Het EHBOgebouwtje

In het centrum van een stadje waar veel jeugdigen 's nachts rondhuppelen, mag enige zorginstelling natuurlijk niet ontbreken. Toen de burgemeester van de stad ontdekte dat het enige ziekenhuis in de omgeving toch wel een beetje ver was, heeft hij deze EHBO laten plaatsen. Het is natuurlijk niet hetzelfde als een ziekenhuis, maar toch hebben de mensen in het stadje veel aan het gebouw. Het is binnen niet al te groot en er werken 3 verpleegkundigen die er alles aan zullen doen om je te helpen.

Met zijn arm om de schouders van het meisje geslagen kwam Kian binnenhinkelen. In zijn zwembroek. Hij had zichzelf er niet toe kunnen zetten om zijn normale kleding aan te doen, al had hij zichzelf wel afgedroogd. Waarschijnlijk zou zijn kleding onder het bloed hebben gezeten, de wond op zijn been was namelijk weer fors aan het bloeden. Het water uit de zee had het dan wel schoon gemaakt, maar had er ook voor gezorgd dat de wond geen korsje had gevormd. Zijn been had dat waarschijnlijk opgevat als een hint om nu helemaal niet meer te stoppen met bloeden na het zwemmen. De rode vloeistof bleef over zijn been heen lopen. Kian zag een beetje bleek, hij had dan ook veel bloed verloren, vooral onder het zwemmen.

Een vrouw in een wit kostuum kwam aanrennen en ze slaakte een gilletje bij het zien van het donkerrode bloed dat de kraakheldere, witte vloer besmeurde. 'Ach, arme, kom snel mee!'Riep ze uit terwijl ze zich naar het tweetal toesnelde. Met een professionele blik bekeek ze van een afstandje het been van Kian. 'Dat zal toch even gehecht moeten worden.' Mompelde ze voor zich uit, een arm om Kian's middel slaand.

Scarlett droeg zelf niet meer dan haar bikini en haar motorlaarzen. Het was een rare combinatie, maar het had haar verstandiger geleken om zo snel mogelijk met Kian mee te gaan naar de EHBO dan zich zorgen te gaan maken over haar uiterlijk. De wond op zijn been was maar blijven bloeden, achteraf gezien hadden ze een van hun handdoeken erover heen moeten binden. Maar aan iets wat je had kunnen doen kon je niets meer veranderen. Tijdens het lopen hadden ze een heel spoor van bloed achter gelaten, een soort lugubere vorm van Hans en Grietje.
Met de arm stevig om zijn middel geslagen had Scarlett hem ondersteund terwijl ze onderweg waren naar de EHBO post. Eenmaal binnen hoefde ze gelukkig niet te wachten op hulp. De bloedende wond van Kian was dus ernstig genoeg om niet eerst in de wachtkamer plaats te hoeven nemen. Scarlett zelf had een keer er dre uur moeten wachten met een pijnlijke wond in haar schouder omdat ze van haar motor afgedonderd was. Maar dat was al zolang geleden dat er misschien al een heel nieuw beleid was ontstaan.

Samen met de vrouw hielp ze Kian mee naar een van de behandelruimtes. "gaat het nog een beetje?" vroeg Scarlett toen ze Kian samen met de vrouw op de behandel tafel hadden gezet en de vrouw ervandoor ging om een arts te halen die hen nu verder zou gaan helpen.

