Het speeltuintje

Het ligt helemaal aan de rand van het schoolterrein en wordt daarom ook niet vaak bezocht. Een andere reden daarvoor is dat het nogal vervallen is. De schommels piepen vervaarlijk als ze heen en weer zwaaien en de glijbaan maakt een krakend geluid zodra je ook maar een stapje op de treden zet. Er staan echter wel wat bankjes en heel soms hangt hier een groepje rond om dingen te doen die eigenlijk niet op het schoolterrein mogen, maarja aangezien het zo ver van het gebouw ligt, kan je moeilijk tegengehouden worden.

NEW
~~
Haar armen strekten zich helemaal uit om maar bij de stang boven haar te komen, maar ze was ,niet erg verrassend, te klein daarvoor. Belle stond op het zitje van de schommel waar ze al meerdere keren bijna vanaf gevallen was, als het ding weer onder haar vandaan schoot en ze zich nog net aan de ketting vast kon grijpen. De hele tijd dat ze erop stond had het ook al vervaarlijk staan piepen, maar ze lette er niet echt op. Net als dat ze er niet op lette dat ze best eens hard kon vallen als ze er de volgende keer echt vanaf viel.

Gryphyn liep in zijn eentje naar het speeltuintje. Hij kwam er wel vaker. Ook als zestienjarige kon de glijbaan nog dolle avonturen opleveren. Bij de speeltuin aangekomen zag hij een klein meisje dat op de schommel stond. "Hé, meisje," begon hij, want het leek hem duidelijk dat ze hier niet op school hoorde. "Moet jij niet naar huis, naar je papa en mama?"

Belle keek om toen ze iemand hoorde roepen, waarschijnlijk naar haar, want de rest van het speeltuintje was verlaten. Er was al een frons op haar gezicht komen liggen toen de schommel voor de zoveelste keer onder haar wegschoot, maar ze zich weer op het laatste moment kon redden door de kettingen vast te pakken. Ze liet zich maar snel op de grond zakken, bang dat het ding nog eens zou instortten en richtte zich toen weer op de jongen. 'En wat doet je denken dat ik dat moet?' Zei ze fel weer met de frons op haar gezicht. Ze vond het nooit leuk als mensen dachten dat ze één of ander klein dom kind was, logisch leek haar.

Er kwam een best wel volwassen stem uit dat meisje en Gryphyn bleef staan toen hij dat hoorde. "Sorry, ik dacht dat je uit Malory kwam en nog te jong was voor deze school," stamelde hij. "Maar nu heb ik de indruk dat je hier hoort. Mag ik ook even schommelen?" Hij liep naar een schommel en ging erop zitten. Hij begon heen en weer te zwaaien en kwam al snel best wel hoog.

Er kwam na even naar de jongen gekeken te hebben weer een glimlachje om haar mond. Ze had geen zin om boos te zijn, daar had ze eigenlijk nooit zin in. 'Ach, dat krijg ik wel vaker te horen.' Zei ze schouderophalend. Zodra de jongen begon te schommelen, was het bijna nodig om je handen over je oren te leggen, zo erg piepte en kraakte het ding. Ze ging tegen een van de palen staan en voelde de trillingen erdoor heen gaan, terwijl ze naar de jongen keek die schommelde. ' Ik gok dat binnen nu en een minuut dat ding helemaal in elkaar stort als jij zo doorgaat.' Zei ze grinnikend, luid genoeg om boven het lawaai uit te komen.

"Nou, dan val ik mee," zei Gryphyn. "Ik ben trouwens Gryphyn, en jij bent?" Hij keek naar het kleine meisje, dat op een kleuter leek maar toch best wel volwassen overkwam. "Hoe oud ben je eigenlijk," wilde hij ook graag weten. Wat voor leeftijd paste nou bij die miniheid en die houding. Straks was ze twintig, maar zo erg verwachtte Gryphyn niet.

