Een hele grote boom

Ergens in het bos buiten het schoolterrein staat een gigantische boom die ver boven de andere bomen uittorent. In de stam kan je makkelijk twee dikke koeien naast elkaar zetten. Het mooie van de boom is dat hij een thuis geeft aan heel veel verschillende dieren. Als je in zijn buurt bent, is het net alsof de natuur mooier is dan in de rest van het bos. Met het zacht-groene licht dat door de bladeren valt ziet alles er sprookjesachtig uit.

Regels: Heb een beetje respect voor het leven hier.
Personen: Ongeveer drie.

Ryan was eens een keertje alleen te vinden, midden in het bos. Normaal was de sportgroep om hem heen te vinden, maar nu was hij er alleen op uitgetrokken om die gigantische boom eens te bekijken. Vanuit zijn slaapzaal was die altijd goed te zien. Hij keek naar de eekhoorns, konijnen en vogels die niet schrokken van de aanwezigheid van mensen. Raar eigenlijk, dat je dat nog zag in de Verenigde Staten. Op zich was hij het gewend van Schotland, maar in die negen jaar dat hij hier op school zat, had hij het nog nooit gezien.

Alison was gewoon aan het lopen, toen ze zich plots afvroeg wat ze hier deed. Wat ze hier alléén deed. Als ze nu in het gezelschap van vrienden was geweest en in het bos was om ergens stiekem te gaan roken, oké, dat mocht nog. Maar waar was ze nu weer mee bezig? Alison, je moet socializen, sprak ze zichzelf bestraffend toe. En om te socializen heb je mensen nodig en de kans dat je hier een mens aantreft is ongeveer... zero. Of... Wacht, was dat nu een jongen, die daar stond? Wat deed híj hier? 'Hey,' besloot Alison te zeggen, koel alsof het heel normaal was om midden in het bos iemand tegen te komen.

"Hoi," zei Ryan. Waarom praatte zij zomaar tegen hem, was natuurlijk de eerste reactie die in hem opkwam. Hij besteedde er verder ook geen aandacht meer aan en begon in de boom te klimmen. Hij kwam snel omhoog, maar hij moest rare wegen nemen omdat de boom volzat met vogel nestjes. In sommige daarvan zaten zelfs nog laatvliegers naast hun ouders. Je zou verwachtten dat ze zo langzamerhand wel naar het zuiden zouden vliegen.

Redelijk, was Alisons beoordeling van deze jongen - ze kon er niets aan doen, ze beoordeelde nu eenmaal elke jongen die ze tegenkwam. En flink streng ook. Er waren maar een paar die hoger hadden gehaald dan redelijk. Maar nadat Alison jongens had beoordeeld gaf ze ook niet zoveel om die beoordeling, behalve als het uitzonderlijk slecht was. Beschouw het als een tic waar je geen aandacht aan besteedt. Alison volgde de jongen met haar ogen. Oké, dus hij klom in bomen. Was dat.. avontuurlijk? Wild? Atletisch? Alison kon moeilijk hoogte krijgen van de jongen, mede te danken aan het feit dat hij nog maar één woord had gezegd.

Ryan begon snel te merken dat je niet lenig wordt van atletiek. Toch kwam hij met veel moeite tot de takken die nog net dik genoeg waren om op te staan. Vanaf daar kon hij zijn slaapkamer zien, maar hij merkte dat er veel meer niet de doen was. Snel klom hij weer naar beneden. Iets waar je lenig voor moest zijn was toch niet zijn ding. Snelheid en behendigheid en kracht was meer aan hem besteed.

'Klim je vaker in bomen?' Vroeg Alison aan de jongen. Misschien niet de perfecte woorden, maar ze moest toch íets zeggen? Als zij hier stil zou blijven staan en de jongen ook niets zou zeggen, zou dat wel heel awkward zijn. Plots bedacht Alison zich dat ze de jongen ergens van kende. 'Wacht, zit jij niet op het Malory Academy? Ik dacht dat ik je eerder had gezien, en ik ben nieuw hier, dus ik heb alleen daar mensen gezien,' legde ze uit.

"Ik klim niet vaker in bomen en ja ik zit op de Academie," antwoordde Ryan nonchalant. Al was hij vaker buiten op het sportveld dan binnen. En ze zat niet in zijn jaar, dus het was wel raar dat ze hem 'kende'. Met een zucht ging hij zitten tegen de stam van de boom en keek naar de eekhoorns die om hen heen sprongen. Het was een vrolijke nazomerse dag, eentje die je veel had in Maine.

