Het tekenlokaal

Dit lokaal is uitermate geschikt voor de leerlingen die zich willen bezighouden met kunst, schilderen, tekenen en alles wat daarbij hoort.
Het lokaal is ruim en er staan verschillende grote tafels waar voldoende plaats is om te werken.
Ook zijn er speciale plekken vrij gehouden die dienen als een soort ateliers, waar jonge kunstenaars hun werk kunnen tonen of opstellen.

Verspreid in het lokaal vind je vrijwel alles wat je nodig hebt als je creatief bezig wilt zijn. Van verf tot boetseerklei, van houtskool tot schilderezels, alles is er wel te vinden in kasten, op tafels etc.

Regels:
-Gelieve de troep die je gemaakt hebt tijdens het ‘creatieve proces’, weer op te ruimen als je klaar bent
-Ga respectvol om met de spullen in het lokaal, want die zijn eigendom van de school

Aantal personen:
Rond de 30 tot 35 personen

Luca zat aan een tafel vlak bij het raam, nadat hij een paar laatste strepen op z'n papier had gezet legde hij z'n potlood neer. Luca stond op en keek de tafel rond en zocht daarna in de tas die hij zich bij zich had. "Gum....gum gum..." Luca liep door het lokaal rond en zocht naar een gum. Hij zocht tussen de potloden die hij veder op zag en zocht in een kast, maar hij kon niks vinden. "Er moet toch ergens een gum zijn....anders moet ik maar terug naar m'n kamer gaan....hmm". Luca bleef rond zoeken maar gaf op nadat hij bijna een hele bak vol verf spullen had laten vallen.

Nikki kwam met een schoudertas vol foto’s, schetsen, een camera en een paar van haar eigen teken - schildermaterialen het tekenlokaal binnen gewandeld. Ze was diep in gedachten verzonken, tot plots een hard geluid haar aandacht trok. Abrupt draaide haar hoofd in de richting van het geluid waardoor er een bruine lok haar speels voor haar linkeroog schoof. Nonchalant duwde Nikki het plukje terug op zijn plaats terwijl ze zich al naar het meisje spoedde die net een bak vol verfspullen had laten vallen. Zelf was ze ook niet de handigste, dus zag ze zich haast genoodzaakt een handje te helpen. “Hier, laat me je helpen.” sprak ze daarom vriendelijk tegen het meisje en boog zich om kalm alle spullen weer terug in de bak te doen.

Toen alles eenmaal terug in de bak zat, keek Nikki op vanaf de grond en lachte even naar het meisje. “Zo, alweer klaar.” Hierna stond ze weer op en keek de ander nog steeds glimlachend aan. Ze kwam haar niet bekend voor… Nee, ze hadden elkaar nog niet eerder ontmoet, dacht Nikki.
------
Aan de beschrijving van jouw personage te zien, zal Nikki Luca waarschijnlijk in eerste instantie aanzien voor een meisje. Dat is geen probleem hoop ik? Anders verander ik het weer hoor. (:

Zuchtend was Luca begonnen de verf spullen op te rapen toen hij opeens de stem van een meisje hoorde. Verbaasd keek hij naar het meisje die hem kwam helpen. Zonder eerst iets te zeggen ging hij ook weer veder met het opruimen van de spullen.
Toen ze klaar waren antwoorden Luca pas. "Um...bedankt." En hij glimlachte terug naar het meisje.
Luca wist vervolgens even niet wat hij in deze situatie moest doen. Hij keek een beetje zoekend rond en keek toen weer naar het meisje. Hij keek even naar het meisje, maar werd al snel verlegen toen hij zich bedacht dat hij al een aantal seconden naar haar aan het kijken was..."Ik...eh..ik ga maar weer veder...um." Luca stond snel op en liep een beetje houterig vooruit.


---

Yup je hebt het goed ^^.