New

Aaron zat op een van de schommels met zijn benen uitgestrekt. Het liefst had hij wel echt geschommeld maar het ding maakte zo ongelofelijk piepend geluid dat hij dat maar liet. Bovendien was hij bang dat als hij zou gaan schommelen hij erdoor heen zou zakken. In zijn ene hand had hij een sigaret die en dat was dan ook de voornaamste reden dat hij hier was. De kans dat hier iemand van de schoolleiding kwam was bijna nul komma nul. Hij wist dat het een slechte gewoonte was die hij eigenlijk zou moeten afleren maar goed, het was naast dat het gewoon verslavend was ontspannend en vertrouwd.

Kian lag met gesloten ogen op zijn rug, te genieten van de zon. Hij had het zich gemakkelijk gemaakt in het frisse groene gras en hij was al bijna in slaap gevallen, totdat hij opgeschikt werd door gekraak. Het gekraak van de schommel. Hij draaide zijn hoofd om, met zijn rechteroog dichtgeknepen tegen de felle stralen van de gloeiende bol in de lucht. Hij zag een jongen zitten, op de schommel die het gekraak veroorzaakt had. Kian sloot zijn ogen weer. Het was niet erg interessant. Hij had geen behoefde aan een praatje, zoals zo vaak. Toen hoorde hij echter het geklik van een aansteker en hij moest zijn best doen om niet overeind te komen. Een sigaret, daar had hij zin in. "Hee, heb je er misschien ook een voor mij?' Vroeg hij op een vriendelijke toon, maar met de schorre toon in zijn stem die hem aan de ene kant charme leek te geven, maar aan de andere kant gevaarlijk leek. Hij had zijn beide ogen geopend en zijn gezicht op de jongen gericht, nog steeds in het gras liggend.

Aaron nam nog een trek van de sigaret en liet de rook uit zijn mond en neus komen met zijn ogen gesloten. Zo slecht, zo lekker, dacht hij genietend. Hij werd echter gewekt uit zijn gedachten door de schorre stem van een jongen. Snel opende hij zijn ogen en keek in twee bruine ogen. "Natuurlijk," zei hij glimlachend. Met snelle, handige bewegingen haalde hij een sigaret uit het pakje en hield het samen met de aansteker in zijn hand. "Kun je vangen?" Vroeg hij grijnzend. Zonder op antwoord te wachten gooide hij de sigaret en de aansteker met een boogje naar de jongen toe. Aaron was niet bijzonder goed in sporten maar ook niet heel slecht. Normaal iets gooien kon hij dus wel.

Het antwoord van de jongen had een brede grijns op het gezicht van Kian getoverd en hij schoof overeind toen de sigaret soor de lucht vloog. Zijn lichaam was af en toe sneller dan zijn hoofd, dus de sigaret was al uit de lucht gegrepen voordat Kian het zelf eigenlijk door had. De aansteker haalde hij ook met een soepele beweging uit de lucht. "Lekker.' Prees hij zijn worp. 'Bedankt.' De aansteker gooide hij echter terug. Hij vloog met een boogje richting de jongen op de schommel. De sigaret stak Kian ondertussen in zijn mond. Zijn vingers begonnen al te tintelen en er werden al vonkjes zichtbaar, die vanaf zijn nagels naar de grond sprongen. De sigaret stak hij op die manier aan. Dit had hij al vanaf hij met roken begon gedaan en hij had het trucje dan ook al aardig onder de knie. Hij inhaleerde diep. Hij rookte niet vaak meer, sinds ze er veel strenger op waren geworden op de school. Grijze rook kronkelde uit de sigaret omhoog en maakte een cirkelende beweging de lucht in. 'Zit jij niet ook op de academy?' Vroeg hij, voor zich uit kijkend, zittend in het gras.

