De schoolkeuken

Jane kwam de keuken binnen. Ze had toestemming gekregen dat ze mocht koken, gisteren had ze gevraagd of ze vandaag mocht koken. Het was geen probleem geweest aangezien ze dit prachtig uitziende meisje wel vertrouwde.
Haar bruine haren waren in een strakke knot gebonden, dit keer wilde ze liever niet dat haar haren vies werden. De vorige keer koste het haar uren om haar haren weer zo zacht en schoon te krijgen als normaal.
Zonder te weten dat hier ook nog een jongen binnen was liep ze naar de kastjes. Ze wist niet eens wat ze ging maken maar ze was in de bui voor iets zoets.
Als een speurneus doorzocht ze de kastjes en kreeg toen het idee om appeltaart te maken. Ze hield van appeltaart. De heerlijke zoete smaak en toch het zure van de appels. Het was een van haar favoriete lekkernijen.

Zijn hart begon sneller te kloppen. Het geluid maakte hem nog meer nerveus.

Dit is niet goed. Als ik betrapt wordt heb ik een probleem. Ik mocht hier helemaal niet zijn

Hij had de sleutel van de keuken stevig vast, misschien te stevig. Hij had die stiekem van een teamgenoot gekregen van het basketbal. Als die jongen honger had ging hij stiekem in de keuken snoepen. Hoe hij aan de sleutel kwam was niet duidelijk. Hij wilde de sleutel al te graag terug wanneer jordy klaar zou zijn.

Hij moest iets doen. Wegkruipen? Dat was zijn enige optie. Hij begon langzaam over de vloer te strompelen. Hij keek de hele tijd achter zich maar stootte tegen twee paar benen aan.

Ownee

Met zijn ogen keek hij op, ontdekken wie het was. Een meisje rond zijn leeftijd stond voor hem. Slankere benen had hij nog nooit gezien in zijn leven. Wat moest hij doen? Hij stond op en schaapte zijn keel.

"Ik had iets laten vallen. Ik zag je niet" zei hij met zo'n zachte stem dat het nauwelijks hoorbaar was. Het was haar zaak zowiezo niet wat hij hier deed. Alleen hoopte Jordy niet dat hij het meisje had laten schrikken.

Ongestoord ging Jane verder tot ze opeens iets tegen haar been aan voelde. Een gilletje glipte uit haar mond. Haar hard ging te keer en met ogen groot van schrik keek ze naar beneden.
Een vlaag van opluchting spoelde over haar heen toen ze zag dat het een doodnormale jongen was. Geen muis, rat of een ander vies beest. Een zenuwachtig giecheltje ontglipte haar mond terwijl ze hem aankeek.
'Maakt niet uit, ik zag je ook niet.' Ze geloofde de jongen niet helemaal maar wilde hem er niet ongemakkelijk bij maken, waarschijnlijk had hij gewoon honger gehad en wat te eten willen pakken.
Haar felblauwe ogen keken in de zijne, enkele seconden. 'Wat was je van plan om te doen?' Vroeg ze toch maar terwijl ze zijn ogen weer zocht en hem met een glimlach aankeek.

Een gilletje verliet de mond van het meisje waar hij tegen aan was gebotst. Jordy moest moeite doen om zijn lach te onderdrukken. De jonge vrouw had de felste, blauwe ogen die hij ooit had gezien. Hoe kon iemand zo grote, blauwe ogen hebben? Het stond haar goed, daar niet van. Een zenuwachtig giecheltje ontglipte haar mond, de ogen van de vrouw op hem gericht. Hij vermeed zijn blik een beetje.

Jordy voelde zich ongemakkelijk.

De jonge vrouw stelde hem een vraag waardoor zijn ogen nu wel op die van haar was gericht. Zijn expressie emotieloos, koud zoals ijs. Wat ging haar dat aan?

Hij keek over zijn schouder. 'Eten, ik had honger. Heb toestemming gekregen' In zijn hand lag de sleutel die hij aan haar liet zien. Meer ging hij haar ook niet vertellen. 'Jij koken?' Hij knikte met zijn hoofd richting de tafel waar zij aan het bakken was. Appels lagen erop. Wat zou zij gaan bakken? Appelflappen, appeltaarten, iets anders met appels?