Meldkamer.

Bij deze plek zijn vooral de spijbelaars te vinden. Als de leraren hierachter komen moeten ze zich na school melden om een paar klusjes te krijgen, corvé dus. Achter de computer zit een oude vrouw die de kinderen aankruist als ze zijn geweest. Ook spreekt ze de kinderen toe die hebben gespijbelt, niet dat het veel helpt. Het is een eenvoudig kamertje met een bureau, twee stoelen aan de ene kant, de vrouw aan de andere kant en een plant.

Personen; Meestal mag er maar 1 persoon in het kamertje komen maar er staat altijd een lange wachtrij buiten van de mensen die spijbelen,

Mariah stond in de ellelange rij. Argh, nog meer van haar tijd die verloren zou gaan. Deze week had ze zich al een paar keer moeten melden. Dit jaar van school ging nog slechter als het vorige. En ja, ze wist wel dat ze haar best moest doen maar lukken deed het niet echt. Ze kon gewoon niet tegen die kutregels die nergens op sloegen. Waarom zou je geen piercing mogen, waarom zou altijd je haar vast moeten zitten, waarom zou je niet mogen roken en zo kon ze wel nogmeer van die domme regels opnoemen. Fronzend keek ze naar de deur en daarnaar naar de mensen die voor haar stonden. Je mocht zo weinig dat er dus zoveel mensen moesten melden. Tenminste zo zag Mariah het. Kinderen rond deze leeftijd wilde vrij zijn, niet aan allemaal van die regeltjes vast zitten. Al helemaal niet zulke kinderen als haar, de zo rebels waren als ik weet niet wat. Haar kille ogen versmalde zich weer tot spleetjes, dit gebeurde meestal wanneer ze nadacht. Haar gedachten gingen op dit moment op volle toeren, en allemaal gingen ze over dat ze het niet vond kunnen hoeveel regeltjes er wel niet waren. Melden was niet zo moeilijk, vooral niet als je het al vaker had gedaan. Je moest gewoon je voor- en achternaam zeggen en er werd een kruisje bij gezet. Alleen daar kwam dan het probleem.. Het irritante aan melden was dat je ook nog een preek kreeg van die vrouw. Kijk dat je moest schoonmaken oke, dan kon je gewoon ondertussen muziek luisteren. Maar die vrouw, tja wat was er over die vrouw te vertellen. Nou, dat ze dus elke keer hetzelfde verhaal vertelde. Alsof ze het ingestudeert had. Dan zei ze dat je naar een concerge moest die je ook weer aanvinkte, deze zou je vertellen wat je moest doen voor de uren die je gekregen had. Bij die concerge moest je je ook weer afmelden. Het was moeilijk om aan deze straf van melden te komen. Daarom deed Mariah het ook altijd gewoon maar. Er zat vast wel een keer tussen dat ze het niet had gedaan maar tot nu toe was ze best vaak komen opdagen

-
Respect voor je als je het allemaal gelezen hebt.. AHAHAH

yes. RESPECT VOOR MIJ

en sorry voor de laatheid, had een loge
-

Brendon was helemaal aan het trillen, hier kon hij niet tegen, hij had maar een paar regels overtreden, regels die hij al veel vaker overtreden had, hij had zich ook al vaker moeten melden, maar hij bleef altijd een eersteklassertje als hij hier stond. Er waren veel te veel regels op deze school waar hij zich een vakantie niet aan had moeten houden, hij kon er niet tegen dat omdat hij per ongeluk zijn mobieltje niet had ingeleverd, zijn oorbellen nog in had en een paar knoopjes van zijn overhemd los had hij zich meteen moest melden. Altijd als hij hier kwam was alles wat hij kon doen sorry blijven zeggen, de arme oude vrouw irriteerde zich altijd dood aan hem, een keer was het zo erg dat hij geen straf had gekregen.
Door zijn warrige gedachten lette hij niet op en botste hij tegen het laatste meisje in de rij aan, ze had leuk haar, dat was zeker. 'Oh shit... Sorry, het spijt me echt, ik was niet aan het opletten waar ik heen ging, ik wilde niet tegen je aan lopen, sorry.' hij zei dit alles op een toon die niet bij zijn uiterlijk paste, de woorden die hij zei deden dat ook zeker niet.

