Gwen liep met een grijns op haar gezicht en een gekleurde, nog net geen hippie, tas over haar schouder. Ze groette een oude vrouw aan de overkant van de straat en keek met een tevreden blik naar het bushokje. Er zat niemand in en alleen een meisje wat erlangs stond. Dat was genoeg voor Gwen. Ze liep, of eigenlijk leek het meer op zweven, op een manier hoe alleen zij het kon, naar het meisje toe. "Hoi, ken ik jou niet ergens van?" vroeg ze met een brede glimlach van oor tot oor. Haar sproeten maakten dat haar gezicht er nog net even iets speelser en ontdeugender uitzag. Ze leek geen zeventien, bij lange na niet, hooguit vijftien, en dat was dan nog ruim geschat.