De schoolkeuken

Simon stond bij de voorraadkamer, controleerde de voorraden en schreef op wat bijgevuld moest worden, of waar meer vraag naar zou zijn deze week. Hij had een papier met allerlei kruisjes en streepjes en nummertjes. Hij liet per ongeluk een blik soep vallen dat met veel geluid op de grond donderde. Hij schrok, omdat het het enige geluid was in de hele keuken. En natuurlijk de voorraadkamer. Hij was alleen, omdat de kok en de andere medewerkers zo overdag thuis waren, of sommigen volgden lessen, maar hij had vandaag vrij, net als de rest van zijn jaar. Waarom precies wist hij niet, iets over vergaderingen, dus hij had besloten al vast iets te doen zodat hij dat vanavond niet meer hoefde.

overdag moet er lijkt me ook gegkookt worden voor de lunch enzo? :3
-
Julia was een van de weinige om af en toe de keuken te betreden en er dan ook werkelijk wat uit te voeren. In de tas om haar pols zaten enkele bijzondere ingrediënten, maar ze mocht de ingrediënten als eieren, bloem en boter van de school gebruiken, zolang ze het in normale proporties deed en het geen dagelijkse activiteit werd. Julia kwam de keuken binnengelopen en verbaasde zich erover hoe rustig het was, er leek geen levende ziel te bekennen, hoewel ze wel wat gerommel uit de voorraadskamer hoorde. Omdat ze er toch moest zijn liep ze naar de deur toe en opende ze deze wat verder, waar ze ondanks dat ze het verwachte toch even schrok van de jongen die er stond.

Simon schrok toen iemand de deur verder opentrok. Daardoor sloeg hij per ongeluk zijn net opnieuw opgestapelde stapel soepblikken om, de blikken rolden alle kanten uit en hij vloekte binnesmonds. "Sorry" mompelde hij terwijl hij weer opkeek. Dit gebeurde hem nog steeds, hij kon door de hele keuken lopen zonder opgemerkt te worden, maar die blikken hadden een hekel aan hem, tenminste zo zag hij het. Hij probeerde nog wat blikken te redden, maar dat werkte helaas niet zo, dus hij liet de blikken maar even voor wat het was. "Wat heb je nodig?" vroeg hij toen, tewijl hij het meisje vragend aankeek.

Julia keek naar de soepblikken die over de grond rolde, waardoor ze een klein lachje niet kon onderdrukken, het was ook zo typisch. Zei opende een deur en alles liep mis. "Ehm wat bloem en suiker enzo." zei ze terwijl ze bukte om een van de soepblikken die bj haar voeten terecht gekomen was op te pakken, "Maar moet ik je even helpen?" nu keek zij even vragend terwijl ze hem de soepblik gaf, want ze had geen idee waar ze hem het beste neer kon zetten.

Simon glimlachte naar haar. "Daarzo" wees hij naar de enorme hoeveelheid aan pakken bloem en suiker. "En ja, alsjeblieft. Ik kan nog steeds die blikken niet stapelen, je zou toch verwachten dat ik dat kan na elf jaar..." zei hij, terwijl hij het blik aanpakte en aan een nieuwe toren begon. Dit deed hij allemaal nog steeds fout, hij voelde zich licht nutteloos. "Als je wilt help ik je zo met je muffins, of wat ga je bakken?" vroeg hij met een glimlach omhoog naar het meisje.

"elf jaar?" herhaalde ze vragend, oké ze had de jongen nog nooit gezien maar wie zou er elf jaar lang achter elkaar proberen blikken te gaan stapelen? Zij in iedergeval niet. Ze pakte nog een paar blikken op en hem hielp met stapelen, met dit soort dingen was ze ook niet zo goed. "Maar k ga cupcakes bakken." glimlachte ze even naar hem. Ze hield van die zoete cakejes, maar vooral om ze te versieren met de meest bjzondere toppings.

Simon knikte. "Ik doe dit soort dingen al elf jaar, natuurlijk stapel ik niet alleen blikken" hij rolde met zijn ogen en grijnsde naar haar. "Lekker, ik hoor het wel als ze klaar zijn" knipoogde hij, terwijl hij het laatste blik op de stapel zette. "Hier" hij pakte de bloem en suiker uit de rekken en duwde die in haar handen. "Als je hulp nodig hebt hoor ik het wel, Simon trouwens" hij stak zijn hand uit maar bedacht dat dat niet zo handig was aangezien zij haar handen gewoon vol had met spullen die hij haar net gegeven had.

