Een rots in de zee.

Scarlett lachte om zijn woorden, "Daar ga ik niets tegen inbrengen." op haar lppen lag een brede grijns. Door het water liet ze zich langzaam in zijn richting drijven om zijn wond te kunnen bekijken. Het zag er rafelig uit, alsof iemand met een schaar wild door een stuk papier had geknipt. "Anders laat je het behandelen door iemand met van die geneeskrachten of iets dergelijks" stelde ze nu wat serieuzer voor. Ze had geen verstand van al die magische krachten die hier op de school aanwezig waren, een maand geleden had ze er nog nooit van gehoord en nu was het hier de gewoonste zaak van de wereld. Zelf bleek ze ze ook te bezitten, krachten die te maken hadden met elektriciteit. Maar dat bleek niet het enige te zijn als ze haar rooster moest geloven, de vakken spreuken en telepathie staken er duidelijk boven uit.

Kian lachte zachtjes om haar antwoord en hij knipoogde gul en charmant naar haar. Hij liet zijn vingers over de wond glijden en even ging er een rilling over zijn ruggengraat toen hij de pijn voelde. ‘Als jij er even eentje hierheen teleporteert dan?’ Plaagde hij haar. ‘Het zal wel gaan, maar er moet eigenlijk wel wat omheen.’ Hij keek om zich heen, maar natuurlijk was er niks waarmee hij zijn been kon verbinden, al was het een prehistorisch verband. Ook zijn handdoek had hij niet meegenomen, waar hij nu van baalde. Je kon het toch van tevoren niet weten.. Zei een stemmetje in zijn hoofd. En Kian beet even nadenkend op zijn lip. ‘Ik denk dat ik zo terug moet gaan zwemmen.’ Zei hij langzaam. Hij moest toch een keer naar de kant en wachten tot er iemand zou komen die hem wel kon helpen, was een beetje te optimistisch. Hij liet zijn hele lichaam in het water glijden, waarbij hij nu wel oppaste dat hij zich niet bezeren kon. Hij zou vooral met zijn armen moeten zwemmen, aangezien zijn linkerbeen onbruikbaar was.

Scarlett lachtte weer, hij moest blij zijn als ze überhaupt een vonkje tevoorschijn wist te toveren. Bij de woorden van de jongen dat er iets om heen moest knikte ze instemmend. Ze mocht dan geen arts zijn zelfs Scarlett leek dit logisch. Aangezien ze zelf niets meer aanhad dan een bikini kon ze ook geen reep stof van iets afscheuren en hier in deze baai leek ook niks wat je ervoor kon gebruiken. "Ik zwem wel mee." bood Scarlett aan op een toon die geen tegenspraak dulde. Ze wilde niet dat er straks wat mis ging zij het op haar geweten had omdat ze hier bleef. En sowieso had ze het wel een beetje gehad, het begon kouder te worden en haar handen gaven duidelijk aan dat ze aan het verschrompelen waren tot van die oude oma handjes. Scarlett zette haar voeten af op een rots die ze onder water voelde in de richting van de zee, "Als je hulp nodig hebt roep je maar." met haar bruine ogen keek ze naar Kian, benieuwd of hij zijn trots opzij kon zetten voor de hulp van een meisje.

Kian liet zijn blik schattend over haar heen gaan. Aan haar stem kon je horen dat ze geen tegenspraak dulde, dat ze zo nodig achter hem aan zou zwemmen als hij zou zeggen dat het hem alleen ook wel goed af zou gaan. Maar hij betwijfelde of ze hem ook daadwerkelijk zou kunnen redden, al hield hij het zwemmen niet vol. ‘Ik denk dat we eerder allebei zouden verdrinken dan.’ Reageerde hij spottend. Toch liet hij zich helemaal in het water zakken, totdat hij er helemaal in lag. Met zijn gezonde been duwde hij zich af en hij begon zich met zijn armen naar voren te bewegen in een borstcrawl. Hij kon nou eenmaal goed zwemmen en zijn armen waren gespierd. Het ging dus best aardig.

Scarlett hield haar hoofd wat schun bij zijn woorden, "Dat zien we dan wel weer." zei ze praktisch. Het was niet dat ze nou een geweldige zwemmer was, ze had ooit wel zwemles gehad maar reddingszwemmen heeft ze nooit geoefend. En omdat Kian en flink gewicht met zich zou meetornen, niet dat hij dik was maar wel behoorlijk gespierd, het zou haar waarschijnlijk niet lukken om hem boven water te houden. Al trappelend met haar voeten zwom ze vlak voor de jongen uit. Ondanks dat hij z'n benen miste moest Scarlett haar best doen om hem bij te houden. Ze volgde zijn voorbeeld om over te gaan in de borstcrawl waardoor haar snelheid wat omhoog ging. Af en toe keek ze door het spetterende water heen waar ze heen zouden moeten, de terugweg leek toch langer te duren dan de heenweg.

