Slaapzaal - Jongens, leerjaar 6

De slaapzaal: Een grote zaal dat ver in de lengte doorloopt om genoeg bedden te huisvesten. De bedden staan tegenover elkaar met een breed gangpad er tussen. Tussen de bedden is ongeveer 3 meter ruimte. Naast elk bed staat een kledingkast en een nachtkastje voor persoonlijke bezittingen. Boven het bed hangt een prikbord voor foto’s ook hangt er een boekenplank voor eventuele schoolboeken die je hier wilt opslaan.
Waardevolle spullen kun je inleveren bij de Matrone zodat ze in een kluis opgeslagen worden. Bij de Matrone worden ook de mobieltjes ingeleverd elke zondagavond en krijg je vrijdagmiddag terug. Een Matrone is de vrouw die zorgt voor de leerlingen op de slaapkamers, ze heeft huis tuin en keukenmiddeltjes tegen verkoudheid en houd de voorraden in de gaten. Ook is zij degene die de spullen wast. Je kan haar als een soort moeder zien.

Tijden waarop het licht uitgaat door de weeks:

Jaar 1: 20:30
Jaar 2: 20:45
Jaar 3: 21:30
Jaar 4: 22:00
Jaar 5: 22:00
Jaar 6: 22:15
Jaar 7: 22:30
Jaar 8: 22:30
Jaar 9: 22:45
Jaar 10: 23:00

In het weekend, dat houd in vrijdag en zaterdag avond, gaat het licht een uur later uit.

Regels: Houd de slaapzaal netjes, zorg ervoor dat je kleding in orde blijft. Als het kapot is moet je het zelf maken.

Coco stapte de slaapzaal binnen met nog steeds zijn arm om Brendon's middel geslagen. Tot zijn opluchting was er niemand anders, het was dan ook nog maar net middag. Nu moest hij ervoor zorgen dat hij Brendon in zijn bed kreeg, zonder dat hij met hem erin zou moeten duiken. Iets wat nog best eens een hele opgave zou kunnen worden, dacht hij. 'Wat is jouw bed?' Vroeg hij de jongen terwijl hij een stukje verder de zaal in liep.

Brendon schudde zijn hoofd 'Sssttt...' zei hij en ging voor Coco staan om hem vervolgens achterwaards en al zoenend naar zijn bed te trekken, zwaar door zijn neus ademend en met tranen die over zijn wangen liepen. Niets kon hem meer schelen en dit leek het enige waar hij nog een beetje plezier in zou kunnen hebben.

Coco werd verrast door de kus en na even twijfelen, ging hij er in mee. Toch legde hij zich niet helemaal in de zoen, zoals hij normaal deed als hij op het punt stond om met Brendon in bed te duiken. Nee, zijn lippen waren wat terughoudender, wetend dat hij het zometeen moest afbreken. Opgelaten liep hij met Brendon mee naar het bed terwijl hij wat met diens haar speelde.

Brendon haalde zijn lippen los van die van Coco om met vreemde uithalen van het ingehouden huilen aan zijn broek te sleutelen. 'Jeremy!' schreeuwde hij bijna met een lange uithaal en zijn hoofd in zijn nek gegooid waarna hij Coco weer zoende.

Om eerlijk te zijn, vond Coco deze Brendon helemaal niet zo leuk, zelfs een beetje eng. Een rilling trok dan ook over zijn rug bij de kreet en na even teruggezoend te hebben, trok hij zijn lippen los van Brendon's. 'Brendon... ik denk toch dat het beter is als je gewoon even gaat liggen.' Zei hij zacht waarbij hij de jongen wel indringend aankeek. Hij wilde niet dat Brendon zich afgewezen zou voelen, hij wilde dat Brendon begreep dat hij wel wilde, maar niet op deze manier.

Brendon schudde hevig zijn hoofd, zijn ogen en gezicht waren helemaal rood en nat en hij haalde schokkerig adem, 'Ga niet weer weg, Jer, ik zou lief zijn dit keer...' mompelde hij vreselijk verward, alles waar hij aan kon denken van Jeremy en hij leek zelfs vergeten te zijn wie Coco was. 'Kom dan op zijn minst bij me liggen, alsjeblieft, alsjeblieeeft.' de laatste lettergreep werd een volgende uithaal toen hij zich op het bed liet vallen.

De aanblik van de verwarde jongen deed hem smelten, maar tegelijkertijd jaagde het hem ook angst aan. Coco beet weer op zijn lip en zuchtte zacht. Hij wist wel dat deze hele toestand niet zijn schuld was, misschien deels, maar hoe voelde zich in ieder geval wel schuldig. Hij kon Brendon nu toch moeilijk alleen achterlaten. 'Oké, maar alleen liggen, geen geintjes.' Zei hij misschien wat streng, maar hij wilde duidelijk zijn. Brendon moest niet denken dat hij het alsnog wel toe zou laten zodra ze in bed lagen. 'Kom ik help je.' Zei hij met een klein glimlachje, waarna hij door zijn knieën ging om Brendon's schoenen uit te doen. Ook hielp hij hem uit zijn broek, maar besloot zijn shirt maar aan te laten en anders moest hij het zelf doen. Na zich ook van zijn eigen schoenen ontdaan te hebben, ging hij naast Brendon zitten en sloeg voorzichtig zijn armen om hem heen. Terwijl hij de jongen zachtjes suste, kuste hij de betraande wangen.

