Muzieklokaal

Een groot lokaal. Twee wanden zijn volledig van glas gemaakt en ze kijken uit over een kleine binnentuin. In de glaswanden zitten ook een paar deuren zodat je de tuin in kan.
In de grote lichte ruimte staan verschillende instrumenten. Waaronder een piano en wat gitaren. In de hoek staat een stoffig harp die bijna nooit wordt gebruikt, omdat het nu eenmaal een oud en ongebruikt instrument is.
Verder staan er nog wat tafeltjes voor de lessen, al worden er niet heel veel lessen gegeven in dit lokaal.

Regels:
niets slopen
Personen: Max 5

Alice kwam een beetje onzeker het lokaal binnen lopen. Niemand die ze kende mocht haar hier zien want het zou haar hele reputatie verpesten. Langzaam liep ze naar de piano en ze ging zitten. Je kon aan haar zien dat ze zich niet op haar gemak voelde, en dat kwam zeker door de glazen muren. Ze zong wel af en toe, en vond het geweldig. Ze pakte een muziekboek uit haar tas en sloeg hem open op een van haar lievelingsliedjes. Voorzichtig begon ze te spelen. Ze was niet goed en kon alleen maar akkoorden spelen, maar het klonk voor haar goed genoeg.

Rustig liep Juliëtte naar het muzieklokaal, ze had geregeld dat haar harp hier mocht staan omdat ze er nergens anders ruimte voor had. Gelukkig maar, ze moest gewoon minstens een keer in de week spelen. Zodra ze met muziek bezig was voelde ze zich vrijer dan wanneer ze gewoon moest functioneren in een groep. Ze opende de deur en merkte toen pas dat er al iemand zat te spelen. Eventjes twijfelde ze of ze weer weg zou gaan maar bleef uiteindelijk in het lokaal staan. Ze wilde niet storen maar het voelde prettig om weer eens zuivere muziek te horen. Gewoon alleen een instrument, zonder enige bewerkingen. Toen pas keek ze beter naar het meisje dat aan het spelen was, ze had een beetje een gothic uitstraling. Ergens in het gezicht van het meisje bespeurde Juliëtte dat ze zich niet op haar gemak voelde. Ze vroeg zich af waarom, ze kon het zich niet voorstellen dat je jezelf niet op je gemak voelde in een muzieklokaal. Het was zo'n beetje haar thuis. Altijd en overal. Alles wat met muziek te maken had voelde aan als haar thuis.

Haha ik speel(de) harp, maar nu vind ik het echt dodelijk saai xd
----

Alice begon zich al wat zekerder te voelen en speelde door. Net op het moment dat ze wilde gaan zingen zag ze een meisje in de deuropening staan. Met een schok stopte het liedje en sprong van de kruk af om de persoon in de deuropening geschrokken en boos aan te kijken. 'Wat doe je hier,?' vroeg ze terwijl ze met haar hand door haar lange zwarte haar ging en haar witte shirt recht trok.

Ow, naja ik had in mijn hoofd iztten dat dat haar harp zou zijn. Had ik dat niet bij de beschrijving gezet?
__________
Juliëtte beet op haar lip, ze had niet zo'n vijandige reactie verwacht. 'Nou eigenlijk kwam ik mijn instrument eventjes gebruiken,' zei ze toen kort met een knik naar de harp. 'Maar ga gerust je gang, je speelt goed,' zei ze daarna. Het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit dat andere mensen het instrument gebruikte, ze ging er vanuit dat als je kon spelen dat je dan niet zo snel dingen zou slopen. Misschien naïef maar oke. Ze hadden toch genoeg geld om een nieuwe te kopen mocht hij ooit kapot gaan.

