De Supermarkt

Ow. sorruy, het moest golvend zijn C:
----

Alice keek Harriet berekenend aan. 'Omdat het de waarheid is, en ik er niet van hou met dewaarheid geconfronteerd te worden' zei ze met een stem vol zelfspot en ze liet Harriet's arm los. Haar emoties schommelden heen en weer, waarschijnlijk omdat haar woede niet heel echt, en vooral tijdelijk was.

haha maakt niet uit hoor
-
Harriet ging met haar hand over haar pols heen die toch wel een beetje pijn deed door haar stevige greep. "Dan moet je daar maar mee leren omgaan." ook zij kreeg zich iets beter onder controle nadat ze even diep n en uitgeademd had. Met haar hand ging ze even door haar haren heen. Waarna ze even van Alice wegkeek om te kalmeren, na enkele seconden keek ze haar weer even aan, "Het spijt me." dit keer meende ze het.

Alice knikte en sloeg haar blik neer. Ze voelde zich opeens futloos, en moe. Wat had het nog voor zin om te vechten en te doen alsof ze zelfverzekerd was? Toen Harriet haar schuld bekende keek ze op met haar grote, donkere ogen. 'Dank je' mompelde ze zachtjes en ze deed een stap naar achteren. 'Hoe houd jij het vol? Jij bent blijkbaar niet het liefste meisje ooit, als ik daarnet goed gehoord heb wat je zei.'

Julia kon een paar rode wangen niet verbergen bij de woorden van Alice, ze was er niet trots op dat ze haar scherpe tong niet altijd in bedwang kon houden. Voor ze antwoordde ging ze wat door haar knieën om het mandje op te pakken. "Gewoonm bedenken wat je aan kunt richten et je woorden." zei ze zacht. Het waren altijd de momenten na een korte uitbarsting dat ze zich slecht voelde. Ze gebaarde even kort in de richting van de kassa, als een soort vraag of ze er heen zouden gaan.

Alice knikte en liep richting de kassa's. Ze had zelf niets nodig maar zou wachten om Harriet, dat hoorde zo. Of in ieder geval, dat dacht ze. Maar ja, ze mocht haar ook wel. Ze was net als haar iemand die iets verborg. 'Dat zou kunnen werken, maar ik weet niet of het zin heeft bij mij. Ik heb mezelf nooit onder controle' zei ze zachtjes.

Harriet legde de spulen op de zwarte rolband en zette haar mandje onder de kassa. "Tja, ik ben erachter gekomen dat het het leven een stuk leuker maakt dan als je contstant in een ruzie zit verwikkeld." dat was waar, op haar vorige kostschool had ze contstant ruzie gehad, ook al waren andere het er mee eens dat ze gelijk had, uiteindelijk kregen ze medelijden met de ander omdat haar opmerkingen te gemeen waren om nog geaccepteerd te kunnen worden. Maar na al die jaren was ze veranderd en had ze veel meer vriendnnen gekregen. Ondertussen gaf ze het geld aan de cassiere en stopte ze de spullen n haar tas die ze meehad.

Atsuya stond bij de snoepafdeling en stopte een cola lolly in zijn mond. Wat maakte het hem uit dat hij hier nog niet voor betaald had. Met de zak in zijn handen liep hij weer weg zonder zich iets van de starende mensen aan te trekken. In zijn hoofd hoorde hij het gezucht van Shirou. "Zeur niet, Shirou." Dat hij in zijn hoofd zei. Al dat gezeur. Hij maakte tenminste dat Shirou nog een beetje lef had en een beetje leuk persoon was.

Jane haar hoge zwarte hakken klikklakte op de tegels van de supermarkt. Ze zag er week piekfijn uit, nee dit keer was ze niet verslapen. Haar haren hadden nature al de krul/slag die er nu bij haar in zat. De katachtige blauwe ogen gleden over de verschillende etenswaren, de make-up was niet teveel maar het was wel wat. Haar ogen vonden toen een jongen, maar lang er opgevestigd zijn waren ze niet. Ze pakte een zak met redband snoepjes waarnaar ze hem tegemoet liep.

Atsuya kreeg het meisje in beeld. Ze zag er goed uit. Niet een erg bijzonder uiterlijk. Zo'n redelijk standaard populair meisje. Voor Atsuya het type om mee om te gaan als hij de kans kreeg en het type persoon waar Shirou niet eens zou overwegen om in de buurt bij te komen. Met de lolly nog steeds in zijn mond knikte Atsuya kort naar het meisje als een soort begroeting. Hij haalde een hand door zijn haar waardoor het wat warriger zat. Hij gaf hier niets om, in tegenstelling tot Shirou die altijd wilde dat alles perfect zat.