Nikki’s hoofd trok iets scheef, iets wat ze vaak onbewust deed als ze verbaasd was, terwijl ze het meisje nakeek nadat zij haar bedankt had en zei dat maar weer verder ging. “Oké.” vormden haar lippen een reactie. Nikki haalde lichtjes haar schouders op en glimlachte.
Hierna liep ze op een huppeldrafje richting de radio in het lokaal. “Vind je het erg als ik een muziekje opzet?” riep Nikki net luid genoeg om zich verstaanbaar te maken. Zonder op antwoord te wachten, klikte ze de al radio aan. Als het meisje het niet wilde, kon ze het altijd nog uitzetten. Gelijk schalde ‘Something in the water’ van Brooke Fraser door het lokaal.
Nikki begon spontaan een stukje mee te neuriën, wat al snel overging in zingen. Van dit liedje werd ze altijd vrolijk. “There’s something in the water, that’s makes me love you like I do.” Zong ze vrolijk en al dansend/wandelend begaf ze zich naar een plekje bij het raam. Daarvoor moest ze langs het meisje lopen. Van nature was Nikki niet iemand die zich snel schaamde, tenzij ze iets heels doms of onhandigs deed, dus hield ze zich maar een klein beetje in terwijl ze verder liep. Haar stem klonk opgewekt en haar gezang redelijk zuiver.
Eenmaal bij het plekje aangekomen, begon Nikki haar spullen op een grote tafel uit te stallen. Haar camera liet ze nog even in de tas, maar de foto's, etui en andere handige spulletjes kregen alvast een plekje op het tafelblad en de vensterbank.

Luca had niet echt op de vraag geantwoord. Hij had alleen gekeken naar hoe het andere meisje de radio had aangezet. Luca vond het dan ook geen probleem als de radio aanstond, zolang de muziek maar niet te storend was, wat het ook niet was. Luca begon weer veder te schetsen en keek even om op het moment dat het meisje langskwam. Een glimlach verscheen op Luca's gezicht, hij vond het wel grappig hoe het meisje opeens zingend aan het rondlopen was. Luca bleef dan ook weer even naar het meisje kijken toen ze aan het uitpakken was...."Um....heb jij misschien een gum?"

Nikki bekeek een foto waar een groepje leerlingen juichend opstond. Ze had een opdracht gekregen van de schoolkrant om een leuke pagina vol grappige, interessante foto’s in elkaar te zetten waar de mensen van de schoolkrant dan tekst bij zouden voegen. Een soort decoratie voor in de school moest het worden. Het leek Nikki best een leuk idee en haar handen jeukten om aan de slag te gaan.

Toen ze ineens merkte dat er iets tegen haar gezegd werd, keek Nikki wat verstrooid op. Als ze eenmaal geconcentreerd aan het werk wilde gaan, was die concentratie meestal moeilijk te verbreken. “Een gum? Ja, die heb ik wel. Momentje.” prevelde ze in één adem. Gelijk begon ze te frummelen in haar etui waar ze een witte gum met een prent van de Canadese vlag erop vond. Ze grijnsde. Ach, het redelijk aparte ding had haar al vele malen een goede dienst bewezen.
De Canadese gum triomfantelijk omhoog houdend, wandelde Nikki op haar eigen aparte manier naar het meisje toe. Daar bleef ze naast haar staan en hield haar de gum voor. “Alsjeblieft! Een pracht exemplaar, al zeg ik het zelf.” grapte ze, in een poging om te laten merken dat het meisje bij haar niet verlegen hoefde te zijn, zoals ze eerder wel was geweest. “Ik ben Nikki trouwens.” stelde Nikki zich maar gelijk voor en lachte vriendelijk. "En wie ben jij?"

Luca was blij te horen dat het meisje een gum had. Hij bleef afwachtend zitten toen ze naar hem toe liep. Hij volgde haar met z'n ogen en liet wende z'n blik geen moment af. Pas toen ze de gum voor hem hield keek hij er naar en pakte hem. "Dankjewel" Luca glimlachte nadat hij hoorde wat ze zij. "Het is inderdaad een hele mooie gum." Hij draaide hem een beetje rond in z'n handen en stond op. "Oh, ik ben Luca." Ze gaf Nikki een lieve glimlach in een poging te laten zien dat hij blij was dat ze zich aan hem wilde voorstellen.

“Dankjewel. Het is inderdaad een hele mooie gum.” antwoordde het meisje.
Nikki grinnikte daarop kort en knikte. Ze was blij te merken dat het meisje zich al iets meer op haar gemak voelde bij haar. Toen de ander ineens opstond en zich voorstelde, maakte Nikki van de gelegenheid gebruik om beleefd haar hand te schudden. “Aangenaam! Je hebt een mooie naam, Luca.” zei ze vrolijk waarna haar blik voor een moment afdwaalde naar de schetsen van Luca. Ze keek ernaar met een mengeling van nieuwsgierigheid, interesse en bedachtzaamheid. “Wat ben je aan het maken, als ik vragen mag?” vroeg Nikki, zichtbaar onder de indruk. Dat laatste zei ze expres, want ze wist dat sommige artiesten hun werk liever voor zichzelf hielden. Daar had ze begrip voor, maar Nikki zelf was daar niet echt preuts in, aangezien ze juist bijverdiende door haar werk openbaar te maken.
Een serene glimlach sierde haar gezicht terwijl haar donkere ogen weer naar Luca’s gezicht gingen.