Julia grinnikte en bewoog even met haar elleboog als reactie op het handje schudden wat toch niet zou lukken. Ze probeerde zich zo rustig mogelijk te gedragen, zodat ook deze jongen niet zou zien hoe onzeker ze wel niet was, "Julia, aangenaam." ze pakte de bloem en de suiker wat steviger vast, "Maar heb je misschien ook nog wat boter in de aanbieding nu ik toch alles aan het meenemen ben." ineens bedacht ze zich een nog veel interesantere vraag. "waarom werk je hier dan al 11 jaar?" ze had verwacht dat hij hier gewoon op school zat, aangezien hij niet veel ouder of jongern dan haar kon zijn.

Simon pakte de boter en legde die op de stapel. "hoeveel ben je van plan te maken?" vroeg hij toen met grote ogen. "En ik werk hier omdat ik als het ware in ruil voor werk onderwijs krijg, anders had ik onderwijs gekregen in het weeshuis, en zoals je waarschijnlijk zult weten is het onderwijs in deze omgeving, op malory academy na niet zo goed." het was een armere buurt dan de gemiddelde Amerikaanse buurt, wat ervoor zorgde dat het onderwijs ook minder goed was. 'de huismoeder vond dat ik mijn kansen moest beproeven en ze namen me hier aan als leerling en koksjongen" hij vertelde het enthousiast. Hij was blij met zijn taak. Hij deed dingen terug voor wat hij kreeg. En dat vond hij goed.

Julia knikte, ze vond het knap dat hij er zo vrolijk over kon zijn, terwijl zijzelf het waarschijnlijk hartstikke vernederend zou vinden. Dat je als koksjongen in een klas zat vol met mensen die je als het ware bediende met hun eten. "Maar gewoon twaalf, je mag wel proeven als ze klaar zijn"? ze glimlachte even naar hem. Alleen bij de topping had je soms echt enorm veel boter nodig. Daarom at ze er zelf vaak maar een, ze vond haar figuur al lomp en dik dus moest ze niet teveel vet binnen krijgen.

Nieuw
-
Kelsey kon niet begrijpen dat mensen het smerige schoolvoedsel naar binnen konden werken. Ze was dan ook van plan om voor haar bord met prut wat anders te eisen, iets wat haar maag wel zou kunnen verdragen. Thuis was ze het beste van het besten gewend, niet halfgare aardappels met een prakje van groenten en een soort gehaktbal. Kelsey stapte de keuken binnen, haar donkere ogen keken de enorme keuken in om te zien waar ze nu heen zou moeten.

Simon had een enorme berg boodschappen in zijn handen en liep achterstevoren de keuken in omdat hij de deur had opengemaakt met zijn elleboog en hij moeite moest doen zijn evenwicht te bewaren door het gewicht van de boodschappen. Hij glimlachte naar de kokkin die tegenover hem met een berg boodschappen liep. Wat hij niet merkte was dat hij daarbij tegen het meisje dat achter hem stond opbotste terwijl hij zich weer omdraaide, en de helft van zijn boodschappen uit de tassen viel. Hij vloekte niet, ookal weerklonken de woorden in zijn hoofd. Keek het meisje kort aan en bukte zich toen naar de boodschappen.

Kelsey sprong geschrokken achteruit toen eremand tegen haar aanliep. Zo klein was ze nou ook weer niet om over het hoofd gezien teworden. Met een geïrriteerde zucht draaide ze zich naar de schuldige, een jongen van haar leeftijd ongeveer die zich bukte om een lading boodschappen van de grond te halen. Hij was vast een keukenhulpje, anders lep er niet met al die zooi te sjouwen. ö jouw heb ik nodig." zei Kelsey, zonder aanstalte te maken om de boodschappen te helpen oprapen.

Simon kwam overeind en keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan, snel herstelde hij zich en glimlachte. "Je hebt me nodig, vertel het eens" het meisje klonk uit de hoogte gevallen, en het stoorde hem, maar dat zou hij niet laten merken, dat was niet waarvoor hij hier was. Hij was hier om te helpen en daar kreeg hij ook genoeg voor terug. Hij legde een aantal pakken boter naast hem op een tafel neer en veegde zijn handen af aan zijn broek.

