Computerlokaal.

Het computerlokaal is een groot lokaal met ongeveer 50 computers. Er is altijd een opzichter. Hij zorgt dat iedereen aan zinnige dingen werkt, en niet zomaar spelletjes speelt. Dit is een van de enige lokalen waar jongens en meisjes niet gescheiden hoeven te zitten. Je moet een reden hebben om in het computerlokaal te zitten en het is niet toegestaan er te veel te praten. Natuurlijk mag je een kort gesprek voeren, zolang dat maar op fluistertoon blijft. Doe je dat niet bestaat de kans dat je strafwerk moet schrijven, of niet meer in de computerruimte mag komen voor ongeveer een maand. Zo ook alle andere overtredingen, zoals computers met opzet kapot maken, kauwgom onder je stoel/ tafel plakken, zoiezo kauwgom kauwen en andere dingen die 'onacceptabel' gevonden worden door school.

new
-
Harriet zat al een tijdje in het computerlokaal te steunen op haar boekverslag. Engels was nooit haar beste vak geweest, maar boeken lezen daar had ze geen problemen mee. Het enige probleem was dat dit boek een vreselijk boek geweest was, niet om door te komen. Met haar ene hand steunend onder haar hoofd typte ze letter voor letter in met haar andere hand. Het was doodsaai.

Jeremy wandelde rustig het lokaal binnen en ging aan een computer zitten. Een voordeel van technologie als vak was het feit dat hij legaal in het computerlokaal kon doen wat hij echt leuk vond, hij ging een computer naast een meisje zitten die druk bezig was en begon de boel op te starten. Zijn computer werd inmiddels gelinkt aan een iPad en hij begon emt het schrijven van zijn programmering. De opdracht was erg simpel en leuk. Ze moesten emt techniek een bot bouwen. Hij liet zijn projectpartners, die er zelf ook genoeg verstand van hadden, aan het bouwen over, en hij schreef de programmering om het ding aan te sturen. Ze hadden zelf mogen bedenken wat ze voor het project zouden doen. Zij hadden voor dit ingewikkelde geval gekozen.

Harriet keek opzij naar een jongen die van alles begon uit te voeren op de computer. "Gaat alles goed?" in haar ogen zag het eruit alsof de computer binnen drie seconden het op zou geven omdat het helemaal gek leek te doen. Maarja dat was Harriet met haar geweldige verstand van techniek. Ze kon omgaan met een computer, maar daar bleef het bij. Zodra het vastliep had ze er genoeg van.

JJ glimlachte vrolijk naar haar. "Helemaal, ik ben een besturingsysteem voor een techniek project aan het schrijven. We doen onnodig ingewikkeld, maar we gaan dan ook voor een tien." Zei hij met een kleine grijns voor hij weer door ging met typen, af en toe kijkend naar zijn iPad die het draadlloze besutingssysteem van hun bot aan het downloaden was.

"Aha..." zei Harriet een soort van begrijpend. Hoewel het duidelijk was dat ze er net al teveel van snapte, zeker niet van de Ipad die nog aangesloten was op de computer, en de rare tekens die hij intikte op de pc. "Ik denk dat ik je geen succes mee hoef te wensen." dit bedoelde ze niet op een vervelende manier, maar hij leek zo zelfverzekerd en precies te weten wat hij moest doen, dat het gewoon lukte.

JJ dacht even over de opmerking na en glimlachte toen naar haar. De bijbehorende glimlach zei hem dat het niet gemeen was bedoeld. "Dank je denk ik?" Zei hij met een glimalch. "Ik ben trouwens Jeremy, al noemen sommigen me JJ." Zei hij met een glimalch. De gebruikelijke uitgestoken hand bleef afwezig. Zijn in witte handschoenen gestoken handen bleven bij het toetsenbord.

Harriet wachtte even op de hand die niet kwam, waardoor haar blk op de witte handschoenen viel. Ze kon niet begrijpen waarom hij die aanhad, had hij misschien last van smetvrees? Door haar verbazing over de handschoenen duurde het even voor zijzelf zich voorstelde. "Ehm ik ben Harriet." stelde ze zichzelf voor.

Jeremy volgde haar blik naar zijn handschoenen maar glimalchtte enkel. Hij had geen zin om zijn fobieën meteen in het gesprek op te brengen. Als ze ernaar vroeg zou hij het haar zeggen, maar anders niet. Hij was er niet echt schreeuwerig over. "Aangenaam kennis te maken, Harriet." Zei hij met een grote glimlach.

Harriet knikte "Insgelijks." toch kon ze haar blik niet van zijn handen houden, hoewel ze normaal gesproken haar nieuwsgierigheid wat meer onder stoelen en banken schoof. Ze had niks met andere te maken. "Is er wat mis met de computers hier?" ze liet haar stem voorzichtig klinken, omdat ze er niks vervelends mee bedoelde.

