Een rots in de zee.

Als je vanaf het kleine strand een stuk langs de hoge klippen zwemt, kom je aan bij dit prachtige plekje in de heldere zee. Het is een uitstekende rots, gericht op het zuiden. De zon schijnt vaak zeer fel op dit plekje, waardoor het geschikt is om op te zonnen. Er passen ongeveer vijf uitgestrekte lichamen op. Verder kunnen er nog wel mensen rondom zwemmen, vandaar dat er niet echt een maximum aan personen is voor deze plek.

Scarlett had haar sigaretten op een bepaalde manier droog mee weten te tronen door het water en zat nu dus dan ook als een god in Frankrijk te roken op de rots die verwarmd werd door de zon. Scarlett zat rechtop en had haar knieën lichtjes opgetrokken om ze te laten drogen in de zon. Scarlett's bruine ogen waren gericht op het uitgestrekte water van de zee. Ze was niet zo'n persoon dat van water hield en er niet uit weg te slaan was, maar hier kon ze wel van genieten. Van het water ging haar blik naar de rotsachtige klippen die langs de zeekant stonden. Zouden die te beklimmen zijn, vroeg ze zich af. Wat zou het gfaaf zijn om er naar boven te klimmen en er dan vanaf te duiken het water in.

Onder water kwam een figuur dichterbij, een persoon die bezaaid leek te zijn met tattoeages op de armen. Het was Kian die met hoge snelheid door het water heen kliefde. Na twee meter kwam de gedaante boven water en Kian schudde zijn haar uit. Het helder blauwe water was prachtig en een brede grijns lag dan ook op het gezicht van de jongeman. Hier was hij in zijn element, als een dolfijn bewoog hij zich verder voort door het water. Hij crawlde naar de rots toe, waarvan hij de enige dacht te zijn die het kende. Zijn gespierde armen flikkerden in de zon als ze een moment boven water kwamen en je kon ze bijna bruiner zien worden. Toen hij nog maar enkele meters hoefde zag hij echter dat er al iemand aanwezig was op de rots. Een meisje met knalrood haar, dat al vanaf een kilometer afstand te zien moest zijn. Kian gromde zachtjes, hij hield er niet van als er mensen op zijn plekje bleken te zijn. De laatste meters legde hij nog snel af, om zich daarna uit het water te hijsen. Het meisje bleek te roken, wat hem verbaasde, aangezien je hier alleen kon komen via het water. Hij mompelde nog geen begroeting, maar bleef eerst liggen uithijgen op het steen.

Scarlett merkte de persoon die door het water voortbewoog pas op toen hij dicht bij genoeg was om het gecrawl te kunnen horen. Langzaam inhaleerde ze de rook van haar sigaret terwijl ze naar de armen keek die duidelijk getatoeerd waren. Zelf zou ze een moord doen voor zoveel tatoeages, ze had nog geen geld genoeg voor een enkele tatoeage. Al haar geld liet ze opgaan aan haar motor waardoor het sparen na al die maanden nog niet echt was opgeschoten. "Waar heb je die laten zeggen?" vroeg ze terwijl ze even op haar egen bovenarm tikte om duidelijk te maken waar ze het over had, aan de jongen toen hij zich op de kant had gehesen om op adem te komen. Het was een redelijk stuk zwemmen vanaf het strandje en het tempo waarin hij de laatste meters door het blauwe water was geschoten was niet niks.

Kian schudde het water uit zijn haar en kwam langzaam overeind, alsof haar stem hem wakker had gemaakt. Nog steeds kwam er water uit zijn warrige kapsel druppen, smalle stroompjes water liepen vanuit zijn hoofd, over zijn spieren naar beneden, tot ze op de rotsen terecht kwamen. Zijn blik gleed van haar vinger naar de plek waarop ze getikt had. De tatoeages glinsterden in het water en leken alleen maar opvallender door de manier waarop de zon erop scheen. Hij grijnsde. Ze was niet de eerste bij wie de aandacht eerst naar zijn armen ging en daarna pas naar de rest van zijn lichaam. Hij dacht even na, maar eigenlijk kon hij er niet meer op komen waar hij de tatoeages had laten zetten. 'Ze zijn niet allemaal tegelijk gezet, maar volgens mij ergens in de omgeving van Londen.' Antwoordde hij langzaam. Hij keek het meisje aan en kwam tot de conclusie dat zij precies het persoon was waarbij je ook tatoeages zou verwachten.

