan op jouw tempo, ik wil niet dat je overhaast gaat doen voor mij, ik heb veel liever dat jij blij bent dan dat we te snel gaan en geen van ons twee ervan kan genieten... Ik merk het wanneer je ergens ongemakkelijk bij bent.' zei hij met een glimlach, dit tempo was goed, als het te langzaam voor hem ging zou hij er met Jeremy over praten, dat wist hij zeker.

Jupps (//_ ^) <= emosmiley

Jeremy glimlschtte en ging nog wat dichter bij zijn liefde staan. Zijn blik werd weer opgezogen door die prachtige donkete ogen . Jeremy glimlachtte naar het onderwerp van zijn dromen. "Ik zal het ook zeggen als ik denk dat we te snel gaan." Zei hij met een lief glimlachje, nog steeds in die mooie, mooie ogen starend.

Brendon glimlahte, 'Goedzo,gewoon blijven communiceren.' zei hij, hij ging op zijn tenen staan en drukte zijn voorhoofd voorzichtig tegen die van Jeremy aan. Hij sloot zijn ogen en ademde Jeremy's adem... Ende zuurstof eromheen natuurlijk anders zou hij niet kunnen overleven... Maar dat was nu niet belangrijk.

Jeremy begon te blozen toen de andere jongen zo dichtbij.kwam. Hij was alleen.niet instaat om.zijn ogen te sluiten. Niet totdat Brendon zijn lrachtige haast hypnotiserende ogen sloot. Toen pas sloot hij de zijnen. Hij werd kalm. Ze ademden nu tegelijk. Een rustgevend ritme. Zijn hart deed daar niet aanmee. De afstand, of het gebrek eraan, tussrn hem en Brennie zorgde ervoor dat zijn hart niet wilde kalmeren, niet dat het hem veel kon schelen.

Brendon bleef zo een tijdje staan voor hij voorzichtig zijn lippen om de onderlip van Jeremy sloot. Al ging hij niet verder dan dat voor Jeremy duidelijk zou maken dt hij het goed vond. Hij wilde hem al zo lang zo graag kussen, en nu deed hij het gewoon. Bam. Hij hoopte echt uit alle macht dat Neremy niet zou terugtrekken, dat zou vreselijk zijn na zijn idee.

Die bam doet het em....


Jeremy werd meteen rood. (Daar is hij erg goed in...) Omigawd Brendon. Zijn fucming vriendje Brendon-de-geweldige KUST HEM. Hij had een soort van ositieve freakout. Het duurde even voor hij zijn gedachten goed genoeg bij elkaar geraspt had om te reageren. Zijn reactie kwam in vorm van een verlegen, ietwat onzekere, kus.