De winkelstraat

Een stad heeft natuurlijk een winkelstraat, tenzij het een gat is. Maar goed, je vindt hier wel zo'n beetje alles wat je nodig hebt. Schoenen winkels, kledingwinkels, een speelgoedwinkel en zo kan ik nog wel even doorgaan. De straat is ongeveer een kilometer lang met in het midden een klein plein waar meerdere restaurantjes en cafés zitten. Het is er meestal heel druk, maar de winkels zijn gebouwd voor veel mensen.

Regels: Hoe je beschaafd en betaal.

Julia zat op een van de terrasjes te wachten op een vriendin. Ze zat met een dikke jas in het zonnetje dat al aardig zijn best deed om het vroege voorjaar te verwarmen. Met haar lepeltje roerde ze in haar koffie terwijl ze verveelt zat te wachten op haar vriendin. Precies op dat moment kreeg ze een smsje dat ze niet meer kon komen. Geirriteerd staarde ze naar haar mobiel, had ze dat net eerder kunnen melden? Of laat ze haar expres zitten? direct gingen er allemaal gedachtes door haar hoofd heen die haar gezicht wat deed hangen.

Een stukje verderop zat Ryan met zijn hele team. Voor het aankomende Valentijnsbal hadden ze bijna allemaal iemand gevonden. Zelfs Greg had iemand gevonden, wat als grote verrassing kwam. Alleen Jake en Zack waren overgebleven, maar ze zouden wel meegaan. Jake had zich al gebonden, dus dat verbaasde niemand, al wist alleen het team daarvan. Maar dat Zack alleen zat, daar ging nu het gesprek over aan tafel. Ryan nam geen deel aan het gesprek. Hij zat dromerig voor zich uit te staren en keek af en toe naar het pak dat netjes opgevouwen in plastic voor hem op tafel lag. Daar waren ze naar op zoek gegaan vandaag. Het bezorgde veel lol. De dame die Ryan, Jim en Matt had geholpen, had gevraagd of ze niet in de huwelijkswinkel moesten zijn, waar ze hard om moesten lachen. Inmiddels had iedereen iets gevonden, ook de twee die niet meegingen.

Julia dronk het kopje koffie leeg en rekende af. Ze pakte haar tas die tussen haar voeten op de grond gestaan had op en besloot er maar vandoor te gaan. Dan zou ze alleen wel kijken naar een jurk voor het bal. Zoals gewoonlijk had ze geen date, maar ze moest gaan omdat als ze niet zou gaan ze als een weirdo werd beschouwt. Alleen in je eentje jurken kopen was niet geweldig, maar het moest maar. Zonder dat ze het doorhad liep ze langs het groepje van haar school en je raad het al, met haar hak blijft ze hangen achter een stoelpoot en gaat ze gestrekt.

"Woho," riepen een paar jongens een daarna barstten ze allemaal in lachen uit, toen ze zagen wie er languit naast hun tafeltje was gaan liggen. Alleen Ryan lachte niet mee, die was nog steeds met zijn gedachten ergens anders. Was het niet zo dat Julia achter zijn stoel was blijven haken. Greg, die het dichtst in de buurt van Julia zat, stak zijn hand uit om haar overeind te helpen, zij het met een glimlach op zijn gezicht. "Gaat het verder?" vroeg hij toch wel. Zo onaardig waren ze niet.

Julia kon wel door de grond zakken toen ze doorhad bij wat voor een soort groepje ze gevallen was. De tranen sprongen n haar ogen toen ze de pijn in haar enkel voelde. Maar snel knipperde ze de weg terwijl ze opkeek en een hand van een van de jongens zag. De jongen kwam haar bekend voor. "Ja" mompelde ze bschaamd terwijl ze wankelend overeind kwam en zoveel mogelijk op haar andere enkel steunde.

