De Supermarkt

Alice stond bij het rek voor haarkleuring de flessen te bestuderen. Ze wilde iets doen wat ze nog nooit gedaan had. Misschien roze? Nee, ze hield niet echt van roze. Haar lange, nu in de natuurlijke kleur zwarte haar hing in een lange vlecht over haar schouder. Ze droeg een zwart. leren jasje met daaronder een normaal t-shirt. Het was zaterdag vandaag en dan deed ze niet heel erg har best voor har kleren, daarom ook dat ze een normale zwarte broek droeg.

Harriet liep gewoon tussen de schappen door, ze had wat verzorgingsproducten nodig en had ook wel zin in een reep chocola. Ze had net haar wekelijkse zakgeld binnengekregen, iets wat altijd als een traktatie was om weer eens wat leuks voorzchzelf te kopen. Met n haar arm een mandje met wat lekkernijen, een appel liep ze naar de haarproduchten, haar shampoo was toch behoorlijk leeg aan het raken en ze had een hekel aan de shampoo die de school beschikbaar stelde dus kocht ze liever haar eigen merk.

Alice pakte uiteindelijk een doosje met blauwe haarverf uit het schap en las de achterkant. Even voelde ze in haar zakken en haalde er een briefje van vijf uit. Shit! Dat was dus niet genoeg. Waar moest ze die overige euro's nou vandaan halen? Natuurlijk kon ze dit stelen, maar daar hield ze niet van aangezien ze het vroeger zo vaak gedaan had. Twijfelend stond ze in het gangpad met een briefje van vijf en de haarverf in haar handen. Een beetje wezenloos staarde ze voor zich uit, tot ze opeens zag naar wie ze keek. Harriet. Dat irritante kind natuurlijk weer.

Harriet merkte dat er iemand niet haar keek, niet doordat ze ogen op haar voelde branden maar gewoon omdat ze het gangpad in keek waar ze in liep. Alice. Ze wist nou niet bepaald of ze er blij mee was om haar hier tegen te komen. Het akkefietje bij het ontbijt van enkele dagen geleden was niet geheel onopgemerkt gebleven. Toch knikte ze even ter begroeting naar het meisje waarna ze zich naar de schappen toedraaide, echt zin n een gesprek met haar had ze niet.

Alice zorgde ervoor dat haar ogen weer focusten. Even was ze verbaasd om te zien dat Harriet naar haar knikte. Niemand was ooit aardig tegen haar, zelfs haar vriendinnen niet, maar ze was ook nooit aardig tegen hen. Een glimlachje lag rond haar lippen, en het was niet eens sarcastisch. Ze knikte terug en draaide zich weer terug naar het rek om met een spijtig gezicht het doosje haarverf weer terug te zetten. Het had geen zin om te stelen.

Harriet wist niet of ze het glimlachje als vriendelijkheid of als iets dreigends moest opvatten, Alice was niet een meisje dat je vaak zag lachen. En zeker niet naar iemand als Harriet. Toch schoten haar ogen weer even van het schap voor haar opzij toen ze zag hoe Alice wat terug in het rek zette. "Te weinig geld bij je?" het was was er al uit voor ze er erg in had. Was zij nou degene die geen zin had in een gesprek? Haar bruine ogen keken haar even vragend aan voor haar blik naar het doosje ging. Blauwe haarverf?

Alice trok een wenkbrauw op en viel meteen terug in haar oude maniertjes. 'Ja, en wat dan nog?' vroeg ze opstandig maar je kon in haar ogen de pijn zien. Natuurlijk had ze geen geld, hoe moest ze er aan komen? Ze had niemand die haar geld stuurde en ze had wel een baantje, maar dan verdiende je ook niet. Zeker omdat ze niet altijd maar weg kon van school.

Harriet hoorde de opstandige toon waardoor ze snel haar hoofd schudde, "Nee niks, maar omdat je het terugzette." haar blik ging naar de verf, "Maar waarom zou je in hemelsnaam je haren blauw willen verven?" het ongeloof in haar stem was te horen, ten eerste omdat Harriet dat soort haarkleuren spuuglelijk vond, maar ten tweede omdat ze zo'n pakje van de supermarkt er niet voor zou vertrouwen.