Behalve het inhouden van geschreeuw van de pijn, moest Kian ook zijn uiterste best doen niet met vonken rond te strooien of een van de twee dames een schok te geven. Hij balde zijn handen tot vuisten. Het laatste koste nog het meeste energie en hij kon er ook niks aan doen dat er af en toe wat vonkjes aan zijn vingers ontsnapten terwijl hij zichzelf, met wat hulp, naar de behandeltafel sleepte. De vrouw leek er door haar dikke witte kleding niets van te merken, maar dat zou met het meisje wel anders zijn. Hulpzoekend zocht hij haar blik terwijl hij zich op de tafel liet neerzakken. De vrouw begon met haar vingers de wond te onderzoeken. Het deed behoorlijk pijn en Kian moest zijn best doen niet haar met stroom van zich af te stoten. Hij beet zijn kiezen op elkaar en kneep zijn ogen wat samen. Hij leek zo gevaarlijk op die manier, als een roofdier dat van plan was zijn prooi uit elkaar te scheuren. Maar het was zijn manier op de pijn die door zijn been flikkerde tegen te houden. De pijn, veroorzaakt door zijn eigen kracht en de wond. De vrouw kwam intussen tot dezelfde conclusie als zij. ‘Het is een lelijke plek.’Vertelde ze hem nuchter. ‘Je kan het bot zien zitten.’Kian’s ogen verwijdden zich.

Scarlett zag de hulpzoekende blik van de jongen. Ze zat dan nog niet zo lang op de school, ze had wel al wat geleerd over haar krachten. Ze pakte zonder wat te zeggen zijn gebalde vuist vast en legde haar andere hand tegen een ijzeren steunpaal. Ze mocht dan geen natuurkundige zijn, maar dat ijzer geleid wist zelfs zij. Doormiddel van haar eigen kracht gaf ze Kian de gelegenheid om de elektriciteit weg te geleiden als hij er behoefte aan had. De ijzeren paal zou de stroom naar de grond geleiden waar niemand er meer last van had.
Kort beet Scarlett op haar lip, een trekje die ze alleen had als ze in een onzekere situatie terecht kwam. Iets wat nou niet al te vaak gebeurde, maar met dit soort dingen wist ze nooit goed wat ze met zichzelf aan moest. Ze besloot gewoon te kijken naar wat de vrouw deed. De handen van de arts gingen grondig te werk, zag dat de wond door het zeewater goed schoon was geworden. Scarlett voelde hoe het bloed bij de opmerking van de vrouw langzaam uit haar gezicht trok. Je kon het bot zien. Een misselijkmakend idee alleen al. Kort wierp ze een blik op het been van Kian. Zelf kon ze het bot niet zien omdat ze geen enkel idee had waar ze zou moeten kijken, dat was misscihen maar beter ook. Scarlett haalde even diep adem om zichzelf te herpakken voor ze opzij keek naar Kian die met grote ogen naar het nieuws leek te luisteren. "Valt het te repareren?" Terwijl ze het uitsprak wist ze dat ze de verkeerde term had gebruikt, genezen was waarschjnlijk beter op zijn plaats geweest.

Zijn vingers liet hij in haar hand glijden en zijn arm ontspande. Haar hand voelde geruststellend aan en het kalmeerde hem. Zijn krachten kreeg hij beter onder controle en de pijn werd minder. Af en toe voelde hij de elektriciteit door zijn arm glijden en merkte dat hij daarbij geen schokken veroorzaakte. Even verscheen er een glimlach op zijn gezicht en hij knipoogde naar haar. Er was zelfs iets van dankbaarheid op zijn gezicht te lezen.

Maar ondertussen bleef de vrouw aan zijn been wriemelen. Ze zuchtte diep en mompelde in zichzelf: ‘Die jongeren van tegenwoordig..’ Terwijl ze een beschuldigende blik op de twee jeugdigen voor haar wierp. Je kon aan het gezicht van de vrouw zien dat ze de conclusie trok dat het nogal een ruig stel was dat er hier voor haar stond. Die konden best tegen een stootje. Er was dan ook niets van het liefdevolle in haar stem te bekennen waar ze normaal kinderen mee behandelde. “Ik zal het moeten hechten.’Zei ze. ‘Ik ga even iets halen om je te kunnen verdoven.’ En ze liep weg.
Kian keek haar met ietwat verbazing aan maak grijnsde toen Scarlett vroeg of het te repareren was. ‘Ik ben geen motor.’ Zei hij lachend. Hij wist niet waarom hij precies dat woord had uitgezocht. Ergens paste een motor bij haar. Waarschijnlijk door haar schoenen. Hij stopte echter met lachen toen de vrouw terug kwam, met een enorme injectienaald bij zich..

oke ik kan echt niet tegen naalden xD
-
Bij de knipoog en de ietwat dankbare glimlach van Kian stond Scarlett zichzelf toe om even terug te glmlachen voor ze haar blik weer op zijn been richten. Eigenlijk was een ziekenhuis of iets dergelijks helemaal niets voor haar. Niet omdat ze er vreselijke slechte herinneringen aan had, maar etterende wonden en op sterven liggende personen waren voor haar angstwekkender dan het beklimmen van een klif om er even later van af te springen.

