Het tekenlokaal

"Je mag het anders wel doorbladeren?" zei Carl vrolijk en hij stak het boek uit naar de jongen. "Ik moet alleen wel waarschuwen, sommige elfjes zijn angstaanjagend, zoals de grotelfjes. En de dwaallichtjes zijn naakt, omdat kleren hun licht tegenhouden. Maar enfin, het is volgens mij best interessant." Niemand toonde er eigenlijk ooit interesse in en Carl verwachtte dat ook nooit, maar deze jongen leek het om de één of andere reden wel te doen. Hij stak zijn vinger uit, zodat er een elfje op kon landen. Voor hem voelde het echt alsof er nu iets op zijn vinger zat. Hij voelde het jurkje en de benen van het elfje, al was er eigenlijk helemaal niets.

Stanley wilde hem niet kwetsen. Veel mensen hadden waarschijnlijk het schetsboek afgewezen, bang voor wat ze erin zouden aantreffen. Maar Stanley behoorde niet tot die groep mensen. Die legde zijn gitaar op tafel, om ruimte te maken voor de tekeningen. ‘Graag.’ Antwoordde hij, met een charmant lachje om zijn lippen, om zijn onzekerheid ietwat te verbergen. Hij stak zijn hand uit en pakte het schetsboek aan dat de jongen aangaf en begon erin te bladeren. De jongen had echt een overweldigende fantasie. Alles was tot in de details uitgetekend en het was werkelijk briljant. De jongen had talent, ook al besefte het misschien niet. Stanley beschouwde de jongen niet als een mindere, ook vond hij de jongen niet gek, maar hij dacht wel te weten dat hij anders was dan anderen en aan sommige dingen dan ook minder aandacht besteedde dan de gemiddelde mens zou doen. Zijn fantasieën waren belangrijk voor hem, vrienden had hij niet nodig. En het feit dat hij kon tekenen, was gewoon een feit. Misschien maakte hij zich daar helemaal niet druk om. Dat was tenminste hoe Stanley de jongen interpreteerde. Hij dacht graag na over mensen, vormde een beeld over hen door hen te bestuderen. Maar hij was er geen koning in, net zo goed had hij het vaak mis.

"En?" vroeg Carl nieuwsgierig. Hij was benieuwd naar een reactie. Aangezien deze jongen er zo serieus op inging, verwachtte hij niet dat hij straks uitgelachen zou worden. Hij dacht even na, soms wist hij heel goed dat het maar fantasie was. Maar toch, het was zo realistisch. Misschien was zijn jeugdtrauma wel meer dan alleen de fantasie, maar het was gissen naar wat het dan eigenlijk was. En hij kon niet bewijzen dat het een parallelle dimmensie of iets dergelijks was. Laten we het erop houden dat het gewoon zijn fantasie was. Hij streek voorzichtig langs de vleugels van het elfje op zijn hand. Ze voelden scherp aan en hij moest oppassen dat hij zich niet sneed. Maar de zijkanten waren dan weer hartstikke zacht. Wondere wezentjes, elfjes.

‘Ze zijn mooi.’ Antwoordde hij, naar waarheid. En ze zien er bedrieglijk echt uit. Voegde hij er in zijn hoofd aan toe. Als elfjes echt bestonden, hadden ze er zo uit gezien. Ze zagen er niet uit als bij tekenfilms of bij animatie. Dit was veel echter. Stanley’s vinger gleed even over het papier heen, om daarna op te kijken. Hij verwachtte de ogen van de jongen te zien, maar die leek ergens anders mee bezig te zijn. Hij aaide in de lucht. Stanley trok zijn wenkbrauw op en keek vreemd naar de gebaren die de jongen maakte. Hij wilde echter niet onbeleefd zijn, dus hij bleef niet lang staren en bladerde weer verder door de bladzijden. Het zat echt gecompliceerd in elkaar. Zelfs een buitenstaander zoals hijzelf kon precies zien wat voor elfjes het moesten voorstellen.

Het elfje vloog weg en Carl keek even mee in het boek. "Dank je," zei hij, iets wat hij heel vaak zei omdat hij vaak geprezen werd om zijn tekenkunst. "Alleen de tekening van de regenelfjes is onscherp. Die staat bijna achterin, maar ze komen alleen als het gaat regenen. Een minuut van te voren waarschuwen ze iedereen. Maar ze blijven nooit stilhangen, dus ik heb ze alleen gesproken toen ik met ze mee rende." Hij zuchtte. Straks zou de jongen hem aan gaan kijken alsof hij onzin uitkraamde. Even kwam niet in hem op waarom, hij wist alleen dat het zou gebeuren omdat iedereen dat altijd deed. Maar het was zijn boek en zijn prachtige tekeningen, dus waar zou hij zich ook druk om maken.

