De wenteltrap

Deze trap is een echte ouderwetse wenteltrap, hij word nauwelijks meer gebruikt omdat hij te smal en te onhandig is om met vele tegelijk op te lopen. Het is in oude stijl gebouwd en lijd van een smalle gang bij het einde van de studeerkamers omhoog naar de slaapzalen, maar bijna niemand weet dat die bestaat omdat deze goed verborgen opgesteld staat. Er is ook geen licht, behalve het licht dat via kleine raampjes naar binnen schijnt.

Oliver zat ergens op het midden van de wenteltrap en leunde met zijn hoofd tegen de leuning aan. Hij was van plan geweest gewoon even te gaan zitten, heel even te kijken naar de weinige mensen die langskwamen. Natuurlijk was dit een ongelofelijk stom idee geweest aangezien hij nu bijna in slaap viel. Het was in sommige opzichten ook de perfecte plek. Op het feit dat hij op een trap zat waar je ook vanaf kon vallen na dan. Er kwam bijna niemand, er was geen licht dat hem in de ogen scheen en de leuning zat precies op de goede plek zodat hij zijn hoofd er goed tegen aan kon leggen. Maar al die voordelen vielen weer weg omdat hij als hij echt in slaap zou vallen waarschijnlijk al snel de trap af zou vallen.

Harriet had deze trap al een tijdje terug ontdekt, het was de perfecte trap als je dreigde te laat te komen, of als je geen zin had in de drukke trappengangen in de rest van de school. Bijna geruisloos op haar zwarte schoenen die door de school verplicht waren gesteld liep ze over de traptreden. Af en toe kneep ze haar ogen even samen om wat te kunnen zien in het donker, iets wat verstandig was, want daardoor zag ze een jongen midden op de trap zitten, waar e ander overheen gevallen was.

nieuw
-
Julia had geen zin om naar de slaapzalen te lopen, daarom liep ze op een slakkentempo de trap op. Ze voelde zich slecht, zoals wel vaker de laatste tijd, hier was niemand die het op kon opmerken dus had ze haar masker even van haar gezicht laten glijden.

Ryan lag op zijn rug op een trede van de trap, diep in gedachten. Om hem heen zweefden een aantal potloden en gummen. Op die manier dacht hij beter na, al moest je hem niet vragen waarom. Af en toe liet hij een harde zucht horen, maar door de wentel in de trap kwam dat geluid niet ver. Door een klein raampje naast zich zag hij dat de zon langzaam onderging. Het werd bijna tijd om naar de slaapzaal te gaan, maar hij wilde het liefst zo lang mogelijk hier blijven liggen.

Julia versteende toen ze bijna boven was, maar er een jongen op de trap leek te liggen. Het duurde net lang voor ze doorhad wie het was. Direct verscheen er een kwade uitdrukking op haar gezicht. Ze was nog niet vergeten was hij haar had aangedaan na die wedstrijd die zo geweldig had moeten eindigen. Haar blik ging naar de zwevende voorwerpen, iest wat haar nog kwader deed maken. Dat was iets wat ze ook al niet kon, haar krachten waren nog steeds niet openbaard. Langzaam liep ze verder en greep ze een paar potloden uit de lucht en liet deze op Ryan vallen.

Ryan keek Julia kwaad aan. "Waarom?" vroeg hij geïrriteerd. Natuurlijk wist hij het antwoord wel, maar hij had geen zin om dat toe te geven. Hij liet de potloden Julia aanvallen, hij mikte expres niet op haar gezicht, en liep naar boven. Hij had nu geen zin in een confrontatie. Dan was de rumoerige leerlingslaapkamer van de eenentwintigjarige jongens zelfs beter. Zelfs daar kon hij nadenken.

"Dat weet je best." gromde ze, ze wilde er nog een paar uit de lucht pakken, maar wat was niet mogelijk omdat hij ze op haar afstuurde. "au." ontsnapte er uit haar mond toen er enkele scherpte punten n haar armen en benen terecht kwamen. Voor haar was het afweren met haar krachten onmogelijk, iets wat hij niet hoefde te weten, maar waarschjnlijk wel duidelijk werd door haar reactie. "arrogante zak." riep ze achter hem aan.