Bij de opmerking van de vrouw moest Scarlett toch echt moeite doen om een grijns te onderdrukken. Ja ze waren ook zo gevaarlijk, dat mens moest blij zijn dat ze geen jongeren waren die het leuk vonden om straatgevechten te houden, vuilnisbakken in de fik te steken en dat soort dingen. Ze waren gewoon gezellig wezen rotsklimmen, daar had niemand last van, dacht ze spottend. Scarlett keek de vrouw na die er vandoor ging om waarschijnlijk een soort spuit te halen om hem te kunnen verdoven. Ze lachte even bij de woorden van de jongen, "Macht der gewoonte." zei ze op droge toon. Nog steeds had ze haar hand op de hand van Kian liggen en de andere op de ijzeren pilaar. Maar al snel verdween haar lach toen de vrouw met een enorme injectienaald binnen kwam lopen, hadden ze geen maatje kleiner kunnen vinden? Haar ogen vergrotte zich wat terwijl ze van de naald naar de jongen op de behandeltafel keek.

"Het lijkt net alsof je helemaal niks om me geeft. Alsof ik een apparaat ben.' Merkte hij op een quasi-verontwaardigde toon op. Nog steeds keek hij met grote ogen naar de enorme injectiespuit en hij fluisterde zachtjes naar het meisje: 'Dit moet een grap zijn. Zo'n mislukte film.' Hij had dit zo zachtjes gezegd dat de vrouw die intussen bezig was met het klaarmaken van het verdovende middel het niet gehoord had. Zachtjes begon hij weer te lachen. Hij was niet iemand die bang uitgevallen was en opzich kon hij ook niet slecht tegen pijn, al was het nooit prettig, dus echt iets tegen naalden had hij niet. Hoewel deze erg groot was.

De vrouw was intussen klaar en draaide zich om, met de spuit in haar handen. Ze drukte deze iets in, zodat de luchtbelletjes verdwenen en met een geruststellende uitdrukking op haar gezicht liep ze richting Kian. 'Dit kan wel even pijn doen.' (Kian wierp een ironische blik naar Scarlett en rolde met zijn ogen.) De vrouw zette het scherpe stukje tegen zijn been en drukte zachtjes de emulsie naar binnen. Kian's gezicht vertrok even en een enorme lading stroom schoot door zijn arm richting Scarlett. Daarna grijnsde hij echter. De pijn was voor een groot gedeelte verdwenen en de vrouw liep weg om nog een keer de spuit te vullen, zodat zijn been volledig verdoofd kon worden.

Scarlett kon haar lachen niet helemaal inhouden en legde even kort haar hand op zijn rug, hij leek toch geen elektriciteit meer af te geven. "Ach arme, ik geef wel om je hoor." zei ze plagend. Het was misschien raar om zo'n gesprek hier midden in het ziekenhuis te voeren, maar je kon beter blijven lachen niet waar? Haar blik die weer even naar de jongen was gegaan dwaalde weer af naar de naald die echt reusachtig was. "Straks komen ze te voorschijn met zo'n verborgen camera" fluisterde ze terug op zijn opmerking over een foute film. Scarlett keek even wat verbaast op toen ze hem zachtjes hoorde lachen, "last van de zenuwen?" plaagde ze hem nu weer. Hoe stoer Scarlett ook mocht over komen, op naalden had ze het niet zo. Het deed haar altijd denken aan die arme jongeren in de goot in de slechtere wijken van New York. Ze had ze vaak genoeg gezien met hun ingevallen ogen, naarstig opzoek naar geld voor een nieuwe lading drugs om in hun arm te spuiten. Er liep een rilling over haar ruggegraat heen bij de gedachte aan dat vreselijke beeld in haar hoofd.