Auch, pijnlijk onderwerp. Alice keek even naar haar handen en haalde wat vuil onder haar nagel vandaan. 'Volgens mij wil je dat niet weten' zei ze met een half onzekere, half uitdagende stem. 'Maar als je niet van haarverf houdt, wat doe je hier dan?' vroeg ze, snel het gespreksonderwerp veranderend. Ze vond het moeilijk om over haar onzekerheden te praten, had het eigenlijk nog nooit echt gedaan en was ook niet van plan dat snel te doen.

Harriet hield haar schouders op, "Ik zou het alleen maar zonde vinden om het blauw te doen." zeglimlachte even terwijl ze bukte om een shampoofles ut het schap te pakken, "Maar ik heb verder niks tegen haarverf, maar ik had shampoo nodig." ze bewoog even met het flesje om het aan te geven en stopte het toen in haar mandje dat voornamelijk volzat met luxeproducten.

Alice knikte. 'Ach, als je op wilt vallen moet je toch iets doen...' zei ze, terwijl ze met een jaloerse blik naar het mandje van Harriet keek. Dat zou ze zich dus nooit kunnen veroorloven. Vreselijk vond ze dat, tussen de rijke kindjes zitten en zelf niks hebben. '...En ja, blauw vind ik wel een leuk kleurtje. Maar ik was niet van plan alles blauw te doen, alleen een pluk' maakte ze haar zin af,en ze keek Harriet weer aan.

Harriet zag de blik naar haar mandje waardoor ze zich toch wat ongemakkelijk voelde. "Ik zou het wel voor kunnen schieten... als je zou willen natuurlijk?" haar stem was voorzichtig omdat Alice het ook als beleding op zou kunnen vatten. "Hoewel ik het zonde van je haar zou vinden, en echt iets nodig in je haar heb je echt niet nodig om op te vallen." voegde ze er aan toe.

Alice keek Harriet verbaasd aan en wist even niet wat ze moest zeggen. 'Ehh.. nee dat hoeft niet. Ik verzin wel iets anders, of ik spaar even. Hoe kom je aan al dat geld dan?' vroeg ze voorzichtig en ze deed een stap in de richting van het andere meisje omdat ze nogal ver uit elkaar stonden.

Harriet wist dat het verwend zou klinken, maar ze was niet een meisje dat loog, "Gekregen van m'n ouders, m'n zakgeld was gster weer binnengekomen." legde ze uit. "Dus dan doe ik altijd weer wat inkopen voor de rest van de maand." ze glimlachte even voorzichtig.

'Oké' mompelde Alice en ze keek even naar haar schoenen. 'Dat is eh... leuk voor je' zei ze en ze glimlachte. 'Maar ik denk dat ik weer terug moet naar school, ik moest nog nablijven of zo' de onverschillige toon in haar stem kwam weer terug, een teken dat ze zich afsloot voor Harriet.

Harriet keek haar kort vragend aan, alsof ze wat verkeerds gezegd had op de onverschillige toon waarop Alice verder ging. "Oké, ik denk dat ik ook maar eens terug oet." niet dat ze moest nablijven, nee dat moest ze nooit. Alleen een paar keer in de eerste, toen ze haar scherpe tong nog niet onder controle had. Nu hoorde ze tot het bravere soort, iets wat veel problemen voorkwam. "Maar als k jou was zou ik die blauwe haarverf altijd laten staan." zei ze toen voorzichtig. Niet dat ze een grote kenner was, maar ze vond het gewoon zonde van haar haren.

Alice keek Harriet geïrriteerd aan. 'Ja, dat héb je al gezegd. Ik weet dat je die blauwe haarverf niet mooi vindt, maar ik wel dus houd je kop oké?' het was duidelijk geen vraag en haar ogen stonden boos als vuur, maar ook koud als ijs. 'Ik heb niemand nodig die zegt wat ik moet doen. Die heb ik mijn hele leven niet gehad dus haal het maar uit je hoofd'. Snel griste ze de haarverf uit het rek en stopte het onder haar jasje.

