Het wandelpad

Ryan zag wat hij had aangericht en legde uit dat iedereen dacht dat er een soort draak in het meer leefde waarbij hij woonde. Maar dat niemand wist of dat echt zo was, dus eigenlijk was het een sprookje, een verhaal wat ouders aan hun kinderen vertelden voor het slapengaan. Hij vond het redelijk knap van zichzelf dat hij dit met gebaren uit kon leggen en was er bijna zeker van dat Mahari het zou begrijpen.

Mahari leek wat te ontspannen, hoewel ze het nog steeds behoorlijk eng vond. In elk sprookje zat een kern van waarheid die veel mensen niet zagen, maar er toch was. Weer ging ze met haar hand langs haar armband terwijl ze over het gebladderde pad stapte. "Sprookje, een vertelling?" dat woord had ze ergens opgevangen en ze was trots opzichzelf dat ze het had onthouden.

"Ja, dat is wat een sprookje is," zei Ryan en hij knikte. "Hij heet het Monster van Loch Ness, een naam die iedereen kent." Hij vond het leuk om over de toeristische attractie van zijn dorp te praten, al had hij het monster nog nooit gezien en geloofde hij niet meer in het rare wezen dat zou moeten leven in het Loch.

Mahari kende de naam dan weer niet en probeerde het dan ook uit te spreken, maar de G-klanken waren onmogelijk voor haar waardoor ze in de lach schoot. "Engels is..." ze zocht een goed word dat de taal kon omschrijven. "Moeilijk." ze zuchtte even. Ze waren misschien al een half uur in gesprek maar ze waren nauwelijks verder gekomen qua gesprekstof.

"Ach, dat komt vanzelf goed," zei Ryan en hij stak zijn duim op. "Je doet het al aardig goed, hoor." Hij glimlachte bemoedigend en keek Mahari vrolijk aan. "Hoelang ben je hier al?" vroeg hij maar, want hij had haar nog nooit rond zien lopen. Waarschijnlijk had ze veel lessen, bij iemand die haar kon helpen met de Engelse taal en op die manier ook de rest uit kon leggen.

Mahari begreep al niet zoveel van de westerse gebaren dus die opgestoken duim zorgde juist weer voor vraagtekens.Net als de woorden die hij nu weer uitsprak. "Hoelang?" probeerde ze de woorden zo goed mogelijk uit te spreken, om hem duidelijk te maken dat ze niet begreep wat hij ermee bedoelde.

Oho, eef, verkeerde account. Trouwens eef, geschreven met een kleine letter, kent hij niet, en Eef, geschreven met hoofdletter, is wel bekent bij de spellingscontrole.

"Hoelang ben je hier al?" herhaalde Ryan en probeerde het met andere gebaren nog duidelijker te maken. Het was toch wel lastig, praten in gebarentaal. Maar het was ook leuk, alsof je opnieuw moest leren praten. Nu waren er helaas veel gebaren die hetzelfde konden betekenen, maar met zijn allen kwamen ze er wel uit.

Mahari begon te lachen bij de bewegingen, het bleef er grappig uit te zien, ondanks dat het verdomd irritant was. Ze stak haar vingers op omdat ze nog niet helemaal thuis was in de getallen, "3" wist ze zich te herinneren, "dagen." niet zo lang dus. 4 dagen geleden was ze nog thuis geweest, het leek wel een eeuw geleden.

Ik kan niet vinden wat een Eef is, sorry.

Ryans mond viel open van verbazing. "En je bent misselijk en ziek geweest, met hoofdpijn en zo?" vroeg hij. Ze leek niet zo heel erg jong, dus hij vond het laat. Al openbaarden de krachten zich ook nu pas aan Jay, in zijn eigen negende jaar. Dus zo heel raar was het nou ook weer niet.

Dat waren woorden die ze zo vaak gehoord had de laatste dagen dat ze die nog wel kon begrijpen. Daardoor knikte ze langzaam, om de woorden goed te kunnen verwerken in haar hoofd. "Ja, een..." ze trok een nadenkend gezicht waarna ze het gebaar wat hij gebruikte voor monsters wat aanpaste en als het ware liet vervagen door met haar armen te waperen. "Nahama" ze wist het goede woord niet voor geest dus hield ze het daar maar op en wees toen naar zichzelf. Er zou een geest in haar lichaam zitten.

"Er zit een geest in jouw lichaam?" vroeg Ryan verbaasd. "Spooky." Hij glimlachte. Ja, Afrikaanse stammen hadden aardig wat geesten, maar hij had verwacht dat het schoolbestuur wel duidelijk had gemaakt dat ze niet bezeten was. "Dat is geen nahama," haar woord ervoor gebruikend, "dat zijn je krachten. Ik had dat ook." Hij liet voorzichtig een steentje zweven. Als ze dacht dat ze bezeten was, wat zou ze hier dan van denken.

Mahari haalde haar schouders op, zelf vond ze het niet eng, het was gewoon zo. Haar blik ging naar het zwevende steentje, ondanks dat ze wist dat het hier normaal was vond ze het toch nog steeds een enge aanblik. Haar ogen keken er dan kort naar voor ze wegkeek. Ze shudde haar hoofd. "Nahama...." ze zocht het word voorouder, maar daar had ze werkelijk geen idee voor. "Niet eng." maakte ze er dus maar van.

"Oh, dus geesten zijn goed?" vroeg Ryan. Hij gaf een klopje op zijn buik, alsof de geest daar zat en hij hem een schouderklopje gaf. Hij moest er zelf om lachen. "Dan ben ik de geest dankbaar. Het is cool om dat soort dingen te kunnen." Hij praatte nu meer tegen zichzelf, maar bleef er wel gebaren bij maken. Anders zou Mahari zich misschien alleen gaan voelen.

