Studeer kamer met haard.

Alice keek hem met grote ogen aan. 'Waarom zouden andere mensen dat doen?' vroeg ze een beetje naïef en haar blik gleed door de kamer. Haar hersenen konden geen duidelijk idee schetsen voer waarom de bewakers er waren. 'Weet jij trouwens misschien wat die bewakers hier doen?' vroeg ze, nog voordat hij antwoord op haar vorige vraag had kunnen geven.

'Het is menseigen om dingen te overdrijven, en overdreven te reageren,' zei hij tegen haar. 'En die bewakers doen hun werk, ze proberen mij te beschermen,' zei hij tegen haar. Hij ging gemakkelijk in de bank zitten wachten totdat tot haar doordrong wie hij aws. Eigenlijk wilde hij dat helemaal niet, het was wel prettig dat ze gewoon normaal een gesprek met hem voerde zonder dat ze wist wie hij was. Het was zeldzaam maar prettig.

Alice luisterde naar zijn woorden en keek hem verward aan. 'Maar, huh... O wacht, nu herken ik je' zei ze, en de lang verwachte glimlach verscheen op haar gezicht. 'Jij was eh... Daniël, toch? De zoon van de president. Sorry dat ik je niet herkend had'. Haar stem klonk gewoon, niet hysterisch. Snel veegde ze met haar hand de tranen van haar gezicht en leunde iets gemakkelijker achterover in de stoel. Het ongemakkelijke gevoel als een jongen haar aanraakte ging meestal net zo snel weer weg als het gekomen was, en huilen was sowieso al niks voor haar.

Daniël knikte. Hij glimlachte niet meer, nee nu niet meer. Ze zou waarschijnlijk niet meer normaal met hem kunnen praten. Iets wat hij uitermate vervelend vond. 'Jep, en je hoeft je niet te verontschuldigen,' zei hij toen tegen haar. Hij liet zijn hoofd tegen de rugleuning hangen en sloot zijn ogen.

Alice knikte en staarde een tijdje in et vuur, toen keek ze om naar hem en zag dat hij niet meer de lieve lach van daarnet om zijn mond had en zijn ogen gesloten waren. 'Wat is er?' vroeg ze voorzichtig en ze legde haar hand op de leuning van zijn stoel, verder zou ze niet gaan maar ze wilde hem laten zien dat ze het echt meende.

Daniël schudde zijn hoofd. 'Niets,' zei hij zachtjes. Niets wat hij normaal uit kon leggen zonder als een egoïstisch kind over te komen. Hij had zijn ogen weer opengedaan en liet zijn blik over haar gezicht glijden. Ze zag er niet uit alsof ze zich nu anders ging gedragen. Ze zag er niet uit alsof ze het maar ook iets aantrok van wie hij de zoon was. Dat was goed, maar was het ook echt bedacht hij zich toen? Was het niet een toneelspel ofzo? Kon best, mensen werden vaak hopeloos om ook maar een beetje aandacht te krijgen.

Alice keek hem ongelovig aan en er gleed toen een glimlachje over haar gezicht. 'Oké, als jij het zegt.' mompelde ze en ze stond op waarna ze een beetje heen en weer begon te lopen. Hij mocht het niet gek vinden dat ze er niks meer van snapte, hun werelden lagen ook zo vreselijk ver van elkaar. 'Ik weet niet veel van mensen, maar volgens mij gedragen ze zich niet zo als er niets is' zei ze, terwijl haar nieuwsgierigheid het toch over begon te nemen.

Kort zuchtte hij. 'Oke er is wel iets, maar jij bent blijkbaar een uitzondering,' zei hij tegen haar. HIj leunde weer voorover en volgde haar met zijn ogen. 'Normaal als mensen erachter komen wie ik ben, of eigenlijk wiens zoon ik ben, worden ze gek. Ze gaan zich anders gedragen, doen net alsof ik een of andere bijzonder persoon ben. En dat is vervelend, ik mis de gewone gesprekken zoals wij die net hadden. Gewoon een gesprek waarin mensen eerlijk zijn en zeggen wat ze denken, en niet dat ze iets zeggen omdat mijn vader dat toevallig zo denkt en zegt,' legde hij aan haar uit. Hij bleef haar volgen om haar reactie hierop te peilen. Misschien niet slim om dit zo te zeggen maar oke, hij had het al gezegd.