Ryan draaide zich om. Voor hij begon te praten liet hij de drie treden onder zich verdwijnen. Ze waren alleen onzichtbaar, maar dat wist Julia niet. Hij ging zitten en keek het meisje aan. "Waarom zou ik een arrogante zak zijn?" vroeg hij. "Wees maar gewoon eerlijk." Hij wilde weten hoe mensen over hem dachten en daarvoor moest hij dat echt van iedereen die hij kende weten. Althans, de mensen met wie hij de laatste tijd 'omging'. Op het moment had hij dat nodig om zijn gedachten en zichzelf op een rijtje te zetten,

Julia keek naar de tredes die voor haar voeten verdween, van die spreuk had ze wel eens gehoord, maar zelf was ze nog lang niet zo ver omdat onder de knie te kunnen krijgen. Maarja het enige wat ze met haar krachten kon was wat simpele spreuken, niet echt leuk om dan op zo'n school rond te wandelen. "Wat denk je zelf." ze keek hem spottend aan, het masker was weer volkomen terug op haar gezicht.

"Voor jou misschien omdat ik niet echt aardig ben geweest," zei Ryan. "En waarom ben ik dan een arrogante zak?" Hij keek het meisje serieus aan en zuchtte even. Eigenlijk wilde hij dit gesprek niet voeren. Hij stond op en draaide zich om, om verder naar boven te lopen. De treden verschenen weer, Ryan had geen zin om nog 'irritant' te zijn vandaag.

Julia kon niet begrijpen hoe weinig zelfkennis een mens wel niet kon hebben. "Kijk eens naar je zelf, dan word je het geljk duidelijk." haar gedachtes gingen even terug naar de keer dat hij daar bij het atletiek veld had gestaan, de enige belediging naar de andere had geroepen, niet wetend hoe kwetsend die waren voor haar. Niet dat ze dat had laten merken, maar zoiets deed je gewoon niet.

Als Ryan naar zichzelf keek, zag hij zichzelf. De jongen die graag met mensen dolde, een atletiekteam om zich heen had waarmee hij even close was als met normale familie en verder de grappen over uiterlijk die hij met hen maakte. Al was hij de laatste tijd af en toe een beetje onzeker, maar hij wist niet waardoor. Normaal zou hij weer omgedraaid zijn, maar hij bleef rustig doorlopen, wachtend op de deur naar de slaapkamers.

Julia liep achter hem aan, aangezien ze toch naar boven moest en haar woede nog niet bepaald getemperd was. "Jij bent echt gek n je hoofd hé, je kunt niet zonder mensen beledigen, gooit zonder enige reden water over mensen heen. Er is echt wat ernstig mis met jouw." gromde ze terwijl ze in grote passen achter hem aanbeende.

Ryan draaide zich kwaad om. "Luister, ik ben misschien wat te ver gegaan," zei hij. "Maar het is inmiddels wel duidelijk dat wij elkaar niet mogen. Dus wees alsjeblieft slim en ga gewoon geen gesprek meer met me aan. Negeer me maar." Hij draaide zich weer om en liep naar de deur richting zijn slaapzaal. Zonder nog iets te zeggen liep hij naar binnen, weg van dit meisje.

Alice liep van de trap af. Ze zag er een stuk beter uit dan een paar dagen geleden. De wallen waren al bijna verdwenen en haar gezicht was minder bleek. Sinds haar gesprek met Daniël had ze zichzelf een beetje opgepakt, maar ze voelde zich slechter dan ooit. het groepje vrienden dat ze gehad had liet haar nu in de steek dus ze was volledig alleen. Toch deed ze alsof het haar niks kon schelen en paradeerde met een arrogant gezicht door de school. Ze kwam net uit de les en droeg dus haar schooluniform dat haar goed stond, al zou ze dat zelf nooit toegeven.