Jane knikte terug naar de jongen, hij was niet onknap. Op haar mond vormde een kleine glimlach, erg subtiel. In plaats van de mensen in de winkel vond zij het niet erg dat hij de lolly al in zijn mond had. Hij deed maar, het was niet dat hij nu een crimineel was. Eigenlijk vond ze het zelfs grappig, gewoon een beetje lak aan de regels hebben was niks mis mee.

Kian zuchtte diep. Waarom was hij in hemelsnaam ooit naar de supermarkt gegaan waar hij nooit wat vinden kon. Hij had niet eens de moeite genomen om op te schrijven wat hij nodig had dus hij wist überhaupt niet waar hij kijken moest. De eigenwijsheid zat hem weer in de weg en hij gromde zachtjes. De flat waar hij zijn tijd af en toe doorbracht begon echter leeg te raken en hij moest echt zijn voorraden weer aanvullen. De supermarkt was vrij leeg. Op twee of drie mensen na was Kian gewoon de enige die er rond liep. Een opvallend figuur, die kauwde op een broodje, vooral in de supermarkt waar meestal alleen oude mannen of vrouwen met kinderen rond liepen. Langzaam slenterde hij tussen de schappen door en af en toe bleef hij stilstaan om de dingen te bekijken. Bij de verschillende sauzen aangekomen bleef hij ook weer staan. Welke van de duizend soorten pasta sauzen moest hij ooit nemen? Hij nam een hap van het broodje in zijn hand en bleef staan kijken.

Kira liep met een boodschappenmandje door de winkel. Ze kwam hier niet echt vaak maar af en toe wel. Ze was van plan om vanavond voor Jay te gaan koken, al had ze geen idee wat ze moest halen. Waarschijnlijk zou ze uiteindelijk uitkomen op iets van pasta, alleen dat was zo standaard vond ze zelf. Uiteindelijk liep ze toch richting het schap waar alle dingen voor pasta's stonden. Ze zag een jongen staan maar negeerde deze verder. Heel eventjes keek ze naar alle zakjes saus en pakte er uiteindelijk eentje uit. Rustig las ze wat er op de achterkatn stond, ze keek altijd eerst goed of het wel makkelijk klaar te maken was. Ze was een verschrikkelijke kok, al kon ze als het niet moeilijk was best iets te eten neerzetten.

Argwanend keek Kian opzij toen hij voetstappen hoorde. Het zou toch geen kerel van de supermarkt zijn die hem weer weg kwam sturen, bang voor diefstal. Maar nee, het was een schone blonde dame die in zijn richting kwam lopen. Nee, richting de schappen pastasauzen waar hij vlak voor stond. Zijn vingers gleden over een pak heen, maar hij greep mis omdat zijn ogen nog steeds op het meisje gericht waren. Toen ze dichterbij kwam scheurde hij zijn blik los en richtte zich weer op de pakjes. Ze leken nog steeds allemaal op elkaar. Een zucht ontsnapte hem en stiekem keek hij weer naar het meisje naast zich, onopvallend, om te kijken welke zij zou kiezen. Toen ze uiteindelijk een pak uit de schappen pakte, pakte Kian eentje van dezelfde soort en begon met een quasi intelligent gezicht de achterkant gelezen. Alsof hij helemaal zelf bedacht had om die te kiezen.

Kira merkte dat ze in de gaten werd gehouden. Ze voelde het op een of andere manier gewoon aan. Langzaam zette ze het pak weer terug en bleef eventjes naar het schap staan kijken. Ze wist nu precies wat ze moest hebben, maar ze had het gevoel dat de jongen op haar inschattingsvermogen aan het kiezen was. Iets wat ze niet zo geweldig vond. Want dat inschattingsvermogen van haar was niet zo geweldig. Ze pakte een volgend pak uit het schap, misschien paste dit toch beter.

Een ondeugende glimlach gleed over Kian's gezicht en hij moest zijn best doen niet te lachen. Waarom hij het grappig vond, wist hij niet. Maar het had wel iets humoristisch. Hij zag zichzelf al staan, met die stomme uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij uit zijn ooghoeken weer naar het meisje keek. Ze zette het pak terug dus Kian deed het ook, al was het enkele seconden later, zodat het niet zou opvallen. Nu pakte hij een nieuw pak, deze keer een andere dan het meisje had en begon opnieuw te lezen wat er op de achterkant stond, het drong niet tot hem door, omdat hij toch van plan was straks het pak te pakken wat het meisje nu in haar handen had. Hij keek nog steeds alsof hij precies wist waar hij mee bezig was. Hij was daar vrij goed in geworden, de afgelopen jaren.

Kira wierp weer een blik op de jongen naast haar. Ze zette haar pak weer terug. Weer keek ze naar de jongen, hij zag eruit alsof hij wist wat hij deed. Ze had het vast verkeerd gevoeld dat hij pakte wat zij ook zou pakken. 'Heey, zou je mij eventjes kunnen helpen?' vroeg ze hem toen, een klein beetje verlegen. Die verlegenheid was nog steeds niet helemaal weg al ws het een stuk minder dan vroeger. 'Ik weet niet zo goed wat ik moet nemen,' zei ze vervolgens tegen hem.