New
~~

Alice liep op de gang met een glimlachje rond haar lippen. Die verscheen altijd als ze aan Daniël dacht, hij was ook zo leuk en grappig en knap. Ze snapte nu al niet meer hoe ze ooit zonder hem gekund had, hij had er voor gezorgd dat ze haar leven een beetje opgepakt had. Ze was zich gaan interesseren voor politiek en tot haar verrassing vond ze het heel leuk, misschien wel leuk voor de toekomst.
Met klikkende hakken liep ze de wc's binnen om even haar make-up bij te werken en daar binnen stond een groepje meisjes. Ongeveer haar leeftijd, echt van die huppelkutjes met teveel mascara en foundation op. "Heb je het al gehoord van Daniël en Kelsey?" vroeg de blonde aan het Indonesische meisje. "Nee hoezo?". Alice stond drie seconden helemaal stil maar ging toen door met wat ze aan het doen was, al bonsde haar hart in haar oren en voelde ze hoe haar bleke wangen een beetje warm werden. "Nou, die hebben iets. De zoon van de president met Kelsey, echt hea, oh.. my gosh". Alice had genoeg gehoord, snel borg ze haar spullen op en rende naar de gang terwijl ze haar tranen terug dwong...


Nu, vijf dagen zat Alice als een zombie achter de piano. Ze had genoeg gehuild en kreeg geen tranen meer uit haar ogen dus ze was muziek gaan maken. Natuurlijk had ze alles nagezocht, en inderdaad er stonden foto's van Daniël en Kelsey op het internet. Ze snapte niet hoe ze zo dom had kunnen zijn, natuurlijk wilde Daniël niets met haar, maar toch had ze het gehoopt, en ze begon te spelen en zingen:

A drop in the ocean,
A change in the weather,
I was praying that you and me might end up together.
It's like wishing for rain as I stand in the desert,
But I'm holding you closer than most,
'Cause you are my heaven.

Awwww ik zit heir echt met tranen in mijn ogen!
___________
Daniël liep met een vrolijke glimlach op zijn gezicht door de school heen. Nu hij iets met Kelsey had voelde hij zich gelukkig, compleet. Toch was er iets wat ontbrak en hij had geen idee wat. Hij was op zoek naar Alice, hij had haar al dagen niet meer gezien. En ondanks het feit dat hij nu wat met Kelsey had wilde niet zeggen dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben. Hij hoorde muziek en keek door het raampje van het muzieklokaal naar binnen. Hij zag Alice achter de piano zitten en een liedje speelde. Voorzichtig opende hij de deur en liep naar binnen. 'Heey, ik stoor toch niet?' zei hij rustig tegen haar terwijl hij naar de piano toe liep.

Alice keek naar de deur toen ze iemand binnen hoorde komen en tot overmaat van ramp zag ze dat het Daniël was. 'ehh.. nee hoor, ik ging net weg' zei ze met onvaste stem en ze pakte haar spullen op en stopte ze in haar tas. Wanhopig probeerde ze zijn blik te mijden, ze had nu gewoon geen zin in hem of wat hij dan ook van plan was en een onverwachte woede overspoelde haar waardoor ze alles sneller gepakt had en al naar de deur snelde.

Daniël pakte haar bij haar arm vast. 'He, wacht eens eventjes,' zei hij rustig. Hij was verbaast dat ze zo snel weg probeerde te komen, dat was niets voor haar. Het was hem opgevallen dat ze ineens was opgehouden met spelen. 'Wat is er?' vroeg hij haar. 'Je kunt me alles vertellen, ik kan je helpen,' ging hij toen verder. Hoe kon hij nu weten dat juist hijzelf het probleem was? Dat was niet logisch en hij had ook werkelijk geen idee.

Alice keek hem met woedende zwarte ogen aan en trok zich los. 'Jij is er' zei ze met een zachte, venijnige stem. Hij kende haar zo nog niet, zo was ze ook eigenlijk niet. Nou ja, nu niet, vroeger wel en het was een goed afweermechanisme geweest tegen mensen. Haar tas smeet ze op de grond en ze sloeg haar armen over elkaar terwijl ze naar zijn gezicht keek.

