Het technieklokaal

Dit lokaal is een grote ruimte die tot verbazing erg netjes en opgeruimd is, dit is nogal raar voor een technieklokaal waar nogal wat geëxperimenteerd word met materialen, motoren, licht etc. etc. Er staan een stuk of vier, vijf grote tafels met aan iedere kant één bankschroef. Er staan kasten netjes geordend op materiaal en alfabet en er is een soort 'garage' waar auto's staan, motoren, agregaten etc. Ook kunnen leraren, leraressen en andere mensen met kapotte voertuigen hier terecht voor een reperatiebeurt die wordt gegeven door leerlingen die iets met motoren en techniek willen gaan doen. ook kun je hier natuurlijk werken aan je theorie voor techniek, zoals werkstukken.

regels: Hou je aan de regels die horen bij techniek. dus de veiligheidsvoorschriften
personen: stuk of 20 moet kunnen.

Alice zat op een tafel en staarde naar een kleine spijker die ze heen en weer liet vliegen. Het was hier vaak rustig en dat was precies de reden waarom ze hier oefenden op haar teleportatie. De reden waarom ze zo goed oefenden was niet dat ze wilde slijmen of iets in die richting, nee helemaal niet zelfs. Maar ze wilde gewoon niet falen. Niet na alles wat er in haar leven gebeurd was.

in een soort tuinbroek kwam Willow het technieklokaal binnen lopen, vandaag was er een auto binnen gebracht en aan haar de taak om die te repareren. Met een grijns pakte ze haar gereedschapskist op en 'stampte' op haar soort van kistjes in de richting van de garage tot haar blik viel op een meisje dat geconcentreerd bezig was met een spijker door de lucht te laten vliegen; telikinesse (tochxd). Ze was bang dat ze het meisje uit haar concentratie had gehaald door haar gestamp en geklingel van haar gereedschap. Ze bleef aarzelend en een beetje angstig stil staan, dit was niet het soort meisje waar je graag ruzie mee zou willen.

Alice had iets gehoord en keek om. In de deuropening stond een meisje die er uit zag als "little miss pefect" en Alice glimlachte naar haar. Een duivelse glimlach die perfect bij haar paste. Met haar hand gebaarde ze, en de spijker vloog de kant van het meisje op, hij boorde zich in de muur naast het hoofd van het meisje, op ongeveer drie centimeter afstand. 'En nu wegwezen' zei ze zachtjes, bijna fluisterend maar wel te horen.

(is het goed dat ik er ook bijkom? ;3)

Caleb slenterde met zijn handen in de zakken van zijn versleten spijkerbroek gestoken richting het technieklokaal. Hij was in een best humeur, aangezien hij eindelijk na een aantal uur van redelijk saaie, droge stof verwerken, iets leukers kon gaan doen.
Het grijze shirt wat hij droeg was nog enigszins besmeurt met olievlekken, smeer en ander vuil dat hij de vorige keer had opgelopen bij het repareren en in elkaar zetten van zijn motor. Dit prachtige voertuig had Caleb ongeveer een maand geleden op een speciale markt voor een koopje op de kop getikt. Nu stelde het roestige, oude ding misschien nog niet heel veel voor, maar voor hem was het een ware schat! Caleb had altijd al aardig met gereedschap overweg gekund en knutselde graag aan auto’s, motors en andere apparaten. Bij handwerk kon je namelijk af en toe je gedachten en overpeinzingen helemaal stop zetten. Dat was dus een heerlijke afleiding van het dagelijkse, vaak iets verwarrende leven van hem.