Scarlet knikte even langzaam waardoor haar rode haren wat heen en weer bewogen. Ze had haar pakje sigareten wel weten mee te tronen, maar haar haarelastiekje was ze vergeten. "Ze zijn gaaf." merkte ze toch licht bewonderend op. Ze kon er wel jaloers op worden, maar zo'n persoon was Scarlett niet. Met jaloers worden schoot je totaal niets op. Net zoals Kan al voorspelde ging daarna pas haar aandacht naar de rest van het lichaam van Kian dat door de waterdruppels die zijn spieren leken te benadrukken zo weg leek te kunnen lopen uit een of ander reclamespotje.

Kian ontving het complimentje met een brede grijns en keek haar even met ietwat verraste ogen aan. ‘Euh, bedankt.’ Mompelde hij met zijn diepe stem. Hij draaide zich om, zodat hij met zijn gezicht naar de zee kwam te zitten. Zijn ogen volgden de golfen die rustig leken te kabbelen, maar intussen ook met een behoorlijke vaart tegen het kleine stukje rots botsten. Hij negeerde haar blik en deed net alsof hij niet zag dat ze hem bekeek. Dat gebeurde wel vaker als hij net gezwommen had in zee. Als mensen niet ietwat geïmponeerd weg liepen, bekeken ze hem. Soms met afkeur, soms met verrukking. Hij vroeg zich af hoe zij hier ooit terecht was gekomen, ze zag er niet uit als een zwemmer en het was toch een flink stuk vanaf het strand. Zijn ogen bleven op de zee gericht en zijn ademhaling werd al rustiger.

Scarlett was niet het type dat haar hoofd door zo'n lichaam op hoofd liet brengen, natuurlijk vond ze het aantrekkelijker dan een ielig lichaampje, but so what. Scarlet nam nog een hijs van haar sigaret waarna ze het brandende deel uitdrukte tegen de rots waar ze op zat. De sigaret liet een kleine zwarte stip op het steen achter. "Geen dank hoor." scarlett was in een goe dhumeur, wat aan alles te merken was, haar houding, haar stem. Scarlett stond op waardoor haar navelpiercing zichtbaar was, een zilverhangertje met een zwart steentje erin. Sommige mensen stopte haar al snel in de categorie gothic en verwachte dan ook dat haar piercings bestonden uit doodshoofden, skeletten en meer van dat soort dingen. Scarlett klom wat verder de rots op en nam plaats op een hoger gedeelte waar ze haar benen over de rand kon laten bungelen., "Hoe ben jij hier beland?" vroeg ze aan de jongen die naar de zee staarde.

Kian liet zich naar achter zakken en schoof zijn handen onder zijn hoofd, als een kussentje. Hij sloot zijn ogen en genoot van de zon die zijn gezicht bescheen en zijn huid verwarmde. Als reactie op de warmte begonnen er weer vonkjes van zijn vingers te springen. Het prikte, in combinatie met het zoute water. Kian maakte een vreemde beweging met zijn vingers en de vonkjes verdwenen weer. Een gelukkige glimlach begon zich over zijn gezicht te verspreiden. Achter hem hoorde hij dat het meisje verder omhoog klom en even deed hij een oog open om te kunnen zien waar ze heen ging. Ze nestelde zich wat verder boven neer. ‘Hoe ben jij hier beland?’ Hoorde hij haar vragen. ‘Zwemmend.’ Antwoordde hij droog, met dezelfde glimlach die nog steeds zijn gezicht sierde. Ook hij was goed gehumeurd.

Scarlett zag de elektrische schokken op het lichaam van de jongen verschijnen, zelf had ze dezelfde reactie gehad. Ze zat pas net op school en was dan ook nog niet helemaal in staat om haar krachten onder controle te krijgen. Scarlett begon te grinnken bij zijn vraag. "Goed gegokt." merkte ze droog op terwijl ze haar ogen sloot om van de zon te genieten. Scarlet had een bleke huid die wel wat verkleurde door de zon, maar nooit echt bruin leek te worden. "En jj? Zeker aan komen vliegen."voor het gemak vergat ze het feit even dat ze hem net door het water had zien zwemmen. Scarlet keek weer even van Kian naar de klippen die de zee van het land scheidde, hoeveel meter zou het zijn?

