Sportschool.

" Dus, in welk jaar zit jij?" vroeg Ryan nieuwsgierig. "Ik in het negende, voor je die vraag gaat stellen. Dus ik ben 21." Hij was alvast vragen aan het beantwoorden voor de jongen ze allemaal ging stellen, om het gebruikelijke riedeltje te vermijden. Dat werd namelijk nogal vermoeiend. Maar goed, aan de andere kant hoorde het er gewoon bij. En Ryans onderbewustzijn voegde daaraan toe, vooral als je iemand beter wilde leren kennen.

Coco keek even opzij, maar ging ondertussen gewoon door met het gewicht heffen. ' Ik ben 16... en 5e jaar.' Zei hij met een korte pauze ertussen waarin hij het handvat weer naar beneden trok. Hij was niet het supersportieve type en hij moest wel degelijk moeite doen om het gewicht maar te blijven optillen. ' Coco trouwens.' Zei hij weer kort waarbij hij zijn blik weer op het plafond richtte. Hij vond het leuk om met de jongen te praten, maar hij moest zich ook wel concentreren op het heffen.

"Ryan, aangenaam," zei Ryan opgewekt en hij ging ook verder. Coco, niet echt een naam die hij aan een jongen zou geven, maar er zou vast wel een reden achter zitten. "En welke, jeweetwel?" vroeg hij met een knipoog, om te laten blijken dat Coco zou moeten weten dat hij de kracht bedoelde, maar dat je er in een openbare ruimte niet makkelijk over kon praten. Nu waren hier wel nauwelijks mensen, maar je wist nooit wie er meeluisterde. Hij was ook al druk bezig met bedenken hoe hij uit moest leggen dat hij kon helen.

Coco keek even uit zijn ooghoeken naar Ryan waarbij hij de knipoog zag. Hij rolde even met zijn ogen en zei simpelweg: 'Telepathie.' Wisten die mensen veel waarover hij het had, Coco zag er in ieder geval geen kwaad in. Hij zou niet eens proberen om het over te brengen via gedachten, dat zou waarschijnlijk toch wel fout gaan. Zo goed was hij nog niet met zijn krachten, dus waarschijnlijk zou het of onbegrijpelijk zijn of helemaal nie taankomen. Nee, zo zelfverzekerd als hij was van zichzelf, zo onzeker was hij over zijn krachten.

Ryan merkte waarom Coco op die manier reageerde. "Ach, je hebt gelijk," zei hij. "Ik heb helende handen." Hij grinnikte. Op die manier kwam hij eigenlijk over als medicijnstudent of arts, maar het maakte hem niet zo heel veel uit. Hij keek even opzij, maar was al snel weer serieus aan de slag met de gewichten. De training begon zo langzamerhand zwaar te zijn, waar je wel vaker last van had als je lang bezig was. Glimlachend ging hij overeind zitten en nam nog een slokje uit zijn flesje met water.

NEW

Het was dat Joey, de denkbeeldige kangoeroe, hem hier heen had gesleept, anders had Carl hier nooit gezeten. Hij had zijn spieren van zichzelf en hoefde er eigenlijk niet veel voor te doen. Het zat in zijn genen. Maar nu was hij wel blij dat hij hier was. Terwijl hij op één van de toestellen zat, werd hij getraind door een trainerselfje. Overal in de ruimte vlogen elfjes met hun kleine, krachtige, doorzichtige vleugels, achter de mensen aan. De mannetjes en vrouwtjes waren allemaal ongelooflijk gespierd, denk een beetje aan spieren formaat bodybuilder, en hadden allemaal een kort sportbroekje aan en een hemd daar bovenop. Ergens waren ze eng, maar ze waren best aardig. Helaas was Carl de enige die van hun aanwezigheid kon genieten.

Jule liep met een glimlachje de sportschool in, ze kwam hier elke week precies op deze dag rond deze tijd en veel mensen herkende haar. Ze zwaaiden en begroette haar, en dat deed jule al net zo enthousiast terug, al was het nogal vreemd. Een klein blond meisje -wel negentien- met grote, blauwe, onschuldige ogen die zich hier helemaal thuis leek te voelen. Meteen liep ze naar de loopband om een beetje warm te lopen.

Carl moest lachen om een grap die het trainerselfje maakte. Doordat hij moest lachen, viel het gewicht naar beneden en kwam op zijn buik terecht. Het deed best wel pijn en met moeite kreeg hij hem weer omhoog op het rek. Hij stopte zijn hand onder zijn shirt en keek even naar het elfje. Met hem vloog een elfje mee van erg jonge leeftijd, een mens zou je met dat uiterlijk op achttien schatten. Hij had kort, zwart stekeltjes haar, een felrood broekje met daarboven een knalgeel shirt en een diamantje in zijn oor. Elfjes bleven dus niet altijd middeleeuws. Carl haalde zijn hand onder zijn shirt vandaan en glimlachte vrolijk. Heerlijk, genezende handen, dacht hij.