Het was een warme, stralende dag, al waaide er een koude, harde wind over de zee richting het land. De wind deed de golven hoog opwerpen over de rots. Op de rots zat Carl in zijn zwembroek en hij tuurde in het water. Ergens daar zwom Blub, zijn denkbeeldige vis. Joey, de denkbeeldige kangoeroe, zat naast hem op de steen. Carl was weer helemaal warm en opgedroogd, dus hij dook in de zee. Met zijn ogen open keek hij naar de vrolijke visjes die allemaal langszwommen. De rots zag er onderwater grillig uit, met allemaal holletjes in de wand. Als hij niet onderwater was geweest, had Carl gezucht. Het enige wat er miste in de prachtige onderwaterwereld, was het elfenvolk. Elfjes konden niet zwemmen, dus hij verwachtte er hier geen.

Cheraine was op het strandje terwijl ze zic haan het uitkleden was. Haar bikini had ze al aan onder haar kleren, en zo snel als ze kon wilde ze het water in. Zwemmen was een hobby van haar, onder water was alles zo mooi, het had wel wat weg van haar fantasie wereld. Met een glimlachje rond haar lippen dook ze het water in waarna ze richting de rots zwom, gewoon omdat ze daar vaak kwam. Haar haren maakten hun eigen bewegingen, en ze had wel iets weg van een zeemeermin. Bij de rots aangekomen dook ze onder en zwom een rondje om de rots tot ze opeens een jongen recht in de ogen keek. Met grote ogen keek ze hem aan en bleef stil in het water hangen.

Carl, die over een lange adem beschikte, keek het meisje aan en hield zijn vinger voor zijn mond, om aan te geven dat ze stil moest zijn. Hij had iets in één van de holen gezien, een zwak lichtschijnsel. Hij begon nu als een razende te handelen. Snel zwom hij naar boven, waar hij de denkbeeldige kom van Blub pakte en een bezwering uitsprak, waardoor hij onderwater zou kunnen ademen. Daarna zwom hij met de kom naar beneden, plaatste die met de opening op het holletje en klopte op de rots. Er kwamen nieuwsgierig een paar kleine wezentjes naar buiten. Carl schepte ze op met de kom en bracht ze naar boven. Voor iemand die de fantasie niet zag, zag het er raar uit. Op de rots stond nu water dat de vorm had alsof het in een kom zat. Carl keek met groot plezier in het water, waar een paar, kleine wezentjes rondzwommen, die angstig tegen de glazen wand beukten. Carl probeerde ze gerust te stellen, wat al snel werkte.

Cheraine keek naar wat de jongen deed, ze vond het niet vreemd of raar, het was alleen niet duidelijk wat hij deed maar ze vond het wel interessant. Toen haar adem op was zwom ze naar boven en klom op de rots waar hij een paar seconden later ook op kwam. Geïnteresseerd staarde ze in het water terwijl hij naast haar zat en iets gerust probeerde te stellen. 'Mooi' mompelde ze helemaal in gedachten verzonken, en toen keek ze naar hem. Hij had een oranje aura, bijna dezelfde kleur als die van haar. Nog nooit had ze iemand gezien wiens aura kleur zoveel op die van haar leek.

Carl besteedde niet echt aandacht aan haar. De wezentjes waren nu gerustgesteld en Carl was er inmiddels achter wat het waren. Meerminelfjes. Hij kon nu ook de vleugels zien, die eigenlijk twee rugvinnen waren. Hij had een man en een vrouw gevangen. In plaats van benen hadden ze een vissenstaartje, die van de man felblauw en die van de vrouw kanlroze. Verder droegen ze geen kleding. De man had kort, blond haar en de vrouw lang, wild en zeegroen. Carl werd door ze gefascineerd, zoals alle elfjessoorten bij hem deden. Hij had altijd al geweten dat er zeeëlfjes bestonden.

Het kon Cheraine niets schelen dat hij geen aandacht aan haar besteedde, zo interessant was hij nou ook weer niet. Nee, wat haar echt interesseerde was wat er te zien was. 'Wat is het?' vroeg ze terwijl ze nog steeds in het water tuurde, maar ze zag echt niets. Nou ja, niet wat hij zag waarschijnlijk. Ze zag kleine wezentjes, een soort vuurvliegjes die door het water schoten, maar dat zag ze altijd in water, en soms ook in lucht.

"Zeeëlfjes," zei Carl kort en hij ging verder in gesprek met de wezentjes. Het was moeilijk, want de elfjes hadden niet zoveel contact met de buitenwereld en spraken dus niet geweldig Engels. Maar Carl kwam eruit met behulp van Joey, die er om de één of andere reden in slaagde om het te verstaan. Het klonk als Kangoeroes, was de verklaring. Carl glimlachte en ging verder in gesprek. Jammer dat hij hier niet kon komen met zijn tekenblok, want anders zat hij nu te tekenen om deze elfjes toe te voegen aan zijn boek. En ze waren niet van plan ver uit de buurt van de zee te komen, zodat Carl ze niet mee kon nemen. Hij had dan ook geen geschikte achtergrond voor ze. Dat werd dan dus een kwesite van geheugen.

Cheraine keek hem verbaasd aan, en op het moment dat hij het zei verschenen ze voor haar ogen. 'O ja, ik zie ze.' zei ze ademloos en ze staarde naar de schattige elfjes. 'hoi' mompelde ze, en het mannetje draaide zich naar haar om waarna hij naar haar zwaaide vanuit zijn "kom".

Ehm, dat kan alleen als ze telekinetisch is.

haha, Cheraine ziet van alles. Waarschijnlijk bestaan ze in haar hoofd en denkt ze dat ze hetzelfde ziet als hij.