Kian's appartement

'Ach nee toch, de kleine jongen voelt zich gebruikt.' Zei ze grijnzend terwijl ze haar vinger in zijn zij prikte. Misschien vonden sommige het kinderachtig, maar ze hield van andere kietelen, prikken knijpen en in het ergste geval bijten. Ja, je kon haar wel gek noemen eigenlijk. Maar ze was zichzelf en dat was het belangrijkste in haar ogen. Ze hield niet van mensen die bang waren voor hun status, zolang je jezelf was was het goed.

In een poging haar vinger te ontwijken schoot hij opzij met zijn lichaam en gleed zijn arm naar beneden, om haar middel. Hij lachte zachtjes toen het mislukte en zij hem in zijn zij prikte. 'Kleine jongen?' Herhaalde hij haar, met een uitdagende toon in zijn stem. Ook hij prikte even in haar zij, nu met de hand die om haar middel heen lag, waarna hij zijn hand weer terug trok en op de leuning legde.

Ergens voelde zijn aanraking wel goed. Ze kon er niet tegen om geprikt te worden en vouwde om toen ze zijn vinger in haar zij voelde prikken. 'Ja, héél klein.' Antwoordde ze nadat ze zich hersteld had, haar gezicht was dichtbij de zijne en er zat iets van uitdaging in haar ogen. Het was leuk om uit te dagen en te spelen met mensen.

'Geen grote mond opeens, meisje.' Antwoordde Kian. Zijn stem leek ergens vanuit het diepste van zijn lichaam te komen en klonk zwaar en gevaarlijk. Zijn ogen flikkerden fel en hij keek haar plagend aan. Hij hief zijn hand op om die even onder haar kin te leggen, zoals je bij een felle kat doet. Zijn vinger gleed langs haar kin en hij liet zijn arm weer zakken, zonder zijn blik van haar af te doen gaan. Deze bleef echter niet alleen bij haar ogen hangen, maar gleed over haar hele lichaam, ook over haar blote hals, waar hij nu o zo duidelijk zicht op had.

Toen zijn vinger bij haar kin was hapte ze ernaar, als een hond die vrolijk met zijn baasje aan het spelen was. De muziek die op de achtergrond aan het spelen was leek de sfeer ontspannener als eerst te maken. 'Ik zei toch dat me niet goed kende, ik ben eigenlijk heeel brutaal.' Zei ze zachter als normaal, waardoor het gevaarlijker maar ook meteen uitdagender klonk. De plek waar hij haar blote huid van haar kin had aangeraakt gloeide, het gevoel probeerde ze te negeren.

'Hmm, dat zeggen er wel meerdere.' Antwoordde Kian haar, terwijl hij snel zijn vinger terug trok zodat hij straks tenminste zijn hand nog compleet had. Hij boog zich wat naar voren en keek haar strak aan. 'En, het woord brutaal kan op meerdere manieren opgevat worden, nietwaar?' Je hebt mensen die brutaal zijn met woorden en een grote bek opentrekken tegen alles wat ze niet bevalt, maar ook heb je mensen die brutaal zijn met hun daden en geen aandacht geven aan iemands "personal space." Dat was waar Kian op doelde.

'Maar natuurlijk, verzin jij zelf maar een betekenis. Dit laat ik geheel aan jou over.' Nu leek ze zelfs te fluisteren. Haar ogen twinkelde, door de helsblauwe kleur leken ze nu zelfs bijna licht te kunnen geven. Haar hand gleed langs zijn bovenarm, geheel subtiel. Ze hield van dit geplaag, het heen en weer ketsen van zinnen waarop je moest reageren, Het was veel beter als jezelf er helemaal op gooien.

'Jij zegt het.' Antwoordde Kian. Hij voelde zich uitgedaagd en nu zou ze dat merken ook. Haar vingers die over zijn armen heen gleden veroorzaakten een rilling door zijn spieren en even spande hij ze aan, voordat hij zich langzaam voorover boog en zijn lippen op de hare drukte, benieuwd naar wat haar reactie zou zijn, liet hij zijn tong even over haar bovenlip gaan. Haar lippen smaakten zoet en voelden zacht tegen de zijne. Daarna trok hij zich kort terug, nog vlak voor haar gezicht hangend met de zijne.

Bij de lippen voelde ze zich warm worden van binnen alsof er iets in haar ontplofte. Haar handen gleden langs zijn bovenlijf en ze bleef hem aankijken. Toch wilde ze de spanning erin houden, dat was leuker. Misschien dat er vanavond juist helemaal niet zou gebeuren, maar een andere keer wel. Haar gezicht was dicht bij de zijne. 'Ik weet niet of ik dit wil hoor.' Zei ze grijnzend, het was duidelijk te zien dat ze dit eerder plagend bedoelde.