Mariah keek geïrriteerd naar de jongen, had hij zijn mond maar gehouden en doorgelopen. Nu moest ze er iets op terug zeggen.. 'Loop maar door.' Zei ze killetjes. Haar ogen straalde hetzelfde uit, gevaarlijke ogen. Dit keer waren ze zwaar opgemaakt met zwart oogpotlood en veel mascara. Haar piercing zat nogsteeds boven haar lip en van plan om hem eruit te halen was ze ook niet. De leraren leken ook hun hoop opgegeven te zijn om dit tegen haar te zeggen want altijd nadat ze hem uit had gedaan had ze hem de volgende dag er weer in. Ja, hierdoor had ze zich al een paar keer moeten melden dit jaar.

Mariah keek geïrriteerd naar de jongen, had hij zijn mond maar gehouden en doorgelopen. Nu moest ze er iets op terug zeggen.. 'Loop maar door.' Zei ze killetjes. Haar ogen straalde hetzelfde uit, gevaarlijke ogen. Dit keer waren ze zwaar opgemaakt met zwart oogpotlood en veel mascara. Haar piercing zat nogsteeds boven haar lip en van plan om hem eruit te halen was ze ook niet. De leraren leken ook hun hoop opgegeven te zijn om dit tegen haar te zeggen want altijd nadat ze hem uit had gedaan had ze hem de volgende dag er weer in. Ja, hierdoor had ze zich al een paar keer moeten melden dit jaar.

-
Ooooh maakt niet uit huuwrr

Carl zat op een bankje naast de rij. Hij had niet gespijbeld, dat deed hij nooit, maar hij moest hier wel vaker komen als hij weer een probleem had. Hij tekende de ruimte en de mensen in de rij, samen met de elfjes die boven hun hoofd hingen. Naast hem stond de kom van Blub en Joey deed net alsof hij ook een spijbelaar was, door de hele tijd in de rij te gaan staan. Carl was nu net bezig weer een elfje te tekenen. Elke spijbelaar had één elfje boven zijn of haar hoofd hangen. De wezentjes, in dit geval alleen mannelijke exemplaren, hadden allemaal kostuumpjes aan die nog het meest in de buurt kwamen van de pakken van de Royal Guards uit Londen. Oh, wat je nog even moet weten, de vis, Joey de kangoeroe en de elfjes waren Carls hersenspinsels.

Jane kwam aangelopen. Op haar gezicht was een chagrijnige blik te vinden. Ze was alweer te laat in de les gekomen, alweer moest ze een briefje halen en nu zou ze vast ook nog een na moeten komen. Ze zag er weer uit zoals ze eruit zag wanneer ze zichzelf versliep alleen dit keer misschien nog erger ; slordige hoge knot, trainingsbroek, sweater en vertrapte gympen. Ze had deze ochtend niks kunnen vinden in die rommel, het was verschrikkelijk geweest. Daarom had ze dit dus maar aangetrokken, niet echt haar beste outfit om het maar zo te zeggen.

Aangezien de rij de hele tijd doorschoof, koos Carl gewoon mensen uit die hij eruit vond springen, zoals het meisje dat nu binnen was komen lopen. Hij plaatste haar op zijn tekening achter een jongen met een hanenkam, die nu ergens voor in de rij stond. Even keek hij boven zich, waar geen Wachterselfje vloog. Er was er wel één direct op het meisje afgestormd en hij zat nu op haar schouder. Dus daar tekende Carl hem. Hij vroeg zich af wat het meisje zou zeggen als ze zichzelf zag met een elfje op haar schouder. Blub naast hem sprong uit de kom en zweefde naar Joey, die ook weer achterin de rij was gaan staan.