Er verscheen even een verbaasde uitdrukking op Aarons gezicht toen de jongen de aansteker bijna meteen weer teruggooide. Hij ving hem gemakkelijk op al zag het er allemaal niet zo soepel uit als bij de jongen. De verbazing was alweer verdwenen, de jongen had vast zelf een aansteker bij en zou die gebruiken. "Graag gedaan," zei hij vriendelijk glimlachend terwijl hij naar de jongen keek die tegen zijn verwachtingen in geen aansteker tevoorschijn haalde. Geïnteresseerd keek hij naar de manier waarop de sigaret werd aangestoken. Elektrokinese. Hij vroeg zich af of het hem ook zou lukken met thermokinese. Maar hij besloot dat dat voor hem een slecht idee was. Dan zou hij zijn vingertoppen alleen maar weer verbranden. Om de vraag van de jongen grinnikte hij. "Bee, ik ben een buitenstaander die komt roken op een plek waar dat eigenlijk verboden is en niet schrikt van het feit dat voor zijn neus een sigaret wordt aangestoken door vonken die uit iemands vingers komen," zei hij grijnzend.

Kian bewoog de sigaret met twee vingers uit zijn mond en schoot in de lach. Zijn lach klonk vrolijk, al haalde hij zijn ogen niet. Natuurlijk, dat had hij moeten weten, buitenstaanders kwamen hier niet. Hij leek telkens weer te vergeten dat dit speeltuintje ook bij de school hoorde, waarschijnlijk bedoeld voor de jongere kinderen die hier ook kwamen, elke dag. 'Hmm, dat klinkt logisch.' Antwoordde hij dan ook met een brede grijns. Langzaam kwam hij overeind en hij slenterde door het gras richting de schommels, waar hij op de tweede schommel plaats nam, aangezien de eerste al bezet was. De schommel kraakte even toen de jongen erop neerzakte, maar hield zich daarna stil. Kian zweeg ook en staarde in de verte, waar de school nog net zichtbaar was voor ieder die erop lette.

Aarons mondhoeken kropen steeds verder omhoog en zijn tanden waren al iets ontbloot. Maar hij weerhield zichzelf ervan echt te gaan lachen, al had de jongen dan best een aanstekelijke lach. Hij vond het stom om om zijn eigen grapjes te lachen. "Ik zou uitkijken met die schommels, volgens mij ga ik er doorheen zakken als ik ga bewegen," zei hij grappend al dacht hij eigenlijk dat er een grote kern van waarheid in zijn woorden zat. In ieder geval kraakte hij onheilspellend als hij een beweging maakte. "Ik ben trouwens Aaron," stelde hij zichzelf voor. Hij nam nog een trek van zijn sigaret voordat hij hem uitdrukte tegen het zitvlak van de schommel en hem in het pakje deed om later weg te gooien. Meestal had hij op het einde een pakje vol met peuken die hij dan gewoon allemaal in een keer weg kon gooien.

Kian keek opzij toen de jongen zich voorstelde als Aaron. Aaron, volgens mij heb ik die naam eerder gehoord. Was het eerste wat er door zijn hoofd schoot. Dat zou niet heel vreemd zijn, aangezien de school niet al te groot was. Maar hij kon het natuurlijk mis hebben. 'Kian.' Zei hij, met een glimlach, waarbij hij zijn witte tanden bloot liet. Met zijn ogen volgde hij de bewegingen van de jongen, die tegen de onderkant van de schommel zijn sigaret uitdrukte. Kian's glimlach veranderde in een grijns. Eindelijk was hij iemand tegengekomen die net zo'n lak aan de regels leek te hebben als hijzelf. Hij ging verzitten en de schommel kraakte huiveringwekkend. Meteen verstarde Kian's bewegingen, maar het was al te laat. De schommel liet los en Kian kwam met een zachte bons op de grond terecht. Onmiddellijk schoot hij in de lach.