Caleb bleef in de deuropening van het technieklokaal staan en keek nieuwsgierig op bij het horen van stemmen. Jammer, daar ging zijn kans om luid mee te brullen met de radio, maar...gezelschap tijdens het werk was ook niet onaardig, zeker geen vrouwelijk gezelschap! Lichtelijk verbaasd dat hij enkel twee meisjes aantrof in een technieklokaal (wat niet seksistisch bedoeld was), bekeek Caleb eerst het meisje op de tafel. Haar vreemde glimlach deed een rilling langs zijn rug lopen, maar had verder geen effect. Vervolgens ging zijn blik naar het andere meisje met de tuinbroek. Nog net zag hij daarbij de spijker aan komen vliegen die zich vlak naast het blonde hoofd van het meisje in de muur boorde.
Beheerst deed Caleb een stap opzij. Zijn duim en wijsvinger omsloten het kleine, uitstekende stukje van de spijker en trokken het uit de muur.
'En nu wegwezen' zei het meisje op de tafel, waarna Caleb het niet kon laten een wenkbrauw op te trekken en licht te grijnzen. Hm..apart.
Bedachtzaam stak hij de spijker omhoog en knikte ernaar terwijl zijn ogen die van het meisje op de tafel vonden. “Indrukwekkend! Maar als ik jou was zou ik toch iets meer oppassen waar je de voorwerpen heen stuurt. Voor je het weet, raak je nog iemand.” mompelde hij droog en met een zekere humoristische ondertoon in zijn stem. Normaal gesproken zou Caleb zich niet bemoeien met andermans zaken en zeker niet tussen twee meisjes inkomen (iedere jongen wist immers dat dat levensgevaarlijk was), maar hij wilde in ieder geval iets gezegd hebben voor hij dadelijk een schroef in zijn voorhoofd geplant kreeg.
De onschuldige grijns maakte algauw plaats voor een rustige glimlach terwijl Caleb indirect en zonder verder iets te zeggen op het meisje op de tafel afliep en de spijker naast haar neer legde. Gelijk hierna begaf hij zich naar garage waar zijn motor al op hem stond te wachten. Tijd om aan het werk te gaan!

