Computerlokaal.

Alice keek het meisje aan. 'Wie bedoel je met "ze"' vroeg ze sceptisch. Er was niemand die haar manieren aan had kunnen leren, ze vond dat ze het zichzelf toch aardig goed geleerd had eigenlijk. Snel klikte ze de e-mail weg, die hoefde Kelsey niet te zien en op youtube begon ze een paar van haar lievelingsliedjes op te zoeken om straks te downloaden.

Kelsey haalde haar schouders op, "Weet ik veel, je ouders ofzo." zei ze zonder haar blik van haar scherm af te houden. Ze nam zich voor om haar laptop zo snel mogelijk te laten maken, want aan dit soort dingen had ze echt een hekel. Stomme wichten die dachten dat ze alles waren.

Julia zat achter een computer, goh dat was niet zo bijzonder in een lokaal als deze. Ze was bezig met een brief naar huis, ze miste ze wel, daar kon ze meer zichzelf zijn dan op deze school om geaccepteerd te worden. Met een diepe zucht leunde Julia naar achteren in haar stoel en drukte op het knopje verzenden, waarna ze even naar een leeg scherm zat te staren.

Ryan was bezig met het bestuderen van een digitaal, opengesneden menselijk lichaam. Hij zat er al een tijdje aan te denken om arts te worden, dan bleef hij tenminste iets doen met zijn helende handen. Al vroeg hij zich wel af of mensen geen argwaan zouden krijgen als hij een gebroken arm simpel zou genezen, zonder dat die in het gips had gezeten. Al moest hij daar natuurlijk wel nog lang voor oefenen. Maar door dit programma wist hij in elk geval waar hij op moest focussen bij welke klacht.

Julia klikte een neuw programma aan, gewoon het internet. Zoals gewoonlijk was het erg traag te noemen doordat vele mensen gebruik maakte van het netwerk. Nog steeds achterover leundend in haar stoel keek ze de ruimte door. Het was druk, ze zag vele gezichten, enkele kende ze. Haar blik bleef even op Ryan hangen, npg steeds had ze gemengde gevoelens over hem, kon ze hem niet vertrouwen.

Ryan mompelde een paar woorden tegen de computer en alles wat op zich op het beeldscherm bevond, projecteerde zich in het midden van het gangpad naast hem. Met de muis, doe zich nu ook in het 3D lichaam bevond, kon hij niks meer, dus hij ging ermee aan de slag alsof het een touchscreen was. Om bij het hart te komen, moest hij wel het één en het ander weghalen, dus al snel vlogen de organen door de kamer. Later zou hij die wel weer terug stoppen.

Er kwam al snel een beroering in het lokaal toen Ryan met organen begon rond te smijten, zo ook van Jula. Ze sloeg een gil toen er een 3d orgaan, een lever naast haar op de grond belande. "Ben je gestoord ofzo?" merkte ze met grote ogen op. Ze was niet de en ige die dat soort woorden tegen Ryan riep op het moment.

"Ja, sorry hoor," zei Ryan en de organen vlogen terug naar hem, om in een stapeltje achter hem op tafel te belanden. "Dat ik nou de enige ben die aan mijn toekomst denkt." Hij zuchtte. Het was ook niet zijn bedoeling geweest dat de organen zouden gaan rondvliegen, hij was gewoon te enthousiast. Hij zuchtte en legde alles op zijn plaats terug, om daarna de hersenen uit het hoofd te halen. Hij keek even om zich heen, de meeste mensen keerden hem nog af en toe een boze blik toe, de paar teamgenoten die er ook waren zaten te lachen, net als een paar anderen. Ook zag Ryan ergens Julia zitten. Die had hij ook al lang niet meer gezien.

Julia werd misselijk van die aanblik van allemaal losse organen die overal rondzwierven door het lokaal. Haastig stond ze op vanachter haar stoel. "En bedankt." zei ze redelijk hard terwijl ze haastig het lokal uitliep, ook al was het allemaal nep het werkte erg goed op haar maag die het er niet geheel mee eens was.

Ryan stond op en liep achter Julia aan. Een meter of zo achter haar bleef hij staan. "Ga me nu niet vertellen dat juist jij hier niet tegenkan," zei hij en hij leunde tegen de muur aan. "Echt, het stoere meisje van het lacrosse-veld kan niet tegen de simpelste organen." Hij trok een wenkbrauw op en keek naar haar. Ergens was het wel leuk om uit te vinden waar iemand niet tegen kon, maar hij was de laatste tijd niet meer bezig met dat soort grappen.

Julia draaide zich om toen ze de stem van Rayan achter zich hoorde, "Het kan me niet schelen wat die organen doen zolang ze veilig in je lichaam zitten, nee ik kan er niet tegen als ze door het lokaal vliegen." het had er haar veel te luguber uitgezien, met de bloedkwabben er nog aan.

Ryan moest erom lachen. "Oké, ik was wat te enthousiast," zei hij vrolijk. "Maar mijn spreuken zijn ook nog niet altijd soepel. Trouwens, op de hersenen na zit alles weer in het lichaam, dus maak vrolijk af waarmee je begonnen bent." Hij keek haar met een grote glimlach aan. "Nogmaals sorry, ik oefen alvast voor mijn studie als arts."

Julia schudde haar hoofd, "Daar heb ik niet bepaald zin meer in." ze rilde bij het idee dat er een orgaan naast haar op de grond gelegen had. "En dat moet je op deze manier doen?" merkte ze sarcastisch op toen hij vertelde dat hij aan het oefenen was voor arts.

"Euh, ja," zei Ryan na er even over nagedacht te hebben. "Zo zie ik het beter voor me, al zullen later de organen niet door de ruimte zweven." Dat zou ook argwaan wekken, aangezien hij het met telekinese had kunnen doen. Maar de normale wereld was er nou eenmaal niet een gewend, dus buiten school kon hij zijn kunsten niet vertonen.