Daniël had haast, hij snelde de trap aan. Zijn schooluniform sierde zijn lichaam nog, alleen dat moest snel plaats gaan maken voor een net pak omdat hij een vergadering had. Dit was echt lastig en onmogelijk in gepland, maar oke het moest maar. Dus hij moest haast maken. Hij botste tegen iemand op. 'Sorry,' zei hij terwijl hij bleef staan. Hij keek kort naar het meisje, die kende hij. Alice. 'Sorry, gaat het?' vroeg hij haar toen. Hij vergat zijn vergadering gewoon eventjes, Alice was toch echt belangrijker. Hi jwist niet sinds wanneer hij dat was gaan denken maar oke.

Alice viel bijna om toen iemand tegen har op botste en moest zich aan Daniëls arm vastgrijpen om niet om te vallen. Op het moment dat ze zijn gezicht zag glimlachte ze. 'Oh, maakt niet uit' zei ze terwijl ze snel zijn arm losliet. Eigenlijk had ze geen probleem gehad met de aanraking, ze liet hem alleen los omdat hij het misschien niet fijn vond. 'Hoe gaat het?' vroeg ze, niet uit beleefdheid maar gewoon omdat ze het zich echt afvroeg.

Weer glimlachte Daniël, hij glimlachte de laatste tijd steeds meer. Hij had het niet erg gevonden dat ze hem had aangeraakt, het was geen vervelende aanraking. 'Het gaat goed, beetje druk maar dat is niets nieuws,' zei hij met een glimlach tegen haar. 'En met jou?' vroeg hij haar toen, ook hij was oprecht geïnteresseerd.

Alice zag zijn glimlach en trok daaruit de conclusie dat hij het niet erg gevonden moest hebben. Daarbij kreeg ze een warm gevoel van binnen en wendde haar blik af. 'vervelend' zei ze, en dat meende ze. 'Met mij gaat het wel goed, beetje alleen' dit zei ze iets zachter, hij zou het toch niet heel erg interessant vinden.

Daniël merkte dat hij een steek in zijn hart voelde toen ze zei dat ze zich alleen voelde. 'Heb je zin om iets te gaan drinken?' vroeg hij toen. 'Ik hou jou graag gezelschap,' zei hij daarna. Dat was waar, het was prettig om bij Alice te zijn. Zij beschouwde hem tenminste als een normaal persoon, ze was iemand die normaal met hem kon spreken. Zonder telkens dingen achter te houden omdat het verkeerd kon vallen.

Alice keek hem verward aan en glimlachte toen een beetje onzeker. 'Ja hoor, maar had je het niet druk?' vroeg ze voorzichtig en ze leunde tegen de reling aan. Ze vond Daniël aardig, en ze voelde meer maar dat wist ze zelf niet. Dat kon misschien ook niet, daar kende ze hem veel te kort voor. Met haar hand kamde ze door haar lange zwarte haar dat tot halverwege haar rug kwam en keek hem afwachtend aan.

Daniël keek haar lief aan. 'Eigenlijk wel ja, maar ze kunnen wel een keertje zonder mij. Op dit moment ben jij belangrijker,' zei hij met een glimlach. Hij hield zijn arm zo dat ze haar arm er doorheen kon steken om verder de trap af te kunnen lopen. Het maakte hem niets uit wat de mensen ervan zouden denken, het ging nu eventjes om Alice.

Alice keek hem met grote ogen aan. Nog nooit was een jongen zo lief geweest, ze was gewend aan ruwe jongens die je opzij duwden en dingen deden die je niet wilde. Voorzichtig stak ze haar arm door die van hem en glimlachte. 'Dat is echt heel aardig' zei ze oprecht terwijl ze de trap afliepen. 'Maar voel jij je nooit alleen? Dat zou ik wel denken als ik jou was'.

Daniël knikte, hij was op dit moment vrolijk maar haar woorden zeiden precies wat hij soms voelde. 'Af en toe inderdaad wel, ondanks dat ik altijd omringt ben door mensen zijn er maar weinig die normaal met me praten. Mensen zoals jij zijn er maar weinig,' zei hij tegen haar. 'Waar wil je heen?' vroeg hij haar toen. Het maakte hem niet uit, alles waar zij gelukkig en vrolijk van zou worden.