'Aha...' zei Alice toen hij uitgepraat was, en ze stopte met lopen. In een korte beweging draaide ze zich naar hem om en keek hem aan. 'Laat ik zeggen, dat dit zo ongeveer het derde echte gesprek in mijn leven is, waarin ik niemand afsnauw, niet probeer tegen te zitten en aardig te zijn...' langzaam liep ze naar haar stoel en ging weer zitten. '... dus in zekere zin snap ik wat je voelt. Mensen hebben zo vreselijk snel hun oordeel al klaar, pijnlijk gewoon'.

--
Heb je al een plan voor hem? Het zou best leuk ijn als hij en Alice samen komen....

Ik heb nog geen plan voor hem, maar dat wil ik eigenlijk zo houden. We zien wel, misschien komen ze wel bij elkaar
_________
Daniël knikte, wat ze nu vertelde was precies hoe hij het ook altijd voelde. Het was voor het eerst dat hij dit echt hardop tegen iemand had gezegd. 'Oordeelvermogen is een zegen, maar voor sommige mensen is het juist een hel,' zei hij tegen haar. Het vermogen om te oordelen was niet slecht, het maakte dat de mens mens was, maar het kon soms knap lastig zijn als mensen te snel oordeelde, of oordeelde op dingen die niet zo waren. Of oordeelde op hun eigen gedachten.

Oké, dat zou leuk zijn <3
---

Alice knikte, ze begreep de woorden maar half, maar wist wat hij ermee wilde zeggen. 'Ik heb een idee, als we nou doen dat ik niet weet dat jij de zoon van de president bent. En jij niet weet dat ik daarnet zo flipte. Als we nou gewoon doen alsof we elkaar hier net tegenkwamen?' stelde ze voor met een klein glimlachje rond haar lippen en ze leunde achterover in haar stoel.

Daniël glimlachte. 'Ik vind het goed, al vind ik het knap van je als je die twee gozers daar kunt negeren, of vergeten.' zei hij tegen haar. Hij ging gemakkelijk zitten, blij en tevrede met haar voorstel. Het betekende dat ze in elk geval wilde proberen het te vergeten, iets wat hij prettig vond. Voor hem was het niet moeilijk te vergeten dat ze hem zojuist geflipt was.

Alice glimlachte naar hem. 'Ik ben gewend aan stoere mannen' een ondeugende twinkeling verscheen in haar ogen, en ze probeerde de gedachte weg te drukken dat dat ook precies de reden was dat ze daarnet bijna gek geworden was. 'Maar wat deed je hier eigenlijk, nog zo laat op de avond?' vroeg ze hem, omdat het al bijna twaalf uur was.

Daniël glimlachte, ze had op een bijzondere manier humor. Iets wat hij niet echt gewend was in zijn politiek correcte leventje. 'Ik was bezig met mijn blog. Sommige mensen schijnen dat interessant te vinden om te lezen,' zei hij met een scheve glimlach. Hij vertelde er niet bij dat het was om de pers op een afstandje te houden, dat het eigenlijk een middel was om ze wat voedsel te geven zodat ze niet hongerig zouden worden naar meer foto's of informatie. Nee dat vertelde hij niet, ze zouden immers vergeten dat hij de zoon van de president was.

Alice glimlachte terug. 'Dat klinkt interessant' zei ze, maar ze had niet opgemerkt dat hij dit ook voor de paparazzi deed, daarvoor verschilden hun werelden gewoon teveel. Alice wist van alles over de buitenwereld, maar van politiek had ze totaal geen verstand. 'En daarin vertel je dan wat je de hele dag doet of zo?' vroeg ze.

Daniël knikte. 'Voornamelijk, en af en toe mijn mening en dat soort dingen. Maar voor een gewone lezer is het denk ik niet echt heel interessant,' zei hij tegen haar. Hij had nou niet bepaald een schrijftalent, het waren meestal stukken kort verteld over wat hij had gedaan. De pers kon er genoeg mee, maar de mensen die over zijn leven wilde weten konden beter de roddelbladen kopen want daar werd het vast veel beter in beschreven.

Alice knikte 'ik zal het wel een keer lezen, de site is toch wel gewoon op school computers te openen?' vroeg ze, omdat ze geen eigen laptop of computer had. Wel een Iphone, daar had ze heel lang voor moeten sparen, en ook wat moeten stelen. Alleen dat las zo irritant, dus leek het haar een beter idee het een keer in de bieb te lezen.