van mij welllC:
~~~

"Uh..." stamelde Willow zachtjes. Ze bekeek het meisje dat haar nogal duivels aan keek, nee zeker niet iemand waar je ruzie mee wilde. Toen de spijker rakelings langs haar hoofd vloog en in de muur naast haar terecht kwam keek ze geschrokken naar het meisje, wat had ze fout gedaan? Toen kwam er een jongen met een besmeurd (zeker weten olie) t-shirt binnen en een wel zelfverzekerde uitdrukking. Zonder iets te zeggen keek ze toe naar de jongen die nogal uitdagend overkwam, of niet uitdagend maar gewoon zelfverzekerd. Hij durfde wel, want het meisje zag er niet uit als iemand die iets zomaar liet gebeuren. Ze volgde met haar ogen de jongen die eerst naar het meisje liep en daarna naar de garage. Ze schuifelde wat met haar voet en keek een beetje onzeker naar het meisje. "Sorry.." mompelde ze daarom maar zachtjes. Vlug liep ze de jongen achterna, niet omdat ze bang was, oké misschien een beetje, maar omdat ze toch echt verder moest aan die auto. De jongen had haar eigenlijk ook geen blik waardig gekeurd, begrijpelijk, ze was niet bijzonder knap, had geen bijzonder haar, geen bijzondere ogen, helemaal niet. En ze was ook niet angstaanjagend zoals het meisje met de spijker, dus reden om haar een blik waardig te keuren? Zij kon ze zo een twee drie niet bedenken. Het enige wat misschien wat opmerkelijk aan haar was, was dat ze auto's repareerde, of motoren, of dat soort dingen, en haar liefde voor auto's misschien en haar afkeer voor te meisjesachtige dingen. Ze zuchtte en liep naar de wat stoffige auto, ze gunde zichzelf een blik op de jongen die bij een motor stond. Een stoffige motor die er niet echt heel stabiel uitzag, maar de jongen had er vast verstand van en zou het misschien wel omtoveren in een klein wonder..

Oké! ^ .^
----
Caleb haalde een zware, blauwe gereedschapskist van een plank en zette het een halve meter van de moto af op de grond. Goed, waar zou hij beginnen? Er was nog zoveel werk te verrichten, dat het haast moeilijk kiezen was.
De vingers van zijn rechterhand tikte ongeduldig tegen de zijkant van een cilinder, brandend van verlangen om aan de slag te gaan.
Zijn donkerbruine ogen gleden aandachtig en keurend over het voertuig. Een frons sierde zijn voorhoofd, ten teken dat hij erg geconcentreerd was. Toen ging Caleb op zijn hurken bij zijn ‘project’ zitten, keek nogmaals en oordeelde tenslotte: er was een klep in het motorblok die nodig vervangen moest worden, daarvoor had hij een baco sleutel nodig zo te zien.
Caleb had de baco sleutel al in zijn hand, toen plotseling zijn concentratie werd verstoord door geluiden achter hem. Met een neutrale blik wierp hij daarop een blik over zijn schouder en zag daar tot zijn verbazing het meisje welke eerder bijna een spijker tegen zich aan had gekregen. Deze verwondering groeide toen hij doorkreeg dat ze blijkbaar van plan was aan de kapotte auto te gaan sleutelen. Hm, dat zag je ook niet elke dag…
In een stroomschakeling welde er direct een bepaalde nieuwsgierigheid in Caleb op.
Dit moest hij eens van dichterbij gaan bekijken..
Nonchalant wierp hij daarom de baco sleutel terug in de gereedschapskist en stond op. Binnen enkele, soepele passen stond Caleb naast het meisje. “Hé daar.” groette hij haar met een speelse grijns. “Heb jij misschien een baco sleutel die ik mag lenen?” vroeg Caleb vriendelijk. Op deze manier kon hij én het meisje gadeslaan bij wat ze ging doen én tegelijkertijd testen of ze echt een monteur was, of gewoon..uhm..iemand die van garages hield..? Waarschijnlijk zouden negen van de tien meisjes aan wie hij om een baco sleutel vroeg hem met grote ogen en open mond aanstaren, maar misschien was hier de uitzondering op de regel! Caleb lachte in zichzelf bij de gedachte en leunde half tegen de auto terwijl hij bedenkelijk en ongegeneerd zijn ogen over het meisje liet gaan.
---
Met dank aan Google en Wikipedia (ik en techniek..gaan niet samen XD)

Alice liep een beetje nieuwsgierig maar vooral boos achter het meisje en de jongen aan, met haar armen over elkaar geslagen bleef ze in de deuropening staan en ze bekeek wat er voor zich gebeurde. De jongen keek met een arrogante grijns naar het meisje dat zich zeker van de domme hield. Oh jezus, waarom moesten mensen altijd zo voorspelbaar zijn? Het meisje zag er net zo onzeker uit als zij zichzelf voelde maar ze liet het niet merken. Dat was maar goed ook, anders zag je er zo uit als... dat. Veel te lief voor haar.
De jongen vroeg het meisje om een baco sleutel en een glimlach schoot over haar gezicht. Anders dan die van daarnet, zelfvoldaan? Trots? Ja, ze was wel trots op zichzelf omdat ze wist wat een baco sleutel was, maar dat kreeg je ervan als je je halve leven op de straat had geleefd waar je alles leerde over auto's, drugs, sigaretten en andere dingen die jongens belangrijk vonden. Altijd handig. Met haart hand gebaarde ze naar de baco sleutel die op een paar meter afstand van de jongen lag, en met wat moeite -dat ding was heel erg zwaar- stuurde ze de sleutel naar zijn hoofd. Op een centimeter afstand liet ze hem op de grond vallen.


-
wikipedia is mijn hero... (a) <3