Toen de jongens zagen dat er iets mis was met haar enkel, tikten ze Ryan aan. Die werd eindelijk wakker uit zijn geweldige dagdroom. "Hé, wat doe jij hier?" vroeg hij toen hij Julia zag. Ze zag eruit alsof ze pijn had. "Is er iets?" vroeg hij. Hij was compleet van de wereld geweest en had echt geen idee van wat eraan de hand was. Maar, als ze pijn had, kon hij toch niets doen hier, met al die onwetenden om hen heen.

Julia's ogen knepen zich samen bij de woorden van Ryan. Ze daht dat hij zo expres deed om haar te stangen, wat dan ook aardig goed lukte. "Nee er is niks." zei ze geïrriteerd terwijl ze met al haar wilskracht haar voet normaal neerzette, hoewel ze wel dor de grond kon zakken. Direct ging haar gedachte naar de wedstrijd van zaterdag, shit dan moest het over zijn.

Ryan zuchtte. Hij zag haar blikken echt wel hoor. "Kom hier met je enkel, volgens mij wil jij de aankomende wedstrijd niet missen," zei hij. Zijn teamgenoten keken hem met open mond aan. Ze hadden niet verwacht dat hij ooit zo zou doen tegen Julia. Het leek wel alsof hij veranderd was nadat hij Willow mee uit had gevraagd. Sommigen hadden nog wel hun twijfels, maar verder vonden ze het perfect passen. Maar viel Ryan niet op jongens?

Julia keek net als de jongens lichtelijk verbaast bij die opmerking. "Hoe weet jij dat ik zaterdag een wedstrijd heb?" haar ogen knepen zich even wantrouwend samen. Ze vertrouwde Ryan niet. Zeker niet de laatste dagen sinds hij een glas water over haar hoofd gegooid had.

"Geen idee," zei Ryan. "Ik ga er denk ik vanuit dat het hetzelfde gaat als bij voetbal, elke week een wedstrijd. Dus kom hier met je enkel, want je trekt toch een pijnlijk gezicht als je erop leunt." Hij keek Luca even aan of hij daar echt gelijk in had, en langzaam knikkend bevestigde die dat. Zodra hij er helemaal zeker van was knikte hij nog wat harder.

Julia keek naar Luca die waarschijnlijk iets als aura of wist zijveel kon gebruiken waardoor haar toneelspel niet echt over kon komen. "En wat zou je met m'n enkel willen doen?" vroeg ze toen. Nu iets mnder geïrriteerd, maar dat betekende niet dat ze aardig zou doen. Hij zou echt niet zomaar een stuk verband tevoorschijn toveren.

"Helen," zei Ryan. "Ik kan waarschijnlijk in elk geval de pijn verlichten." Hij was Luca dankbaar, dat die zoveel wist over kwalen, pijn en de psychologie die daarbij kwam kijken. Hij keek Julia even aan. Die moest zeker denken dat hij nu een ander mens was en zou het niet vertrouwen, maar hij meende het echt. Hij was een ander mens.

Het aanbod klonk wel erg aanlokkelijk, zeker nu ze op haar voet steunde waardoor ze met tegenzin haar hak uittrok en haar voet omhoog stak. Wat was ze blij dat ze geen rokje droeg op het moment, "Nou ga je gang." haar grijsgroene ogen bleven hem aankijken, zijn bewegingen in de gaten houden. Straks brak hij haar enkel nog.

Komt er eigenlijk licht bij te pas, zoals op kyon en zo?

Ryan legde zijn hand op de enkel en ging tot het uiterste. Dus toen hij klaar was, moest de pijn zo goed als weg zijn. Dat hoorde geloof ik wel bij een negendejaars. "Ziezo," zei hij en hij trok zijn hand weer terug. "Nu heb je geen problemen meer komende zaterdag." Hij glimlachte en keek weer even naar zijn pak, dat hij die avond aan moest hebben.

nee
-
Julia voelde een zucht van opluchting tussen haar lippen door ontsnappen toen de pijn langzaam leek te verdwijnen. Hoewel de zwelling nog wel bleef, maar de pijn was tenminste weg. "Bedankt." zei ze toch ietwat verbaast en duidelijk onder de indruk. Ze wist haar lichte jaloezie te verbergen, zij kon nog helemaal niks van haar krachten.