Stanley zond een vriendelijke glimlach toen de jongen hem bedankte voor het complimentje dat Stanley hem zo gemeend had gegeven. Hij sloeg de bladzijde weer om. De elfjes die hier afgebeeld waren leken nog het meest op rozen. Zo vrouwelijk.. Ergens verbaasde het Stanley dat de fantasie van een jongen precies deze wezens betrof. Elfjes, dat zou je toch eerder bij meisjes verwachten? Maar hij probeerde er geen conclusies uit te trekken. De jongen kon er toch ook niets aan doen dat hij ze zag. Opnieuw keek hij op toen de jongen begon te praten. Er kwam iets uit wat je als onzin kon bestempelen. Dat deed Stanley ook, maar hij uitte het niet. Hij grijnsde naar de jongen. ‘Hoeveel verschillende elfjes heb je?’ Vroeg hij, weer op het papier neerkijkend.

Carl dacht even na en begon er een aantal op te noemen. "Kersenelfjes, dwaallichtjes, rotselfjes, meerelfjes, venelfjes..." zo ging hij nog een tijdje door. "Minstens honderd," was zijn conclusie. "Maar, dat is alleen deze omgeving. Maar aangezien de eiken en ook berkenelfjes hebt, verwacht ik in een regenwoud weer andere elfjes. En ik heb geen idee hoe het in de ruimte is. En misschien zitten ze ook wel onderwater, al verwacht ik dat niet omdat de overigen niet tegen water kunnen, want dan kunnen ze niet meer vliegen." Hij had een vrolijke lach op zijn gezicht staan. Dit onderwerp vond hij fascinerend en hij zou er nooit genoeg van krijgen. Elfjes waren mooi, je kon veel van ze leren en vaak waren ze ook erg aardig. "Dus, de titel kan het best worden: 'Elfjes van Maine'." Hij dacht zich in hoe woestijn elfjes of savanne elfjes eruit zouden zien. Natuurlijk zouden die er uiteindelijk ook zo uit zien, maar dat realiseerde hij zich niet.

Stanley deed het schetsboek weer dicht en legde deze naast zich neer. De jongen was te druk bezig met het opnoemen van alle verschillende elfjes. Eigenlijk was Stanley net zo goed obsessed met zo iets. Muziek. Hij kon net zo lang over muziek praten als de jongen over elfjes. Zijn gedachten dwaalde af en hij luisterde nog maar half naar wat de jongen vertelde. Met zijn vingers zocht hij naar zijn gitaar, die hij snel oppakte. Hij richtte zijn gezicht weer op de jongen, die nog steeds over soorten elfjes aan het praten was, en luisterde weer. Ondertussen tokkelde hij zachtjes op het gitaar, zodat een simpel melodietje zich door de ruimte verspreidde. Een gelukkige glimlach verscheen op zijn gezicht. Muziek was zijn leven. Je kon er zoveel meer mee zeggen dan met woorden.

"Ik verveel je toch niet?' vroeg Carl lachend. "Vertel jij anders eens iets." Het was wel zo geweest dat de jongen had gevraagd naar zijn elfjes, waar hij gemakkelijk uren over door kon ratelen. Maar hij hield altijd rekening met de luisteraar, die vaak na een paar minuten wel afhaakte. Zelf kon hij ook wel goed luisteren, dus hij vroeg dan gewoon hoe het bij de ander zat. ONdertussen keek hij de ruimte rond. De elfjes vlogen vrolijk rond of verdwenen in de kast, waar ze woonden in omgebouwde verfpotten. Sommigen kleurden hun jurkje wat beter in met behulp van hun tekenmagie en anderen zaten rustig naast de jongens, te luisteren naar wat er besproken werd. De vrouwtjes verlieten het lokaal nooit en waren daardoor ongelooflijk geïnteresseerd. Ze wisten nauwelijk dat er andere soorten en vooral mannelijke elfjes bestonden.

Stanley kon het niet laten om toch steeds even in dezelfde richting als de jongen te kijken. Alsof hij dan wel wat zien zou. Dat was natuurlijk niet het geval, maar toch ontsnapte er elke keer een zachte zucht. Hij wilde zo graag begrijpen waar de jongen het over had. Dit stond zo ver van hem af. Elfjes. Daar had hij zich zelfs als klein kind niet mee bezig gehouden. Alleen zijn zus had dat gedaan. Hij hield zijn hoofd wat scheef en richtte zijn blik op Carl, hij herinnerde plotseling zijn naam weer. Een glimlach verscheen toen de jongen hem aanmoedigde zelf wat te vertellen. “Wat wil je weten?’ Vroeg hij vrolijk. Hij had eerlijk geen idee wat hij ooit zou moeten vertellen wat de vreemde jongen zou interesseren.