Daniël bleef haar onbegrijpelijk aankijken. Hij had geen idee wat ze bedoelde. 'Als je dat eventjes verder zou willen uitleggen zou het prettig zijn. Ow en het zou prettig zijn als je niet op zo'n toon praatte. Ik geloof niet dat ik jou iets misdaan heb dat ik dan verdien,' zei hij egen haar. Hij leunde tegen een tafel aan terwijl hij haar aan bleef kijken. Hij had geen idee wat hij had misdaan, hij had geen idee gehad dat hij dan uberhaupt kon.

Alice schudde haar hoofd van onbegrip en onmacht en ging toen op de piano kruk zitten. 'Je had me geen hoop hoeven geven oké' zei ze, en ze hoopte dat hij het begreep want ze had geen zin om dit verder uit te leggen. Ze baalde al genoeg van zichzelf, en het klonk super stom als ze het hardop zei.

Daniël keek haar nog steeds aan, hij had geen idee waarover ze het precies had. 'Hoop waarop? Een goede vriendschap? Want ik zou niet inzien waarom ik je daarop geen hoop mag geven. Ik zie jou als een goede vriendin,' zei hij tegen haar. Hij hurkte voor haar neer en legde zijn handen op haar knieën. 'Ik laat je niet in de steek,' zei hij tegen haar. Hij vroeg zich af of dit iets met Kelsey te maken had, maar hij dacht van niet. Waarom zou Kelsey er iets mee te maken hebben? Die zou echt niet zo kort door de bocht zijn dat ze een vriendschap tussen hen zou verbieden ofzo.

Alice sloeg zijn handen bijna weg, maar op het laatste moment bedacht ze zich en duwde ze iets aardiger weg. 'Nee dat is het niet. Ik bedoel.... ik...' ze kwam niet meer uit haar woorden en sloot haar ogen even. Ging ze dit echt doen, ze had nog nooit aan iemand verteld hoe ze zich voelde, nou ja, niet zo in ieder geval. 'Ik vind je leuk... of nou ja, meer dan leuk, maar dat snap je wel. Alsjeblieft... laat het me niet nog verder uitleggen' smeekte ze hem, en eigenlijk zou zij nu degene moeten zijn die op haar knieën zat.

Daniël zijn ogen werden groot. Hij stond op en liep naar de andere kant van het lokaal. Hoe had hij zo blind kunnen zijn? Hij vond haar aardig, en lief en wat al niet meer. Alleen het was anders als wat hij voor Kelsey voelde, toch? Hij had geen idee hoe hij hier mee om moest gaan, kon hij niet gewoon weglopen net doen alsof dit allemaal niet gebeurd was? Nee, hij moest blijven, Alice verdiende een vriend die niet meteen weg zou rennen op het moment dat ze bekende dat ze die vriend leuk vond. 'Ik voel niet hetzelfde. Ik kan je niets teruggeven,' zei hij zachtjes. Hij was op een tafel gaan zitten en keek kort naar haar. Hij wilde haar niet kwetsen. 'het spijt me echt dat ik je een verkeerd beeld heb gegeven,' fluisterde hij daarna moeilijk.

Alice beet op haar lip. 'Ja dat begreep ik natuurlijk ook wel' zei ze een beetje gepikeerd. Ze wist niet waarom ze zo raar deed, en waarom haar emoties zo heen en weer schommelden. 'Het is niet jouw schuld, je kon er niets aan doen' mompelde ze toen weer zachtjes. Met haar hand ging ze door haar lange zwarte haren en ze besefte opeens hoe pijnlijk deze situatie was, maar ze kon er niets aan doen. 'Maar... hoe gaat het verder' vroeg ze maar om de stilte te verbergen, en haar opkomende tranen die ze weg slikte.

Daniël glimlachte weer naar haar. Hij kon het niet helpen dat hij aardig tegen haar deed. Hoewel hij dan misschien wel niet om haar gaf zoals zij om hem gaf, hij hield wel degelijk van haar. Als een hele goede vriendin. Dat zou niet snel veranderen, zelfs niet naar deze bekentenis. 'Met mij gaat het prima,' zei hij tegen haar terwijl hij naar haar toe liep. 'Alice, zeg me eerlijk. Wat wil je dat ik doe? Wil je dat ik je met rust laat, of denk je dat je het wilt proberen om gewoon vrienden te blijven?' vroeg hij haar toen direct. Hij moets het weten, hij gaf teveel om haar om haar te laten leiden door zijn aanwezigheid.