De aandacht van Scarlett ging weer naar de vrouw toe die doodleuk vertelde dat het even pijn zou kunnen doen. Het was toch juist om de pijn te verdoven? Ondanks dat ze het gebruik van naalden geen fijn gezicht vond bleef haar blik geboeid gericht op de vrouw die een pijnstillend soort vloeistof in de been van Kian stopte. Waarschijnlijk zou hij er niet zonder littekens afkomen. Scarlett kromp even wat ineen bij de plotselinge ontlading van elektriciteit van Kian die door haar hand heen ging. Ze was er niet goed op voorbereid geweest wat voornamelijk een schrikeffect had gegeven, zoals dat ook wel eens gebeurde als je de deur van een auto openmaakte terwijl je statisch geladen bent. Toen de elektriciteit weer verdwenen was keek ze hem weer aan. "en bedankt." fluisterde ze op een droge toon die duidelijk maakte dat het geen pijn had gedaan.

Kian had de ietwat angstige uitdrukking op Scarlett’s gezicht wel gezien toen ze van de wond naar de enorme naald had gekeken. ‘Het is anders maar goed dat ik diegene ben die een prik moet hebben en niet jij.’Kaatste hij terug nadat hij overdreven om zich heen had gekeken, alsof hij op zoek was geweest naar de verborgen camera’s die het gebeuren zouden moeten filmen. Hij voelde dat het verdovende middel zich langzaam verspreidde door zijn onderbeen en al snel was hij tot net onder zijn knie verdoofd. Hij trok een beetje argwanend gezicht. ‘Ik voel mijn tenen niet meer.’Zei hij, waarbij hij met zijn tenen begon te wriemelen. Nog nooit eerder had hij een verdoving gehad. Zelfs bij de tandarts niet –Zijn tanden had hij altijd goed verzorgd.- En dus was hij niet op de hoogte van de precieze werking ervan.
De vrouw kwam echter weer terug en verzekerde hem ervan dat het allemaal goed zou komen en dat hij over een tijdje zijn tenen weer gewoon zou voelen. Ze stak voor een tweede keer de naald in het been van de jongen en de vloeistof vermengde zich weer met zijn bloed. De vrouw legde de naald achter zich en betaste het been door er af en toe in te knijpen. ‘Voel je dit?’ Vroeg ze. Waarna Kian ontkennend zijn hoofd schudde. Hij keek een beetje onzeker naar Scarlett. Alsof hij bang was dat de vrouw hem stiekem aan het ombrengen was. De vrouw leek het niet te merken en draaide zich om voor chirurgisch naald en draad. “Dit is zo voorbij.’Vertelde ze hem luchtig en ze stak de naald in zijn vlees. Het was ondiep, maar toch zag het er niet prettig uit en Kian trok in verbazing zijn wenkbrauwen omhoog.

"Ik ben ook niet zo stom om m'n been open te halen aan een klif." antwoordde ze zonder haar blik van de snel werkende handen van de vrouw te halen. Arts worden zou er voor haar niet bij zijn. Ze ging veel te ruw om met alles waarmee ze zou moeten werken. Het was dat je bij het sleutelen aan een motor grotendeels stevige spullen gebruikte va metaal, anders had ze nooit op dat ding kunnen rijden omdat ze alles van tevoren al gesloopt had.
Bij de wat onzekere blik van Kian kon Scarlett een grijns niet onderdrukken. "Je overleeft het wel." zei ze bemoedigend tegen de jongen. Zelf zou ze ook gek worden als een lichaamsdeel niet meer zou werken zoals het hoorde. Uit automatisme ging ze even langs haar eigen been die gewoon nog gevoel had.
Haar ogen vergrootte zich wat bij het zien van het naald en draad van de arts. Het was gewoon echt een soort touwtje met een naald, alsof je een gaat in je kleding dichtnaaide. Zelf had ze nooit hechtingen nodig gehad, dus dit was volkomen nieuw voor haar. De wond leek ondertussen opgehouden te zijn met bloeden onder de vlugtige vingers van de vrouw. Binnen enkele minuten leek de klus geklaard te zijn en begon de arts het voorzichtig af te hechten.