Brendon keek verward naar Coco, geen geintjes? Wat betekende dat nou weer... Ergens wist hij het wel, maar hij wilde het niet weten. "Ik begrijp je niet....' mompelde hij op een toon die duidelijk maakte dat hij dat wel deed. Voorzichtig kroop hij dichter tegen Coco aan. 'Laat me afmaken waar ik mee bezig was...'zei hij en hij begon weer aan Coco's broek te frutselen. Het was hem duidelijk dat dit niet de bedoeling was, maar hij wilde het zo graag en zou er alles aan doen om de jongen over te halen.

Coco keek lichtelijk geirriteerd naar Brendon en pakte zijn handen om die bij zijn broek weg te trekken. ' Nee Brendon, een andere keer, als je.. weer nuchter bent.' Zei hij weer streng met dit keer een indringende blik erbij. Het was zo, Brendon was dronken... niet van liefde, maar van liefdesverdriet. Hij duwde Brendon achterover op het bed en zei terwijl hij over hem heen gebogen zat:' Ga nou maar eerst slapen, ik blijf hier, dat beloof ik.' Hij glimlachte lichtjes en liet zich zakken om naast Brendon te gaan liggen zonder hem al te veel aan te raken, zover dat ging in het kleine bed.

Brendon lachtte humorloos, 'Maar ik heb helemaal niets op? Maar jij bent de baas...' zei hij en hij zuchtte. 'Als je het maar niet al te lang uitsteld, dan wordt ik een stuk minder aardig...'zei hij een beetje geirriteerd en hij begon mompelend te draaien opzoek naar de goede slaaphouding. 'Mag ik je wel knuffelen?'vroeg hij, bang voor het antwoord.

Coco's gezicht vertrok even bij de woorden, maar hij negeerde ze verder. Alsof hij het leuk vond om Brendon zo te weigeren. Hij had het ook niet kunnen doen, maar het was voor diens bestwil, toch? Even aarzelde hij bij de vraag, maar knikte al snel en sloeg zelf zijn armen al om de ander heen waarbij hij dicht tegen hem aan ging liggen. Misschien deed hij het ook wel om duidelijk te maken dat hij Brendon helemaal niet af wilde wijzen. Het was lastig, omdat hij het niet fout wilde doen, maar hij wist ook niet zeker of het niet doen, goed of fout was.

Brendon begon langzaam te kalmeren en steeeds minder luid te huilen. 'Coco...' zei hij, na zo een tijdje te hebben gelegen met zijn ogen dicht. Hij hasd de hele tijd geweten dat hij niet Jeremy was, maar nu scheen het pas bij hem op te komen. 'Jij laat me niet ook in de steek... Toch?' vroeg hij erg rustig voor hoe hij hiervoor gepraat had.

Coco was begonnen door zijn haren te strelen en stopte daar even mee bij Brendon's woorden. Met een glimlachje drukte hij een kus op zijn voorhoofd en drukte Brendon even tegen zich aan. ' Natuurlijk doe ik dat niet.' Zei hij waarbij hij de jongen even aankeek om te laten zien dat hij het meende. Hij drukte kort zijn lippen op die van Brendon waarna hij hem weer aankeek. ' Gaat het weer een beetje?'

Brendon glimlachte, 'Dankjewel... Want ik denk dat ik je meer nodig ga hebben dan anders... Ookal hebben we natuurlijk nog steeds een afspraak.' dat laatste voegde hij er vlot aan toe. Hij knikte voorzichtig en bijna onmerkbaar, 'Ik denk het... Ik weet het niet want ik voel me nog steeds vreselijk, maar ik weet ten minste weer waar ik met wie ben...' zei hij zacht en hij begon zoals hij wel vaker deed aan het uiteinde van Coco's mouw te frutselen.

Coco glimlachte lief en liet zijn hand die eerst in Brendon's haar had gezeten, langzaam naar beneden glijden, langs zijn nek over zijn ruggegraat tot hij hem net iets boven zijn achterwerk stil liet liggen. ' Mooizo.' Klonk er zacht op een ietwat hese toon. ' Denk je dat we dan door kunnen met wat je net zo graag wilde?' Zijn hand gleed het laatste stukje naar beneden en kneep zacht in Brendon's kont.

Brendon begon zacht te giechelen en hij knikte, 'Graag zelfs... ' zei hij en hij schoof wat verder naar boven zodat hij Coco beter kon zoenen, wat hij dan ook meteen niet al te bescheiden deed. Hij wist zowat zeker dat hij weer zou gaan huilen, omdat hij dat nu al bijna deed aangezien het nog niet helemaal beter mt hem ging, maar die informatie hield hij voor zichzelf. Coco kwam er vanzlf achter.

