De centrale hal

Mahari stond zowat tegen de muur aangedrukt. Haar begeleidster had haar met handen en voeten duideljk gemaakt dat ze even geduld moest hebben en dat ze zo terug zou komen, want dan zou ze even met de leiding praten. Mahari vond het aan de ene kant doodeng, overal om haar heen hoorde ze het rare taaltje dat Engels genoemd werd en ze niet kon verstaan, en bijna iedereen was net zo melkwit als de vrouw die haar nu even alleen gelaten had. Net had ze voor het eerst in haar leven in een bus gezeten, ze vond het maar duivelse magie, doodeng.

Simon liep door de hal heen, eigenlijk had hij haast, maar toen hij een meisje zo enorm hulpeloos tegen de muur aan zag hangen stapte hij op haar af en keek haar vragend aan. "Gaat het wel?" vroeg hij. Hij stak zijn hand uit om hem op haar schouder te leggen. Het meisje leek onrustig, bang. Zou ze nieuw zijn? vroeg hij zich af. Maar meestal waren zelfs de nieuwe leerlingen minder angstig dan het meisje leek, omdat iedereen meteen de verlichting voelde van het beschermende veld om school heen.

Mahari was niet bang voor aanrakingen, maar wel voor de jongen die zomaar op haar af kwam. Ze wilde het liefst zo ver mogelijk in de muur kruipen en ontzichtbaar worden. De woorden die hij sprak begreep ze niet helemaal."Ik begrijp het niet?" het was duidelijk te horen aan haar accent en articulatie dat ze nauwelijks Engels kon en ze moeite had met de klanken die zoveel anders waren dan haar taal. Haar grote donkerbruine ogen keken de jongen even kort aan, wat moest hij van haar? Die witte huid scheen hier normaal te zijn, maar het klopte niiet volgens haar.

"Gaaaaat heeet wel goeed?" vroeg Simon langzaam, hopend dat ze het snapte. Ze was duidelijk niet van hier. Zeker weten van een plek waar ze geen engels spraken, ook aan haar kleren was duidelijk te zien dat ze niet van hier was. Ze leek precies zijn tegenovergestelde, zijn lichte huid stak fel af tegen haar donkere huid, en zijn houthakkersblouse van rood wit en blauwegeruite stof met spijkerbroek en halfhoge donkerbruine schoenen met wollen voering waren meer gekleed op het weer van hier dan het hare.

Mahari droeg een spijkerbroek die duidelijk verwassen was, het was voor het eerst dat ze een broek droeg en was er dan ook totaal niet aan gewend. Het zat veel te strak om haar benen heen, hoewel het wijde pijpen had, ook schuurde de spijkerstof langs haar benen. Onder de broek droeg ze een stel oude gympen die vreselijk knelde om haar voeten, ze had nog nooit van haar leven echte schoenen gedragen en ze vond het vreselijk. Boven haar broek droeg ze een simpel wit shirt dat vormeloos langs haar haanveel. Nog steeds begreep ze niet veel van de vraag van de jongen dus knikte ze maar gewoon. "Ik ben nieuw." haar stem klonk voorzichtig, voor zover dat te onderscheiden was met haar manier van spreken.

Simon knikte, had zijn hand van haar schouder gehaald. "Simon" zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak. "Hoe heet jij?" Zijn handen waren warm, en hij was benieuwd of ze zijn hand aan zou pakken, omdat hij vreemd was, net als de rest hier, en hij wist niet of dit bij haar gebruiken hoorde.

Mahari staarde even naar de uitgestoken hand die ze niet begreep, ze had het wel een paar keer eerder opgemerkt, maar toch wist ze niet precies wat ze nu moest doen daarom kwam er haast een verontschuldigende blik n haar ogen. Wat voelde ze zich eigenlijk ellendig, ze kon helemaa niet begrijpen, snapte niets van wat er gebeurde. Maar wat ze wel begreep was dat hij Simon heette, "Simon." herhaalde ze langzaam zijn naam, de klank was vreemd op haar lippen maar het was een mooie naam vond zij, "Saada Mahari, maar jij mag kiezen." die zin had ze nu een paar keer gehoord van de vrouw die haar begeleide dus dat begreep ze tenminste een beetje.