'Ik ben ook niet zo stom om m'n been open te halen aan een klif.' Kian wierp haar een beledigende blik toe, nog voordat ze uitgesproken was. Meer kon hij eigenlijk niet doen want de vrouw stak de naald al in zijn been en begon hem af te hechten. Kian’s aandacht werd hierdoor afgeleid van het meisje met het felrode haar. Met verbazing keek hij naar de ervaren vingers die de draad door zijn huid haalde alsof met normaal naad en garen bezig was in een stuk stof. Wat als nou gewoon zijn hele been er vanaf viel? Kian was altijd al vrij pessimistisch geweest en dat uitte zich in dit soort situaties. Misschien zou hij wel nooit meer kunnen lopen, pakte het verdovende middel verkeerd uit en breidde zich uit naar zijn hart. Er schoot een rilling over zijn ruggengraat en hij scheurde zijn blik los van zijn scheenbeen.
Gelukkig was de vrouw kundig genoeg en binnen een minuut was de klus geklaard. Ze glimlachte bemoedigend, knipte de draad af en legde de spullen achter zich neer. ‘Zo, klaar.’ Zei ze. ‘Stelde niks voor nietwaar?’ Kian’s gezicht stond vernietigend. Alsof hij het helemaal niet eens was met wat de vrouw zei, al had hij helemaal niks gevoeld. De vrouw bekeek nog voor een laatste keer de wond op zijn been en knikte tevreden. ‘Je moet wel over een paar dagen even terug komen om ze te laten verwijderen.’ Zei ze met een indringende blik op Kian. ‘Kan jij er voor zorgen?’ Vroeg ze aan het meisje. Waarschijnlijk had ze ook in de gaten dat Kian niet echt een persoon was die zich aan afspraken hield.

Scarlett kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken bij de woorden van de vrouw. Nee hoor, het leek alleen maar of de huid van zijn been gewoon een lapje stof was dat nu aan elkaar genaaid was. Na enkele seconde probeerde ze haar gezicht weer in de plooi te trekken en keek ze toe hoe de vrouw haar spullen opruimde en orders gaf aan Kian om over een paar dagen terug te komen. Zou over een paar dagen de verdoving al uitgewerkt zijn? vroeg ze zich. Ja dat zou wel moeten, anders was het onmogelijk om te lopen gaf ze zichzelf al antwoord voor ze het hardop kon stellen.
Haar ogen werden wat groter bij de woorden van de vrouw toen ze te horen kreeg dat zij degene was die hem er op moest wijzen. Een protesterend geluidje kwam uit haar mond, zij was helemaal niet het soort persoon dat van dat soort verantwoordelijkheid hield. Maar bij een waarschuwende blik van de vrouw knikte ze maar, "Ik zal zorgen dat ie braaf op komt dagen." zei ze met tegenzin, howel ze niet verwachte dat het er van zou komen. Het enige wat ze van hem wist was dat hij slecht in rotsklimmen was met het been als bewijs en dat hij bij haar op school zat. Zoals honderden andere jongens.

