Slaapzaal - Jongens, leerjaar 9

De slaapzaal: Een grote zaal dat ver in de lengte doorloopt om genoeg bedden te huisvesten. De bedden staan tegenover elkaar met een breed gangpad er tussen. Tussen de bedden is ongeveer 3 meter ruimte. Naast elk bed staat een kledingkast en een nachtkastje voor persoonlijke bezittingen. Boven het bed hangt een prikbord voor foto’s ook hangt er een boekenplank voor eventuele schoolboeken die je hier wilt opslaan.
Waardevolle spullen kun je inleveren bij de Matrone zodat ze in een kluis opgeslagen worden. Bij de Matrone worden ook de mobieltjes ingeleverd elke zondagavond en krijg je vrijdagmiddag terug. Een Matrone is de vrouw die zorgt voor de leerlingen op de slaapkamers, ze heeft huis tuin en keukenmiddeltjes tegen verkoudheid en houd de voorraden in de gaten. Ook is zij degene die de spullen wast. Je kan haar als een soort moeder zien.

Tijden waarop het licht uitgaat door de weeks:

Jaar 1: 20:30
Jaar 2: 20:45
Jaar 3: 21:30
Jaar 4: 22:00
Jaar 5: 22:00
Jaar 6: 22:15
Jaar 7: 22:30
Jaar 8: 22:30
Jaar 9: 22:45
Jaar 10: 23:00

In het weekend, dat houd in vrijdag en zaterdag avond, gaat het licht een uur later uit.

Regels: Houd de slaapzaal netjes, zorg ervoor dat je kleding in orde blijft. Als het kapot is moet je het zelf maken.

Ryan lag op zijn bed een boek te lezen. Dat zag je niet vaak, maar eens in de zoveel tijd moest het voor school. De bedden om hem heen oogden nogal rommelig, vooral omdat ze dichter bij elkaar stonden dan de rest. Jim en Matt verschoven gewoon hun bedden, om dichter bij Ryan te liggen. Hun vriendschap maakte het mogelijk dat hier leuke dingen gedaan worden 's nachts. Zoals het tekenen op andermans gezicht. Maar nu lag Ryan alleen, met een boek, een zak chips en een oortje in, waar Je ne sais pas van Joyce Jonathan werd afgespeeld.

nee jorn nee, jongens als Ryan luisteren geen liedjes als je ne sais pas X)
~~
Jay stapte de slaapzaal binnen terwijl hij bezig was met over zijn slapen te wrijven. Hij had barstende koppijn, vond je het raar als je de hele dag naast de stemmen en geluiden ook nog eens alle gedachten van mensen hoorde. Hij was er in ieder geval aardig chagrijnig door geworden en in de les tegen de leraar uitgevallen toen die hem ervan beschuldigde niet op te letten, en dat was er niet zo zacht aan toegegaan. Hij was er daarom ook uitgestuurd en had toen ook helemaal geen zin meer om naar de lessen te gaan. Misschien zou het hem goed doen als hij even ging liggen. Daarom liep hij ook naar zijn bed zonder te letten op anderen die er eventueel zouden zijn. Hij schopte zijn schoenen uit en trok het schooljasje uit waarna hij op zijn buik op het matras ging liggen.

Ryan wel, want Ryan is een idioot.

Ryan keek op toen hij een plof hoorde. "Hoi Jay," zei hij toen hij de jongen een paar bedden verderop zag liggen. "Zware dag gehad?" Hij legde het boek weg, het was toch saai, en trok zijn oortje uit. Daarna keek hij op zijn horloge om te zien hoe laat het was. Nog een uur voor het eten. Dat uur moest hij beter gaan spenderen dan door een saai boek te lezen. Verveeld keek hij uit het raam. Waarom was het nou geen trainingsdag?

was even vergeten dat ik hier een meet had :3
~~
Jay draaide zijn hoofd in de richting van de stem en keek even naar Ryan voor hij zich stug op zijn zij draaide met zijn rug naar Ryan toe. ' Hmm.' Mompelde hij chagrijnig wat waarschijnlijk wel uitleg zou geven. Hij had nu echt geen zin om met iemand te praten, zeker niet als het Ryan was. Hij mocht hem niet zo erg, al kende hij Ryan ook niet eens zo goed. Maarja, Jay had wel vaker vooroordelen over mensen.

Geeft niet

"Ja dus," zei Ryan lachend. Hij kende Jay eigenlijk niet zo goed, maar nu was hij gewoon op zoek naar tijdverdrijf. En dat kon altijd verdreven worden door met iemand te praten. Hij liep naar Jay toe en legde zijn hand op zijn hoofd, om te kijken of hij de hoofdpijn weg kon halen. Het was best duidelijk geweest dat Jay daarmee te kampen had.

