Muzieklokaal

Jule was van plan om wat nieuwe muziek in te spelen, normaal deed ze dat in haar eigen lokaaltje maar daar stond geen viool. Sinds kort was ze viool gaan spelen, het was niet heel moeilijk als je het door had. Iets harder dan nodig gooide ze de deur open, maar toen ze iemand achter de piano zag zitten begon ze te stamelen. 'O sorry, dat was niet mijn bedoe... Stanley?' vroeg ze opeens toen ze hem herkende. 'Zit jij hier ook op school?'

Stanley herkende onmiddellijk haar stem en hij draaide zich om op zijn krukje, waarbij zijn vingers van de toetsen gleden en een galmend geluid veroorzaakten. Die stem zou hij niet kunnen vergeten na het duet wat ze samen gezongen hadden. 'Julia.' Zei hij met een grijns, zich vasthoudend bij het besluit om haar bij haar eigen naam te noemen, die zo goed bij haar paste. 'Nu hoef ik je nummer toch niet te gebruiken.' Voegde hij er aan toe met een zachte grinnik. Hij vond het niet nodig om direct op haar vraag te antwoordden. Het was toch vrij duidelijk dat hij hier ook op school zat.

Jule grijnsde en liep naar hem toe waarna ze op de vleugel ging zitten, ze was toch totaal niet zwaar. 'Nope' zei ze vrolijk. Ze was vandaag een beetje in een chaotische, melige bui vandaag. 'Echt leuk. Maar wat was je aan het doen?' vroeg ze terwijl ze even met haar hand door haar haren ging om het wat te fatsoeneren. Ze droeg haar schooluniform nog, te lui om het uit te doen.

Stanley glimlachte terug en volgde haar bewegingen toen ze op de vleugel ging zitten. Automatisch begonnen zijn vingers opnieuw over de toetsen te glijden en hetzelfde melodietje als daarnet klonk door het lokaal. 'Spelen.' Antwoordde hij vrolijk. Zijn vingers die over de toetsen gleden zeiden genoeg, dus meer hoefde hij niet uit te leggen. Hij had ondertussen zijn schooluniform omgewisseld voor vrije tijds kleding. De schooluniformen waren volgens hem te stijf en hij nam dus ook elk moment om zijn eigen kleding aan te kunnen doen.

Jule grinnikte, eigenlijk had ze dat zelf wel kunnen bedenken. 'Mooi, zelfgemaakt?' vroeg ze terwijl ze van de vleugel afsprong, een rondje draaide en naast hem gin zitten zodat ze mee kon spelen. 'Is kijken of het lukt' een paar seconden later klonk bijna hetzelfde melodietje door het lokaal, alleen een octaaf hoger omdat ze niet bij dezelfde toetsen als hij kon.

Stanley schudde zijn hoofd. 'Nee, maar hij is nog maar net uitgekomen, dus waarschijnlijk nog niet zo bekend.' Een glimlach gleed over zijn gezicht toen hij antwoord gaf. Hij hield van muziek. En waar het hart vol van is, stroomt de mond van over. Toen ze opstond schoof hij snel wat op, zodat ze naast hem op de kruk kon en hij keek naar haar terwijl ze begon te spelen. De tonen klonken opnieuw door de kamer, en zelfs terwijl het een octaaf hoger was klonk het eigenlijk vrij goed. 'Dat pik je snel op!' Prees hij haar.

'O' zei Jule en ze voelde haar wangen rood worden, iets wat vaak gebeurde als iemand een liedje sneller kende dan haar. Het was een vreselijk stomme gewoonte maar ze schaamde zich gewoon kapot. 'Ja, ik kan er niks aan doen. Een muzikaal gehoor noemen mensen het. En als je een beetje notenkennis hebt is het makkelijk' zei ze met een glimlachje. 'Maar speel het verder, het klonk mooi'. Op de een of andere manier werd ze rustiger door zijn aanwezigheid, een fijn gevoel omdat ze zich zo vreselijk rusteloos gevoeld had vandaag.

Stanley negeerde haar rode wangen, hij wilde niet dat ze zich zou schamen en knipoogde even naar haar. 'Daar zou ik echt alles voor doen, om zo'n gehoor te kunnen hebben.' Merkte hij op, terwijl zijn vingers nog een keer over de toetsen gleden. Hij kon er niks uit doen, dat gebeurde gewoon als hij nadacht. Zijn vingers waren altijd bezig. Hij kon niet stilzitten. 'Ik leer het je wel.' Bood hij aan. Een opgewonden flits schoot door zijn ogen. 'En eigenlijk is het een canon.' Voegde hij er nog aan toe terwijl hij haar verwachtingsvol aan keek.

Jule glimlachte lief naar hem en drukte random een paar toetsen in. Een gehoor als dit was fijn, je kon er echt van alles mee en het hielp haar zeker met mixen omdat het een stuk moeilijker was zonder dat je precies wist hoe alles klonk en vooral samen zou klinken. 'Een canon, leuk' zei ze toen ze de schittering in zijn ogen zag en hij de woorden uitsprak. Ze glimlachte ook en keek toen naar de toetsen. 'Oké, hoe gaat ie verder?'

Dit zou niet zo moeilijk worden, waarschijnlijk hoefde hij het maar enkele keren te spelen, of ze zou het al uit haar hoofd kennen. En dus begon hij snel, het was fijn om voor iemand te spelen die wist waar hij mee bezig was. Een glimlach gleed over zijn gezicht en soepel bewogen zijn vingers over de toetsen. De melodie bloeide weer verder. De noten volgden elkaar in een snel tempo op en vormden samen een lied.

Jule sloot haar ogen zodat ze beter op kon letten maar ook omdat de melodie zo mooi was. Het was niet klasiek mooi maar vrolijk, als de lente. Een beetje onbewust liet ze haar hoofd op zijn schouder zakken en luisterde ze naar wat hij speelde . In haar hoofd zei ze de noten mee zodat het straks makkelijker zou gaan met spelen, al moest het nog wel een keertje over wilde ze het foutloos kunnen spelen.