Carl was druk bezig met een prachtige tekening te maken van wat hij om zich heen zag. Dat was trouwens niet alleen het tekenlokaal. Blub, de vis, zwom in een kom die op tafel stond. Joey, de kangoeroe, stond aan de andere kant van de tafel en keek naar de tekening. En overal zaten of fladderden de tekenelfjes rond, kleine vrouwtjes met doorzichtige vleugels, waar toch wel de prachtige nerven van te zien waren. Maar helaas, de enige manier waarop een buitenstaander van al dit moois kon genieten, was via de tekening van Carl. De elfjes en dieren waren denkbeeldig.

Kira was het lokaal binnen gelopen. Ze had haar spullen laten liggen toen ze hier eerder de dag was vertrokken. Ze kon niet super goed tekenen maar af en toe probeerde ze het toch, en dan zoch tze de rust op van een leeg lokaal. Ze zag al snel dat er nog een jongen zat, ze hoopte maar dat ze niet stoorde. Zachtjes liep ze naar binnen en begon haar tas te zoeken die hier ergens moest staan.

De elfjes waren uiteengestoven toen er een meisje binnen kwam lopen. De meesten hadden zich verscholen in Carls haar. Carl merkte haar pas op toen hij keek naar de hoek die hij net aan het tekenen was. "Ehm, sorry, maar zou je aan de kant willen gaan?' vroeg hij rustig. "Je staat precies op het punt dat ik aan het tekenen ben." Hij zette er een lieve glimlach bij op om te laten zien dat hij er niets mee bedoelde. De elfjes kropen schuw tevoorschijn en vlogen al snel weer door de ruimte.

Kira keek eventjes op naar de jongen, ze ging meteen aan de kant. Ze wilde niemand tot last zijn. 'Heb jij toevallig een bruine schoudertas gezien?' vroeg ze hem toen. Als hij hem had gezien dan kon ze snel weg gaan en dan zou hij nergens meer last van hebben.

"Dank je," zei Carl toen ze aan de kant was gegaan. "Even denken hoor. Oja, die ligt hier onder mijn stoel. Ik heb hem weggehaald, want hij pastte niet bij de rest van het lokaal." Hij legde hem naast zich op tafel en ging verder met zijn tekening. In de hoek waar het meisje had gestaan, hing een schilderij waar de hele tijd elfjes voor heen en weer vlogen. Je, in dit geval alleen Carl, zag de hoek nooit zonder.

Kira liep naar zijn tafel en pakte haar tas. Heel eventjes wierp ze een blik op zijn tekening. De elfjes waren wonderlijk echt getekend, dat vond ze knap van hem. Hoe kon zij nu weten dat hij ze daadwerkelijk zag? 'Mooie tekening,' zei ze met een glimlach terwijl ze haar tas om haar schouder hing.

"Bedankt," zei Carl. "Maar eigenlijk is dit helemaal niet goed." Hij wist dat wat hij nu zei klonk als iemand die goed kan tekenen, maar dat nooit van zichzelf zal zeggen. Hij wist dat hij goed kon tekenen, maar toch moest hij altijd de dwang onderdrukken het papier niet te verkreukelen en het weg te gooien, om opnieuw te beginnen. "Vind jij niet dat er iets beter moet?" vroeg hij aan het meisje. "Ik ben trouwens Carl."

Het muziek lokaal was al bezet en Stanley werkte liever in zijn eentje als hij wat probeerde te schrijven. Neuriënd had hij de hele school rond gelopen en overal gekeken of er misschien een lokaal, of een slaapruimte leeg was. Dit had extra lang geduurd omdat hij vaak vergat waar hij al gekeken had, dus was hij bijna de hele school drie keer langsgegaan. Mensen hadden hem vaak verbaasd nagekeken als hij voor de derde keer langs kwam lopen, met de gitaar op zijn rug. Toch deerde het zijn humeur niet. Het leek hem alleen maar vrolijker te maken. Zijn neuriën was intussen overgegaan in zacht gezang toen hij bij het tekenlokaal aankwam. Hij stak zijn hoofd om de opening en glimlachte breed toen hij zag dat de ruimte verlaten was. Triomfantelijk liep hij naar binnen en nam plaats op een van de krukken. Wat ging ik nou doen? Vroeg hij zich af. Hij bleef toch de verstrooide Stanley. Oja. Gelukkig had hij er niet heel lang over hoeven na denken, hij was niet dom, alleen maar vergeetachtig en hij haalde de blaadjes muziek tevoorschijn. Zijn gitaar haalde hij uit zijn tas en hij begon onmiddellijk te tokkelen. Langzaam, alsof hij iets in zijn geheugen omhoog wilde halen. Iets wat daar al lang verborgen zat.