Jule keek een beetje verschrikt toen ze opeens iets hoorde. TOen ze zag wat er aan de hand was liep ze naar de jongen toe. 'He, is alles goed?' vroeg ze een beetje bezorgde en ze ging even met haar hand door haar haren heen, een gewoonte die ze had en waar ze niet vanaf kwam.

"Ja, ik voel helemaal niets meer," zei hij, met een korte blik op zijn handen. Hij stond op en liep naar de volgende rij gewichten, achter zijn jonge elfentrainertje aan. Het was wel duidelijk dat ze vanaf het begin van hun geboorte trainden en werden getraind. Carl keek naar het meisje dat zo aardig was geweest om te vragen of het ging, de rest van de mensen was gewoon doorgegaan. Zo moesten er meer mensen op deze wereld zijn.

Jule keek hem even verbaasd aan maar glimlachte toen. Ze herkende hem wel een beetje. 'Je zit op Malory toch? Want dat verklaart een heleboel' zei ze. Hij zou wel kunnen helen, anders was die pijn echt niet zo snel weg geweest, dat was feitelijk onmogelijk, of je moest heel erg sterk zijn met een hoge pijngrens.

"Ja, daar zit ik," zei Carl. "En dat verklaart inderdaad best wel veel." Hij grinnikte en pakte de gewichten voor de bovenarmen, om ze in een rustig tempo, op aanwijzing van zijn trainertje. Hij moest hier nog een keertje terugkomen met zijn tekenspullen en boek, dan kon hij ook deze elfen toevoegen aan de informatie en tekeningen. Zijn trainertje, met wie hij een goede band leek te hebben, zou vast wel willen poseren. Natuurlijk zou hij ook een grote tekening van de ruimte maken. Hij wreef met zijn knokkel even door het haar van het elfje, die lachend een stomp tegen Carls arm gaf. De elfjes waren eigenlijk best groot, ze kwamen tot Carls knieën.

Jule glimlachte en sloeg haar armen over elkaar. Ze wist niet goed wat de jongen aan het doen was, hij leek iets te zien wat zij niet zag. 'wat is er?' vroeg ze hem terwijl ze staarde naar het punt waar hij zich op leek te focussen, maar zij alleen de vloer en lucht zag.

"Niets," zei Carl. "Ik heb zojuist een nieuwe goede vriend gemaakt." Hij glimlachte naar het trainerselfje, dat nu op zijn schouder zat. Mitch, bleek hij te heten. Hij had een hele, zacht, zuivere stem, iets wat je totaal niet verwacht bij de klomp spieren die Mitch was. Carl grinnikte. Om de één of andere reden begon hij te bedenken dat hij straks moest zeggen dat het meisje telepathie moest hebben om iets te begrijpen.

'Oké' zei Jule en ze keek hem sarcastisch aan. Deze jongen was vast en zeker gestoord of zo, ze snapte echt niets van hem en wat hij zei. Het kon haar ook niet heel veel schelen, je kwam wel meer rare mensen tegen tegenwoordig. SNel draaide ze zich om en liep weer richting de loopband die ze per ongeluk aan had laten staan.

"Je zou telepatisch moeten zijn om het te snappen," zei Carl instinctief. Als hij zich zou beseffen waarom hij het zei, dan zou Mitch niet zichtbaar zijn en hij dieptriest. Het viel hem wel op dat Joey en Blub nergens te bekennen waren. Hij keek rond. De vis zweefde naast de loopband en Joey stond op zijn staart, boxend tegen de boksbal. Je zag de zware zak regelmatig diep indeuken. Dat deed Carl onbewust met telekinese, precies op de plekken waar Joey sloeg.

Jule draaide zich om en keek hem eigenwijs aan. 'Ja, maar dat heb ik niet, dus ik snap er geen ene fuck van' zei ze, niet te hard anders zouden andere mensen hun af kunnen luisteren en dat was dus niet de bedoeling. Mensen dachten al dat ze gek waren omdat ze m.a. zaten, dat was daar al genoeg reden voor, en Jule wilde daar niet nog een schepje bovenop hebben.

"Ik snap niet waarom jij het niet snapt," zei Carl en hij haalde zijn schouders op, waarbij Mitch mee omhoog ging. Hij ging rustig verder, tot er een schreeuw klonk van de hoek met de boksbal. Een vrouw zag het ding zwaaien en dat het geslagen werd door iets onzichtbaars. Carl vroeg zich af wat er zo raar was aan een tegen een boksbal boksende kangoeroe, maar toch floot hij even, waardoor Joey meteen zijn kant op kwam. Carl keek hem even waarschuwend aan, zich niet beseffend dat hij eigenlijk de oorzaak was.