Kort grinnikte Daniël. 'De site is wel te openen, maar ik denk dat je beter af en teo een gesprek met mij kan voeren. Waarschijnlijk is dat interessanter dan die blog,' zei hij tegen haar. Daarbij kwam dat het hem ook wel gezellig leek om af en toe met haar af te spreken.

Alices bleke wangen kleurden een beetje rood en ze glimlachte. Nog nooit had iemand zo iets tegen haar gezegd. 'Ja natuurlijk, dat is misschien een beter idee. In welke klas zit je?' vroeg ze. Hij zag er wel iets ouder uit dan haar. Twintig of eenentwintig, maar je wist het nooit, zijzelf zag er ook iets ouder uit dan achttien, een jaartje misschien.

Daniël glimlachte om haar blozende wangen. Hij moest toegeven dat het een goed gevoel gaf dat hij dat voor elkaar kon krijgen. 'Ik zit in de negende, jij?' vroeg hij haar terug nadat hij had geantwoord. Nog steeds keek hij haar recht aan.
________
Sorry beetje kort en inspi loos.. maar je hebt een mailtje gekregen...

Alice had zich weer een beetje onder controle, ze vond het fijn dat nu zij aardiger was, mensen dat ook leken te worden. Jezelf uitten was dus niet echt een zwakte, het zorgde ervoor dat mensen je veel meer respecteerden. 'in de zevende.' zei ze met een glimlachje. Van zijn blik werd ze een beetje nerveus, dus wendde ze die van haar af en staarde weer in het vuur.

New

Ryan zat aan een tafeltje gebogen over zijn scheikunde huiswerk. Morgen was een toets die ging over de basisbeginselen van rekenen in de bovenbouw, maar aangezien zoiets snel onderschat werd, wist Ryan dat hij er echt aandacht aan moest besteden. Je wist maar nooit hoe erg het verhaal over significantie was weggezakt, maar hij wilde graag een goed cijfer halen. Zijn laatste jaren moesten wel mooi afgesloten worden, vond hij.

Coco liep met een glimlach van oor tot oor de kamer binnen. Het was wel aan hem te zien dat zijn humeur op en top was. Ach, wat wilde je ook na een dagje shoppen en dan ook nog eens geweldig geslaagd te zijn. Zijn nieuwe outfit was het bewijs van het slagen. Het lange wat flodderige witte shirt werd half bedekt door een donkerblauw vest wat loshing met daaronder een zachroze skinny, maar misschien was de leren tas om zijn schouder nog wel de beste aankoop van dit jaar. En een blije Coco was ook een erg knuffelige Coco. Dus zodra hij Ryan zag zitten liet hij zijn tas op de grond zakken en liep naar hem toe om zijn armen van achter om hem heen te slaan. ' Hallo Ryan.' Zei hij op een vrolijke toon waarna hij de ander weer losliet.

"Waah," zei Ryan en hij schoot uit met zijn pen. "Joh, ik wordt nooit plotseling geknuffeld." Hij keek achterom en zag Coco staan. Zo goed kenden ze elkaar nog niet en ook al zouden ze elkaar beter kennen, dan zou hij nog niet knuffelen. Hij bekeek Coco even van top tot teen en zijn onderbewustzijn werd weer vrolijk, het nieuwste knagende gevoel onderdrukkend. Maar Ryan werd er ook vrolijk van, al borrelde er wel een vraag bij hem op. "Zeg, Coco, je doet zo en je kleedt je zo, tja, hoe moet ik dat nou zeggen." Straks beledigde hij hem nog en daar had hij geen zin in

Coco grinnikte en woelde met een hand even door Ryan's haren. ' Sorry' Zei hij met een grijns die wel duidelijk maakte dat hij er geen spijt van had. Met een hupsje zat hij op de tafel en bewoog zijn benen heen en weer. Met opgetrokken wenkbrauwen luisterde hij naar wat Ryan zei, of in ieder geval probeerde te zeggen. Toen hij begreep wat de jongen probeerde te vertellen, kwam er een brede grijns op zijn gezicht. Hij boog zich naar Ryan toe en zei met ondeugend glinsterende ogen:' Bedoel je dat je mij nogal gay vindt?'