Het van-alles-en-nog-wat winkeltje

Julia keek in zijn donkere ogen en zag dat hij haar niet geloofde. 'Nee, nee, nee ik hoef echt niet naar de dokter, ik voel me pri...' maar hij had haar al opgetild en ze had geen zin om te protesteren. Een beetje slapjes liet ze zich tegen zijn borst zakken en deed haar ogen dicht tot ze opeens de koude wind voelde en hij haar op het zadel zette. Met haar handen greep ze de binnenkant van het stuur vast en ze zette haar voeten op de stang toen ze begreep wat hij van plan was. 'Mooie fiets' zei ze met een stem waar door de slapheid de sarcasme verloren ging.

Jared glimlachte bij Jule’s ‘compliment’. “Dank je.” zei hij met een licht sarcasme, aangezien hij inschatte dat haar woorden ook sarcastisch bedoeld waren.
Nu hij niet op het zadel zat, kon Jared gemakkelijk met zijn beide voeten op de grond staan waardoor hij de fiets even in evenwicht kon houden. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om galant zijn jas uit te trekken en deze over Jule’s schouders te hangen. “Hier, het is best fris. Ik hou me wel warm met mijn gave.” verklaarde Jared. Hij bezat dan niet de gave van thermokinese, maar als hij voorzichtige elektrische schokjes af en toe door zijn lichaam liet gaan, hield dat hem op de één of andere manier aardig warm, wist hij.
Jared legde één arm over Jule’s buik zodat hij haar kon tegenhouden, mocht ze voorover flauwvallen. Met de andere zou hij sturen.
Kalm en beheerst zette Jared de fiets in beweging en begon hij op een normaal tempo door de winkelstraat te rijden. “Wie heeft er nog auto’s of motors nodig?” grapte hij, vooral om te voorkomen dat Jule weg zou zakken. Als hij tegen haar zou blijven praten, zou ze een beetje bij blijven, schatte hij in. Dat bracht hem op een idee…: met een dragende stem begon Jared een oud liedje te zingen wat hij op de Amerikaanse ranch van zijn ‘pleegouders’ had geleerd. Het gaf iets aparts om een Braziliaan zo’n Amerikaans countryliedje te horen zingen. Zelf was Jared ook niet echt weg van de country muziek, maar als het zou helpen om Jule bij bewustzijn te houden, dan zou hij uit volle borst zingen. Dit deed hij dan ook met een brede grijns op zijn gezicht.

Verschillende mensen die ze passeerden, keken wat verbaasd op.
Jared groette ze met een beleefd knikje en reed verder over de hobbelige weggetjes. Slechts één keer stopte hij even met zingen en fluiten. “Hoe gaat het?” vroeg hij in zijn adempauze aan Jule, nog steeds benieuwd en bezorgd om hoe ze zich voelde.

Jule wilde protesteren, ze kon zichzelf wel warm houden. Maar eigenlijk voelde ze zich veel te slapjes om haar kracht te gebruiken en toen ze eenmaal de jas aanhad had ze geen zin meer om hem af te doen. 'Dank je, maar motorrijden is best leuk hoor' mompelde ze zachtjes. Tijdens het fietsen leunde ze een klein beetje tegen hem aan en luisterde naar de liedjes die hij zong. Soms zong ze zachtjes mee met de liedjes die ze kende en er verscheen een glimlachje op haar gezicht, ondanks haar bonkende hoofd. Ze voelde zich veilig hier bij hem op de fiets.
Toen hij stopte met zingen leek ze uit een trance te ontwaken en draaide haar hoofd om hem aan te kunnen kijken en dwong een glimlachje op haar gezicht waarna ze weer naar voren keek. 'Het gaat wel' zei ze.

Jared glimlachte bij Jule’s woorden. “Dat klopt. Motorrijden is geweldig! Maar helaas duurt het nog wel even voor mijn motor volledig in elkaar gezet en repareert is.” In gedachten zat Jared al op zijn motor, vliegend over het asfalt op de snelweg. De wind bulderend in zijn oren en glijdend door zijn haren. Schimmen van stilstaande objecten waar hij voorbij racete. Ja, dat was...geweldig! ”Als ik hem af heb, geef ik je nog weleens een lift met de motor, als je dat leuk vindt.”
Zijn mondhoeken krulden iets verder omhoog toen Jule mee begon te zingen. Blijkbaar waren de liedjes die Jared had geleerd best bekend. In de lokale bar van zijn woonplaats in Wyoming kon in ieder geval iedereen meezingen en nu Jule ook.
Jared was blij te horen dat het wel ging met haar, al bleef hij met enige haast doortrappen. Het viel te horen in zijn gezang dat hij ook een deel van zijn adem gebruikte voor het fietsen. “Waar kom jij eigenlijk vandaan? Welke staat of land bedoel ik.” vroeg Jared ineens aan Jule. Praten kostte minder van zijn adem dan zingen, maar hij had gemerkt dat zingen haar kalm maakte, dus zou hij straks weer iets voor haar zingen.
Ook voelde hij hoe ze tegen hem aanleunde, wat hij wel prettig vond. Zo kon hij haar beter vasthouden en eerlijk gezegd was het gevoel van haar rug tegen zijn borst sowieso wel prettig, al kon Jared niet helemaal zeggen waarom dat zo was..