Hij trok zijn hand terug, gewoon om die daar niet zo tussen hen in te laten hangen. "Goed Sadaa?" vroeg hij met een glimlach. "Zal ik je de school laten zien?" hij keek haar vragend aan, als er iemand was die deze school kende was hij het wel. Hij zat hier al zo lang, en had niet alleen de mooie stukjes van school gezien, maar ook die waar alleen het personeel mocht komen eigenlijk. Het zou moeilijk worden dit meisje dingen duidelijk te maken, maar dat gaf niets. Het was leuk om een keer iets te doen dat niet bij zijn dagelijkse sleur hoorde.

Mahari begreep niet zoveel van wat hij bedoelde. Heet woordje school kon ze nog net begrijpen, maar veel meer van zijn woorden begreep ze niet. Wat was een taal barrière toch vreselijk ingewikkeld. Ze wist dat iedereen haar nu als een dom wicht zou beschouwen, waar ze niks tegen in kon brengen. Mahari keek hem nu weer met een vragende blik aan. "Wat bedoel je?" het enige wat ze een beetje foutloos kon uitspreken.

nieuw
-
Louise duwde zichzelf niet bepaald snel voort door de hal. Ze was hier pas een dag en moest nog erg wennen aan alles om haar heen. Ze was voor het eerst sinds het ongeluk weer echt naar school geweest en al die nieuwe indrukken hadden haar vermoeid. Ze had nooit geweten hoe lastig het kon zijn om je in een drukke menigte voorttebewegen.

Julia liep zoals gewoonlijk door de gangen heen met haar groep vriendinnen, lachend en grappen makend maar nog steeds voelde ze zich niet op haar gemak. Sinds het ongeluk dat ze veroorzaakt had kon ze nooit meer iets normaal doen, altijd dacht ze eraan. Het gezicht van het meisje had ze in haar geheugen geprent, een knap meisje van een paar jaa jonger, ze was haar wezen opzoeken maar toen was ze nog buiten bewustzijn. En nu opeens, zag ze recht voor zich het gezicht. Als van steen bleef ze staan en staarde het meisje -in rolstoel, wat de situatie alleen maar erger maakte- aan.

Louise keek op naar een groep meisjes dat al lachend en druk pratend door de gangen heen liepen. Onhandig probeerde ze haar stoel wat opzij te draaien, na een paar maanden had ze het ding nog steeds niet goed onder controle, hoewel het vanzelf zou komen had de arts haar verzekerd. Maar ze stopte haar pogingen toen ze de blik van een meisje op haar voelde hangen, anders dan de andere blikken die naar haar toe gezonden werden. Abrupt bleef ze stil staan, de blik van Louise bleef op het meisje hangen, het meisje kende ze.

'Kom Jule' zeiden haar vriendinnen maar Jule bleef staan dus haar vriendinnen liepen maar gewoon zonder haar door. Het meisje dat zo mooi kon dansen bij de repetities zat nu echt in een rolstoel. Ze had gehoord dat ze nooit meer zou kunnen lopen, maar het was nooit zo definitief geweest. 'Ehh.. hoi' mompelde ze zachtjes.

Louise wist niet echt wat ze moest zeggen. Julia was wel de laatste die ze verwachte hier tegen te komen. Julia had gezegd dat ze beter een taxi kon nemen inplaats van de metro, ze hadden een goede tijd samen gehad in Parijs. Maar na het ongeluk had ze haar nooit meer gezien, tot nu toe dan. "Hallo." de toon in haar stem was duidelijk afwachtend, ze wist niet wat ze hier van zou moeten verwachten.