Jay wilde Ryan het liefst gewoon slaan toen die lachte. Hij was nog steeds pissed door wat er net gebeurd was en eigenlijk door wat niet had mogen gebeuren. Waar had hij anders al die therapieen en medicijnen voor? Hij stond dan ook op het punt om Ryan's hand weg te slaan toen hij voelde dat de druk op zijn hoofd iets lichter werd. Zijn schouders ontspande zich wat meer, maar na een paar seconden sloeg hij de hand alsnog weg. Hij had geen sympathie nodig van anderen, hij kon heel goed voor zichzelf zorgen.

Ryan haalde zijn schouders op en liep terug naar zijn eigen bed. "Dan niet," zei hij. Was hij een keer aardig voor iemand, was het weer niet goed. Met een zucht liet hij zich op zijn eigen bed vallen. Hij keek naar het boek naast zich. Het verhaal was gebaseerd op een Griekse mythe, alsof dat hem wat interesseerde. "Waarom mocht ik niet helpen?' vroeg hij maar, want hij had geen zin om het boek te pakken.

Jay balde zijn hand tot een vuist en ging overeind zitten tegelijkertijd zich omdraaiend naar Ryan. 'Heb je nou echt niet door dat ik wil slapen of ben je gewoon zo'n irritante klootzak?' Zei hij met een woedende blik op hem. Hij kon dit nu echt even niet hebben, ook al deed Ryan niks.

"Nee, dat had ik niet door," zei Ryan. "En het had me ook onlogisch geleken, aangezien we nog moeten eten." Hij sloeg nooit een maaltijd over, dus kon hij zich ook niet voorstellen dat een ander dat zou doen. Trouwens, Jay had ook wel een beetje overdreven gereageerd. Hij wist wel dat zijn krachten zich aan het openbaren waren, wat eigenlijk best wel laat was, maar om dat zo op iedereen af te reageren.

Jay zuchtte en verborg zijn gezicht in zijn handen waarmee hij over zijn gezicht wreef. Frustratie stroomde door hem heen en hij ging met zijn handen machteloos door zijn haren. Hij wilde niet zo doen tegen Ryan, tegen iedereen, echt niet, maar hij kreeg het gewoon niet voor elkaar. Misschien moest hij maar weer de zwaardere medicatie gaan nemen, al hadden ze het pas verminderd, omdat ze vonden dat Jay het goed deed.

"Geeft niet joh," zei Ryan toen het leek alsof Jay baalde van hoe hij net had gereageerd. "Die periode heeft iedereen hier op school gehad." Hijzelf had hem wel nog voor school gehad en het was al afgelopen toen hij op school kwam. N u vroeg hij zich af op hij thuis ook niet te genieten was geweest.

Jay keek op naar Ryan met een ijzige blik. Hij wilde niet naar hem uitvallen, hij mocht het niet, maar hij deed het toch. 'Ga nou niet doen alsof je mij snapt, want dat doe je niet!' Snauwde hij naar Ryan. Het kon niet dat Ryan van zijn problemen, naast de openbaring van zijn krachten, afwist. Dat wist niemand, behalve Kira, zijn (pleeg)familie, het schoolhoofd en de nodige mensen die Jay hielpen, de therapeut en doktor enz. Dat waren al meer dan genoeg mensen, dus hij was ook niet van plan iemand anders erover te vertellen.

"Oh, sorry hoor," zei Ryan. "Je hebt zeker nog meer hoofdpijn die weg moet?" Hij keek hem vragend aan, want hij had geen zin om op te staan en weg te lopen, zo iemand was hij niet, maar hij had ook geen zin om dit aan te horen. Met een zucht keerde hij zich toch maar terug in zijn boek, misschien was dat beter dan dit. Het was alleen, de gedachte aan lezen op zichzelf, hij had er een hekel aan.

Jay keek met een vreemde blik naar Ryan. 'Niet alleen hoofdpijn.' Mompelde hij waarna hij zijn hoofd weer op het kussen liet vallen. Nee het was zeker niet alleen de hoofdpijn die hij kwijt wilde, ook de woede mocht van hem wel weg. Hij draaide zich naar zijn nachtkastje en trok één van de laatjes open. Zijn hand ging zoekend door het ding voor hij de strip vond die hij zocht. Het ding was al halfleeg en hij drukte er nog één van de pilletjes uit om die in zijn mond te gooien en met enige moeite door te slikken. Hij hoopte maar dat het kalmeringsmiddel snel ging werken.

Kennelijk was er meer met Jay aan de hand dan Ryan kon bedenken. Ook al kende hij Jay niet goed en klikte het niet zo geweldig tussen hen, iets in hem was bezorgd. Zo gedroeg hij zich ook in zijn eigen team. Misschien kwam het wel doordat Jay ook een echte sporter was, daar had Ryan altijd meer respect voor. Hij besloot toch maar niet door te vragen naar wat er dan nog meer weg moest, maar zijn nieuwsgierigheid werd wel gewekt.