Jule vond het leuk dat hij ook kon motorrijden. 'Ja dat lijkt me leuk' zei ze terwijl ze in flitsen terugdacht aan et motorrijden laatst. Ze wilde het echt leren, ze voelde zich vrij dan. 'Ik woonde in een klein dorpje in de buurt van Londen. Echt vreselijk...' mompelde ze zachtjes en ze sloot haar ogen even. De koele wind zorgde ervoor dat ze zich iets beter voelde maar nog steeds voelde ze zich misselijk en slap met een bonkend hoofd. Het leek net of ze een kater had. 'Mijn ouders wilde er gaan wonen voor de rust of zo... Maar ze waren er nooit. En alleen in zo'n klote dorp in echt saai'.

Jared knikte toen Jule ermee instemde om samen een keer te gaan motorrijden, al kon zij dat natuurlijk niet zien. Hij ging glimlachend de bocht om en luisterde naar Jule’s antwoord. “Londen?” reageerde Jared direct opgewekt. Voor hem was dat een soort verre droomwereld waar hij alleen over had gelezen of het op tv gezien had. Hij wilde altijd al een keer naar Londen gaan, maar dat deelde hij niet met Jule doordat zij niet zo enthousiast leek te zijn. Net als hij kwam ze uit een klein dorp. Jared kon heel goed begrijpen waarom dat soms echt saai kon zijn, vooral als Jule ook nog eens haar ouders moest missen. “Ik weet wat je bedoelt.” antwoordde Jared daarom met een lichte zucht. “Ik kom zelf ook uit een klein dorp in Brazilië.” Een halve glimlach verscheen rond zijn lippen. “Meestal verstopte ik mij in de weekenden met een paar vrienden in de mini-vrachtwagen van mijn buurman. Elke zaterdag ging hij naar de dichtsbijzijnde stad en daar vluchtten wij elke zaterdag met hem mee naartoe.” Jared kon het niet helpen dat er gelijk verschillende herinneringen van vroeger door zijn hoofd flitsten. Hij moest er even om grinniken en vervolgde met een iets vrolijkere stem. “Was jouw dorp ook zo’n dorp waarin iedereen elkaar lijkt te kennen? En waar als je één misstap maakt, iedereen gelijk precies lijkt te weten wat er is gebeurd?” Nu het inmiddels best een tijd geleden was dat hij in Belterra woonde, kon Jared deze woorden met een beetje humor uitspreken, maar hij wist nog wel goed dat dit feit hem vroeger echt weleens mateloos had geïrriteerd. Alles en iedereen die elkaar in de gaten hield..constant.. Vreselijk, vond hij het.
--------------
In het echt woon ik ongeveer in zo’n dorp zoals Jared beschreef.. .__.
Af en toe wordt je er echt gek van! xD

HAha het is precies zo'n dorp als wat ik in mijn hoofd had voro Jule... nou ja, dat dorp komt uit een boek dus ik heb het niet zelf verzonnen.. but who cares?
~~

Jule luisterde naar zijn woorden. Bij het deel over de buurman lachte ze zachtjes. 'Ja mijn dorp was zo. Al die oude roddel vrouwtjes. Ik kwam bijna niet naar buiten, zo vreselijk was het. Dan ging ik liever met mijn ouders mee naar Londen, daar zat ik sowieso toch op school' zei ze zachtjes, en het verbaasde haar dat ze zo'n lange stroom woorden naar buiten kon krijgen, maar het zou de koude lucht wel zijn.
In de verte kon je de school al zien aankomen, de hoge torens kwamen boven de hoge eikenbomen uit. 'Alvast heel erg bedankt voor dit alles' zei ze , mocht ze het nog vergeten.

Jared knikte enthousiast. “Wauw..ik zou zo graag een keer naar Londen gaan!” verzuchtte hij met een zeker verlangen in zijn stem. “Gelukkig was dat nog in de buurt van je woonplaats.”
Nog geen seconde nadat hij dit had gezegd, doemde de school al voor hen op. Jared voelde zich opgelucht door dit feit. Hij wilde zo snel mogelijk met Jule naar de dokter voor het geval er echt iets mis was.
Toen hij de fietsenstalling inreed, zette hij bij het laatste stukje maar gelijk zijn voeten op de grond voor hij straks de controle over de fiets kwijt zou raken. Langzaam minderden ze vaart.
Bij stilstand, stapte Jared gelijk lenig van de fiets af, het stuur nog met één hand vast houdend. Zijn andere hand strekte zich naar Jule uit. “Kom.” zei hij met een vriendelijke glimlach tegen haar.