Nieuw
-
Scarlett was totaal geen sporttype, maar ze had een bonnetje gekregen om het een keer te testen. Aangezien er niet zoveel mis was met haar conditie vond ze het ook wel eens een keer leuk om het te proberen. Scarlett had haar haren in een hoge staart gebonden, maar ze had haar make-up gewoon op, daar kon ze gewoon niet zonder. Terwijl ze rustig op de loopband hardliep keek ze omhoog naar de tv's die er hingen.

Anna-Cecilia liep op de loopband met een snel tempo. Ze deed dit al jaren en vond het heerlijk. Ze zag de sportleraren naar haar kijken en grijnsde. Ze was tevreden met haar lichaam, het was gewoon perfect. Haar benen bewogen soepel en ze wist dat ze er sexy uitzag. Haar boezem was precies groot genoeg. Haar heupen niet te breed, en haar kont niet te dik. Haar buik was mooi plat. Hij grijns werd groter toen er een groep vrouwen langs kwam lopen die verlangend naar haar lichaam keken. Ja, ze had het prima voor elkaar.

Zoals bij iedereen kon Scarlett haar aandacht niet houden op de tv's, er was een voetbal wedstrijd bezig tussen twee clubs waar ze nog nooit van had gehoord, het was geen spannende wedstrijd. Hoewel voetbal haar sowieso al niet intresseerde was dit wel heel slaapverwekkend. Scarlett liet haar loopband wat sneller laten lopen tot die op standje 10.5 stond, een standje dat een veel beter ritme had dan in de acht waar ze eerst op had gelopen. Haar blik dwaalde af naar opzij waar een meisje dat er perfect uitzag op bezig was. Het mesje leek geen enkele moeite te hebben, kort gluurde ze naar de tijd en de snelheid waarop ze liep. Het was jaloersmakend, ondanks dat Scarlett helemaal niet zo competitief was aangelegd.
Scarlett liet haar blik even kort over het miesje gaan voor ze weer naar voren keek, ze zou het nog 5 minuten vol moeten houden van haarzelf, dan hield ze de loopband weer voor gezien. Ze voelde namelijk dat haar adem nu toch wel zwaarder werd, dat het haar moeite begon te kosten.

Kort keek Anna-Cecilia naar het meisje dat rechts van haar rende. Anna's gezicht toonde nog geen rode vlekken en ze voerde de snelheid nog iets op. Ze wilde de beste zijn in wat ze deed, en dat was meer dan alleen mooi zijn. Ze rende al jaren, en dit was wat ze goed kon. Ze glimlachte 'lief' naar het meisje, en keek daarna verder naar de mensen in de sportschool. Het meisje naast haar had opvallend rode haren gehad, verschrikkelijk smakeloos vond ze dat, zo'n neppe kleur. Ze vond het er goedkoop uitzien. En ze was niet van goedkoop. Nee, hoe goedkoper hoe slechter. Zelfs haar badeentjes waren chanel.

Scarlett glimlachte niet terug naar het meisje, ze had haar blik al afgewend naar het uitzicht voor haar op de loopband. Puffend liep ze de laatste paar minuten uit waarna ze het apparaat snel in een stuk lagere stand zette om op adem te komen. Haar wangen waren rood, evenals de rest van haar gezicht. SCarlett probeerde zo rustig mogelijk adem te halen, zoals je dat sportleraren altijd hoorde zeggen om zo snel mogelijk weer op adem te komen. Af en toe ging haar blik weer even door de ruimte heen. Het meisje naast haar zag er veels te perfect uit wat haar betreft. zelfs als ze aan het sporten was leek ze nog op een barbiepop. Geen enkel teken van rode vlekken, laat staan zweetdruppeltjes.

Na een tijdje had Anna-Cecilia het wel gezien op de loopband, en ze zette het ding uit. Met slechts een licht versnelde hartsnelheid stapte ze af. Ze veegde haar handen aan haar broek af, meer voor het idee dan dat het echt nodig was, en draaide een rondje, om te kijken wat ze nu eens zou gaan doen. Bovenbeenspieren? Nee, daar had ze geen zin in. Ze wilde nu shoppen, ja, dat was iets wat nog moest gebeuren, maar ze bedacht zich vrijwel meteen weer. Haar personal shopper had vandaag geen tijd. Verveeld ging ze staan kijken naar haar nagels. Die overigens een perfecte manicure gehad hadden, niet zo'n lelijke gelnagels, maar gewoon, natuurlijk, en met een mooi lijntje.

Een paar momenten later als het meisje naast haar stapte ze van de loopband af. Ze kon het niet helpen om even naar haar te kijken. Zo'n sportschool was perfect om een beetje rond te kijken naar het mannelijk én het vrouwelijk schoon dat er rondliep. Al moest ze toegeven dat er ook behoorlijk wat walvssen rondliepen in de sportschool. Scarlett trok haar handdoek over haar schouder heen en liep langs het meisje heen. Ze had er genoeg van en gng in de richting van de kleedkamer waar de douches zich bevonden.