'Dan hou ik er wel mee op.' Kaatste hij schetsend terug. Hij boog inderdaad naar achter, tegen de andere zijleuning aan, maar niet voordat hij nog een vluchtige kus op haar lippen had gedrukt. Van een afstandje bleef hij haar aankijken.'Jij bent het brutaaltje hier, dus ik wacht wel op jou.' Zijn ogen begonnen weer te twinkelen en hij hield zijn hoofd een beetje scheef. Afwachtend. Hij mocht dit meisje wel op een of andere manier, maar daar stopte het ook bij. Zoals normaal had hij hier geen verdere gevoelens bij en volgens hem was dat bij het meisje ook zo.

Jane haar blik week niet van de zijne af terwijl ze haar voeten op de bank gooide. 'Dat is maar beter zo,' Zei ze plagend. 'Je wilt niet weten wat ik doe als je te ver gaat bij mij.' Je zag duidelijk aan haar dat ze dit niet meende, aangezien ze het wel leuk vond. Haar voeten zaten nu tussen hun, als een muur. Dat maakte het nog spannender, nu had zij het touw in haar handen.

'Oja, want ik moet natuurlijk heel bang zijn voor jou.' Zei hij plagend. Dit meende hij, dat kon je zien aan zijn ogen, hoewel hij het probeerde te maskeren met een glimlach waarbij zijn tanden te zien werden, wat er over het algemeen vriendelijk uit zag. Hij boog wat voorover en kietelde onder haar voeten, maar verder ondernam hij geen pogingen meer om dichter bij haar te kunnen komen. Zij was nu de baas en dat liet hij graag zo gebeuren, dat had wel wat spannends. Een meisje die een beetje dominant deed was iets wat hij niet vaak tegenkwam.

'Natuurlijk moet je erg bang zijn van me. Je weet het misschien nog niet maar ik ben erg gevaarlijk. Net als een tijger.' Zachtjes gromde ze, wat in deze sfeer wel iets uitdagends had. Ze trok haar benen dichter tegen zich aan terwijl ze weer een liefelijke lach liet horen. Tegen kietelen kon ze dus echt niet, wat soms behoorlijk irritant kon zijn. Maar nu was er niks mis mee, nu was het juist leuk.
-
Kijk naar je pm.

'Volgens mij heb ik anders je zwakke punt net gevonden,tijger' Zei Kian lachend en hij boog zich weer naar voren om weer te kunnen kietelen, daarbij schoof hij weer wat dichter naar haar toe. Zijn vingers liet hij als een spin over haar kuit heen lopen, uitdagend. Als hij dit bij zijn zusje deed toen ze klein was kreeg hij haar vaak zo gek dat ze gillend door het huis heen ging, maar dit meisje was vast wel beheerster. Maar als hij wat gegiechel aan haar kon ontlokken, was hij al tevreden. Ze had een leuke lach.

'Kijk uit hoor, ik trap je.' Zei ze terwijl er tussen haar woorden door zacht gegiechel uit haar keel kwam. Bij kietelen had ze vaak gehad dat ze iemand een bloedneus trapte want zodra je bij haar buik en oksel begon te kietelen kon zij zich niet meer beheersen en trapte ze er op los, terwijl ze dat misschien helemaal niet wilde. Er stond een vrolijke glimlach op haar gezicht. Wie had nou ooit gedacht dat dit uit zou komen van een gevonden portemonnee te brengen.

Alsof hij helemaal lamgeslagen en verschrikt werd door haar worden trok hij zijn vingers onmiddellijk terug en sprong half van de bank af. 'Onee, we worden echt gevaarlijk.' Riep hij uit met een zachte lach en een plagende blik in zijn ogen. 'Tijd om te vluchten.' En op een hoog tempo rende hij naar de keuken. Daar bleef hij staan om een nieuw biertje te halen, hij deed de koelkast open, maar deze was leeg. Kian trok een pruillipje, hij had de dag daarvoor duidelijk de rest al opgedronken. Of, misschien stond er nog wat in de kastjes daarboven. Hij begon enthousiast de andere kastjes open te trekken, maar op wat troep na zat er ook niks in. Hij zuchtte even en deed de kastjes weer dicht.