Carl liep het lokaal binnen. Hij lette niet echt ergens op, maar ging in een hoek aan een tafeltje zitten. Uit zijn tas haalde hij het boek en hij begon te bladeren, tot hij bij de goede bladzijde kwam. Daar stopte hij. De ene bladzijde was volgeschreven, met hier en daar een beetje ruimte voor tekeningen, de andere bladzijde was helemaal leeg en op de volgende liep het verhaal verder. Boven aan de beschreven bladzijde stond in sierlijke letters: 'Tekenelfjes.' Hij keek even het lokaal rond. Blub, de denkbeeldige vis zwom door de lucht en hij werd achtervolgd door Joey, de denkbeeldige kangoeroe. Er zat ook een jongen aan de andere kant van het lokaal. Maar de tekenelfjes, de vrouwtjes met hun ragfijne vleugeltjes met sierende nerven en hun bont gekleurde jurkjes, waren nergens te bekennen. Dat kwam misschien door de jongen die er ook was, die moesten ze eerst leren kennen. Carl beet ongeduldig op de achterkant van zijn potlood en wachtte ongeduldig. Al de informatie had hij al, hij moest ze alleen nog tekenen.

Stanley keek niet op toen de jongen binnenkwam. Het enige wat hij gezien had was een lichtgekleurde aura, niet iets opvallends. Hij zat daarbij ook al te diep in zijn muziek, hoewel hij nog maar net begonnen was met spelen. Langzaam begonnen de woorden te komen. Zijn stem klonk lokkend, betoverend terwijl hij zong. Zijn liefdevolle karakter kwam erin naar boven. Het was een diepe stem, die mannelijk klonk. Het liedje wat hij zong was vrij bekend. Paradise, van Coldplay. Zijn stem leek eigenlijk helemaal niets van de leadzanger van de band, maar toch leek hij te passen bij het lied dat hij aan het zingen was. Hij leefde zich in, in de muziek. Hij keek het meest van de tijd voor zich uit, om af en toe even een blik te werpen op het bladpapier dat naast hem lag. De tonen klonken door de gehele ruimte en dwaalden door het openstaande raam naar buiten. Roepend naar luisteraars. Omdat hij de eigen versie van het lied aan het zingen was, was het sneller afgelopen dan het officiële nummers. ‘Paradise..’ Het laatste woord was zijn mond uit gevloeid en zijn vingers stopten met tokkelen. Hij keek op, het lied was afgelopen.

Tijdens het wachten had Carl zitten luisteren naar het lied van de jongen. Zelfs Joey en Blub waren op een stoel gaan zitten. En zonder dat iemand het zag, waren de elfjes één voor één tevoorschijn komen. Ze kwamen van onder de tafels, van achter de potten met kwasten, uit kieren in de muur en zo kan ik nog wel even door blijven gaan. Ze waren voor de jongen op tafel gaan zitten en hun hoofdjes met de bonte, lange haren deinden mee op het ritme van de muziek. Ze maakten het niet zo vaak mee, dat er muziek kwam in het tekenlokaal. Kennelijk vonden ze het heerlijk. Aan het eind zijnCarl: "Wow." Een paar elfjes keken om en kwamen zijn kant op gevlogen. Ze wisten nog van de afspraak en waren klaar om te poseren.

