De eetzaal

Julia schrok op van de jongen die bij haar aan tafel kwam zitten, ten eerste omdat het verboden was om aan de verkeerde tafel plaats te nemen. Ten tweede omdat er twee enorme mannen achter hem bleven staan. Maar het duurde dan ook even voor ze de jongen herkende. "Ehm hallo?" zei ze terwijl haar grijsgroene ogen hem even onderzoekend bekeken. Hij was toch niet uit medelijden erbij komen zitten, begon ze zich direct af te vragen.

Daniël glimlachte, misschien een beetje arrogant maar als je goed keek dan zag je dat hij het niet slecht bedoelde. 'Sorry voor die twee,' zei hij terwijl hij een gebaar naar ze maakte. 'Ze blijken het leuk te vinden om me de hele dag te achtervolgen,' zei hij daarna tegen haar. Hij nam een hap van zijn eten, zich van geen kwaad bewust.

Julia keek naar het eten dat hij al voorzich had staan. "Je weet dat je moet wachten tot het tijd is?" vroeg ze toch wat verbaast. Er ging langzaam een belletje rinkelen over wie er naast haar zat. "Ben jij niet...?" begon ze verbaast haar zin voor ze haar mond dichtklapte omdat het waarschijnlijk heel stom over kwam.

Daniël hield zijn hoofd schuin, hij wist dat hij had moeten wachten. Alleen had hij meer te doen dan eten. Thuis wachtte hij ook nooit omdat er nu eenmaal verplichtingen te wachten stonden. En die kon je niet echt lang laten wachten. 'Ja, dat ben ik,' zei hij tegen haar terwijl hij doorging met eten. 'En wat het eten betreft, ik heb meer te doen dan eten, wat dus inhoud dat ik me niet aan de regels van deze school ga houden,' zei hij vervolgens tegen haar. Hij deed nogal nonchalant over zijn afkomst, iets wat maar beter was ook. Hij wilde er niet op aangekeken worden, hij wilde niet altijd de zoon van de president zijn.

Een beetje verbrouwereerd bleef ze naar Daniël staren. Dus ze zat nu met de zoon van de machtigste man van Amerika aan de tafel?! Dat was toch iets waar ze niet gerekend had. "Wat moet je dan doen?" had ze nog een stommere vraag kunnen verzinnen. Julia voelde haar wangen rood worden, waarom moest ze hier altijd zo slecht in zijn? Ze zette zich alleen maar meer voor schut dan ze al deed.

Heel kort rolde Daniël met zijn ogen, niet om haar vraag, maar omdat ze ineens zo zenuwachtig ging doen. 'Wil je alsjeblieft een beetje rustig doen, ik ga je niet bijten en er is geen enkele reden om zenuwachtig te worden omdat mijn vader toevallig de president is. Oke?' zei hij tegen haar. Hij probeerde haar te kalmeren, al ging dat niet super goed. 'Verder moet ik zo naar een bijeenkomst, voor een politieke partij, niet echt interessant maar helaas verplicht,' zei hij tegen haar. Hij vond politiek niet zo belangrijk, natuurlijk vond hij het knap van zijn vader alleen was het niet wat hij zelf wilden.

Julia keek hem even kort aan, "Sorry." verontschuldigde ze zich. Ze legde haar hand op de tafel en probeerde er niet al te zenuwachtig mee te gaan bewegen. Ze probeerde haar kalmte weer terug te vinden en zette haar welbekende masker om van onzeker type weer in het geprogrammeerde vrolijke meisje te veranderen zoals andere haar zagen. Ze hield er niet van als andere haar zenuwen of onzekerheden zagen, maar nu was het eigenlijk al wat te laat. "Waarom ga je er dan heen? Als zoon van hém mag je toch wel beslissen wat je wilt?"