Jane stond op en sloop zo stilletjes als een kat die een prooi wilde vangen naar de keuken. Daar zag ze hem staan, ze moest bijna lachen maar hield zich in. Stilletjes sloop ze naar hem toe. Op het moment dat ze dicht genoeg bij hem was pakte ze het aanrecht vast. Haar armen waren aan de twee weerzijden van zijn lijf, alsof hij opgesloten was door haar. Zachtjes raakte haar bovenlichaam zijn bovenlichaam, niet dat dat de bedoeling was geweest. Zo stond ze eigenlijk tegen zijn achterkant aan, hij was opgesloten door haar en wachtte nu de reactie af. 'Dacht je dat ik je zo snel liet gaan?' Fluisterde ze.

Kian schoot in de lach. 'Het is maar goed dat je geen slechte bedoelingen hebt, anders was ik er geweest.' Antwoordde hij met een diepe stem. Hij probeerde achter zich te kijken door zijn hoofd om te draaien, maar dat lukte natuurlijk niet. Gepaard met wat gewrik draaide hij daarop maar zijn hele lichaam om, waarop hij zijn rechterarm bevrijdde, en keek in haar felblauwe ogen. 'Het is wel een beetje eng hoe stil je hier binnen komt sluipen.' Vervolgde hij langzaam, terwijl hij zijn best deed om niet te lachen. Dat lukte maar half en een korte lach klonk dan ook uit zijn keel.

Jane grijnsde na een korte grinnik. 'Ja, ik ben net een kat.' Zei ze terwijl ze zich dichter naar hem boog. Haar gezicht bleef voor het zijne hangen en haar ogen bleven in zijn bruine, maar harde ogen kijken. De spanning die zij opgebouwd hadden was te snijden, dat maakte het nog leuker. Maar in tegenstelling tot vele meisjes draaide zij zich nu op om daarnaar weer met een soepele pas naar de bank te lopen.

Toen ze zich omdraaide kon Kian het niet laten om een lang gerekte 'Mriaauw' te laten horen voordat hij haar achterna liep. Even had hij zijn wenkbrauwen opgetrokken toen ze wegliep, maar ergens vond hij het ook wel weer grappig. Veel meisjes hadden hem ter plekke besprongen, hoe hij daar in de keuken gestaan had. Of nam hij gewoon de verkeerde meisjes mee naar huis? Langzaam volgde hij haar weer terug naar de bank.

Ze plofte weer op de bank neer, nu iets vrijer als de vorige keren. Je kon duidelijk merken dat ze zich al steeds meer thuis begon te voelen. Daarnaar legde ze haar voeten ook op de bank, waardoor ze met haar rug tegen de leuning aan zat. Ze bond haar haren vast in een staart, nu kwam haar gezicht misschien nog beter uit. Het was leuk, iets wat ze niet van deze avond had verwacht.

'Zo, doe alsof je thuis bent.' Merkte Kian op en hij keek op zijn horloge. Het begon al tegen twaalven te lopen en hij vroeg zich af waar de tijd gebleven was. Het leek door zijn vingers weggesijpeld als water. Hoewel, hij wist ook niet precies hoe laat ze was aangekomen. Het kon ook nog zijn dat ze hier nog maar een half uurtje was. En dat allemaal omdat ze zijn portemonnee had gevonden..

Jane grijnsde. 'Ja zeker, ukkepuk.' Zei ze met een grijns, haar hoofd was gedraaid naar hem toe. 'Hoe laat is het?' Ze wist dat na 12 uur de bussen niet meer reden en het te ver was om vanaf hier naar Malory te lopen. Dan zou hij haar moeten brengen, of ze moest bij hem slapen. Hmm, ze konden ook een taxi bellen. Ze zag wel waarop het uit liep.

Kian plofte naast haar op de bank neer. 'Bijna twaalf uur.' Antwoordde hij, waarna hij kort gaapte. Hij had geen idee tot hoe laat de bussen reden, hij nam meestal de taxi als hij 's nachts nog terug moest naar Malory. Of hij sliep hier gewoon, natuurlijk. Dat waren de spaarzame momentjes dat hij hier echt leefde. Hij had niet zoveel met het huis, het was alleen handig. Maar het voelde niet als thuis..

'Oke, dan ben ik zoiezo te laat voor de bus..' Zei ze langzaam. 'Dan kan ik nog wel even blijven he.' Ze lachte zachtjes, het was gewoon komisch hoe deze avond nu was geworden. Haar ogen keken weer in de zijne, ze hadden iets waardoor ze ze wilde blijven zien. De harde uitstraling maar toch de warme bruine kleur ervan was een prachtige combinatie.