Het technieklokaal

carlett stak naar haar hand uit naar een schroevendraaier maar trok haar hand uit reflex terug toen er een schok uit haar hand via het metaal terug kwam en ze dus een pijnlijke schok op haar vingers kreeg. "fuck." mompelde ze waarna ze voorzichtig de schroevendraaier uit het rek pakte. "Waarom ga je eigenlijk een onderzeeer maken?' ze vond het een vage opdracht. Wie maakt er nou een onderzeeër van hout?

"Het is speelgoed," zei Ryan. "Let maar op als je in het negende jaar zit, je krijgt een materiaal en een ding wat het moet gaan worden. Wij kregen dus hout en de opdracht een onderzeeër te maken. Maar hout drijft, dus het wordt nog leuk speelgoed ook. Misschien een beetje zwaar, maar door dunne planken te gebruiken zal dat wel meevallen." Hij glimlachte. Ergens was dit ook wel zijn ding, al hield hij het liever bij de zwevende lichaamsonderdelen.

"Herrinner me daar maar niet aan." de school viel allemaal wel mee, maar nog meer dan 3 jaar op deze school moeten blijven klonk haar niet bepaald aantrekkelijk in de oren. Ze wilde gewoon de weide wereld in, maar die hoofdpijnen hielpen daar niet echt aan mee. Ja je had wel zo'n steentje maar als je die kwijtraakte was je de sjaak en dat wilde Scarllet nou ook weer niet riskeren.

Ryan haalde zijn schouders op. "Een hekel aan de school?' vroeg hij, terwijl hij de aluminiumstaafjes liet zweven om ze goed te kunnen bekijken. "Ja, daar hoor ik wel meer mensen over." Zelf had hij geen problemen met school en het maakte hem niet uit dat hij nog maar een jaar te gaan had. Hij kon toch al zonder de steen het terrein verlaten en was zonder problemen elke vakantie terug naar huis gegaan. En over anderhalf jaar was hij gewoon weg.

Scarlett viste drie schreovendraaiers uit het rek die wel zouden moeten passen. Ze zou er vanzelf wel achter komen. "Nee de school valt wel mee, alleen die klote regels en de mensen zijn wat minder." ze had hier tenminste een goed bed en lekker eten. Je kon het maar beter positief zien. Het eten wat ze thuis voorgeschoteld kreeg, als ze al thuis at, was vaak niet meer dan een smerige magnetron maaltijd.

Ryan haalde zijn schouders op. "Daar heb ik nou nooit last van gehad," zei hij. "Misschien schik ik me wel te veel naar de wil van de leraren, maar dan heb je uiteindelijk wel een leuke schooltijd gehad." Hij glimlachte vrolijk. Zijn tijd hier werd vooral beïnvloed door het atletiekteam, zijn broers, die nu al vier jaar bij elkaar waren.

Scarlett was niet iemand die zich naar de wil van de leraren schikte. Nee, daar was dit meisje veel te ongebonden voor. Ze had zich nooit aan duidelijke regels gehouden, wat vooral de oorzaak was van haar ouders die haar nooit echt wat hebben meegegeven waardoor ze alles zelf had moeten uitzoeken. Als je alleen maar naar de regels leefde gebeurde er nooit wat leuks, zat je zo onder de plak dat het genieten van het leven erbij in viel. "Dat is wat jij vind." verbeterdeze hem terwijl ze even kort opzij keek.

"Tja, wat veel mensen eigenlijk wel vinden," zei Ryan. Hij liep terug naar de tafel waar Jim en Matt inmiddels begonnen waren met meten. Ryan deed hetzelfde, maar dan bij de staafjes. Dit was het saaiste, vond hij, meten. En dan moest dat zo nauwkeurig mogelijk en in het geval van ijzer, waar je niet op kon tekenen, je moest het zo snel mogelijk afzagen.

Scarlett haalde haar schouders even op waarna ze verder liep richting de bak met verschillende boutjes. Ze had er een met een cm doorsnee nodig. Gelukkig was dat een reguliere maat waardoor ze ze al snel gevonden had. Ze pakte een handje en stopte deze in de zak van haar jack voor ze terug liep richting de tafel van de jongens. "Nou veel succes ermee." zei ze terwijl ze een blik over de tafel heen wierp waar aan gewerkt werd. Ze wist net of ze eht zelf ook zo aan gepakt had, maar zij was meer van het zelfstandig werken.

Na een tijdje konden de jongens gaan zagen en timmeren en dat soort dingen. Hier genoot Ryan van, altijd al gedaan, maar sinds een jaar meer. Hij had er een derde hand bij, als hij ergens niet bij kon en zijn plaats niet kon verlaten, vloog het gewoon naar hem toe. Zijn telekinese was ver genoeg gevorderd om de meeste gereedschappen en stukken hout te kunnen laten zweven. Alleen de volledige planken lukten niet geweldig, die vielen af en toe met een klap op de grond of draaide gevaarlijk in het rond.