Het eerste wat hij zag was de jongen, die duidelijk geluisterd had. Stanley glimlachte even dankbaar naar de jongen, die een uitroep van bewondering geslaakt had. Net als iedere artiest hield hij ervan om geaccepteerd en bewonderd te worden. Zijn blik gleed over de jongen heen en hij merkte op dat hij naar iets keek wat Stanley niet zien kon en opeens wist hij wie de jongen was. Dat is die van die elfjes. Met een gezonde dosis nieuwsgierigheid bleef hij naar de jongen kijken. De blik van de jongen verplaatsen, dus waarschijnlijk keek hij naar iets wat er voor het zingen nog niet geweest was. Misschien was het niet zijn gezang, met de uitwerking van het gezang wat hij mooi gevonden had. Stanley grijnsde. Dan zou hij hem nog een pleziertje doen, hij hield toch van zingen. Hij scheurde zijn blik los en begon tussen zijn muziek te bladeren, tot hij een geschikt nummer had gevonden. Een gevoelig liedje. Dit was tot een paar weken geleden zijn lievelingslied geweest. Hij had het gezongen voor een meisje, die hem daarna hard had afgewezen. Weg lievelingslied. Toch besloot hij het weer te zingen, hij begon te tokkelen op zijn gitaar. Even baalde hij omdat zijn piano hier niet stond, want dan klonk het toch mooier. Toch begon hij te zingen en klonk Soldier van Gavin Degraw door het tekenlokaal.

Carl luisterde verder, terwijl hij aan de slag ging met het tekenen. Joey en Blub kwamen eraan en keken over zijn schouder mee. De elfjes vlogen weer gewoon door het lokaal. Als ze op een mooie manier vlogen, zette Carl dat beeld vast en plaatste hij dat elfje zo op de grote tekening. Ook wenkte hij af en toe een elfje om het te tekenen in één van de kleine ruimtes, waarbij hij het elfje dan zo liet staan dat het jurkje mooi uitkwam, of juist de vleugels. De vrouwtjes hielden ervan om te poseren, hoorde waarschijnlijk bij het feit dat het tekenelfjes waren, die dus stonden voor de kunst van het tekenen. Als er fotoelfjes bestonden, zou Carl net zo gemakkelijk de wezentjes kunnen vastleggen.

Zijn stem stierf weer weg en Stanley keek naar hoe de jongen begon te tekenen. Zekere lijnen werden op het papier gezet en zo werd een tekening opgebouwd. Ergens zou Stanley willen dat hij dat ook kon, dingen vastleggen die de moeite waard werden. De natuur op papier zetten, maar met zijn persoonlijke inleg. Maar de jongen leek wat na te tekenen wat alleen in zijn eigen fantasie bestond. Hij keek steeds in het niets, voor Stanley’s gevoel. Hij probeerde erachter te komen waar de jongen naar keek, maar zijn blik leek steeds te verschuiven, dus Stan gaf het op. ‘Wat teken je?’ Vroeg hij om er makkelijker vanaf te komen. Ergens in zijn onbewustzijn wist hij het wel. Iedereen wist dat deze jongen dingen zag die er niet waren. Hij graaide vaak in het niets, naar iets wat hij wel zien kon. Het intrigeerde Stanley.

"De tekenelfjes," zei Carl doodnormaal. "Ze horen in het tekenlokaal, daar zijn ze altijd. En ik teken ze omdat ik een boek schrijf over de elfensoorten die hier in en rond de school leven." Hij bladerde even door het boek. Af en toe bleef hij hangen bij een soort die hem intrigeerde. Op sommige plaatsen ontbraken de tekeningen nog, maar de tekst was grotendeels af. Hij was zich er van bewust dat mensen hem raar vonden, al besefte hij niet altijd dat dat kwam doordat hij dingen zag die er niet waren. Als hij zich dat wel besefte, verdween zijn fantasiewereld en begon hij zich af te vragen of het niet gewoon een parallel universum was, dat hij om de één of andere reden zag. Nu was hij weer bij de tekenelfjes en ging verder met de prachtige jurk van het elfje dat voor hem stond. De elfjes hier hadden een soort van trouwjurken aan, maar dan vol met kleur in een onvast patroon.

Iets van zijn stuk gebracht keek Stanley verward naar de jongen, die zo nuchter geantwoord had. Alsof de wezens die hij tekende echt bestonden. Hij begreep dat de jongen ook echt moest geloven in de beelden die hij zag, ze bestonden ook echt. In zijn gedachten, in zijn brein en niets of niemand zou hem er ooit op kunnen brengen dat hij ze zelf verzon. Het waren zijn vrienden. Stanlay beet verbouwereerd op zijn lip, niet wetend hoe hij het gesprek nu moest hervatten. De aura van de jongen bleef kalm en Stanley begreep dat hij de jongen niet dwars zat. Hij was gewend om over de elfjes te praten alsof ze echt bestonden. Misschien merkte hij de vreemde reacties van de mensen niet op?