De wenteltrap

Alice keek naar hem op. Letterlijk en figuurlijk. Ze snapte niet hoe hij het in zijn wereld volhield. 'Ja dat klopt er zijn weinig mensen als ik. Maar dit misschien maar goed ook.' zei ze terwijl ze onbewust wat naar hem toe leunde. Hij was de eerste persoon in de hele wereld die haar deed denken dat iemand haar aardig vond, niet gek dus dat ze graag bij hem was. 'Het maakt mij niet zo veel uit, de enige plekken die ik weet waar je wat kunt drinken zijn de coffeeshops hier in de buurt, en ik heb aan mezelf gezworen daar nooit meer heen te gaan. Dus jij mag kiezen' zei ze op een toon alsof ze het weer besprak.

De glimlacht op het gezicht van Daniël werd iets minder, het was niet goed dat ze daar kwam, maar het was al goed dat ze had gezworen er niet meer te komen. Hij moest er niet over inzitten vond hij zelf. 'Ik weet nog wel een leuk plekje,' zei hij met een glimlach. HIj had een klein koffiebarretje in zijn hoofd wat nogal afgelegen lag, dat was belangrijk voor de pers want dan zouden ze hem niet zo snel vinden. Hij dacht dat Alice dat ook wel prettig zou vinden.

Alice die nog steeds naar zijn gezicht keek beet op haar lip, misschien had ze dat toch beter niet kunnen zeggen. 'Oké' antwoordde ze zachtjes terwijl ze naar haar voeten keek zodat ze niet van de trap af zou vallen, al dacht ze niet dat er veel kon gebeuren met Daniël in de buurt. Toen ze de grote deuren uitliepen kwam het zonlicht hen tegemoet. 'Het is mooi weer' mompelde ze als constatering.

Hij gaf haar een zacht kneepje in haar elleboog, ze moest er niet over inzitten dat ze het had gezegd en hij hoopte haar zo weer een beetje zekerheid te geven. Hij liep met haar mee naar buiten de zon in. Heerlijk. 'Het is inderdaad schitterend weer,' zei hij met een brede glimlach. Hij bedacht zich dat hij eigenlijk naar die afspraak moest, naja hij zag vanavond wel hoe dat was gelopen.

Alice glimlachte voorzichtig naar hem, hij was echt heel lief voor haar. Ze snapte alleen zijn motieven niet, waarom ging iemand als hij om met haar? Ze was niet bijzonder, of knap of heel lief of zo. 'Maar vertel me is, waarom doe je dit?' vroeg ze op een Alice manier, ze was brutaal genoeg om gewoon te vragen of zeggen wat ze voelde dus dat deed ze op dit moment ook gewoon.

Met een scheve glimlach keek hij haar aan. Hij beschouwde haar een beetje als een vriendin, als iemand die hem wilde kennen en niet de zoon van de president. Dat was nieuw voor hem, en prettig. Alleen wist hij niet hoe hij dat tegen haar kon zeggen. Uiteindelijk besloot hij dat hij het maar gewoon moest vertellen. 'Omdat jij me als een gewoon mens behandeld,' zei hij tegen haar. Dat was wat ze deed, al had ze het zelf misschien niet eens door.

Alice keek hem verrast aan. 'Maar zo gek is dat toch niet, ik wed dat er veel meer mensen zijn' zei ze met een lieve glimlach. Een glimlach die niet bij har paste, en ze wist ook niet waarom ze zo aardig was nu. Hij deed iets met haar. Vond ze hem leuk? Misschien wel, anders zou ze wel bang worden nu hij zo dichtbij kwam, maar dat was niet zo. Gelukkig ging het gesprek niet over haar, dat vond ze vervelend. Ze had in de jaren hier op Malory geleerd hoe je het gesprek van je af kon keren.

Met een schuin hoofd keek hij haar weer aan. 'Je hebt echt niet door hoe bijzonder dat is, of wel?' vroeg hij haar toen. Ze onderschatte zichzelf vond hij, ze was echt bijzonder. Er waren maar weinig mensen die hem zo behandelde zoals zij dat deed. Het was prettig om dat ook eens mee te maken. 'Jij bent bijzonder, dat moet je altijd onthouden,' zei hij toen tegen haar. Dat moest ze onthouden van hem.