Jane tikte geïrriteerd met haar schoen op de grond, ze hield neit van wachten. Om iets te kunnen doen keek ze om zich heen, de jongen die daar zat viel haar wel op. Waarom wist ze niet maar hij had een soort van uitstraling wat haar naar hem deed kijken. Haar katachtige ogen gleden over hem heen, de blauwheid was niets minder geworden ookal was ze moe.

Carl keek weer op naar het meisje en schrok van de felle kleur blauw, toen ze elkaar aankeken. Dat moest dus in zijn tekening, het was een mooi contrast met de verloederde uitstraling die ze bezat door haar kleren en haar. Hij vroeg zich af of ze zijn werk zou waarderen, want hij had aan niemand gevraagd of hij hen wel mocht tekenen. Maar deze tekening pastte goed in zijn boek. Het liet de wachterelfjes mooi zien.

Jane bleef enkele seconden kijken waarnaar ze weer naar de rij keek. Erg schoot het niet op, ze zou zoiezo niet meer in de les kunnen komen. Misschien kon ze dan beter wachten tot het een beetje rustiger werd. Zonder er verder over naar te denken stapte ze uit de rij en ging ze naast de jongen waarnaar ze net had gekeken zitten.

Dat was jammer, het meisje stapte uit de rij. Nu kon Carl haar niet goed meer zien en ook al had hij een fotografisch geheugen, hij kon zo niet tekenen. Hij trok snel de kom van Blub bij zich op schoot toen het meisje er bijna op ging zitten. Hij keek haar even teleurgesteld aan en zette daarna de denkbeeldige kom op de grond. De meeste mensen keken hem raar aan, maar zelf had hij niet door dat hij eigenlijk naar lucht greep. Hij keek naar zijn tekening en ging dus maar verder met het schetsen van de ruimte zelf, want het meisje zou hem nu niet meer lukken.

Jane fronste bij zijn bewegingen maar reageerde hier niet verder op. Zo nieuwsgierig als ze altijd was keek ze over zijn schouder mee naar zijn tekening. 'Mooi!' Zei ze met een stem waarvan je duidelijk wist dat ze onder de indruk was. Zijzelf had nooit kunnen tekenen, wat ze altijd erg jammer had gevonden. Daarom was ze oook erg onder de indruk van mensen die het wel konden.

"Dank je," zei Carl en hij bloosd e eventjes. "Maar jij staat er nu niet meer op, omdat je uit de rij bent gegaan. Ik heb alleen geen gum bij me." Hij zuchtte en ging verder met het tekenen van de ruimte. Even keek hij naar de schouder van het meisje, maar het wachterelfje was verdwenen. Nu moest het meisje met het elfje op haar schouder al helemaal verdwijnen. Hij zuchtte en aaide Joey, die voor hem was komen staan, over zijn harige kop.

Het was vreemd om de jongen de lucht zien te aaien maar er iets over vragen deed ze niet. 'Ik kan wel terug gaan staan als je wilt?' Vroeg ze met een lieve glimlach, er was iets mis met de jongen , dat wist ze zeker, en ze wilde hem graag helpen. Ook zou ze wel eens een keer graag in een tekening willen staan, ze had het altijd jammer gevonden dat ze niet in een tekening stond.

"Ja, graag," zei Carl. "Dat zou mijn tekening wel goed doen. Wel snel zijn, want anders moet je weer verder achteraan sluiten." Hij glimlachte en knikte naar een paar jongens die aan kwamen lopen. Op de schouder van het meisje was inmiddels het wachterelfje in zijn Royal Guard pakje verschenen. Dus die zou ook niet meer ontbreken. Maar kennelijk hing het er dus echt vanaf of je in de rij stond of ging staan. Carl knikte even blij naar hem en ging daarna snel verder met zijn tekening.