Julia wist niet goed wat ze moest zeggen en krabde even in haar nek. Het was misschien niet zo zichtbaar als bij Louise, maar het ongeluk had haar bijna net zo erg aangegrepen. Ze was niet meer het spontane, aardige meisje dat ze ooit geweest was. 'Lang niet gezien... hoe is het?' vroeg ze voorzichtig.

Louise voelde zich slecht op haar gemak terwijl ze omhoog keek naar het meisje. Met haar vngers ging ze langs het rubber van het wiel. Ze had geen idee wat ze moest zeggen, het liefst zou ze nu zo snel mogelijk zich uit de voeten willen maken, voor zover dat mogelijk was. Louise wende haar blik van Julia af en keek even naar haar knieeën. "wel oké...." was het ontwijkende antwoord. "met jouw?"

Jule keek naar beneden, naar het gezicht van Louise. Nee het ging niet goed met haar, dat kon je aan haar zien. Dit was allemaal haar schuld en ze kon er niks aan doen. 'Niet zo goed' zei ze eerlijk. 'Ik kan alles maar niet uit mijn hoofd zetten'. Het had geen zin om hier omheen te draaien, ze zou er toch wel achter komen.

Louise had dat antwoord niet verwacht waardoor ze weer opkeek naar Jule. Er verscheen een licht geïrriteerde uitdrukking in haar ogen, ze wiolde net terugdenken aan het ongeluk. Nog steeds had ze nachtmerries erover, de klap, het gevoel dat ze kwijt was in haar benen toen ze samen met de chauffeur in het wrak lag. "oh ik dacht dat je me eigenlijk allang vergeten was." het was en venijnige opmerking, dat wist ze zelf ook wel.

Jule keek haar met grote ogen aan en moest haar best doen de tranen binnen te houden. 'ow...' zei ze zachtjes en haar blik werd gekwetst. Het was ook stom, ze had er niet over moeten beginnen. Dit was echt een pijnlijk gesprek. 'ik moet denk ik zo naar de les' mompelde ze.

Louise wist vanzichzelf dat ze niet bepaald aardig was op het moment, ze had zelf ook geen moeite meer gedaan om contact te krijgen met Jule. Maar zoals ieder ander vond Louise het ook veel makkelijker om andere op hun fouten te wijzen dan op die van haar zelf. Louise knikte bij haar woorden, "Ik ook." ze rolde wat naar achteren om Jule ruimte te geven om langs haar te lopen.

Jule keek Louise nog met een blik vol spijt aan en zuchtte.'Tuurlijk' zei ze en ze trok de schouderband van haar tas wat beter over haar schouder waarna ze langs de rolstoel stapte en de trap op liep.

Louise beet op haar lip toen Jule voorbj was gestapt. Ze wist niet wat ze er van moest denken, Jule die hier zomaar was. Het deed meer met haar dan ze had laten zien, met een knoop in haar maag kwam ze in beweging terwijl ze nog even vluchtig over haar schouder naar haar oude vriendin keek voor ze met een flinke duw aan haar wiel met een schok vooruit rolde.

new
-
Scarlett liep verveeld door de hal heen. Het was rond een uur of 10 in de avond en ze was gesnapt toen ze het terrein nog wilde verlaten met haar motor. Dat het licht in haar slaapzaal bijna uitging of al uitwas kon haar niet zoveel schelen. Ze was nog nooit op tijd geweest dus dat was geen uitzondering. Scarlett had nog geen zin om naar de slaapzalen te verdwijnen, maar wat ze nu zou gaan doen was ook nog een goede vraag. Ze had werkelijk geen idee.

Alison wist niet precies hoe laat het was, maar het moest laat zijn. De hal was dan ook bijna leeg toen zij er aankwam - wat ze wilde doen, wist ze niet precies. Een "strategie" bedenken voor de volgende dagen, misschien. 'Oh, hoi,' zei ze toen ze bijna tegen iemand aanliep. Meteen vroeg ze zich af hoe ze dit figuur had kunnen missen - het meisje was niet bepaald onopvallend.