Glimlachend knipte Alison met haar vingers. 'Ik wíst het! Ik dacht al dat ik je gezien had bij dat ontbijt, of niet? Het kan ook ergens in de gangen zijn geweest, weet ik veel. De school is zo groot, en er zitten zoveel mensen! Anders dan thuis,' zei ze, het dorpsmeisje spelend, al sloeg dat nergens op omdat ze uit Londen kwam, en op haar school bijna evenveel mensen zaten als op de Academy. 't Kon vast geen kwaad. Misschien hield ze er nog wel een rondleiding aan over.

"Nou, dat is heel knap," zei Ryan droog. "Dat je me gezien hebt bedoel ik." Hij had iedereen op school wel eens gezien, maar dan reageerde hij toch ook niet zo? Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij het meisje aan. Wilde ze misschien iets van hem? Zo kwam ze wel een beetje over. Ze was dan alleen aan het verkeerde adres, zo iemand was hij niet.

Plotseling ergerde Alison zich dood aan de houding van de jongen. Zij deed haar best om een gesprek aan te knopen, maar hij gaf korte antwoorden. Maar ze kon haar stemming niet zomaar laten omslaan. De tijd dat iedereen aan haar voeten lag kwam nog wel. Hoopte ze - nee, ze moest er gewoon in geloven. Nog steeds met een stralende glimlach probeerde ze een nieuw onderwerp te bedenken om over te praten. 'Vind je de lessen op school interessant?'

"Natuurlijk niet," zei Ryan. "Alleen die waarin mijn krachten zich beter ontwikkelen." Het meisje probeerde duidelijk een gesprek met hem aan te knopen, maar hij hapte niet toe. Hij had niet zo'n zin om te praten, al helemaal niet met iemand die hij niet eens kende. Als ze hem had gezien had ze aan zijn houding af kunnen lezen dat hij niet geïnteresseerd was in de mensen buiten zijn vriendenkring. Iets wat hij altijd duidelijk liet zien.

new
-
Julia zat met gesloten ogen tegen de boom aan. Het was niet het soort muziek wat iemand die langs zou komen lopen zou denken dat ze luisterde. Het waren droevige klanken die haar gevoel leek te weerspiegelen. Toch had ze haar handen op haar Ipod zodat ze direct kon doorgaan naar een ander nummer als er iemand aankwam en wilde weten wat ze luisterde. Ze moest zich vrolijk voor doen, npormaal zoals iedereen was.

De zacht groene kleur van de bladeren leek op de kleur van haar ogen. Als ze eerlijk was vond ze de bladeren in de herfst mooier. De oranje en rode kleuren die haar deden denken aan de zon van de maand daarvoor. De kleuren die stonden voor iets moois als de zon, maar ook de kracht en het gevaar hiervan. Met haar ogen naar haar voeten gekeerd en nadenkend over dingen die er niet toededen, liep ze verder. Ze hoorde muziek. De klanken klonken niet erg vrolijk, eerder een beetje treurig. Audrey hield van dat soort muziek, ze voelde zich erin thuis.

eigenlijk heeft ze oortjes in, maar dat was geloof ik niet echt duidelijk :3
-
Julia hoorde het geritsel van voetstappen over de grond waardoor ze direct doorschakelde naar het volgende liedje, een liedje dat wat vrolijker was, wat normaler was om naar te luisteren. Hoewel het ook niet veel bijzonders was, een nummer van Taylor Swift. Haar ogen gingen naar het geluid van de voetstappen waar ze een prachtig blond meisje met groene ogen zag staan. Het waren het soort ogen die de aandacht trokken, niet zoals haar grijsgroene ogen die meestal meer op een moeras leken.

Oh, sorry. Misschien te snel gelezen ;$
-

De muziek veranderde. Als ze eerlijk was had ze de muziek van Taylor Swift nooit zo erg gevonden, maar toch was het niet geheel naar haar smaak. De stem klonk te lief naar haar smaak. Haar ogen keken in de richting van het geluid. Een meisje, haar leeftijd of misschien iets ouder. Niet erg opvallend, er vriendelijk uitziend. Dit was op het eerste gezicht. Op het eerste gezicht kon je veel van mensen denken. Haar voeten stapte vooruit richting de boom. Een plek waar ze meestal in stilte zat, maar waar nu al iemand was. 'Is het erg als ik erbij kom zeggen?' Vroeg ze, haar stem klonk vriendelijk. Het leek echt, maar het was nogal gemaakt. Audrey was niet het meest vriendelijke persoon.

Julia zette haar muziek wat zachter en knikte, "Natuurlijk. " zei ze terwijl ze wat opschoof zodat het voor haar onbekende meisje erbij kon komen zitten. De boomstam was breed genoeg om er met z'n tweeën tegen aan te zitten. Op haar gezicht was weer een glimlach te zien, eentje de natuurlijk leek te zijn. ets wat je vanzelf wel leerde te doen.