Kian gaf antwoord op jouw vraag gekkie!

whaha ik heb er echt een handje van om te snel te lezen
-

Scarlett zag de elektrische schokken op het lichaam van de jongen verschijnen, zelf had ze dezelfde reactie gehad. Ze zat pas net op school en was dan ook nog niet helemaal in staat om haar krachten onder controle te krijgen. Scarlett begon te grinnken bij zijn antwoord. "Dat had ik nou niet verwacht, nee ik bedoel waar ken je deze plek van?" zelf had ze het per toeval ontdekt toen ze door de omgeving gewandeld had, vandaag had ze het plan opgevat om er naar toe te zwemmen. Ze had niet verwacht dat deze plek al 'ontdekt' was door iemand. Hoewel het nou ook weer neit zo ver afgelegen was.

'Ik heb in het eerste jaar nogal veel rondgezworven hier, op een bepaald moment liep hier hierboven over de klippen.' Bij die woorden wees hij de lucht in, terwijl hij zijn ogen dicht had, wat er nogal debiel uit zag. Daarna liet hij zijn hand weer zakken, om hem weer achter zijn hoofd te schuiven en hij vervolgde: ‘Ik keek naar beneden, en zat deze rots, dus ik besloot er heen te zwemmen.’ De rotsen staken nogal ongemakkelijk in zijn rug en hij verschoof wat, op zoek naar een comfortabelere plek. Dat faalde, dus hij kwam overeind. Hij draaide zich om, om haar aan te kunnen kijken, maar raakte daardoor even afgeleid door de klippen achter haar. Die bestonden uit ruig uitziende rotsen, geschikt genoeg om tegenaan te kunnen klippen, zelfs voor een stelletje amateurs..

Scarlett merkte dat de blik van de jongen naar de klippen achter haar dwaalde. "Denk je dat ze te beklimmen zijn?" haar handen jeukte om er tegen op te klimmen. Niet dat ze de geschikte kleding droeg of dat ze er ervaring mee had. Maar ze hield juist ewl van een beetje uitdaging en het liggen op een rotsblok was wel lekker, maa rniet bepaald een adrenaline kick. Ze trok een van haar bungelende voeten op en draaide zich een kwart slag zodat ze de rotsen wat beter kon bestuderen.

'Maakt dat wat uit?' Antwoordde Kian met een brede grijns. Een grijns die verraadde wat hij van plan was. Kon het hem wat schelen dat hij dit nog nooit gedaan had? Nee. Je moest alles een keertje voor het eerst doen. Langzaam kwam hij overeind waarbij hij het meisje met de rode haren even inschattend aan keek. Waarschijnlijk zou zij hetzelfde doen als hij nu van plan was. Hij begon over de gemakkelijkere rotsen naar boven te klimmen, tot hij bijna met zijn buik tegen de hoge klippen aan stond. Zijn vingers gleden over de ruwe rotsen, op zoek naar een plekje waar hij zich goed vastgrijpen kon. Die was niet moeilijk te vinden. Overal zaten uitsteeksels zat en Kian greep de eerste de beste beet en hees zich een klein stukje omhoog, om daarna op te schuiven zodat hij boven het water hing en niet te pletter zou vallen al zou hij geen controle meer hebben over wat hij deed. Vonkjes begonnen van zijn lichaam te springen, wat aan gaf dat de adrenaline al warm door zijn aderen stroomde.

Op scarlett's gezicht verscheen eenzelfde soort grijns bij de blik van de jongen en ze kwam langzaam overreind om zijn voorbeeld te volgen. Op blote voeten mocht het dan wel pijnlijk worden, maar dat waren zorgen voor later. Scarlett inspecteerde de muur en greep al snel een stevig stuk vast waar ze genoeg grip had om niet naar beneden te donderen. "Ervaring?' vroeg ze op vragende toon aan de jongen van wie ze de naam niet eens wist. Met een grote grijns die veroorzaakt werd door de spanning die te wachten stond hees ze zich een stukje op aan de rostmuur. Ooit had ze wel eens een afgebrokkelde muur in New York beklommen, maar dat was nog geen tien meter hoog. Als je hier naar benden zou vallen moest je uitkijken dat je niet op de rotsen onder het wateroppervlak terecht zou komen.