Jeremy keek naar zijn gehandschoende handen en zuchtte voor hij weer naar haar glimlachte. "Ik heb een aantal fobiën, waaronder aanraking." Zei hij op een vriendelijke toon. Na een jaar of 13 was hij er wel aan gewend geraakt, al bleef al het medelijden vervelend. "De handschoenen maken het verdraagzaam als ik bij andere mensen ben, zonder steek ik mijn handen continue in mijn zakken of zo. Daarom schudde ik je hand ook niet, fysiekcontact geeft me de rillingen." Zei hij met een glimalchje.

Harriet knikte even nadat ze erover nagedacht had, "Dat lijkt me behoorlijk vervelend." zei ze toen, ze wist niet wat het tactiest was. Harriet was sowieso niet zo handtastelijk dus hij had van haar niet zoveel te vrezen, zeker niet nu ze wist wat dat hij een fobie voor aanraking had. "Hoe doe je dat dan met gym vroeger?" toen ging het er vaak drukker aan toe dan nu.

Jeremy glimalchtte. "Ik hoef heel vaak niet mee te doen." zei hij vriendelijk. "Ik heb ook een erg groot deel van mijn leven op een privéschool gezeten waar ze daar geen probleem mee hadden, zolang mijn ouders maar betaalden. Hier hoef ik vaak niet mee te doen, en ik mag bij mijn uniform altijd mijn handschoenen dragen." Hij glimlachte naar haar.

Kelsey tikte hard op de toetsen van haar computer aan, haar laptop had het op een f andere manier begeven en nu was ze verdoemd tot een van deze trage dingen. Inplaats van huiswerk of iets dergelijks was ze bezg met haar blog aan het bijhouden voor al haar vriendinnen die nog steeds in de geweldige stad Los Angeles zaten, al dan niet in parijs of londen.

Alice liep het computerlokaal in en ging naast een meisje zitten dat er vreselijk populair en arrogant uitzag. Strak keek ze vooruit naar het beeldscherm en liet haar lange, zwarte haar als een soort gordijntje tussen hen invallen. Langzaam startte de computer op en ze tikte met haar nagels geïrriteerd op het toetsenbord.

Kelsey keek net eens opzij naar het meisje dat naast haar kwam zitten, het enige wat ze vanuit haar ooghoek was een waas zwarte haren de haar voor haar afschermde. Dat scheelde weer een hoop onnodig geklets. De mensen die hier rondlipen hadden toch zelden iets intressants te melden. Toch begon het meisje haar uiteindelijk te irriteren door het getik met haar nagels, "Kun je daarmee ophouden." het was geen vraag maar een eis terwijl ze opzj keek, "Dankjewel."

Alice zwaaide haar haren over haar schouder waardoor haar knappe, maar bleke gezicht zichtbaar werd. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze het meisje aan, 'Waarom zou ik?' vroeg ze terwijl ze gewoon door bleef tikken, alleen om Kelsey te irriteren. Toen keek ze weer terug naar het beeldscherm en zag dat het bureaublad opgestart was. Snel klikte ze internet aan en zette een paar tabbladen open. Youtube, e-mail en Daniëls blog, omdat ze daar gewoon soms voor de lol op keek, veel interessants schreef hij niet.

"Omdat je me irriteert." zei ze duidelijk geïrriteerd, maar haar ogen werden even afgeleid door de tabbladen die ze op haar scherm opende, de blog van daniël. Direct vroeg ze zich af wat zij met de zoon van de president moest. Kelseys blik bleef nog even kort op haar beeldscherm hangen voor ze wegkeek, "Dus houd ermee op, wil je."

Alice keek schamper naar het meisje. 'Nou je bent de koningin niet, jij kunt net zo goed gewoon weggaan' zei ze en ze glimlachte bij de woorden. Ja, ze was niet meer wie ze altijd geweest was, een stuk aardiger nu, maar als ze een hekel had aan iemand mocht die het weten ook. En ze hád een hekel aan Kelsey.

Kelsey snoof eventjes neerbuigend, wat een volk liep er op deze school rond, het was echt onvoorstelbaar hoe slecht mensen opgevoed waren, "Schat, ik was hier eerder, en je kut ook gewoon op een normale manier tikken, dan ben ik al tevreden hoor." ze schonk haar een overdreven lief glimlachje.

Alice antwoordde zonder Kelsey een blik waardig te keuren. 'Dat zegt toch helemaal niets'. Langzaam laadde haar inbox, vooral reclame, een mailtje van het weeshuis waar ze altijd "gewoond" had, voor een reünie of zo. 'En wat dat tikken betreft, als je zo reageert moet je begrijpen dat ik er juist mee doorga' glimlachte ze.

"Dus ze hebben je nooit manieren aangeleerd?" in haar stem was een scherp ondertoontje te horen, hoewel je dat alleen kon horen als je goed luisterde. Kelsey begon zelf ook te typen, maar niet zo lawaaierg als het andere meisje. Ze zou haar vrienden inlichten over wat voor achtelijke mensen er rondliepen op een schoola ls deze.