Jane stond vlugjes op en ging weer in de rij staan. Ze keek de jongen glimlachend aan, het was fijn om iets goeds te doen. Nu zou ze zich wel gaan vervelen, wist ze. Aangezien ze geen vriendinnen of iPhone bij zich had. Geen eindeloos gepraat of heerlijke muziek dus. Maar de drang dat ze een tekening van zichzelf zou hebben en dat ze iemand kon helpen was groter als de verveling, gelukkig.

"Ik wenk je wel als de tekening af is," zei Carl nog en hij ging als een razende aan de slag. Ondanks de snelheid leverde het zoals gewoonlijk geweldig werk op. Zelfs de plant in de hoek werd tot in detail getekend en ook de knopen op de vestjes van de elfjes waren te zien. Het puntje van zijn tong hing uit zijn mond en toen hij klaar was, stond het meisje inmiddels halverwege de rij. Hij wenkte haar, maar vroeg zich af of ze nu nog bereid was te komen.

Jane zag hem wenken. Nu had ze een keus ; of ze zou nu een briefje gaan halen en zo naar de tekening kijken of nu naar hem toe lopen en wachten tot het weer wat rustiger was. Ze koos voor het teede, gewoon omdat dat gezelliger was en ze ontzettend nieuwsgierig was naar de tekening. Bij die keuze liep ze naar hem toe en ging weer naast hem zieten. 'Laat zien!' Zei ze enthousiast.

Carl draaide de tekening met een grote glimlach naar haar toe. Ergens was hij bang voor haar reactie op het wachterselfje op haar schouder, ergens anders maakte het hem niets uit. Waarom zou een tekening geen magisch tintje mogen hebben? Oké, hij was dan wel achttien, maar wat dan nog. "En?" vroeg hij, op zijn eigen lip bijtend om als een echte kunstenaar te gaan beschrijven wat er allemaal mis was.

Jane keek naar de gedetailleerde tekening. Hij was echt mooi! 'Fantastisch!' Het was duidelijk te merken dat ze dit meende, alleen al aan de blik in haar ogen. 'Nu weet ik wel dat ik er dus eigenlijk verschrikkelijk uit zie vandaag.' Zei ze lachend, ze moest er toch weer iets grappigs over zeggen. Haar ogen volgde alle lijnen, vonden de elfjes en bekeken de rest van de personen. Het was erg mooi, jammer dat zij niet zo kon tekenen.

"Heeft misschien wel iets te maken met dat je vandaag te laat bent," zei Carl glimlachend. "Dat kan je altijd zien aan het uiterlijk van iemand. Als het er lichtelijk verstrooid uit ziet en dat is niet normaal voor die persoon, dan weet je dat er die dag iets mis is gegaan of dat dat nog gaat gebeuren." Daar had hij genoeg mensen kennis voor, al waren er mensen die dat nog beter konden aflezen.

Jane grinnikte, deze jongen had volledig gelijk. Tenminste in haar gevallen. 'Ik herken het, maar toch vind ik het een mooie tekening hoor!' Hoe hij aan de elfjes kwam wist ze niet, maar het maakte haar ook niet echt uit aangezien het wel een mooi idee was bij deze tekening. Deze jongen had talent en hij wist goed hoe hij ermee moest omgaan.

Carl bloosde een beetje, zoals altijd als iemand hem prees om zijn tekenkunst. "Dank je," zei hij. Het viel hem op dat ze Joey nog niet had opgemerkt, die zelfs op meerdere plaatsen in de rij stond. De kangoeroe was nu ook weer achteraan gaan staan en werd vergezeld door Blub de vis. Het was altijd een komisch duo, die twee. Vooral als ze alleen waren.

'Alsjeblieft.' Er was even een stralende glimlach op haar gezicht te vinden, hoe moe ze ook was. Ze vond het echt mooi. Tekenen vond ze ook een van de mooiste dingen. Muziek gaf haar energie, dansen voelde ze zich heerlijk bij maar als ze naar tekeningen keek voelde ze zich rustig worden, bekeek ze de details en was er bijna niks van haar drukte terug te vinden.