Kian keek haar ondeugend aan toen ze zei dat daar voor zorgen zou. In zijn ogen was te lezen dat hij helemaal niet van plan was naar haar te luisteren, dat hij zelf wel zou bepalen wat hij doen en laten zou. Zo was hij. Vrij als een vogeltje, zelfs als het om zijn gezondheid ging. I like to live on the edge. Dat was wat hij vroeger altijd zei, toen hij nog niet eens wist wat het betekende. Maar zelfs toen ging het al voor hem op. Hij probeerde alles uit, zelfs als het hem bijna fataal zou zijn. Dit was eigenlijk allemaal in zijn ogen te lezen. Je kon aan hem zien hoe hij was, en de vrouw had dat meteen doorgehad.
Toch hees hij zich zonder wat te zeggen aan de arm van het meisje omhoog. Hij besefte opeens dat ze niet wist hoe ze heette, terwijl ze hem zo geholpen had. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg hij met een plagerige grijns, wat hem een verbaasde blik van de vrouw opleverde, die intussen de apparatuur weer aan het schoonmaken was. Hij legde zijn arm om haar middel, niet wetend hoe hij anders vooruit moest komen. Hij kon gewoonweg niet lopen met dat verlamde been. Hij slaakte en zucht toen hij bijna omviel en hij greep zich stevig vast aan het meisje. Haar blote huid gloeide tegen zijn lichaam aan en hij grijnsde.

Scarlett zag de blik in zijn ogen die haar vertelde dat hij toch niet naar haar zou luisteren. Ach het was haar probleem niet zolang hij er niet aan zou sterven. Dan werd het een ander verhaal, maar ze verwachte wel dat hij slim genoeg was om het draad uit z'n benen te laten halen om een ontsteking te voorkomen.
Scarlett spande haar arm aan om hem overeind te helpen, hij had nu letterlijk een blok aan zijn been hangen. Alleen was het blok zijn been zelf dat niet te bewegen was. Bij de vraag over hoe ze eigenlijk heette trok ze haar wenkbrauw even kort op, dat was waar ook ze hadden elkaar nog niet voorgesteld. Voor ze antwoordde keek ze even met een grjns naar de vrouw die duidelijk niet wist wat ze nou met dit stel aan moest. "Scarlett, aangenaam." er was een droge toon in haar stem te horen, het was haast belachelijk te noemen dat ze elkaars naam nog niet wisten, nu hield hield haar hoofd wat vragend schuin om zonder woorden te vragen wat de naam van de jongen was. Op haar beurt sloeg ze op een stevige manier haar armen om zijn gespierde middel. "Oké waar moet je heen, want ik denk niet dat je zin hebt om hier in het ziekenhuis te blijven?" vroeg Scarlett terwijl ze even om zich heen keek, ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voor de verdoving uitgewerkt was. Bij een tandarts verdoving duurde het al een flinke tijd en dit was waarschijnlijk wel een zwaardere verdoving.

Kian voelde haar spieren onder haar huid opbollen en hij probeerde zijn gewicht te verplaatsen, zodat hij niet teveel tegen haar aan hing. Waarschijnlijk was hij anderhalf keer zo zwaar dat zij. Of misschien wat minder. Hij grijnsde even en hinkte op zijn gezonde been vooruit. Alleen toen ze zich voorstelde zocht hij even naar haar ogen, die vragend stonden en Kian voelde zich dan ook verplicht zijn eigen naam te noemen. 'Kian.' Antwoordde hij met een ondeugende grijns. Haar arm die om zijn middel werd geslagen voelde prettig aan en zorgde ervoor dat hij niet zomaar zou kunnen omvallen. Hij voelde zich bijna hopeloos met het gevoelloze been en hij was blij dat hij iemand bij zich had, al was het een vreemde. In zijn eentje was het nogal lastig geweest om weg te kunnen komen.
Hij hinkte weer, maar stopte toen Scarlett's stem weer klonk. 'Oke waar moet je heen, want ik denk niet dat je zin hebt om hier in het ziekenhuis te blijven?' Nee. daar had hij inderdaad geen zin in, maar zo snel wist hij ook niet waar hij anders heen kon. Naar school? Het zou wel moeten. In zijn huis zou hij helemaal alleen zijn en dat leek hem vrij saai en hij was op het moment echt op iemand anders aangewezen. Toen gleed zijn blik kort over haar lichaam. 'Zou je je niet eerst even aankleden?' Vroeg hij haar onschuldig. Nu de pijn in zijn been weg was nam hij pas de tijd om haar even te bekijken.