Kian keek half om en zag dat het meisje ook overeind kwam. Lekker, iemand die niet terugdeinsde om zoiets te doen. Iemand die meer op hem leek dan de meeste mensen. Als antwoord op haar vraag schudde hij ontkennend zijn hoofd. Hij had dit nog nooit gedaan en ergens verbaasde het hem dat dit nog nooit eerder in zijn hoofd opgekomen was. Hij kwam hier zo geregeld, had de rotsen al zo vaak gezien. Nog een stukje hees hij zich omhoog, zich goed vastklemmend met zijn vingers en telkens een geschrikt plekje zoekend voor zijn voeten. Tot nu toe ging het eigenlijk prima. Hij voelde zich vrij, zo vrij als een vogeltje. Tot hij iets te enthousiast met zijn hand naar de volgende punt greep. Hij mistte en verloor zijn evenwicht. ‘Fuck!’ Slaakte hij uit en spontaan sprongen de vonken uit zijn handen. Maar hij kon er niks tegen doen dat hij naar beneden zou vallen. Met een razende snelheid zoefde hij door de lucht en kwam met een luide plons in het water terecht. Het was er diep en eigenlijk was er geen gevaar om op de rotsen te kunnen vallen. Het water spatte wel in het rond en Kian kwam lachend boven. Het vallen had hij mogelijk nog vetter gevonden dan het klimmen zelf. ‘Ga ook!’ Riep hij naar boven.

Scarlett grijnsde naar hem, dan was ze dus niet de enige die dit soort dingen zomaar deed. Vaak deden mensen wel stoer maar kwamen ze niet verder dan wat praatjes, maar echt klimmen of whatever deden ze nooit. Geconcentreerd klom ze verder omhoog. Af en toe keek ze naar het blauw water dat nog blauwer leek te zijn als je er een eindje boven hing met gevaar voor eigen leven. Nouja gevaar, nu ging het nog best, eigenlijk was het helemaal niet zo moeilijk zolang je je voeten maar op een goede plaats wist te plaatsen en je je daarna wat verder ophees. Dat werd maar weer bewezen toen ze een schreeuw enkele meters naast haar hoorde, uit reflex ging haar hoofd opzij en zag ze het lichaam van de jongen omlaag vallen en in het water verdwijnen, even ging er een adrenalineshock door haar lichaam heen, maar toen hij al snel weer boven water verscheen begon ze al snel te lachen. "Dat was mijn idee" riep ze hem quasie verontwaardigd terug, waarna ze zich afduwde van de rotswand en zich net als de jongen in het water vallen. Ze draaide haar lichaam zo dat ze niet overdwars in het water kwam, want zin in botten breken had ze niet, toen ze even later weer met een grijns boven water kwam schudde ze haar haren even naar achteren, "Nog een keer?" stelde ze voor. De adrenalne kick die ze gekregen had, was wel voor herhaling vatbaar.

Al watertrappelend bleef hij omhoog kijken, benieuwd naar hoe zij het ervan afbracht. Het was nu wel duidelijk dat het niet gevaarlijk was om naar beneden zouden vallen, het water was diep genoeg en zo hoog waren ze nou ook weer niet geklommen. Het water was wel vies, helaas. Hij spuugde wat uit en trok een vies gezicht. Het water in de zee was hier veel zouter dan wat meer naar het noorden en het leek alsof je je tong brandde als je het binnen kreeg. Ook met je ogen open zwemmen was niet fijn, je oogbollen lijken spontaan uit te drogen. Kian klemde dan ook zijn ogen dicht toen hij wat onder water ging om zijn haar wat door de war te krijgen, met zijn handen woelde hij erdoorheen en kwam daarna weer boven. En zijn haar zat weer warrig, zoals altijd. Hij richtte zijn blik weer op de klippen. Het meisje hing intussen ook al aan de rots en riep iets naar hem. Kian hoorde het maar half, maar knikte enthousiast. Ook zij viel daarop naar beneden, maar dan was het waarschijnlijk expres geweest. Toen ze boven kwam keek hij haar met ietwat bewondering aan en weer knikte hij, nu op een vraag die hij wel had verstaan.

Scarlett ontging de blik van bewondering niet. "Niet verwacht?" vroeg zxe vrolijk toen ze boven water was en al het zout uit haar mond kwijt was. Ze wist dat ze in haar zwemkleding alleen door haar rode haren opviel en niet door de rest van kleding waardoor mensen toch al snel een ander beeld van haar kregen dan als ze haar reguliere kleding droeg. Scarlett kneep even haar ogen dicht om toch het wat prikkende water uit haar ogen te zien krijgen. Al watertrappelend bleef Scarlet boven water, toen haar ogen weer aanvaardbaar waren keek ze naar Kian wiens haar alle kanten op stond. Al zou ze er niet om mogen lachen aangezien haar haren ook niet echt geweldig zaten op het moment. "Nou zullen we gaan dan?" stelde ze voor. Op haar knie prikte wel een schaafwond die waarschijnlijk ontstaan was doordat ze langs een rots was geschuurd, niet zo raar met al die uitstekende stuken steen.