Audrey glimlacht vriendelijk en dankbaar naar het meisje. Dit hoewel het naar haar mening niet een heel groot iets was om voor mensen te doen. Ze trok haar knieen op en keek even naar het meisje. ´Sorry. Wat onbeleefd van me om hier zomaar te gaan zitten zonder me voor te stellen.´ Zei ze tegen haar. ´Ik ben Audrey.´ Zei ze vriendelijk.

Julia glimlachte ven, "Agh ik heb me ook niet voorgesteld." zeiz e om haar verontschuldiging weg te wuiven, "Ik ben Julia." de muziek die ze nu zachter gezet had, had ervoor gezorgd dat ze haar wisseling van zichtbare stemming sneller geweest was. Ze wilde niet de depressieve tante gaan uithangen daarom bleef er een glimlach op haar lippen liggen. "Kom je hier vaak?" vroeg ze toen.

Audrey knikte vriendelijk. 'Aangenaam.' Zei ze maar betwijfelde of ze de naam wel ging onthouden. Maar Julia was niet erg moeilijk. 'Ja, het is een heerlijke rustige plek.' Zei ze tegen haar en leunde naar achteren tegen de dikke brede stam aan. Je hoorde naast hun gepraat alleen de zachte wind en af en toe iets anders dat bewoog. Soms wat gefluit van een vogeltje. Maar dat waren de geluiden van de natuur en dat was iets waar ze van kon genieten.

Julia knikte instemmend, daar had ze helemaal gelijk in het was inderdaad een rustige plek. Ver van andere mensen die je konden beoordelen, hoewel er nu ook een meisje naast haar zat. Voor ze verder wat zei bleef ze even stil zitten luisteren naar de geluiden om hen heen. "Dit is voor mij eigenlijk voor het eerst." zei ze na een tijdje, "Ik ben niet zo'n natuurmens."

'Dat kan natuurlijk.' Zei Audrey rustig en keek voor haar uit. 'Ik eerst ook niet, maar ik heb me draai hier wel gevonden.' Voegde ze eraan toe. Ze liet haar vriendelijke blik even rusten en haar fel groene ogen waren nu wat minder warm, normaal. 'Kom je een grotere stad? Dat soort mensen zijn meestal niet zo into de natuur omdat ze het niet gewend zijn.' Zei ze en dit wist ze omdat ze zelf uit Sydney kwam. Ze kende genoeg mensen die raar opkeken van alle natuur en de dieren die hier vrij rondliepen. De dieren die ze anders in een dierentuin zagen.

Julia knikte, "Niet heel groot, maar het was wel een stad. Maar je zou wel gelijk kunnen hebben." ze was niet zo van de natuur, nit omdat ze het vies vond, maar ze hield niet zo van de langdradige lyrische verhalen over de natuur waardoor ze direct een soort afkeer kreeg. Maar het meisje had gelijk, hier was het een fijne plek.

Audrey knikte. Ja, hierin had ze gelijk. Audrey was volgens zichzelf nooit het slimste meisje geweest, niet op het gebied van studeren. Maar ze had altijd wel een goed inzicht gehad in het leven. Ze had vaak gedacht aan hoe bepaalde dingen in elkaar zaten, hoe dingen eindelijk ontstonden. Maar door haar acteren wist ze ook hoe ze in bepaalde situaties moest reageren en hoe mensen soms in elkaar konden zitten. ´Een stad is ook fijn. Daar ben je beschud tussen de mensen en val je niet op.´ Zei ze.

New
_____
Jared wandelde diep in gedachten verzonken en met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken door het bos. Het schemerde al iets, wat hij perfect vond want dat was het overal rustig.
Hij vond gezelschap prettig, maar alleen zijn was ook niets mis mee.
Zijn blik was op een aspecifiek punt in de verte gericht en ging nu naar de grauwe lucht. Hij voelde het in elke pees, elke spier in zijn lichaam. Het was alsof zijn bloed al elektrisch geladen was. Er was een storm op komst en niet zo’n kleintje ook. Toch zouden maar weinig mensen hier waarschijnlijk vanaf weten, op bijvoorbeeld leerlingen met zijn gave na. Net als magneten trokken elektrische ladingen en hij elkaar aan. Dit waren vooral de momenten waardoor Jared zo blij met zijn gave was, elektrokinese. Hij voelde als het ware de kracht in hem stromen bij elke beweging in de lucht die sprak van de naderende geboorte van de storm.
Jared was nu zelfs zo in gedachten verzonken dat hij haast de plek voorbij liep waar hij had willen komen: de grote boom.
Dit was dé plaats om optimaal van het onweer en vooral van de prachtige bliksem te kunnen genieten.
Met een grote glimlach op zijn gezicht keek Jared op naar het enorme ding waar hij nu zo’n drie meter vanaf stond en zuchtte tevreden.