Een beetje verschrikt haalde Willow haar hoofd onder de motorkap vandaan en richtte haar groene ogen op de jongen naast haar. "Uh... Hoi" zei ze met een kleine, verlegen glimlach. "tuurlijk, ik zoek hem even voor je" zei ze vluchtig. Ze zakte door haar knieën en rommelde wat in haar gereedschapskist, tilde er een doos uit en schoof een la omhoog. Ze voelde zijn blik op haar gericht en dat gaf haar een ongemakkelijk maar ergens ook wel fijn gevoel, hoewel ze natuurlijk nog steeds bang was wat hij zou vinden, net als ze altijd bang was wat mensen van haar vonden. Toen ze haar Baco sleutel in het oog kreeg trok ze hem onder haar andere gereedschap uit, ze moest nodig eens haar gereedschaps kist opruimen. Toen ze omhoog kwam en de Baco sleutel aan hem wilde geven viel haar blik ineens op de deuropening, de deuropening waar het meisje van net met haar armen over elkaar geslagen stond. Ze keek nogal boos en er liep een rilling over Willow's rug. Toen zag ze in haar ooghoek een beweging, vlug draaide ze haar hoofd die kant op en haar groene ogen werden rond als schoteltjes. Uit de richting van de motor van de jongen kwam iets zilvers aan gevlogen, niet zomaar iets zilvers maar een Baco sleutel.. De sleutel kwam akelig snel dichterbij, en snel trok ze de jongen weg. De sleutel viel net een centimeter van hem af op de grond. "Ik... zij... jij... die..." stamelde ze. Ze keek naar het meisje, van het meisje naar de jongen en van de jongen naar de sleutel en weer terug naar het meisje. Hij had een zelf een baco sleutel gehad, maar dat liet ze maar even voor wat het was, het boze meisje was toch een groter probleem..

Jeremy zat aan een van de werkbanken te knoeien. Hij was een robot aan het bouwen. Het was een simpel.ding, met als doel een ongrijpbare wekker zijn. Hij zou geluid gaan bleren en ervandoor gaan, waardoor je de achtervolging moestbinzetten om hem.te pakken en uit te zetten. Nu moest hij hem alleen.nog aan de praat krijgen.

Elea had haar rugzak om schouder geslagen en kwam het technieklokaal in gelopen. Techniek was een vak dat ze nog wel leuk vond, waarschijnlijk omdat ze er geen enorme achterstand mee had. Ze was handig genoeg en er waren geen ongelofelijk ingewikkelde dingen die je moest kennen. En het was meer dan alleen theorie, je mocht ook iets doen. Dus ze wilde er ook wel wat voor doen en de opdracht die ze wilde gaan maken bestond uit iets van hout maken, daar foto's van maken en er een technische tekening van maken. Ze zag zodra ze het lokaal in kwam al dat ze niet alleen was maar dat er een jongen bezig was met iets wat er voor haar nogal ingewikkeld uitzag. In ieder geval moeilijker dan wat zij meestal maakte.

New.

Jeremy zat aal een van de werktafels. Hij nam best wat ruimte in. Zijn laptop, een iPad en een opengewerkte onafgemaakte robot. Hij tikte een lange ingewikkelde code op zijn laptop in het werkprogramma. Hij activeerde het en kbserveerde de robot waar hij al weken aan werkte. Het figuur deed niet war hij wilde. Het rupsachtige apparaat deed een paar stappen met het voirste deel, maar de achterste delen bleven hangen. Hij vloekte en begon weer furieus te typen. Zijn handschoenen had hij nu niet aan, de witte vingerloze dingen lagen netjes opgevouwen naast z o laptop.

Coco liep mokkend het lokaal naar binnen en gooide zijn grote leren shopper tas op één van de tafels. Zijn praktische werkstuk voor techniek was niet goed geweest en nu moest hij hem nog gaan verbeteren, omdat ze in de les al met iets anders bezig waren. Uit zijn tas haalde hij het houten model van een huisje. De leraar zei dat als ze dit echt zouden bouwen het bij het eerste windvlaagje zou instorten en dat moest hij dus veranderen. Maar Coco was totaal niet handig, laat staan technisch. Hij vroeg zich dan ook af hoe hij dat ooit moest gaan doen. Met het huisje in zijn handen ging hij op de tafel zitten en keek zo aandachtig mogelijk ernaar, maar zijn gedachten dwaalden al snel weer af. Waarom kon hij niet gewoon iemand vragen die wel technisch was om het voor hem te doen? Misschien was Brendon technisch? Even verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Hij had niet verwacht dat die schattige jongen al zoveel ervaring had.

Jeremy was inmiddels al veel minder gefrustreerd. Zijn robot was bezig zijn eerste stapjes over de tafel te zetten. Jeremy liep erachteraan als een moedervogel, druk bezig met oplettten dat zijn baby niet van tafel viel. Hij hield van elke robot die hij maakte, zelfs al was alles wat ze konden rondlopen en schattig doen zoals deze. Het was eigenlijk een expiriment met rupsbewegingen en interactie met mensen. Het was een groot project waar hij al een jaar aan bezig was en nog wel een jaar mee bezig zou zijn. Hij had er immers ook nog school, oevening met zijn kracht en een vriendje bij. Hij zette zijn kindje weer uit en ging weer op zijn laptop tikken, tevreden emt het resultaat, maar toch het verder verbeterend.

Coco probeerde zijn gedachten weer terug te brengen naar waar ze eigenlijk mee bezig zouden moeten zijn. Daarbij keek hij op en zag de andere jongen aan de tafel verderop bezig zijn met iets wat op een robotachtig iets leek. Misschien zou die hem willen helpen. Hij sprong van de tafel af en liep naar de ander toe om hem op zijn schouder te tikken. ' Heei' Zei hij met een glimlachje als zat de ander nog met zijn rug naar hem toe.