Alice voelde zich warm worden van binnen en sloeg haar blik neer. 'Dat zal wel meevallen' zei ze zo zachtjes dat hij het waarschijnlijk niet eens kon verstaan. Waarom zei hij dit tegen haar, en was het raar dat ze er hoop van kreeg. Misschien vond hij haar wel leuk. Vond zij hem leuk? Het was zo moeilijk te zeggen en ze werd er gek van in haar hoofd.

Carl zat op de trap en bladerde zijn boek door. Zijn tekeningen sprongen inmiddels van de pagina's, hij had ze afgewerkt en het waren nu net foto's. Er stonden alleen fantasiewezens op, elfjes, die Carl in en rond de school vond. Hij probeerde het boek rustig door te lezen, maar Joey, de denkbeeldige kangoeroe, en Blub, de denkbeeldige vis, gleden steeds van hetzelfde stukje trapleuning naar beneden, waarbij ze luid krijsten van plezier. Carl had al gevraagd of het wat zachter kon, maar daar luisterden ze niet echt naar.

Alison hoorde het geluid van haar kleine hakjes weerkaatst worden door de muren. Geen gebruikelijk geroezemoes van haar medeleerlingen om het te overstemmen, geen enkel geluid. Ze kreeg het gevoel dat ze mijlenver van de bewoonde wereld was. Oké, gaf ze aan zichzelf toe, ik weet de weg dus níet. Waar moest ze nu weer heen? Alison bleef verder lopen, en plots zag ze iets... iemand! Ze was gered!

Carl keek op toen hij nog meer beweging opmerkte. "Hallo," zei hij en daarna keek hij verder in zijn boek. De sierlijke letters gaven elke bladzijde iets golvends, terwijl ze vertelden over de verschillende elfensoorten. Hij keek net naar de rotselfjes, vleuggellame, grauwe elfjes die in een soort van dierenvellen rondliepen. In deze omgeving waren ze vooral te vinden in de buurt van de kliffen.

'Hallo,' antwoordde Alison, niet van harte. Wie was die jongen, die hier in z'n uppie in een verlaten deel van de school zat? Kon nooit een al te sociale gast zijn. Maar ja, hij was Alisons redding, ze mocht best een beetje positief zijn. 'Ik, eh.. Ik ben verdwaald. Weet je misschien hoe ik ergens kom waar.. mensen zijn? Niet dat jij geen mens bent, trouwens, maar meerdere mensen. Je snapt me wel.' Ze glimlachte liefjes.

"Terug naar beneden, dan kom je vanzelf op de begane grond," zei Carl glimlachend. "Of verder naar boven, tot je bij de deuren naar de slaapkamers komt." Als het goed is kwam dat meisje hier iedere avond, want aan het eind van deze trap vond je de slaapzalen. Maar ja, niet iedereen was even slim of had een even goed geheugen. Carl zag fantasiewezens die er niet waren, dus wat had hij te mopperen.

'Oké, bedankt!' En als Alison niet zoveel tijd met haar oma Rose had doorgebracht, zou ze gewoon zijn weggelopen. Maar ze was nog wel een béétje beleefd, en bovendien nieuwsgierig naar het tekenblok dat ze had gezien. 'Dus.. wat teken je?' Vroeg ze.

"Niets, het is een boek dat ik doorblader," zei Carl op een toon waaruit bleek dat hij het raar vond dat het haar niet was opgevallen. Hij keek even naar het meisje en bladerde toen onverstoorbaar verder. Hij werd altijd in beslag genomen in zijn tekeningen. Voor hem waren het beelden uit zijn wereld en hij werd er altijd ingezogen.

'Oh,' zei Alison. 'Oh, oké.' En ze besloot dat dit wel genoeg ongemakkelijkheid was geweest voor vandaag. 'Ik ga maar eens,' meldde ze met een haast opgeluchte glimlach. Dit was niet haar 'type' mens om mee te praten. Of was zij er niet sociaal genoeg voor? Zou ze niet met iedereen goed om moeten kunnen gaan? Niet vandaag, besloot Alison terwijl ze zich omdraaide en wegliep.

"Oké, tot ziens," zei Carl en daarna begon hij te lachen om de tekeningen op de bladzijden waar hij nu aankwam. Het waren de onzinelfjes, de elfjes uit het onzinlokaal, die hem altijd aan het lachen maakten. Ze zagen er gewoon onzinnig uit, hadden geen regelmaat of iets dat in elk exemplaar terugkwam en ze haalden de raarste streken uit.