Kian zette langzaam het pak terug en keek met een gladgestreken gezicht naar het meisje. Een pokerface, zo gezegd. In hem begon een lach op te borrelen om de ironie van de situatie. Hij kon duidelijk beter acteren dan hij dacht. Hij trok een nadenkend gezicht en hij keek in de ogen van het meisje. Haar stem had verlegen geklonken en waarschijnlijk had ze wel twee keer nagedacht voordat ze hem had durven aanspreken. Ergens baalde hij omdat hij haar niet gewoon na kon doen. 'Ehm, ja, ligt eraan. Wat voor saus wil je?' Vroeg hij maar. Het was een goed begin, want er stonden naast allemaal verschillende merken, ook duizend verschillende soorten sauzen. Roomsauzen, tomatensauzen, noem maar op. Hij vond dit wel een grappig spelletje.

Zachtjes beet Kira op haar lip. Ze wist het niet precies. Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet, eigenlijk,' zei ze toen langzaam. Ze voelde dat ze rode blosjes op haar wangen kreeg, gewoon omdat ze in verlegenheid werd gebracht door haar eigen onwetendheid. Nog steeds beet ze op haar lip. 'Ik ben niet zo'n geweldige kokkin wat dat betreft,' ging ze vervolgens verder. 'Dus wat ik precies moet hebben zou ik niet weten, ik wil gewoon wat lekkers maken,' ratelde ze vervolgens weer door. Dat had ze altijd, ze werd eerst zenuwachtig, daarna ging ze blozen en als gevolg daarvan begon ze informatie te spuien die waarschijnlijk helemaal niemand interessant zou vinden. 'Sorry, ik praat soms teveel,' zei ze toen verontschuldigend. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, hij vond haar nu vast heel dom ofzo.

Shit. Nu moest hij toch nog zijn best gaan doen. Alles wat hij wist over koken kwam weer in hem naar boven. Hij was niet van plan geweest om er over te gaan nadenken en eigenlijk had hij er ook geen zin in, maar voor dit meisje had hij het wel over. Haar lieve gezichtje zag er zo onschuldig uit. Hij pulkte even aan zijn t-shirt. 'Wat dacht je van bestellen?' Zei hij met een stralende glimlach. 'Nee grapje.' Voegde hij er achteraan. In eerste instantie had hij het wel serieus bedoeld, maar dit was niet echt het moment om daar mee te komen. Over haar woordenstroom had hij zich niet druk gemaakt, hij had ze zelfs maar half gehoord, in gedachten verzonken. Zijn care was zero. Hij draaide zich weer naar de schappen en zijn oog viel op een pak tomatensaus. Extra pittig. Dat maakte zijn moeder altijd.. Nog voordat hij echt besloten had was zijn arm al naar het pak uitgestoken en had hij het aan haar gegeven. 'Dit maakte mijn moeder altijd.' Zei hij met een glimlach. En voor het eerst was er echt iets zachts te zien in zijn normaal zo spottende en harde ogen.

Kira beet op haar lip en keek eventjes naar de jongen. Ze pakte het pak pittige saus en bekeek het een beetje argwanend. Ze hield eigenlijk niet zo van pittig, maar ze wilde het niet zeggen tegen hem zeggen omdat hij had verteld dat zijn moede rhet altijd maakte. Ze was bang om hem of zijn moeder te beledigen. ´Misschien moet ik dit maar doen,´ zei ze toen twijfelend.

Kian bestudeerde haar gezicht. 'Niet lekker?' Vroeg hij met een spottend lachje. Hij zag aan haar dat ze twijfelde, maar dat ze het eigenlijk niet durfde te zeggen. 'Ze hebben hier ook wel minder pittige dingen hoor.' Zelfs toen ze toegaf dat ze die misschien nou maar moest nemen, geloofde hij niet dat ze hem echt wilde. Hij viste met iets hooghartigs het pak tussen haar vingers vandaan en zette het terug. 'Dan kijken we wel even naar iets anders.' Hij richtte zich weer op het rek voor hem en liet zijn blik over de vele merken en soorten heen gaan. Waarom waren het er ooit zoveel? Hij had zijn keuze echter snel gemaakt en pakte een ander pak uit het rek. Een zachte roomsaus. Ook deze maakte zijn moeder vaak. Kian grijnsde even en keek weer naar de ogen van het meisje. 'Deze is een stuk zachter van smaak. Je hoef alleen nog wat roerbakgroente en gebakken zalm toe te voegen. Kijk maar wat je er van vindt' Hij drukte het pak in haar handen. Pakte er zelf ook nog een, plus de pittige tomatensaus en liep naar het volgende rek, waar verschillende soorten pasta stonden uitgestald.