"Aangenaam," zei Aaron terwijl hij met zijn handen de touwen die de schommel ervan weerhielden te vallen vastpakte. Zijn hand uitsteken probeerde hij maar niet want elke beweging was eigenlijk teveel voor dit oude ding. Een luide bons maakte dat hij opkeek en wat hij zag zorgde ervoor dat hij in lachen uitbarstte. "Had je gewaarschuwd," zei hij tussen het lachen door. Maar door het lachen bewoog hij ook, waarschijnlijk te veel. Want hij hoorde het gekraak van hout. Zo snel als hij kon schoot hij overeind. Er zat een scheur in het zitgedeelte van de schommel. "Dit is gewoon gevaarlijk," zei hij kijkend naar de schommel die nu op de grond lag en die gebarsten was. Zachtjes tikte hij met de punt van zijn schoen tegen de schommel die even schommelde maar daarna helemaal doorbrak.

Kian liet zich achterover in het gras vallen, waar de schommel boven had gehangen. Zijn bovenlijf schudde zachtjes van het lachen. Hij was niet in staat om antwoord te geven op de jongen, al had hij het gewild. Ergens vond hij het toch wel aangenaam om wat gezelschap te hebben. Hij snapte niet hoe hij het zijn eerste jaren op school had kunnen doorbrengen zonder ook maar enig contact. Toen hij nog wat gekraak hoorde keek hij snel opzij, maar hij was nog steeds de enige die op de grond lag. Toch bleef de grijns op de gezicht toen de jongen opmerkte dat het gevaarlijk was. 'Vertel mij wat.' Zei Kian met een onschuldige uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij een elfje was, voor zover hij op een elfje leek.

haha, een elfje 0.o
-----------
Aaron liet zich zonder er echt over na te denken ook achterover in het gras zakken. Verschillende grassprietjes kriebelde in zijn gezicht of bij zijn armen. Maar het voelde verkoelend aan en het was best leuk om zo naar de lucht te kijken. Al draaide hij al snel zijn hoofd en grijnsde naar Kian. "Sorry, was even vergeten dat jij daar natuurlijk alles vanaf weet," zei hij grappend. Dit was wat Aaron leuk vond, gewoon lol met iemand hebben zonder dat die persoon constant vroeg of het iets naar boven bracht, of hij zich weer iets herinnerde. Daarom meed hij als het even kon zijn oude vrienden ook, hij maakte liever nieuwe.

Hij heeft wel wat van een elfje, toch?
__

Kian trok zijn wenkbrauwen op en keek ook opzij toen Aaron zich achterover liet vallen. 'Hmm.' Een beter antwoord had hij even niet, maar er was wel een vrolijke twinteling in zijn ogen te zien, die er niet vaak was. Dit was blijkbaar een van de weinige momenten dat hij iemand had ontmoet die hij echt mocht, ookal kende hij de persoon nog niet eens. Een glimlach bleef om zijn lippen spelen terwijl hij naar de lucht staarde. Het gezicht van Aaron kwam hem bekend voor. Waarschijnlijk hadden ze samen een paar lessen gevolgd. Ofzo. Kian kon er niet meteen opkomen, maar hij wist dat hij de jongen ergens van kende. Vaag.

bedoel je op de avatar?
---------
Er bleef nog even een grijns op Aaron's gezicht geplakt zitten maar langzaam werd die minder tot er alleen nog maar pretlichtjes in zijn ogen zaten terwijl hij naar de blauwe lucht met af en toe een wolk keek. Eigenlijk was het wel raar als je erover na ging denken, het voelde niet alsof hij Kian net had ontmoet maar alsof ze elkaar al best lang kenden. Hij voelde zich op zijn gemak en voelde niets van het meestal ongemakkelijke ontmoeten van een ander. Maar Aaron besloot er maar niet over na te denken, dat was veel gemakkelijker en fijner.