"Graag gedaan," zei Ryan lachend en hij keek zijn team rond. Toen hij zag dat alle jongens hem met open monden en verbaasde blikken aan zaten te kijken, voelde hij zich een beetje raar. "Wat?" vroeg hij. Was het ongewoon wat hij net had gedaan? Nee toch, hij hielp gewoon iemand.

Harriet liep langzaam langs de etalages. Ze had niet echt iets nodig maar het was altijd leuk om even te kijken. Harriet had haar koperbruine haren naar achter gebonden in een paardenstaart. Ze had haar schooluniform verwisselt voor een simpele spijkerbroek en een warme jas, aangezien het toch nog best fris was in deze tijd van het jaar.

Alice zat met Jess op een muurtje te roken. Nou ja, Alice rookte een normale sigaret en Jess haar jointje wat ze zo ongeveer 24/7 bij zich had. De meeste mensen liepen hen gewoon voorbij, niet lettend op de emo/gothic/junk meisjes. Alice die vreselijk baalde van Daniël kon het niet doorzetten om te veranderen en was gewoon teruggegaan naar haar oude vriendinnen, had weer veel make-up opgedaan en was weer de bitch van de school uit gaan hangen.

oeh alice moet kelsey meeten
-
Harriet's aandacht dwaalde even van de etalages af toen ze de straat over moest steken. Daardoor viel haar blik op twee meisjes die ze kende. Of beter gezegd ze kende een van de twee meisjes. Alice had ze een keer ontmoet in de supermarkt, daarna had ze haar niet meer gesproken, maar zo te zien was ze van het plan afgestapt om haar haar blauw te verven. Gelukkig maar. Vriendelijk stak ze haar hand naar ze op. "hey."

Alice keek om toen ze Harriet zag. Even schoot er een glimlachje langs haar lippen omdat ze haar erg aardig vond, maar toen viel ze terug in haar rol en keek weer normaal. 'Be right back, even kijken wat ze wil' mompelde ze en ze sprong van het niet al te hoge muurtje af. Met een sigaret tussen haar vingers liep ze naar Harriet toe. 'Hey' zei ze, en het was duidelijk aan haar te zien dat het slecht met haar ging. 'Hoe is het?'

---
jaaa eh... vandaag niet oké? morgen anders.

Harriet merkte al dat Alice er slechter uitzag toen ze dichterbij kwam. Er hing een duidelijke wietgeur om haar heen, hoewel ze zelf een gewone sigaret in haar handen leek te hebben. "Met míj gaat alles goed..." ze zei het langzaam waarmee ze duidelijk maakte dat ze vond dat het met Alice minder leek te gaan. "En met jouw?"

Alice glimlachte een beetje onverschillig. 'Met mij gaat het geweldig, zie je toch' zei ze op enthousiaste toon en ze zorgde voor een tandpasta glimlach. 'Ben blij dat het goed met je gaat, nog steeds het lievelingetje van de leraren?' vroeg ze en ze nam een trekje van haar sigaret.

Harriet gaf wjselijk maar geen antwoord op de vraag of ze nog steeds het lievelingetje was. Waarschijnlijk wel, maar daar deed ze niet extra haar best voor of iets dergelijks. Ze glimlachte eventjes flauw, "Ja heel geweldig" zei ze terwijl ze een wenkbrauw optrok, "Wat is er aan de hand?" vroeg ze maar recht op de man af.

ALice keek Harriet aan, ze was te slim en oplettend. 'Ow gewoon, gedoe met een jongen en zo' zei ze luchtig maar je kon in haar ogen zien dat ze het er echt heel moeilijk mee had. Ze probeerde Daniël uit haar gedachten te bannen maar dat ging niet en het deed haar echt pijn. Ze nam nog een trekje en gooide de sigaret toen op de grond waar ze hem met haar hoge naaldhak uittrapte.