Coco grijnsde en begon hem vurig terug te zoenen. Hij drukte Brendon's onderlichaam tegen zich aan en rolde hem op zijn rug, waarop hij bovenop kwam te liggen. Vol overgave ging hij gewoon door met zoenen, tot hij de lippen even liet gaan en overeind ging zitten. Zijn knieën trok hij onder zich, zodat hij daarop kon steunen, maar nu was veel van zijn gewicht gedrukt op Brendon's kruis waar hij op zat. 'Vandaag doen we wat jij wil.' Zei hij met een grijns en boog zich even voorover zonder zijn gewicht te verplaatsen. ' Maakt niet uit wat.' Fluisterde hij zacht in zijn oor, voor hij weer grijnzend rechtop ging zitten.

Brendon grinnikte, 'Maar ik vind het leuk als je de baas over me speeld...' zei hij eerlijk 'Dus doe alles wat je wilt en laat me alles doen wat je wilt... Dat is wat ik wil, om eerlijk te zijn.' voegde hij er met een klein stemmetje aan toe en hij werd wat rood. Coco was gewoon onweerstaanbaar, zeker waar hij zich nu bevond.

Coco knikte begrijpend met een brede grijns op zijn gezicht. Hij bewoog wat heen en weer over Brendon's kruis, niet alleen om hem op te winden, maar het deed hemzelf ook wel wat en het maakte dat hij Brendon alleen maar meer wilde. Met een snelle beweging trok hij zijn shirt uit om vervolgens zijn broek los te maken. Hij boog zich voorover naar Brendon en begon hem weer te zoenen terwijl hij meteen al zijn tong tussen Brendon's lippen door probeerde te duwen.

Ik vind even later wqnt anders weet ik niets xd

--
Brendons adem ging nogsteeds zwaar en zijn keel voelde schraal aan toen hij al een tijdje stil tegen Coco aanlag. hij wist wel dat hij zou gaan huilen, iets wat heb eigenlijk alleen maar meer had opgewoden waardoor hij ook meteen een stuk luider werd. 'Ik voel me echt een stuk beter...' zei hij zacht en bijna onverstaanbaar terwijl hij kusjes in Coco's nek plantte.

Coco lag op zijn rug nog uit te rusten en draaide zijn hoofd naar Brendon. Met een glimlachje gaf hij een kus op zijn kruin en zei zacht:' Dat is mooi.' Hijzelf had nu ook geen twijfels meer of dit nou goed of fout was geweest, zeker nu hij dit van Brendon hoorde. Na nog een tijdje gelegen te hebben, kwam hij uiteindelijk overeind en bleef even met een glimlach kijken naar Brendon. ' Ik moet zo gaan, maar weet dat je niet alleen bij me kunt komen om me te 'lenen', ik ben er ook voor als je wilt praten.' Zei hij waarna hij zich naar Brendon toeboog om hem een kus op zijn wang te geven.

Brendon glimlachte, 'Dankjewel, ik ga er zeker gebruik van maken...' zei hij en hij pakte Coco's hand even vast om deze tegen zijn lippen aan te drukken. 'Sorry trouwens, dat mijn problemen ook jouw problemen werden, echt het spijt me...' zei hij zachtjes en hij voelde weer wat tranen opborrelen. Hij had nooit veel gehuild, misschien deed hij het daarom nu juist zo veel.

Coco liet zich snel weer naast Brendon zakken toen hij diens waterige ogen zag. Hij sloeg zijn armen om hem heen waarna hij hem tegen zich aandrukte. ' Hé het is niet erg, daar zijn vrienden toch voor.' Zei hij geruststellend. Hij pakte Brendon's gezicht voorzichtig tussen zijn handen en zei:' Ik zeg het nog één keer: Jij bent geweldig. Waag het niet om dat te vergeten. Even bleef hij de jongen strak aankijken, maar plantte uiteindelijk een kus op zijn lippen en ging weer overeind zitten. 'Maar ik moet echt gaan, we hebben geluk ghad dat er nog niemand binnen is gekomen met al dat lawaai.' Zei hij grinnikend waarna hij opstond om zijn kleren op te zoeken.

Brendon glimlachte, 'Ik zal het niet vergeten... Als jij niet vergeet hoe geweldig jij bent...' zei hij met een glimlach en hij werd helemaal rood bij de volgende opmerking van Coco. 'Sorry...' zei hij wat ongemakkelijk heen en weer schuivend. Hij bedacht dat het slim was als hij zich ook maar eens aan ging kleden en hij stond op, meteen pijnschokken naar zijn onderlichaam sturend. 'Het is nog nooit zo erg geweest, wat heb je gedaan?' vroeg hij, maar hij grijnsde wel naar Coco terwijl hij zijn kleding begon te verzamelen.