lokaal 27 ~ 1e verdieping.

Beneden, naast de keldertrap is een klein lokaaltje waar niemand komt, dit is waarschijnlijk omdat het best een stukje van de gebruikte lokalen verwijderd ligt. Jule heeft dit lokaaltje omgedoopt tot haar mix kamertje omdat er toch nooit iemand komt. Mixen doet ze toch met een koptelefoon op, en soms zet ze de muziek heel zacht. Er staat een piano, opname apparatuur en natuurlijk de draaitafels. Het is er meestal nogal donker omdat er maar een klein raampje is en de kapotte verwarming zorgt ervoor dat er een klemmende kou in het lokaal hangt. Niemand weet dat Jule hier mixt, maar je kunt er natuurlijk per ongeluk terecht komen...

Jule liep het lokaal in en deed meteen het licht aan. De vertrouwde geur en de herinneringen van uren die ze hier doorbracht drongen tot haar door en ze glimlachte onwillekeurig een beetje. Ze begon een liedje te zingen, niemand die haar kon horen, behalve Aaron misschien die zo zou komen, maar dat maakte niet uit. 'Till now, I always got by on my own, I never really cared until i met you... het klonk wel goed in haar oren en zachtjes zette ze het liedje op.

Aaron had steeds op de bordjes naast de deuren gekeken om te zien of hij nog in de goede richting ging. Maar ondanks dat de nummers steeds dichterbij 27 kwamen werd hij er alleen maar minder zeker van of hij de goede kant opging. Hij kon zich dit gedeelte van de school niet herinneren. Hij sloeg een zucht van opluchting toen hij de deur van wat lokaal 27 moest zijn zag openstaan. Jule was er vast al. Met weer een glimlach op zijn gezicht liep hij het lokaal binnen. Die glimlach werd alleen maar groter toen hij haar hoorde zingen. "Heey," zei hij opgewekt.

dit kan tog helemaal niet?
~~
new
~~
Tamani zat weer in de les, veel te laat, alweer, hij was naast een meisje met blonde haren neergezet, omdat dat de enige plek was die over was. Na twee minuten was zijn aandacht alweer van de leraar afgeleid en hij keek naar het meisje. Ze had leuk haar. Ze zag er vrolijk uit, maar niet zo enorm hyperactief als hij. Zijn benen wiebelden ongeduldig op en neer. Stomme leraren met hun stomme uitleg. Het leven was een spel, dat gespeeld moest worden.

volgens mij heb je het niet helemaal begrepen... je moet ff bij de uitleg kijken...