"Nou, je zit met een gitaar in een tekenlokaal," zei Carl. Hij had de blikken van de jongen gevolgd. "Ben je telepatisch?" Hij wist niet waarom, als hij dat zou weten zouden de elfjes, Joey en Blub niet meer zichtbaar zijn. Het was meer iets standaards wat hij op een gegeven moment ging zeggen als mensen geïnteresseerd waren in zijn wereld. "Want dan moet je in mijn hoofd kruipen. Maar over die gitaar, daar moet toch iets mee zijn? Want muziek en platte kunst zijn toch twee heel verschillende dingen. Met platte kunst bedoel ik dingen om papier." hij grinnikte, hij had wel vaker van die woorden die hij zelf verzon. Het was iets wat kinderen deden, als ze de ene naam logischer voor iets vonden dan de naam dat het eigenlijk droeg.

Stanley schudde ontkennend zijn hoofd. Nee, hij was niet telepathisch. En daar was hij maar wat blij mee. Het moest verschrikkelijk zijn om altijd in iemands hoofd te kunnen kijken. Alleen al zien hoe iemand zich voelt is vreselijk. Daarna richtte hij zijn ogen weer op de jongen. Onwillekeurig streken zijn vingers over het hout van de gitaar. Het voelde zo natuurlijk aan op zijn vingers. Hij voelde wel aan dat het wat vreemd was dat hij met een gitaar in het tekenlokaal zat. ‘Ik neem mijn gitaar overal mee naartoe.’Zei hij met een liefdevolle grijns. Zijn vingers hadden een soort deuntje ontwikkeld door op de klankkast te tikken in de maat.

"Ah, net als ik en mijn potloden plus tekenblok," zei Carl. Je zag hem inderdaad bijna nooit zonder en hij was in staat zijn hele wereld vast te leggen. Hij keek even naar het ritme dat de jongen maakte. "Maar daar heb ik dus weer geen enkel gevoel voor," zei hij en hij wees naar de vingers die in een ritme tikten. Daar kon hij wel jaloers op zijn. Hij had zijn eigen talenten, maar waarom zou je dat niet uit kunnen breiden naar iets nieuws. Het leek hem in elk geval hartstikke leuk om iets met muziek te kunnen. Hij kon de intstrumenten, de noten die ze de lucht in schoten als ze bespeeld werden en, niet te vergeten, de muzieklefjes vast leggen.

‘Dan hebben we dus iets gemeen.’ Antwoordde Stanley en hij glimlachte vriendlijk. Dat zou niemand verwachten als je hen zo zou zien. Iedereen kende de jongen die de elfjes kon zien, hij was daar dan ook niet heel geheimzinnig over en ook iedereen had Stanley wel eens muziek zien maken. Niet echt twee mensen waarvan je zou verwachten dat ze veel hetzelfde hadden, al leefden ze af en toe in hun eigen wel wereldje. Ze deelden dat wereldje allebei met hun omgeving. De jongen leek graag over de elfjes te praten en Stanley liet ook graag zijn muziek horen aan anderen. Is dat nog een overeenkomst? Zijn vingers waren stil blijven liggen op het instrument terwijl hij nadacht. Hij had altijd al muziek gemaakt en hij had het nooit moeilijk gevonden om wat nieuws te leren. ‘Ik denk dat iedereen wel een instrument kan leren spelen.’ Zei hij dan ook eerlijk. ‘De ene zal er wat meer talent voor hebben dan de ander, maar iedereen kan het.’

"Dat klopt," zei Carl. "Iedereen kan stokpoppetjes tekenen, dus iedereen kan tekenen. Maar dan zijn er ook nog mensen die veel meer kunnen dan stokpoppetjes." Hij glimlachte en bedacht zich een ontwikkeld stokpoppetje, ik wat er heel raar uit zou zien. Hij keek even naar de gitaar van de jongen. "Bespeel je ook nog andere instrumenten?" vroeg hij nieuwsgierig. Soms had je van die mensen die met elk instrument overweg konden. Heel knap, vond Carl dat. Hem zou het nooit lukken. En bij hem was het niet hetzelfde qua tekenen, dat kon hij alleen echt goed met zijn potloden. Hij haalde zijn schouders op, dat maakte hem toch niet zoveel uit.

Stanley knipoogde en grapte dat hij wel vaak moeite had met stokpoppetjes tekenen. Zijn vingers tokkelden weer op de snaren toen hij in zijn hoofd een rijtje maakte van alle instrumenten die hij kon bespelen. Dat waren er heel wat, hij had er dan ook veel aandacht aan besteed. Al vanaf dat hij nog maar een peuter was. Zijn moeder had af en toe hoofdschuddend gezegd alsof het leek dat de jongen met een gitaar tussen zijn kleine vingertjes geboren was. ‘Ik speel nogal veel verschillende instrumenten, dus het kan zijn dat er ik een paar vergeet.’ Zei hij met een grijns. ‘In ieder geval dus gitaar – elektrisch ook -, piano, trompet, trombone, drum, contrabas, saxofoon.’ Hij dacht even na. ‘Ik heb viool ook geprobeerd, maar dat lag me niet echt. Net als dwarsfluit, wat ik als kind wel heb gedaan. Maar dat vond ik meer voor meisje.’ Hij keek de jongen afwachtend aan.