Scarlett had nooit verwacht dat ze ooit eens als menselijke kruk gebruikt zou worden. De meeste mensen hielden het op een veilig afstandje als ze haar eenmaal even bekeken hadden. Maar in haar simpele zwarte bikini kwam ze een stuk minder berdreigend over dan als ze haar dagelijkse kleding aanhad. Ook was door het zeewater een groot deel van haar make-up verdwenen wat ook niet meehielp aan haar uiterljk.
Scarlett hield haar arm stevig om zijn warme bovenlichaam, ze voelde de stevige arm van Kian om haar lichaam die hij gebruikte om te steunen. Even grijnsde ze naar hem. Dit was toch wel even een andere afloop dan het rotsspringen. Bij de vraag van Kian verscheen er op haar beurt een ondeugende twinkeling in haar donkerbruine ogen. "Bevalt het je niet dan?" In werkelijkheid had ze haar kleding in alle haast om richting de EHBO te komen bij het strandje laten liggen waar ze de zee ingedoken was, evenals haar sigaretten nog op de rots lagen. Scarlett schudde even met haar rode haren die helemaal hard aanvoelde door het zeezout dat in haar haren was blijven hangen. Straks zou ze maar een douche moeten nemen, maar nu was haar aandacht nog bij Kian.

Het was nogal heet geweest die dag, dus Kian was in zijn zwembroek naar het strandje toe gegaan, hij hoefde in principe dus niet terug, wat ook een beetje lastig zou worden met zijn been. Hij keek haar kort aan, ze hoefde hem niet met alles te helpen, besloot hij. 'Het is niet dat ik het onprettig vind om naar te kijken..' Zei hij en hij grijnsde kort. 'Maar misschien vind je het later fijn om toch je kleding bij je te hebben?' Hij keek haar afwachtend aan en voelde met zijn ene arm aan zijn gewonde been. Hij voelde nog steeds geen barst, maar waarschijnlijk kreeg hij het wel voor elkaar om zich naar de bushalte te slepen. Die was immers niet ver hier vandaan en in de bus kon hij toch rustig zitten. 'Dan neem ik wel de bus.' Hij lachte zijn witte tanden bloot en haalde zijn arm van haar schouders, om aan te geven dat hij het toch wel zou doen, wat ze ook zei. 'Bedankt.' Voegde hij er nog aan toe. Zijn warme bruine ogen keken eigenwijs in de hare.

Scarlett haalde haar schouders op, "Ik haal ze later wel op." zei ze praktisch. Ze had geen zin om weer helemaal het strandje op te gaan zoeken om haar kleding te gaan zoeken en om snel wat kleding te kopen in de stad zat er ook niet in aangezien haar geld nog op school lag. Dus veel keuze was er niet.
Scarlett voelde hoe Kian zijn arm van haar schouder haalde, zelf hield ze haar arm nog even om zijn gespierde torso heen. "Dan lijkt het me handig dat we samen die bus nemen, aangezien ik toch die kant op moet." al zou ze nog langs het strandje willen dan zou ze alsnog langs de school komen, dat zou drie keer sneller zijn dan rechtstreeks naar het strandje lopen. Achteraf hadden ze beter op de heenweg ook de bus kunnen nemen, hoewel geen buschaffeur een bloedende jongen mee zou nemen, nee dan zou de bus vies worden en dat mocht niet. Scarlett's blik ging afwachtend omhoog naar Kian of hij nog hulp nodig had met het zich voorslepen. Haar ogen dwaalde van zijn ogen af naar het been van Kian, ze kon het niet laten om het even aan te tikken, "Dus je voelt hier echt niets van?" het was totaal uit context van hun gesprek, maar de gedachte was bij Scarlett opgekomen voor ze er over na dacht.

Nieuwe meet?

Ja is goed. Dat ze meegaat om de hechtingen eruit te halen?

Hmm, dat lijkt me niet zo spannend. We kunnen ook nu die meet doen die we hadden afgesproken?

uhu, dat kan erna komen dacht ik:P

Maar ze kunnen ook ergens uitgaan ofzo, kies jij maar (A)

Ben namelijk even bezig :3