(A). Grapje
__

Verschillende wolken dreven voorbij in de lucht. Niet van die sliertjes, maar van die grote groepen wolken die net witte watten zijn. Kian grijnste en wees de lucht in. 'Kijk, een auto.' Zei hij plotseling. Het leek inderdaad net alsof de wolk recht boven hen de vorm van een auto had. Met wat fantasie dan. Kian vouwde zijn handen achter zijn hoofd en bleef de lucht in kijken, zoekend naar andere vormen. Dit deed hij als klein kind ook altijd en hij bleef er maar plezier in hebben. De raarste dingen kon je onderscheiden in de lucht, als je een beetje de tijd nam. Perfect als je je verveelde.

whaha, ik dacht al..
------------
Aaron legde zijn handen onder zijn hoofd zodat hij een soort kussentje had. Het was algemeen bekend dat wolken kijken rustgevend was maar dat het ook dat effect op hem zou hebben had hij niet verwacht. Hij draaide zijn hoofd iets zodat hij een beter zich zou krijgen op de wolk die Kian aanwees. Inderdaad... Aan de onderkant zaten twee rondingen die de wielen moesten voorstellen en aan de voorkant en achterkant een uitsteeksel... Ja, Aaron vond dat het door kon gaan voor een auto. "Hij grinnikte, ik ga een motor zoeken," zei hij grappend. Zijn blik speurde over de wolken heen maar er was geen wolk die hij op een motor vond lijken. Of hij had gewoon niet genoeg fantasie want op wat honden na, je kon overal een hond in zien als je maar lang genoeg keek, en de auto zag hij niets.

Een gerust gevoel stroomde door Kian heen, het gevoel was warm en voelde fijn, al wist Kian eigenlijk niet wat het betekende. Ja, hij had ook wel door dat hij hier zich prettig bij voelde om gewoon ook vrienden te kunnen maken, want dat was wel hoe hij dit beschouwde, met Aaron kon hij het te goed vinden om dit gewoon te laten glippen, al kenden ze elkaar nog maar net. Een glimlachje op zijn gezicht weerspiegelde dit gevoel en zijn ogen bleven over de wolken glijden. 'Rijdt je motor?' Vroeg Kian, toen hij ook op zoek ging naar een wolk in die vorm, na de opmerking van Aaron. Zelf had hij nog nooit een motor aangeraakt, die dingen waren gewoonweg te duur, maar toch hadden ze een vreemde aantrekkingskracht op hem gehad sinds hij hier op school was gekomen.

Aaron knikte met een gelukkige glimlach op zijn gezicht. Maar hij bedacht zich snel dat Kian dat waarschijnlijk niet zou zien. "Ja," zei hij dus snel. "Jij?" Vroeg hij. Waarom precies wist hij niet, hij vroeg het eigenlijk ook nooit. Maar Kian leek hem wel iemand om motor te rijden, de reden daarvoor wist hij niet precies. Misschien omdat hij het gevoel had dat ze in sommige opzichten best op elkaar leken. Nog steeds probeerde hij een motor in de wolken te ontdekken maar na er zeker van te zijn dat hij elke wolk die hij vanaf dit punt kon zien had bekeken, gaf hij het op.

Kian draaide zijn hoofd weer opzij. Het moest er eigenlijk toch wel raar uitzien, twee jongens die onder een kapot schommel stelsel stonden. Toch leek het hen allebei niet te deren, aan hun gezichten te zien. Kian glimlachte in ieder geval toen hij antwoordde dat hij het nog nooit gedaan had. Daarna draaide hij zijn hoofd weer terug en draaide naar de lucht erboven. ‘Een beetje te duur.’ Antwoordde hij met een grijns. Eerst had hij ervoor gespaard, maar daarna was zijn geld allemaal op gegaan aan de tatoeages die zijn lichaam bedekten. Deze afbeeldingen hadden een sterkere uitwerking op hem dan de motor. Toch hoopte hij altijd nog ergens dat hij goedkoop een motor op de kop kon tikken. Het leren rijden zou niet al te veel moeilijkheden geven, dacht hij altijd. Er waren mensen genoeg die het al wel konden en die zouden vast wel wat willen uitleggen.