Theehuisje aan de rand van Malory.

Kelsey kromp onverwacht wat ineen bij de harde stem van Daniël die door het theehuisje galmde. "Hoe kan ik nou weten hoe erg dat kind het heeft, je hebt nauwelijks een woord over haar gerept. Ineens stond ze daar toen en heb je alleen maar naar haar gekeken. Dat is niet verwend dat is verdacht. Als je haar zo geweldig vind wat doe je hier dan nog?" Kelsey kon zich nogal makkelijk boos maken als er ineens iets bij haar van binnen knapte. En die woorden van Daniël deden pijn, echt pijn.

Daniël was met een ruk opgestaan. 'Goede vraag,' zei hij, alle boosheid was uit zijn stem verdwenen. Er was nu alleen nog maar kilheid. Hij keek haar nog een maal aan. 'Het had misschien iets kunnen zijn, maar ik zie nu pas dat je eigenlijk gewoon een verwend kreng bent,' siste hij haar toe. Daarna draaide hij zich om en beende het theehuis uit.

Kelsey bleef enkele seconden verstijfd in haar stoel zitten bij de woorden van Daniël. Nadat hij het theehuis uitbeende duurde het enkele seconden voor ze overeind kwam en achter hem aan stormde. "Zeg dat nog eens." riep ze hem nu kwaad toe. Dat dit het perfecte voer voor de media was kon haar niet schelen, ze had al een tijd geen fotograaf meer gezien en lette er ook totaal niet op.

Daniël draaide zich weer om. 'Wat? Dat ik zo dom was dat ik nooit heb ingezien wat voor een verwend kreng je bent?' zei hij tegen haar. Het was gemeen, dat wist hij. 'Kom op Kelsey, alsof je zelf nog niet wist hoe krengerig je bent,' zei hij tegen haar. Hij was gemeen bezig, maar het was meer een zelfverdediging dan dat hij haar probeerde te kwetsen.

De woorden van Daniël waren pijnlijk en gemeen, ze had een olifantenhuid voor dit soort opmerkiingen, maar bij Daniël was ze de laatste tijd veranderd waardoor ze extra hard aankwamen. Het gebeurde niet vaak dat Kelsey met een mond vol tanden stond, maar nu was ze echt even verward. Ze zouden gezellig wat gaan drinken, nu stonden ze voor het huisje ruzie te maken. "Liever een kreng dan zo'n egoïst als jij." sneerde ze terug.