Alice keek hem met grote ogen aan bij die vraag. En toen rolde er één enkele traan over haar wang. 'Ik weet niet' zei ze zachtjes, als een klein kind dat een vraag wordt gesteld waar die echt het antwoord niet op weet en gedwongen wordt het te geven. Misschien kwam deze kleine kind kant naar boven omdat ze nooit iemand had gehad om klein bij te zijn, en Daniël was liever dan iemand die ze ooit tegengekomen was.

Daniël beet op zijn lip. Hij wilde haar omhelzen, haar troosten. Hij haatte het dat ze door hem verdrietig was. Alleen wist hij niet of ze dat goed zou vinden. 'Rustig maar,' fluisterde hij terwijl hij uiteindelijk toch een arm om haar heen sloeg en troostend over haar rug wreef. 'Ik hoef geen antwoord, zolang je me beloofd dat je me wegstuurt als ik je irriteer ofzo,' zei hij vervolgens. Hij keek haar aan.

Alice keek naar hem op toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze duwde hem niet weg, daar had ze geen zin in. Ze voelde zich te veilig en fijn in zijn armen. 'Sorry, ik kan er niks aan doen' fluisterde ze toen een tweede traan over haar wang stroomde. 'En je irriteert met nooit, en dat zul je nooit doen'. Het was de waarheid maar het maakte de situatie iets pijnlijker. 'S-sorry' stotterde ze weer.

Daniël hield zijn armen om haar heen. Misschien was het verkeerd, maar hij kon haar niet laten gaan. Zachtjes wreef hij over haar rug. 'Geen sorry zeggen,' zei hij zachtjes. 'Het maakt niet uit,' ging hij verder. Hij zou nog steeds met haar blijven omgaan, het was misschien verveledn maar als zij hem niet weg wilde hebben zou hij ook echt niet gaan.

Alice kon hem ruiken voelde hem om haar heen en het kostte haar veel moeite om zich los te trekken, maar het lukte haar toch. 'Misschien is het maar beter als ik ga...' zei ze, dit was niet goed voor haar, het zou nu alleen maar meer pijn doen. 'Misschien moet je maar gewoon doorgaan met je leven zonder mij, ik pas sowieso niet in jou wereld' mompelde ze zachtjes de gedachte die al de hele tijd door haar hoofd spookte en ze pakte haar tas van de grond.

Daniël beet op zijn lip. Hij was weer op een tafeltje gaan zitten. Ergens wilde hij Alice tegenhouden, maar hij had het gevoel dat hij dan alles alleen maar erger zou maken. 'Misschien is dat beter,' fluisterde hij terwijl hij keek hoe ze haar spullen pakte. Hij wist dat hij niet kon doen wat ze had gezegd. Hij kon niet zonder haar verder leven alsof ze er nooit was geweest. Daarvoor gaf hij teveel om haar.

Alice keek hem nog even met haar zwarte ogen aan en draaide zich om. Het had geen zin. 'Doei' mompelde ze zachtjes en ze liep het lokaal uit waarna ze de deur zachtjes sloot. Dit deed haar pijn maar ze wist dat hij haar nog veel meer pijn zou kunnen doen, met zijn onbewuste liefheid.

Stanley had plaatsgenomen achter de enorme vleugel die sinds kort in het muzieklokaal stond. Zachtjes neuriede hij erbij, maar hij zong niet echt. Hij was dit lied nog maar net aan het instuderen en er meteen bij zingen was dus een beetje teveel van het goede. Zijn vingers gleden vloeiend over de toetsen en vormden al een volledige melodie, al werd er soms een pauze gehouden als Stanley een foutje had gemaakt, wat hij met zijn gestudeerde gehoor meteen opmerkte. Nog eerder dan dat hij het op het papier zag.