Daniël grinnikte kort. 'Nou als zoon van hém, zoals je het wilt noemen, heb je niet zoveel vrijheid. Ik wordt gevolgd door deze twee hier, en als ik niet naar dat soort bijeenkomsten ga dan kom ik vanzelf in de problemen,' zei hij tegen haar. 'Het gaat allemaal om het imago,' vervolgde hij toen. 'Ow en ik ga er natuurlijk heen omdat ik mijn pa niet wil teleurstellen en omdat er altijd wel een glas champagne te vinden is,' zei hij daarna tegen haar. Hij liet een scheve grijns zien.

Julia was verbaast om zoveel openheid, of eerlijkheid want dat had ze niet verwacht. Eigenlijk had ze een politiek correcter antwoord verwacht, maar ze leit niets merken, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze hier naast hem zat. "Het is vast beter dan om 10 uur in je bed te moeten liggen." merkte ze op. Ineens bedachte ze zich dat ze zih nog niet voorgesteld had, shit, flater nummer zoveel. Ze stak haar hand uit, "Ik ben trouwens Julia." ze glimlachte even naar hem.

Daniël glimlachte zijn scheve grijns naar haar en nam haar hand aan. 'Daniël, maar dat wist je al,' zei hij met een glimlach. 'En het is inderdaad een stuk beter dan je te moeten houden aan bedtijden,' zei hij daarna tegen haar, daarna liet hij haar hand pas los.

Julia voelde haar hand warm worden onder de hand van Daniël. Niet door zijn innemende persoonlijkheid, maar door de status van de persoon die haar hand vast zat. Julia wou dat ze net als vele andere gewoon kalm kon blijven, maar het kwam niet helemaal over. "Dat wist ik inderdaad al." ze glimlachte eventjes bij die woorden. "dus je hebt niets te klagen." liet ze een plagend toontje in haar stem doorkomen. Gedraag je normaal, bleef er door haar hoofd spoken.

Daniël grinnikte eventjes. 'Nou... daar valt over te twisten,' zei hij tegen haar. Nee over geld had hij niets te klagen, maar vrijheid had hij niet. Overal waar hij ging gingen zijn bewakers, waar hij en zijn bewakers gingen ging eigenlijk automatisch ook de pers. Waardoor hij vervolgens met zijn kop op elk roddelblad stond als hij ook maar een misstap maakte. Maar verder had hij niets te klagen.

Julia haalde haar schouders op, "Ik ben slecht in discussies dus laat ik jouw maar geloven." ze lachte eventjes bij die woorden. Natuurlijk kon ze ook wel bedenken dat er minder leuke kanten waren, maar in haar ogen wogen die net op tegen het leuke deel. Maar daar was ze waarschijnlijk een van de vele van die het mis had.

Daniël glimlachte, nam nog een hap eten en bleef haar aankijken. Voor het eerst sinds tijden wist hij niet meer wat hij moest zeggen. Niet omdat hij niet met haar wilde praten, want dat was gewoon gezellig, maar hij kon niets bedenken wat echt interessant was om te zeggen. Over zijn leven in elk geval. Daarbij kwam hij op het punt dat hij niets van haar wist, terwijl zij wel bijna alles over hem wist als ze de roddelbladen las. 'In welk jaar zit je?' vroeg hij haar toen. Hij wilde ook wel eens iets over haar weten.

Julia was wel iemand die af en toe een meiden blad las, maar roddelbladen kwam ze alleen tegen als ze bij de kapper zat. Dus je kon wel zeggen dat ze niet bijster veel van hem wist, tenzij hij het nieuws van de dag was en het het nieuws haalde, wat soms ook wel eens gebeurt was. "Het zevende jaar." beantwoorde ze zjn vraag. Ze was eindelijk over de helft en het einde kwam inzicht, wat haar toch een soort angst in boezemde aangezien ze nog steeds nooit haar krachten had kunnen gebruiken. "Jij zit zeker hoger?" zei ze nadenkend hoe oud hij precies was, 20 of 21 als ze het goed had.
-
je kan ook nog op het bal met daniel :3

'' Negende,' zei hij kort tegen haar. Hij had zich iets naar voren geleund een keek haar glimlachend aan. 'Welke kracht heb je?' vroeg hij haar toen, hij probeerde te bedenken dat ze zijn gedachten kon lezen of dat ze mensen kon helen. Hij wist niet goed welke kracht hij bij haar moest zien, maar zo goed was zijn mensenkennis nou ook weer niet.