Kelsey had natuurlijk zijn blik wel gezien, maar het deerde haar niet. Nee, zo'n keukenhulpje was niks in haar ogen. "Is er ook nog wat anders te eten dan dit? Ik krijg het met geen mogeljkheid door m'n keel." zoals gewoonlijk glimlachte ze haar lieve glimlach die iedereen deed smelten, of teminste bijna iedereen.

"Natuurlijk, morgen is er iets anders" zei hij, alsof ze dat bedoelde en hij keek haar aan. Hij bukte zich weer om de rest van de boodschappen op te rapen en keek haar niet aan. De blikken werden een nette kleine stapel op het aanrecht voor hij weer overeind kwam en haar opnieuw aankeek.

Kelsey trok een wenkbrauw op, "Ik bedoel nu." ze keek even opzij naar de blikken, kregen ze hier echt voorverpakte zooi te eten? Haar maag keerde zich zowat om bij het idee. "Want als ik dit ga eten gaat het niet goedkomen." verklaarde ze haar eis.

Simon lachte. "Dat krijg je ook niet te eten, maak je maar geen zorgen." glimlachte Simon, terwijl hij de blikken draaide en de woorden 'katten voer' tevoorschijn kwamen. De Malory academy had een kat, en als de keuken boodschappen deed namen ze ook voor Zwiebertje (zo noem ik hem even) wat voer mee. "En daar is de fruitschaal, neem maar een appel als je wilt, of een banaan." hij ging verder met de spullen oprapen.

Kelsey voelde zich dom toen ze ontdekte waarvoor de blikken bestemd waren daarom wende ze haar blik even kort van hem af, de keuken in. "Is er niets anders? Niet iets van een verse salade ofzo, of wat vis?" ze keek hem wat ontzet aan, alsof ze zich niet kon voorstellen dat mensen op het idee gekomen waren om dat uit een gezond dieet te laten verdwijnen.

Simon glimlachte. "Natuurlijk, als je het zelf maakt, de spullen staan in die koelkast." hij begon de spullen op te ruimen. Zijn handen bewogen vastbesloten en je kon zien dat hij het al vaak gedaan had. Op de automatische piloot begon hij spullen weg te zetten en in kasten te stoppen.

Kelsey liet het bod nog net niet uit haar handen vallen. "Zelf maken?" herhaalde ze ongelovig, ze kon nog geen ei bakken, het koken liet ze altjd aan andere over. Tenzij ze graag een voedselvergiftiging op zou willen lopen. Wat tocht ietswas waar ze liever voor paste.

Simon knikte "tuurlijk, de krob sla ligt onderin de koelkast, en daar staan de messen." hij wees naar een enorm messenblok. "Als je nog iets wilt weten hoor ik het wel." Hij verdween naar de voorraadkamer en zette de eerste boodschappen weg. De kokkin stond het meisje in de voorraadkamer uit te lachen, maar zorgde wel dat dat niet te zien was van buitenaf.

Kelseydacht dat die jongen gek geworden was. "Nou bedankt voor de hulp." het klonk duidelijk sarcastisch omdat ze niet geholpen was zoals ze wilde. En als ze ergens niet tegen kon was het wel haar zin niet krijgen. "Waarom heeft mijn vader me ooit aar zo iets armoedigs gestuurd." brieste ze hardop terwijl ze zch uit de voorraadkamer begaf, de euken uit.

Jordy opende de deur terwijl hij voorzichtig rondkeek of er niemand was.

Hij had geruchten gehoord dat de personen van de keuken vandaag vrij hadden. De keuken was eigenlijk verboden toegang wanneer er niemand was die overzicht kon houden. Jordy sloot stiekem de deur achter zich dicht terwijl hij rond ging kijken.

Zijn maag knorde.

Hij opende de kastjes, de koelkasten, de laden en noem maar op. Hij verzamelde lekkernijen op de grote keukentafel. Wanneer hij klaar was met speuren ging hij tevreden voor de keukentafel staan. Hij bekeek zijn vangst.

- twee krentenbollen;
- een pannenkoek met gesmolten chocolade;
- twee twix repen;
- een kopje tomatensoep met ballentjes;
- een lekkere ossenhaasje, nog een dun plakje.

Als laatste had hij een heerlijke punt chocolade taart. Jordy was een zoetekauwer, vooral als het met chocolade te maken had. Hij begon eerst aan de zelfgemaakte krentenbol te snoepen totdat hij de deur open hoorde gaan. Snel bukt hij zich tegen de keukentafel aan. Wie kwam nu een lege keuken binnen? Was hij nu betrapt?