Carl had even grote ogen opgezet. "Dat zijn er best veel," zei hij. "Je zou in je eentje een concert kunnen geven, maar dan heb je meerdere armen nodig." Hij glimlachte vrolijk. De muziekelfjes deden niet moeilijk, die betoverden de instrumenten gewoon, zodat ze begonnen te spelen. "Maar het zijn gelukkig alleen de 'normale instrumenten, niet iets als doedelzak of panfluit." Het leek hem wel grappig om op zoiets te kunnen spelen, maar hij hield zich liever bij tekenen. Hij kon zichzelf tekenen, spelend op een panfluit en dat vond hij genoeg. Hij keek weer naar de gitaar. De klankkast en de snaren zagen er allemaal goed uit, maar je moest Carl niet vragen hoe je daar geluid uit kreeg.

Stanley glimlachte even. Er zat zelfs iets verlegens in, alsof hij de hoeveelheid instrumenten wilde wegwuiven. Alsof hij er eigenlijk helemaal niet trots op was dat hij het kon. 'Ik vond die instrumenten wel altijd leuk om te zien.' Antwoordde hij eerlijk. 'Maar het paste echt niet bij mij, ik kon me er niet in vinden.' Een leuke glimlach gleed weer over zijn gezicht. 'Ik speel wel een paar liedjes op de mondharmonica. Maar niet veel hoor.' Zijn vingers gleden in zijn broekzak en hij viste er een mondharmonica uit tevoorschijn. Het was een mooi ding. Een instrument die hij ooit voor zijn verjaardag had gekregen. Hoe oud hij toen precies werd, wist hij niet meer. Maar wel hield hij het ding eigenlijk altijd bij zich, omdat instrumenten bij hem hoorden.

Carl grinnikte toen Stanley een harmonica uit zijn broekzak haalde. Het maakte het plaatje van muziekfanaat helemaal compleet en Carl zou bijna vragen waar hij nog meer instrumenten kon vinden. Misschien een piano in Stanley's schoen? "Ook al kan je er misschien weinig op," zei hij. "Het blijft knap." Hij keek naar zijn boek, waar de elfjes al een tijdje in bladerden. Ook Stanley kon zien dat er in het boek gebladerd werd, daar zorgde Carl met telekinese voor.

Ziet Stanley nu ook de elfjes of alleen het boek dat beweegt?

Stanley hield zijn hoofd een beetje scheef en hij keek de jongen met nieuwsgierige ogen aan. Hij kon zijn gedachten bijna horen spinnen. Vroeger had hij inderdaad meerdere instrumenten bij zich gehad, maar nu vond hij zijn mondharmonica wel genoeg. Hij kon er steeds op oefenen als hij even vrije tijd had, dan had hij tenminste weer wat uitdaging. Hij glimlachte om het complimentje van de jongen. Waarna zijn blik afgleed naar het boek dat uit zichzelf leek te bladeren. Een geschokte uitdrukking verscheen op zijn gezicht en even dacht hij dat hij gek was geworden. Zijn pupillen werden groter en hij keek naar de jongen. Deze keek in dezelfde richting en Stanley concludeerde dat hij het boek ook zag bewegen. Het moest dus aan zijn fantasie liggen. Stanley's ogen werden kleiner terwijl hij nadacht en plotseling begon het hem te dagen. 'Wat is jouw kracht?' Vroeg hij langzaam en voorzichtig.

-Maak zo af als ik het weet haha

Alleen het bewegende boek.

Done

"Helen," zei Carl, lichtelijk trots. "Met daarnaast natuurlijk de spreuken en telekinese, zoals iedereen." Hij glimlachte vrolijk. "En die van jou? Telepathie is het in elk geval niet." De tekenelfjes waren gestopt met bladeren op de bladzijde van de duistere elfjes. De afschrikwekkende elfjes hadden ze weggejaagd, ze waren allemaal de kast ingedoken, of zaten achter Carl en Stanley. Af en toe wierpen ze angstige blikken op het boek. Carl moest lachen. Hij pakte het boek en klapte het dicht, zodat de elfjes niet langer afgeschrokken zouden worden door de enge elfjes. Hij vroeg zich af of dwaallichtjes konden verleiden door een tekening, zoals de duistere elfjes angst aan konden jagen.