Dat was een vraag die Julia altijd probeerde te ontwijken. Ze schaamde zich ervoor dat haar krachten zich nog niet hadden openbaard, ze had dan ook werkelijk geen idee hoe ze het zou moeten weten waarneer ze zich openbaarde, en nog het meest belangrijkste wat voor krachten ze zou hebben. "Raad maar." zei ze in een poging om ergens de aandacht mee af te leiden.

Daniël keek haar recht aan. 'Zeg het maar gewoon, het kan nooit zo erg zijn als bij mij,' zei hij tegen haar. Hijzelf ergerde zich vaak zat aan het feit dat hij niets anders kon dan spreuken, niets anders. Alleen vage dingen met wat spreukjes. Hij zou het best leuk vinden om te weten te komen wat zijn kracht was, alleen was hij bang dat hij het nooit echt te weten zou komen.

Julia ontweek instinctief zijn blik lichtjes, hoewel ze een masker op haar gezicht had en hele stukken bij elkaar kon liegen als het haar uit kwam zodat ze niet zo onzeker overkwam ging het lastiger als mensen haar direct aankeken. Dan werden haar kaken rood en voelde ze zich nog slechter dan normaal. Ondanks dat het nu langzaam drukker begon te worden had niemand nog de moeite genomen om Daniël richting een andere tafel te begeleiden, waar ze nu eigenlijk op hoopte. "Hoezo zou het niet erger kunnen zijn?" probeerde ze tijd te rekken.

Daniël glimlachte scheef. 'Omdat ik geen kracht heb, of niet voor zover ik weet,' zei hij tegen haar. Hij was er eigenlijk best open over, wat maakte het uit? Natuurlijk was het vervelend maar het was ook niet zo dat hij zich ervoor schaamde ofzo. 'Dus vertel,' zei hij toen tegen haar. hij was inmiddels benieuwd geworden.

Julia geloofde haar oren niet toen hij vertelde dat hij geen krachten had, of ze tenminste nog niet had. Haar blik werd wantrouwend terwijl ze hem aankeek. "Je maakt een grapje zeker." zei ze al op een licht kwade toon. Omdat ze dacht dat hij haar te fucken zat, hoewel hij er niets van kon weten dat zj geen rkachten had, maar je wist maar nooit.

Daniël ging achteruit zitten toen hij haar boosheid hoorde. Hij iheld zijn handen afwerend omhoog. 'Sorry, ik kan er niets aan doen dat die krachten hebben besloten zich nog niet te openbaren,' zei hij tegen haar. Ineens ging er een lichtje branden. 'Jij hebt ze dus ook nog niet?' zei hij toen tegen haar. Dat zou genoeg verklaren.

Jula liet zich met een zucht achterover op haar stoel vallen. "Nee." Het was iets waar ze behoorlijk mee zat, maar dat was Daniël waarschijnlijk al duidelijk geworden. Iets wat ze irritant vond aangezien het toch weer mee hielp aan haar onzekerheid.

Daniël keek haar nog steeds aan. Eigenlijk was hij best wel geïnteresseerd in haar, hij was meestal wel benieuwd naar mensen. 'Het komt vanzelf wel, en als het niet komt dan zou het wel een rede hebben,' zei hij tegen haar. Het maakte hem niet zo ontzettend veel uit, natuurlijk zat hij er af en toe mee, maar over het geheel had hij er geen probleem mee zonder krachten te zitten.

Julia haalde haar schouders op, ze wist niet of het een reden af. Het was gewoon weer iets wat mis met haar was, een kleine opsteker was dan dat de zoon van de president hetzelfde probleem leek te hebben. Hoewel hij er niet zo mee leek te zitten, tenminste op de manier waarop hij erover praatte. "Laten we het hopen." zei ze luchtiger dan ze zich erover voelde.