Jule glimlachte, maar die kon hij natuurlijk niet zien. Toen ze gestopt waren stapte ze voorzichtig af. Het voelde fijn om weer echte grond onder haar voeten te hebben, niet dat ze Jared niet vertrouwde, maar als je al misselijk was voelde het niet bepaald fijn om op een schommelende fiets te zitten. Ze greep zich een beetje vast aan zijn arm en glimlachte toen. 'Ik denk dat ik maar gewoon naar mijn kamer ga' zei ze met een lieve glimlach, want ze had totaal geen zin om naar een dokter te gaan, ze wist niet waarom ze een hekel had aan dokters maar het was gewoon zo. Waarschijnlijk een reactie op de dokters die Louise niet hadden kunnen helpen.

Jared hielp Jule toen ze van de fiets afstapte en hield haar zo vast dat ze hem als steun kon gebruiken. Zijn blik was op haar nog bleke gezicht gericht.
'Ik denk dat ik maar gewoon naar mijn kamer ga' zei Jule met een aangename glimlach, maar Jared schudde zijn hoofd. “Weet je het zeker? Misschien is het toch beter om even naar de dokter te gaan.” antwoordde hij kalm en glimlachte. Het bleef natuurlijk helemaal haar keus, maar Jared wilde wel dat ze zijn voorkeur zou weten. “Maar als je het echt wilt, kan ik je ook naar je kamer brengen?” ging hij verder op dezelfde zachte toon. Hij trok zijn hand terug en grijnsde kort met een schuin hoofd. “Dan kan ik je nog even in de gaten houden.” Zijn ogen hingen in de hare. Het was vreemd dat hij zich zo bezorgd maakte om iemand, want normaal was Jared meer iemand die er vanuit ging dat iedereen prima voor zichzelf kon zorgen, maar bij Jule lag dat anders. Hij mocht haar gewoon en hij voelde zich ergens verplicht haar te helpen doordat zij door hem was gevallen.

Jule hoorde het woord "dokter" en haar besluit was meteen al genomen. 'Nee, we gaan naar mijn kamer. Ik heb een hekel aan dokters' gaf ze maar meteen toe zodat hij haar keuze zou begrijpen. Nog steeds hield ze zich aan zijn arm vast, maar ze voelde zich al beter. Het was gewoon een hersenschudding of zo, je kon best op internet opzoeken wat je daartegen moest doen. 'Ik zit in het achtste jaar dus we moeten naar die slaapzaal' zei ze om hem wat extra informatie te geven, wist hij ook weer waar hij aan toe was.

Jared knikte begrijpend bij Jule’s keuze. “Ik ook.” bekende hij met een zucht. Hij wist niet precies hoe het kwam, maar elke keer als hij bij de ziekenzaal of het ziekenhuis of dokters in de buurt was, herinnerde dat hem heel erg aan de laatste maand dat zijn moeder nog in leven was. Op het laatst was de kanker zo erg door haar lichaam verspreid en had het haar van binnenuit zo vernietigd, dat ze niets zelf meer kon, zelfs niet simpele dingen als eten of naar de wc gaan. Gelukkig waren de mensen in het ziekenhuis erg behulpzaam geweest, maar er was in de tussentijd niemand om voor de kleine Javier te zorgen.
Alleen al in de buurt zijn bij dingen die met het ziekenhuis te maken hadden, maakte hem weer net zo angstig, eenzaam en treurig..en radeloos als toen. Eigenlijk was het daarom bijna een soort opluchting dat Jule toch liever naar haar kamer wilde gaan. Om het verdriet wat deze herinneringen opriepen maar gelijk weer te verbergen, glimlachte Jared een beetje wrang.

Jared zorgde ervoor dat Jule goed op hem kon leunen en dat hij in de gelegenheid was om haar op te vangen, mocht ze toch ineens wegvallen. Het was maar goed dat Jule vertelde waar ze heen moesten, anders had Jared ook geen idee gehad. “Oh, ik zit ook in het achtste jaar.” antwoordde hij glimlachend. “En ik weet wel goed waar dat is.” Gelijk kreeg hij een beetje spijt van die laatste opmerking en hij lachte wat nonchalant. “Nou ja..niet dat ik zo vaak op de meisjesslaapzaal ben geweest bedoel ik. Bijna nooit zelfs..” Hij haalde een keer adem en grinnikte. “Hoewel ik daar een keer heb vastgezeten, door..” Zijn ogen gleden naar Jules gezicht en glinsterden. Hij zweeg even.
“Laat ik je dat verhaal maar besparen, aangezien je er vast wel over hebt gehoord en ik niet daardoor bij jou ontmaskerd wil worden.” vervolgde hij. Jared lachte even zacht en helder, waarna hij de deur galant voor Jule open hield en met haar de school in liep.