Harriet's ogen vergroten zich even toen ze zag wat Alice van plan was, "Ben je gek ofzo." zei ze licht geschokt. " Ik wil je ook niet zeggen wat je moet doen, ik probeer je gewoon raad te geven." nu voelde ook Harriet haar woede langzaam opkomen, iets wat ze uit alle macht proerde te onderdrukken, nee ze moest niet kwaad gaan worden. "Je moet niet alles zo kwaad opvatten." voegde ze er haastig aan toe.

Dat had Harriet niet moeten zeggen. 'Ik ben niét gek, je zegt wél wat ik moet doen so stop it! en ik vát niks boos op' zei ze met een woedende stem, waardoor haar woorden en de manier waarop ze het zei nogal ironisch waren. 'Als jij nou gewoon je kop houdt, dan hoef jij niet meer met mij te praten want ik zie dat je daar totaal geen zin in hebt'.

Harriet keek haar even met haar donkerbruine ogen aan, kalm blijven, bleef er door haar hoofd schieten, iets wat niet veel langer leek te lukken. "Als je zo blijft doen is dat niet zo raar, dan wilt niemand met je praten." Heel goed Harriet, haar gedachten klonken duidelijk geïrriteerd, maar ditmaal op haarzelf. Ze had zichzelf al zolang in de hand om kalm te blijven, maar nu ging het duidelijk de verkeerde kant op.

Alice begon te lachen en deed een stap in de richting van Harriet. 'Maar ik heb ook niemand nodig om mee te praten. Ik heb mijn hele leven zonder gedaan en ik red het nog prima.' haar stem klonk zelfvoldaan maar ze wist dat het laatste een leugen was. Nee, ze redde het niet, ze had zelfmoord al zo vaak overwogen dat het ongezond was en haar leven was één grote puinhoop. Toch bleef ze zich gedragen alsof alles prima ging want het had geen zin om in een hoekje te gaan zitten huilen.

Harriet was nu op het punt gekomen dat ze op moest letten, net odmat ze zou gaan slaan. Nee zo'n meisje was ze niet, maar ze wilde geen mensen enorm kwetsen, tenminste dat wilde het engeltje op haar schouder. Het duiveltje vertelde haar dat ze zich niet zo op haar kop moest laten zitten. Dat was natuurlijk figuurlijk, maar zo ging het er wel ongeveer aan toe in haar hoofd. "Het is wat jij prima noemt, je lijkt niet meer gevoel dan een brok baksteen te hebben" ze draaide zich om, "En veel plezier met die haarverf in je zak, heb je vast nodig om nog een beetje aandacht te krijgen." haar stem klonk expres harder dan nodig zodat er enkele andere klanten opkeken terwijl Harriet haastig begon weg te lopen. Zo wilde ze niet zijn, de opmerkingen waren gemeen, tenminste voor Harriet, misschien trok Alice zich er niets van aan, maar zijzelf wel.

Alice bleef als versteend in het gangpad staan. Dat zo'n aardig iemand tot dit in staat was. Het was eigenlijk wel waar, maar dat gaf ze niet toe en een woede laaide in haar op. Ze liet de haarverf vallen en rende achter Harriet aan, waarna ze diens pols hard vastpakte. Haar mond bracht ze naar het door rood, krullend haar omgeven oor. 'Durf dat niet nog een keer te zeggen...' fluisterde ze, en ze gaf nog een extra ruk aan de arm waardoor die voor een stukje omdraaide.

Harriet's haar is niet echt krullend :3
-
Harriët hoorde de voetstappen van Alice achter zich aan en voor ze kon reageren had de hand van Alice zich al om haar pols geklemd. Waarom had ze dat nou moeten zeggen!? "Waarom niet, het lijkt je toch niets te doen. " weer vervloekte ze haar tong die soms een eigen weg leek te leiden, woorden zei die hatelijk waren en niet gezegd zouden moeten worden.