Nogmaals schudde Mahari haar hoofd "Niet." ze kende het word allemaal niet. Daarom stak ze twee vingers op, de ene wees ze aan en glimlachte ze bij, de andere wees ze daarna aan en trok een boos gezicht om duidelijk te maken dat niet alle geesten goed is. Weer wees ze opzichzelf en hiedl toen haar schouders op. Ze wist niet of het een goede geest was.

"Aha," zei Ryan. "Ga er maar vanuit dat het een goede geest is. Want we hebben er allemaal last van gehad en dat ging altijd weer over." Hij glimlachte geruststellend. Je zou maar leven in een wereld waar geesten een belangrijke rol speelden, maar aan de andere kant snapte hij het ook wel. De volkeren waaruit de moderne wereld voortkwam had ook van alles bedacht om de wereld te verklaren.

Mahari begreep niet alles wat Ryan zei maar het geruststellende glmlachje maakte een groot deel van zijn worden wel duidelijk. Ook zij glimlachte en trok voorzichtig een rood besje van de struik. Ze rolde deze tussen haar donkere vingers en bracht hem naar haar lippen, niet om te eten maar om te ruiken of het haar bekend voor kwam.

"Niet eten," ze Ryan snel en hij deed voor alsof hij het at en toen doodging. "Die zijn giftig." De bekende, kleine rode besjes die over heel het noordelijk halfrond tegen kwam en die je niet moest eten, daar was dit een voorbeeld van. Voor ieder kind sprak dat eigenlijk voor zich, omdat je dat de eerste keer dat je je hand ernaar uitstak te horen kreeg dat je eraf moest blijven en ze niet mocht eten.

Mahari grinnikte. "Nee, ik niet." ze wees op haar hoofd en draaide toen wat met haar handen wat iets als gek moest voorstellen. In de jungle leerde ze snel genoeg dat alles wat onbekend voor je was je niet moest eten. Iets wat de kleine Tahami niet goed begrepen had. Het arme jochie had 3 weken lang met hoge koorts in bed gelegen, gelukkig waren de goden hem goedgezind geweest en had hij het overleefd. Ze kneep in het besje en keek naar het rode sap wat er uitdroop en gooide het besje toen op de grond.

Ryan dacht dat hij het snapte. "Nee, dat dacht ik niet," zei hij. "Maar ik moet gaan, mijn team staat op me te wachten. Het was leuk je ontmoet te hebben, Mahari. Tot ziens." Hij glimlachte nog even en begon toen verder te rennen, hij zou als laatste aankomen, alhoewel. Ze hadden nog een lang stuk te gaan en misschien zou hij het laatste groepje nog wel in kunnen halen.

New
~~

Alice liep langs de kliffen waar de zee tegen aan beukte. Het was een regenachtige zaterdag en eigenlijk was bijna iedereen binnen gebleven maar Alice had aar geen zin in. Sinds ze met Harriet gepraat had zonderde ze zichzelf steeds meer af, en de mensen waar ze dan ooit mee praatte sprak ze nooit meer. Alleen met Daniël praatte ze, maar dat was anders. Hij was anders.

Ondanks de regen was Ryan met zijn gebruikelijke hardlooprondje bezig. Het was de standaard zaterdagochtend training voor zijn team geworden. Natuurlijk sprintte Sem ergens voor hem uit en liep de rest van het team in de gebruikelijke groepjes achter hem. En deze keer was hij van plan niet te blijven staan om met iemand te praten. Niet dat hij verwachtte iemand tegen te komen. Toch zag hij iemand staan toen hij bij de kliffen kwam. Hij lette even niet meer op en ging met zijn voet op een gladde steen staan, waardoor hij vol onderuit ging.

Alice hoorde opeens een klap achter haar en keek om. Daar zag ze een jongen liggen, ze herinnerde hem wel, maar was zijn naam vergeten. Snel liep ze naar hem toe en stak haar hand uit om hem te helpen overeind te komen. 'Gaat het?' vroeg ze een beetje onzeker, want ze wist niet veel van verwondingen dus als het echt heel erg was had ze een beetje een probleem.

"Ja, het gaat," zei Ryan, die zijn hand op zijn knie legde om de schram te helen. "Dank je." Hij pakte haar hand en kwam overeind. "Dus niet te dicht bij de klippen komen," zei hij meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. Hij grinnikte en heelde de andere schram op zijn elleboog. "Ik ben toch best hard gevallen." Hij ging zitten en keek naar de plek waar hij was gevallen. Ze zag goed dat er iemand onderuit was gegaan.

Alice keek hoe hij zijn schrammen heelde en glimlachte een beetje. 'Graag gedaan' zei ze, en ze bleef een beetje onwennig naast hem staan waarna ze toch mar bijna een halve meter bij hem vandaan ging zitten en naar de zee staarde. 'Als ik iets moet doen moet je het zeggen' zei ze nog snel, omdat het zo hoorde en ze keek hem met haar groe zwarte ogen aan.

"Nee hoor, ik moet even zitten," zei Ryan en hij legde een hand op zijn hoofd, om ook de hoofdpijn van de klap weg te halen. Tot zijn ergernis zag hij hoe de jongens van zijn team hem in begonnen te halen. Maar ja, dit was weer zo'n moment van vrijstelling, net als toen hij hier Mahari tegen het lijf was gelopen.