Toen hij op zijn schouder getikt werd bevroor Jeremy helemaal. Hij moest diep adem halen, maar wist een uitbarsting te voorkomen. Brendons eeuwige geduld had hem erg veel geholpen met deze fobie. Hij draaide zich om emt een glimlachje op zijn gezicht, zijn ongehandschoende handen verdwenen beteen in de zakken van zijn vest. "Hallo." Zei hij vriendelijk.

Coco glimlachte even vriendelijk terug en hield toen het huisje op. 'Zou jij mij misschien kunnen helpen?' Vroeg hij met een hoopvolle blik. ' Ik moest een model maken, maar blijkbaar stort dit in bij de eerste windvlaag die langskomt als hij in het echt wordt gebouwd. Maar ik heb dus geen idee wat ik zou moeten veranderen.' Vervolgde hij met een zielige onschuldige blik. Oke, misschien had hij geen zin om eraan te werken, maar dat hoefde de jongen niet te weten.

Okee, JJ gaat vaag advies geven, maar dat is omdat ik geen verstand heb van bouwdingen.
---
Jeremy haalde zijn bleke handen uit de zakken van zijn vest. Wat? Ze zijn bleek ja, hij is helemaal bleek, wat verwacht je dan als iemand zich altijd helemaal inpakt om contact te voorkomen. Hij pakte het huisje voorzichtig over, oplettend dat hij Coco niet aanraakte. Hij bekeek het even van alle kanten en fronsde daarna. "Ik zie zo snel niet wat er mis mee is eerlijk gezegd. Aan de andere kant, ik ben erg slecht in dit soort dingen, het zijn computers en robots waar ik mee om kan gaan."

Ryan zat versuft voor zich uit te staren naar de houten planken die voor hem op tafel lagen. Jim en Matt zaten aan de andere kant en hadden eenzelfde soort blik. Ze moesten beginnen aan een werkstuk, om de een of andere reden was de opdracht voor hen geworden dat ze een houten, drijvende onderzeeër moesten bouwen. Een kleintje, natuurlijk, speelgoedmodel, maar het was een zware klus. Ze waren druk aan het overdenken hoe de planken rond moesten worden en wat ze waarvoor ging gebruiken. De jongens konden op zich goed overweg met zaag en ander gereedschap, maar het inzicht in hoe je een probleem aan moest pakken, dat was af en toe best pittig. Soms een plank te zweven en dan draaide die langzaam rond, zodat hij van alle kanten bekeken kon worden. Maar de blikken van de jongens werden er niet echt wijzer van.

Scarlett opende de deur van het technieklokaal. Ze had een speciaal soort schroevendraaier en wat boutjes nodig voor een kleine reparatie aan haar kindje, oftewel haar motor. Het was niet echt druk in het lokaal, er zaten een paar jongens om een tafel heen, er was verderop nog een groepje aan het werk, maar dat was het. Scarlett had laatst haar opdracht al afgemaakt, ze was goed in dit soort dingen en had dan ook een goed cijfer gekregen. Zeker voor haar doen, aangezien ze voor de andere vakken geen reet deed. Scarlett liep langs de tafels van de zittende jongens, "Van alleen staren gebeurt er niks."

Ryan keek op en de plank viel terug op tafel. "Nee, daar heb je gelijk in," zei hij. "Dan gaan we iets doen." Meteen kwamen er hamers, zagen, vijlen en ander gereedschap uit hun rekje naar Ryan toegezweefd, om zachtjes op de tafel te landen. "Dan kunnen we nu tenminste iets ondernemen als we klaar zijn met staren. Of, jij bent slim en verteld ons hoe we hier een perfecte, kleine onderzeeër van kunnen maken." Ze verwachtten op zich niet dat dit meisje daar iets vanaf zou weten en dat zij het wel beter zouden kunnen. Maar ze hadden geleerd van de keer dat Willow opeens geweldig veel over auto's bleek te weten, dus nu pasten ze wel op met hun vooroordelen.

Scarlett was het nog steeds niet helemaal gewend dat iedereen hier te lui was om op te staan en ze hun superkrachten moesten gebruiken om wat te pakken. Zelf kon ze er nog nauwelijks mee om gaan. Haar blik ging naar het stuk hout op de tafel van de jongens "Gebruik piepscchuim en alleminium staafjes als ribben?" stelde ze voor. Ze was meer van het sleutelen aan haar motor dan ontwerpen.

"Piepschuim valt af," zei Ryan. "Maar aluminiumstaafjes kunnen inderdaad werken. En daar maken we dan een frame mee en daarop spijkeren we de plakken hout, aan de zijkant netjes schuin gesneden zodat het een legpuzzel wordt. Wat vinden jullie?" Hij keek naar Jim en Matt en snel waren ze met zijn drieën in discussie. Na een tijdje bedankte Ryan het meisje, een beetje laat, voor hun op de goede weg helpen.

"Geen dank hoor, dat heet logisch nadenken." zei ze nadat ze even naar de jongens gekeken had die aan de slag waren gegaan met het hout. Ze woelde even door haar rode haren heen voor ze naar het rek met al het gereedschap liep. Er waren wel twintig verschillende schroevendraaiers, dat zou nog even zoeken worden.

Ryan liep naar het rek met de staafjes en ging op zoek naar vierkant, aluminium( ) staafjes van de juiste grootte en dikte. Of moesten ze toch rond zijn? Hij zuchtte even en koos uiteindelijk de ronde, al zou dat moeilijker spijkeren worden, Maar dan konden de planken makkelijker in de goede hoek gelegd worden.