Een grijns op zijn gezicht verraadde dat hij het inderdaad niet verwacht had. Zulke mensen kwam je dan ook niet heel vaak tegen, en meisjes had hij zoiets al helemaal nooit zien doen. In haar badkleding sprong ze dan ook niet echt uit de menigte, behalve met haar rode haar dan. Op haar vraag knikte hij en begon naar de rots te zwemmen, waar hij zich omhoog hees. Iets te onvoorzichtig. Zijn been schuurde langs een steen en hij kreunde zachtjes toen hij het steen zijn been in voelde gaan. Snel trok hij zijn been omhoog. Te snel. Het bloed begon al over zijn been heen te stromen en het was toch zeer pijnlijk, hoewel het er erger uitzag dan het was. Het bloed, vermengd met zeewater, begon de rots af te lopen en Kian vloekte zachtjes. Hoe kon hem dit nou weer overkomen..

Scarlett zwom achter de jongen van wie ze de naam nog niet eens wist aan. Het water was koud, kouder dan bij de rots aangezien het water hier de hele dag in de schaduw stond door de hoge klippen. Scarlett trok zich op aan een uitstekende rotspunt, voorzichtig om haar knie voor de rest heel te houden. Iets wat bij de jongen niet helemaal perfect leek te gaan. "Are you ok?" vroeg ze terwijl ze een stevig punt zocht om haar evenwicht te bepalen. Ze stond dan nog niet hoog, maar vallen kon net al te prettig zijn als je geen ruimte had om je af te zetten. Haar donkere ogen gingen opzij naar de jongen wiens been nu bedekt was met rode straaltjes bloed. Pijnlijk.

Kian gromde zachtjes en wierp een pissige blik opzij en ontmoette kort de ogen van het meisje. Natuurlijk was hij niet oke, wat een domme vraag. Hij voelde met zijn vingers voorzichtig aan de wond aan zijn been terwijl hij zich voorzichtig liet neerzakken op de rotsen. Aan de zijkanten voelde zijn vlees een beetje gerafeld, maar hij kon wel merken dat het niet echt diep was. Ookal deed het hem pijn. Hij beet even op zijn lip, maar liet zijn been in het water zakken. Het zout zou de wond zuiveren van splinters rots of planten die erin zouden kunnen zitten. De golven sloegen tegen zijn been aan. Het prikte, maar Kian zag het bloed van zijn been spoelen en de wond werd minder donkerrood. Er werd meer huid zichtbaar en je kon zien dat het maar een smalle wond was, met aan de zijkant verschillende schaafwonden. ‘Nou, dat is ook niet sexy.’ Mompelde Kian met een sarcastische grijns.

Scarlett vertrok even haar gezicht bij het zien van de wond die toch best wel leek te bloeden. Het was dieper dan haar oppervlakkige schaafwond die niet eens meer bloede en waarschijnlijk niet meer dan enkele kleine korstjes zouden opleveren die op den duur vreselijk gaan jeuken. Terwijl ze aan de rots bleef hangen kijken naar hoe Kian de wond ontsmette. Ze wierp hem even een grijns toe; "Agh jongens met een litteken zijn toch juist ontzettend aantrekkelijk." zei ze op een opbeurende toon. Voorzichtg klom ze wat omlaag en liet zich ook weer wat in het water zakken. Boven het water in de wind was het toch wat koud.

De stroom bloed die uit de wond stroomde werd smaller en Kian ging achterover zitten, met zijn been nog in het water. Zijn lichaam was op zijn tatoeages eigenlijk mooi gaaf, hij had er altijd voor gezorgd dat zijn wonden niet geëindigd waren in littekens. En hoe aantrekkelijk het ook was, hij was niet echt in voor een litteken op zijn been. Maar de wond zag er rafelig uit en de kans dat hij mooi zou genezen was niet zo groot. Hij gromde zachtjes. ‘Ik ben al aantrekkelijk genoeg zonder littekens.’ Waarna hij zachtjes begon te lachen.